Jestem zmęczona byciem wśród ludzi, byciem w samotności.
Czy tak naprawdę ktoś mnie zna? Chociaż zarysy mej twarzy rozpoznaje? Zimno w sercu czuje i ciszę w czterech ściana słyszę.
Choć tak chyba być nie powinno.
W towarzystwie najgłośniejsza, najbardziej uśmiechnięta.
W samotności odnajduje się jak nikt inny.
Lecz gdy za długo siedzi się w ciszy to coś ze środka krzyczy ,,dość już tej ciszy".
Lecz gdy tylko usta otwieram, to nikt mnie nie słyszy.
Wstyd mi bo lepiej mi w tej ciszy, bo nikt nawet zrozumieć nie chce tego co ma dusza krzyczy.
Lecz już coraz ciszej i ciszej ja słyszę. Gdyż nawet dusza ma swoje granice.
Ludzie oddalają się i przybliżają się stale lecz ja wciąż sama zostaje.
A gdy już cień nocy nastaje to w tedy samotności mi krzyczy do ucha jak okropna się stałam.
Za mało idealna, zbyt idealna za mało szczęśliwa zbyt szczęśliwa.
Pochłoń mnie ciemności najczarniejsza bo tak chyba zrobić trzeba.