Γιατί νιώθω τόσο διαφορετική; Τόσο "μικρή" σε αυτόν τον κόσμο. Όλοι γύρω μου γελάνε και φωνάζουν με τόση ενέργεια. Εγώ κάθομαι στην άκρη της αίθουσας κρατώντας το βιβλίο γερμανικών στα χέρια. Πόσο θα ήθελα να μην είχα γραφτεί στην σχολή. Η θεία μου όμως επέμενε. Πάντα έλεγε ότι θέλει την μοναδική ανήψια της νικήτρια, να πετύχει στην ζωή. Δε θα μπορούσα να της πω όχι.

Τις χρωστάω πολλά, κυρίως την ζωή μου. Με μεγάλωσε με τόση στοργή και αγάπη μετά τον θάνατο των γονιών μου. Η αλήθεια είναι πως ελάχιστα τους θυμάμαι στα παιδικά μου χρόνια. Ευτυχώς υπάρχουν και οι φωτογραφίες. Έπιασα το ασημένιο κόσμημα που κρέμεται από τον λαιμό μου. Το κρατάω από την μακρυά αλυσίδα και έχοντας το στην παλάμη μου το ανοίγω.

Μέσα του έχει μια πολύτιμη φωτογραφία για εμένα, τους γονείς μου. Η μητέρα μου με έχει στην αγκαλιά της με χαμόγελο ενώ ο πατέρας μου την σφίγγει με αγάπη από την μέση αγκαλιάζοντας την. Έτσι μας θυμάμαι σαν οικογένεια..

" ΑΒΑΙΝΑ!!"

Άκουσα το όνομα μου και αμέσως οι σκέψεις μου εξαφανίστηκαν. Σηκώνω το κεφάλι μου και βλέπω όλους τους συμφοιτητές μου να έχουν γυρίσει το βλέμμα τους σε εμένα και την καθηγήτρια μου να με αγριοκοιτάζει.

"Μπορείς σε παρακαλώ για μια μέρα να προσέχεις στο μάθημα μου και να μην χαζεύεις;"

Συνέχισε να μου φωνάζει ενώ το μόνο που έκανα ήταν να κουνάω θετικά το κεφάλι μου. Πάντα έτσι είμαι χάνομαι, και αυτό δεν αρέσει σε κανέναν. Πάντα ακούω παράπονα από τους καθηγητές μου ενώ οι συμφοιτητές μου βρίσκουν την ευκαιρία να σχολιάσουν.

" φρικιό.."

" αυτή η τύπισσα δεν θα πετύχει πουθενά.. "

" Σίγουρα παίρνει ναρκωτικά.."

" Πώς πέρασε στην σχολή; σίγουρα με μέσο"

Δεν είναι τα λόγια τους που με πονάνε αλλά το ότι ίσως τελικά να μην ανήκω εδώ αλλά κάπου αλλού. Κάπου που να καταλαβαίνουν την αξία μου χωρίς να χρειάζεται καν να προσπαθήσω.

Σηκώνομαι απότομα από το θρανίο και σπρώχνω πίσω την καρέκλα μου κάνοντας έναν ανατριχιαστικό ήχο να ακουστεί στην αίθουσα. Γυρίζουν όλοι σε εμένα το βλέμμα τους και τα σχόλια τους ξανά αρχίσαν. Δεν άντεχα άλλο, είχα φτάσει στα όριά μου. Ήθελα τουλάχιστον για σήμερα,την ημέρα των γενεθλίων μου να εξαφανιστώ από εδώ. Να πάω κάπου ευχάριστα.

" Αβάινα τι θα γίνει κορίτσι μου έτσι όρθια θα μείνεις;"

Χωρίς καν να το σκεφτώ βαράω με δύναμη τα χέρια μου στο θρανίο και όλοι τους ξαφνιάστηκαν.

" ΑΒΑΙΝΑ ΣΤΟ ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΟΥ ΔΙΕΥΘΥΝΤΗ ΤΩΡΑ "

" Μακάρι να μπορούσα να εξαφανιστώ από εδώ μέσα κυρία και να μην ξαναδώ ποτέ κανέναν σας , ακούτε πότε..."

Ξαφνικά όλοι μαρμάρωσαν γύρω μου και η απόλυτη ησυχία επικράτησε. Προχώρησα με φόβο και αργούς ρυθμούς προς την καθηγήτρια. Η όψη της ήταν τρομαχτική όπως και των υπολοίπων. Πώς έγινε αυτό; μήπως πεθαίνω και είναι τα τελευταία μου λεπτά στην γη;

Όλα γύρω μου άρχισαν να γυρίζουν και τα έβλεπα δίπλα. Δεν μπορούσα να μείνω στα πόδια μου. Έπεσα στο έδαφος και κράτησα το κόσμημα μου σφιχτά σαν να ήταν η τελευταία φορά. Το κεφάλι μου άρχισε να πονάει αρκετά και ξάπλωσα στο έδαφος. Ένα καυτό δάκρυ κύλησε στο μάγουλο μου, έκλεισα τα μάτια μου και μετά από λίγα δευτερόλεπτα έχασα εντελώς τις αισθήσεις μου. Τι θα αντικρίσω όταν ανοίξω τα μάτια μου; Με τρομάζει, φοβάμαι για το άγνωστο πιο πολύ απ' τον θάνατο...