"BULLSHIT!" Azure cursed when the glass of water slipped from his hand. Nabasa ang kaniyang pajamas pati na ang kama na hinihigaan niya. Nabasag din ang baso nang mahulog ito sa sahig.

Kaagad na lumapit ang dalawang guwardiyang nakabantay sa kaniyang kuwarto upang tulungan siya. Aabutan na sana siya ng panibagong inumin pero pinigilan niya ang dalawa.

"Don't fucking help me!" he screamed on the top of his lungs but immediately regretted it when it pained her injured nose bridge.

After falling down the stairs, he had to be admitted to the hospital after severing his face. Nagka-fracture din ang kanang braso kaya may cast ito. And one of his feet got a torn ligament.

"Pero, sir, kung 'di ka po namin tutulungan, hindi ka po makakainom ng tubig."

Mabilis namang nagsalubong ang kaniyang mga kilay. "Fuck you! Are you rubbing on my face that I am useless?!"

"Because you are."

Napalingon siya sa direction ng pintuan nang may kumalabog. A guy kicked the door and entered as if he owned the area. Suot-suot nito ang costume na nakita niya no'ng nakaraang araw. Ang araw kung saan siya nahulog sa hagdan.

May kasama itong lalaki na ngayon ay kinakaladkad.

"Dr. McKinsron?" he uttered.

Tiningnan siya ng doktor. Punong-puno ng pawis ang mukha nito. Nanawagan ang mga matang tulungan niyang makalaya sa lalaking kasama.

Kaagad na naglabas ng baril ang dalawang guwardiya na kasama niya. Ngunit bago pa nito maitututok sa lalaki, may mga sinulid nang lumabas sa mga kamay nito na naging hugis ng isang kutsilyo at tinutok sa noo ng mga guwardiya niya.

"W-what the fuck . . ." He forgot to blink. The immense shock he felt to the point he jolted was too much for the expression on his face to stay hidden.

"The confidence you have to point your guns at me,"  the guy warned. "Shoot and I'll leave a damn hole on your forehead."

Hindi nakagalaw ang dalawang guwardiya. Takot na baka isang maling hakbang lang, ihatid na kaagad sila nito sa kabilang buhay.

Hindi niya makita ang mukha nito dulot ng veil kaya hindi niya rin alam kung ito ba'y nakangiti o masama ang tingin sa kaniya. But one thing was for sure . . . the guy was something he shouldn't miss with.

"How are you feeling, you insolent petty human?" Naglakad ito palapit. Napaangat ang kaniyang tingin nang tumabi ito sa kaniyang kama. "Didn't I tell you to be careful on the stairs?"

What the guy said last week flashed in his mind.

"The fuck did you do? Did you curse me or something?"

The guy chuckled. "Oh no, I don't do curses. I am the curse."

"Who the fuck are you?" Kinuyom niya ang mga paa.

"Adamas. I am Adamas Riscarte, Noa's favorite." He may not see his face but he could feel him smirking. "Do you remember my wordy Noa? The woman who you never got a chance with."

Nagulat siya sa sinabi nito, nalilito kung anong dapat niyang isagot. What did he mean by that? How did he know about him and Noa?

"Stop playing with me and tell me who you are!" He snarled. He wanted to grab the man but his left hand was shaking, hesitating to make a bold move. Wala siyang ibang nagawa kundi bigyan ito ng pinakanakakasuklam niyang tingin.

The guy hissed.

"I don't like repeating myself. And I hate people who don't believe my words." Bigla siya nitong sinakal dahilan para mapasinghap siya. Kaagad itong napalitan ng impit na sigaw dahil sa mahaba nitong kuko na unti-unting bumabaon sa kaniyang leeg.

Fuck, what the fuck is his problem?

"Oh, how much I want to see you dead right now." Ang bawat salita nito ay may pagdiin. "But I don't want to hurry your death. I want you to feel how my beloved Noa felt when you killed her child."

Namilog ang mga mata niya.

H-how the heck did he know that?

"For now . . . I want you to feel how you killed your brother." Binitiwan siya nito.

Kaagad siyang napaubo at hinabol ang hininga. Humahapdi ang leeg niya. Ramdam niya ang dugong tumutulo.

Tinaas nito ang kamay patungo sa direksyon ni Dr. McKinsron. Isang itim na sinulid ang lumabas doon at pumulupot sa katawan ng doktor. Hinila nito ang doktor palapit sa kanila.

"Do it," utos nito.

Nagtaka siya. Pansin niya rin ang panginginig ng doktor. Nagdadalawang-isip ito pero kalaunan din ay may kinuha ito sa bulsa ng coat.

Napalaki ang mga mata niya nang makitang isang box ito ng Epinephrine injection.

"I-I'm sorry, Mr. Laurien," naiiyak na sabi ng doktor habang binubuksan ang box. Naliligo na sa pawis ang mukha nito.

He immediately understand what he was about to do. Nabalot ng takot ang mukha niya at kaagad na sinigawan ang doktor. "Don't you fucking inject that on me!"

"You're not one in command." The guy with a corset laughed. His hysterical and overly fake laugh echoed around the room.

Nagsitaasan ang mga balahibo niya nang may mga sinulid na pumulot sa kaniyang katawan. Pinipigilan siya nitong makagalaw.

"Fuck! Get this off!" His heart started to beat loud. Fear crept into his stomach, making him feel like puking when Dr. McKinsron let out two injections.

Naglakad ito papunta sa kaniyang paa.

"Where are you going, human?" Pinigilan siya ng lalaki. Tinuro nito ang kaniyang leeg. "Inject it there."

Namutla ang mukha ng doktor. "W-what? But this should be injected in the thigh or else he will get undesirable effect--"

"That sounds better." Hinila nito ang doktor at tinulak palapit sa kaniyang leeg. "You will inject all that doses to him, anyway. So what's the point of doing it in the right way?"

"B-but--"

"If he dies, then he dies. If not, that's better too." The man tilted his head as if he was amused by what he was about to witness. Habang siya ay 'di na magkamayaw ang kaba.

"Don't you dare, doctor! You know what I did to your family. You can't turn your back on me!"

Napatingin naman ang doktor sa lalaki, nagbabakasaling baka mabago pa ang pinapagawa nito.

But the guy stayed firm. "Do it now, human."

Mariing napakurap ang doktor. Inamba nito ang injection. "I-I'm sorry. I don't want to die."

"Fuck! No!" He screamed when the injection pierced his skin. Pilit siyang nagpumiglas subalit masiyadong mahigpit ang mga sinulid. Mas lalo lang siyang nasasaktan kapag pilit siyang kumakawala.

After the first dose, the doctor injected another. And another one. And another one. Until the box went empty. His neck turned numb because of the repeated injection. Walang tigil ang kaniyang pagsigaw habang unti-unti nang nararamdaman ang pamumuo ng kaniyang mga pawis. Malalaking butil ang tumutulo ngayon sa kaniyang noo hanggang sa buo niyang katawan.

"F-fuck . . ." Napakurap siya ng ilang beses dahil umikot ang kaniyang paningin. His vision seemed to be smudged and it was moving in different directions that made him want to vomit.

Sunod niyang naramdaman ang kaniyang puso. Naninikip ang kaniyang dibdib dahil sa bilis ng tibok nito. Habol-habol niya ang hininga habang umaalingawngaw sa kaniyang tainga ang isang malakas na tawa.

He looked at the guy but all he could see was a black figure.

"Your face looks terribly dying. Ah! So pitiful." Muli itong humalakhak. "Suffer, Azure. Suffer more!"

Nanlambot ang buo niyang katawan habang nagtaas-baba pa rin ang kaniyang dibdib. Ang sakit. He wanted to plead for someone to help him. He wanted to scream for someone to hear him. He wanted to be rescued.

"F-fuck . . . h-help . . ."

"No one will help you. At least not yet." May mabigat na bagay ang lumapat sa kaniyang ulo. Muli siyang napasigaw dahil sa higpit ng pagkakahawak nito. Para nang pipigain ang ulo niya sa sakit. "I won't stay here for too long. See you soon, Azure. The next time we see each other, you will get no more days. So try your best to survive today."

Binitiwan na nito ang kaniyang ulo. Bago pa ito makalayo sa kaniya sinubukan niyang abutin ito kahit na pinapatay na sa sakit ang buo niyang katawan. Nagawa niyang hawakan ng nanginginig niyang kamay ang manggas ng damit nito.

"F-fuck you . . ." Hindi siya sigurado kung tamang direksyon pa ba ang tinitingnan niya. Hilong-hilo na siya.

Mabilis nitong winaksi ang kaniyang kamay at isang suntok sa mukha ang natanggap niya. Muntikan na siyang mahulog sa kama dahil sa lakas.

"Don't lay your hand on me without my permission." Naglakad na ito palayo. Habang siya ay 'di na nakagalaw pa.

Unti-unti nang nangingitim ang kaniyang bisyon. Pero bago pa siya tuluyang mawalan nang malay, umalingawngaw muna sa kaniyang tainga ang sigaw ni Dr. McKinsron.

ADAMAS laughed so loud that the nurses and patients walking in the hallway turned to look at him. They must be thinking his crazy. But not an ounce he cared. What only mattered to him was the face of Azure. His terrified, pale and sweaty face was more than he could imagine.

It was the best thing he had seen today.

Kinain na rin ng kaniyang sinulid ang doktor kanina. Siyempre hindi niya ito hahayaang mabuhay. Kahit wala ito sa mga taong nakita niya sa sulat ni Noa, hindi pa rin ito makakatakas sa kaniya dahil isa ito sa mga pumatay kay Adamas.

Sisiguraduhin niyang hindi na mabubuhay pa ang lahat ng may kinalaman sa nangyari sa kaniyang manunulat at sa minamahal nitong si Adamas.

Umuwi na siya sa apartment building. Bumungad sa kaniya si Gonietta na nasa salas na nakaharap pa rin sa phone.

Adamas expected that Logan was still in his room so he didn't bother asking about him.
Maglalakad na sana siya palapit subalit napapreno siya nang may lalaking lumabas galing sa kusina.

"Oh, Mr. Adamas, nandito ka na pala."

Muntikan nang malaglag ang panga niya nang makita ang nakangiting mukha ni Logan. Matingkad na matingkad ang ngiti nito na para bang inangkin lahat ng liwanag ng araw. Basa pa ang buhok nito at mukhang bagong ligo lang.

He took a step back. "W-who are you?"

Napatawa naman ito sa kaniyang reaksyon. "Sino pa ba?"

Dali-dali siyang lumapit sa lalaki at hinawakan ang dalawang braso nito. Inalog-alog niya ito nang malakas, nagbabakasaling mailabas niya kung ano mang espirito ang pumasok sa lalaki.

"Aray. It's hurting me." Inalis nito ang pagkakahawak niya.

"What happened to you?!" He screamed. Napahawak siya sa magkabila niyang pisngi at tiningnan mula ulo hanggang paa ang lalaki. "Why do you look okay?!"

Hindi naman sa hindi siya natuwa pero hindi siya makapaniwala. Papaano nangyaring naging maliwanag na ulit ang mukha nito matapos magkulong ng anim na raw? Hindi niya na rin makita pa ang itim nitong emosyon.

Kahit ni katiting ay wala.

"I'm fine now. I was just drained." Logan put both his hands on his waist. "You know, I can't put up a front all the time. I have to rest too and give myself time to recover. And now, I'm good, willing to face the world again."

Adamas didn't respond. He wasn't convinced. He became more confused instead.

Can humans do that? Can they heal just by isolating? Can they rid their strong emotion just like that?

Napahawak siya sa kaniyang noo dahil pakiramdam niya'y sasakit ito sa pagkalito. "I need time to process this."

"Ang drama mo talaga, Adamas," tawa ni Gonietta na bumangon sa pagkakahiga sa sofa. "Okay na siya. Sabi ko naman sa 'yo kailangan niya lang makapagpahinga."

He glanced at Logan again.

He was suddenly reminded of his Noa. He already once so this expression.

And it didn't end well.