Taki coming out ma szczególne znaczenie dla osób, które diagnozę otrzymały w dorosłym życiu. Jest to trudne psychicznie z resztą jak każdy coming out. Pamiętam moment w którym otrzymałam diagnozę nagle cały moje istnienie nabrał sensu. Wyjaśniło mi tyle rzeczy. A zaraz później przyszedł moment w którym uświadomiłam sobie, że będę musiała po informować o tym innym. Prawdą której się wstydziłam w tamtym momencie. O ile pamiętam że momen w którym powiedziałam rodzicom i siostrze nie był taki zły. To pamiętam jak powiedziałam o tym swoim przyjaciółką spodziewałam się wszystkiego ale nie tego co usłyszałam. Co najlepsze dzień przed diagnozą pokłóciłam się z nimi, a poszło o to, że za bardzo się rządze. W tedy nawet przed myśl by mi nie przeszło, że to dlatego że mam autyzm. 

Z łzami w oczach się z nimi witałam bo wiedziałam, że będzie to ostatni cios i po tym cała nasza przyjaźń się kończy. Wszystkie pytał dlaczego płacze i jeżeli to przez tą wczorajszą kłótnie to przeprasza bo nie miały na celu skrzywdzenie mnie, tylko dać mi do zrozumienia że czasami jestem nieznośna. Ale w tedy zaprzeczyłam i wytłumaczyłam im, że to nie o to chodzi. Długo czekały, aż się uspokoję na tyle by im to powiedzieć. Te dwa słowa nie mogły mi przejść przez usta. Ale kiedy mi się to udało zaniosłam się jeszcze większym płaczem takie to była dla mnie straszne przeżycie. Spodziewałam się, że po prostu to koniec bo to ja jestem ta dziwna. Ale nie dziewczyny siedziały ze mną tak długo aż się nie uspokoiłam. Przytulały mnie mówiły miłe słowa i starały się mnie rozbawić byle bym nie płakała. 

I w tedy z jednej z nich padło magiczne zdanie ,, Autyzm to nie choroba to super moc" na długo mi to zapadło w pamięć. Byłam w szoku bo im o wile lepiej przyszło zaakceptowanie tego niż mnie. Mimo wszystko były przy mnie motywowały mnie do działania. Słuchały tego mojego marudzenia.

 Pamiętam też moment w którym dostałam opracowanie mojej diagnozy, szczegółowy opis który mogła bym zacytować z pamięć gdyż tyle razy go przeczytałam . Pamiętam minę nauczycieli jak przyniosłam pismo od psychiatry, które musiałam wszystkim pokazać każdy zareagował na swój sposób. Ale chyba najgorsze reakcje to był te tego typu ,, ty masz autyzm? nie możliwe". 

Po zmierzeniu się z po informowaniu najważniejszych osób, po padłam w tak zwaną żałobę. Dobry miesiąc zajęło mi aż przetrawiłam diagnozę, a tak w zasadzie do dzisiaj nie mogę się z tym do końca pogodzić zawsze zostaje coś z tyłu głowy. 

A drugim najważniejszym momentem mojego coming out jest ta książka ciężko było dodać pierwszy rozdział ale teraz jakoś idzie. Jest to dla mnie też forma terapii. Przelewam swoje myśli i przemyślenia na papier jak przeleje to co myśl na plik od razu jakoś mi lżej bo w tedy nie tylko ja o czymś wiem ale wy również. 

Podsumowanie tego rozdziału jest takie, mówmy to co czujemy nie bójmy się tego bo co nas nie zabije to nas w wzmocni. A najważniejsi jesteśmy my i nasze szczęście

Przepraszam za błędy ortograficzne i gramatyczne. Następny rozdział już niedługo