Dzisiaj bardzo ciekawy temat jakim jest miłość. Ważne aby zwrócić uwagę, że dla każdego znaczy to coś innego i nie ma jednej definicyjna tego słowa. Dla jednych będą to czyny, a dla innych słowa, a dla jeszcze innych to i to. A dla osób autystycznych?

Jest to wyzwaniem i ciężkim doświadczeniem do opisania. Często nie rozumiem drugiej osoby a ten nadmiar emocji czasami jest nieznośny. Do tego dochodzi jeszcze sensoryka. Mam dni że nie pozwolę się dotkną, a czasami potrzebuje aż nadmiar dotyku.

Ale w sumie najważniejszą rzeczą jest to aby osoba która jest z nami rozumiała nasze ograniczenia i problemy.

Ten temat nie poruszam bez powodu. Mam ochotę płakać, miłość to wspaniałe uczucie które potrafi uzależniać. Jednak mi nigdy nie jest dane go doświadczyć na dłużej od drugiej osoby. Po każdej osobie mocno cierpię i odsuwam się coraz bardziej od tego uczucia bo w sumie po co mi one skoro później cierpię. 

Często spotkam się z niezrozumieniem sowich problemów które dla mnie są niezwykle trudne do przejścia, lub nieszanowania moich granic. Dla mnie miłość to obecność, potrzebuje chociaż aby ktoś o mnie pamiętał powiedział mi z rana dzień dobry i życzył miłego dnia. Wysłuchał, wsparł dobrym słowem. A i ja potrafię się odwdzięczyć może nie tak jak ta druga osoba na swój specyficzny sposób ale potrafię pokazać, że mi zależy.

Jednak jestem traktowana jako opcja zapasowa lub gorsza wersją człowieka ludzie są często przerażeni jak słyszą słowo autyzm. Od razu startuje z gorszej pozycji mimo, że jestem takim samym człowiekiem. 

Najbardziej boli mnie to, że tak bardzo potrafię się przywiązać do osoby która okaże mi choć trochę zainteresowania, jest dla mnie jak narkotyk i mimo że wiem że jest to turbo szkodliwe dla mnie i tak pielęgnuję relacje która do niczego nie prowadzi bo potrzebuje chociaż trochę uwagi i zainteresowania.

A tym czasem zostaje mi cieszący się emocjami, które odczuwają postacie na papierze i starać się bardziej nie załamać. Kiedyś będzie dobrze...