„You're everything I thought you never were
And nothing like I thought you could've been
But still you live inside of me
So tell me how is that?"


Beyonce - Broken-Hearted Girl 

Budząc się, doszłam do wniosku, że powinnam przestać upijać się do stanu, w którym ucina mi się wieczór, bo nie pamiętałam nic do momentu, w którym pocałował mnie Mathias.

— Boże. — wstałam bardzo szybko z łóżka i od razu tego pożałowałam, bo wzięło mnie na wymioty. Zorientowałam się też, że nie jestem u siebie, tylko u... Caspiana?

— Co jest? — rozmasowałam skroń. Nie miałam na sobie swoich ubrań, a jego i zaczynałam się zastanawiać, co odwaliłam poprzedniej nocy. Wzięłam do rąk telefon i jęknęłam na widok dziesięciu nieodebranych połączeń od taty, ale z nocy.

Czego on chciał o trzeciej w nocy?

Teraz była ledwo siódma, a ja nie wiedziałam, gdzie są moje rzeczy, dlaczego jestem w łóżku chłopaka, z którym miałam nie wchodzić w takie sytuacje i czy powinnam zejść na dół.

Kiedy zobaczyłam SMS-y wysłane do ojca, zrozumiałam jego dziesięciokrotne dzwonienie do mnie.

— Iris, jesteś idiotką. — powiedziałam sama do siebie. Napisałam do Camil, czy śpi, nie odzywała się, więc raczej chrapała.

Nie chciałam bardzo tego robić, ale wybrałam numer Caspiana, który odebrał po trzecim sygnale.

— Obudziłam cię?

— Powiedzmy. — westchnął. — Zaraz tam przyjdę. — i się rozłączył, a ja zrobiłam wielkie oczy.

Przyszedł na boso, w szarych dresach i białej koszulce, a jego włosy, jak zwykle rzecz jasna, były roztrzepanie ułożone. Widziałam, że był zaspany, bo przecierał oczy. W ręce trzymał szklankę wody z plasterkiem cytryny, usiadł obok mnie i mi ją podał.

— Eee... Caspian, co ja tutaj robię? — zabrałam szklankę i odłożyłam ją na szafkę nocną.

— Spodziewałem się takiego pytania. — zaśmiał się. — Nie było sensu zaprowadzać cię do domu po tym, jak Camil cię upiła, a gdzie indziej miałabyś spać w tym domu? — rozłożył ręce. — W pokoju Harvey'ego jest sześć osób plus on, w sypialni mojej cioci jest Abbey. — sprostował.

— A ty gdzie spałeś? — potrząsnęłam głową.

— Nie bój się, byłem na dole. — położył dłoń na mojej, ale szybko ją zabrałam.

— Zaraz, gdzie śpi Abbey, kiedy twój wujek i ciocia są w domu? — wiedziałam, że takie pytania mnie zgubią, ale musiałam.

— Nie w tym pokoju. — odparł. — Śpi u Harvey'go, a on tutaj, na podłodze. — uśmiechnął się. — Koniec przesłuchania?

— Nie. — brzmiałam na wkurzoną i taka byłam. — Gdzie są moje ciuchy i kto mnie przebrał?

— Suszą się w suszarce. Trzeba było je wyprać, bo raczej nie chciałabyś wracać w obrzyganych.

— Obrzygałam się?! — przytuliłam samą siebie.

— Nie, Lucian cię obrzygał. — uspokoił mnie. — Sama się przebrałaś. Camil później sprawdziła, czy rzeczywiście dałaś radę.

— Odwaliłam coś? Wal prosto z mostu, wolę to usłyszeć teraz, niż na filmiku u Marry. — zamknęłam oczy przygotowując się na coś kompromitującego.

— Nie pozwoliłem na to. — oznajmił. — Pewnie nie pamiętasz, ale po tym, jak nie mogłaś się otrząsnąć po lizaniu się z Matem wyszedłem z tobą na zewnątrz. Później już cały czas byłaś ze mną. — położył dłoń na lewej piersi, a drugą uniósł płasko w górę. — Słowo.

— I nie powiedziałam ci nic żenującego? — skrzywiłam się.

— Powiedziałaś tylko jedną rzecz, przez którą było mi smutno, ale... nie chciałbym o tym rozmawiać. — nagle przygasł.

— Co ci powiedziałam? — założyłam ręce na krzyż.

— Nieważne, naprawdę.

— Co ci powiedziałam? — powtórzyłam dużo ostrzej. Caspian spojrzał na mnie zaskoczony.

— W pewnym momencie usiadłem z tobą na kanapie, bo akurat tam sobie ubzdurzyłaś. Patrzyłaś ciągle w okno, więc zapytałem, czy coś się stało, a ty odparłaś wtedy, że powinienem cię dzisiaj zostawić, bo obok jest dziewczyna, której tak naprawdę potrzebuję.

Nie byłam zdziwiona, że mu coś takiego powiedziałam, bo trzeźwo myśląc, również tak uważałam.

— Słowa pijanego to myśli trzeźwego. — skomentowałam.

— Nieprawda, Iris. — zaprzeczył. — Nie wierzę w to, co powiedziałaś. Pamiętasz, jak mówiliśmy o oczach i o tym, że są zwierciadłami duszy? — sięgnęłam pamięcią do tamtej rozmowy i skinęłam głową twierdząco. — Ja widzę w twoich, że to, co mówisz mija się z tym, co czujesz. Zamierzam ci to udowodnić. — sięgnął do mojej twarzy i odgarnął z niej kosmyk moich włosów.

— Mogę cię o coś zapytać? — bawiłam się palcami.

— Jasne, niekoniecznie odpowiem, ale pytaj. — przypomniał mi początki naszej znajomości.

— To trochę głupie. — przymknęłam jedno oko i zrobiłam dziwną minę. — Jak to działa, że niezależnie co robisz, twoje włosy się tak dobrze układają?

— Rzeczywiście głupie pytanie. — roześmiał się. — Ale domyślam się, że zastanawia cię to od dawna. Moje włosy po prostu takie są. — wzruszył ramionami. — Jestem chodzącym ideałem.

— Och, tak, narcyzm to z pewnością cecha osoby idealnej. — zironizowałam. — Nieważne, muszę odzyskać ciuchy i wracać do domu. — patrzyłam na niego wyczekująco.

— Niedawno je dopiero wsadziłem do tej suszarki, jakieś 10 minut jeszcze musisz poczekać. — westchnął. — Wypij to lepiej. — skinął na szklankę z wodą.

— Nie mam ochoty. — skrzywiłam się. Spojrzałam później na jego biurko i bajzel, który ujrzałam mnie zszokował. — Woah, co tam się działo?

— Eee... — poderwał się z miejsca i zaczął gorączkowo zbierać kartki, ale nieudolnie. Przez to wszystko niektóre spadły obok łóżka i nie mogłam nie podnieść tekstu, na którym widniał napis Abbey.

To był tekst piosenki, a ja połączyłam fakty i zrozumiałam pewną rzecz.

— To wczoraj grałeś. — powiedziałam bardziej sama do siebie. Słowa, które czytałam były smutne, pełne bólu.

— Słyszałaś? — zdziwił się bardzo.

— Tak, słyszałam. — oddałam mu tekst, który od razu schował. — Mimo tego, przez co powstała ta piosenka, jest piękna. — wyznałam szczerze.

— Dziękuję? — widziałam, że jest zakłopotany.

— Reszta śpi? — miałam nadzieję spędzić resztę czasu z Camil.

— Tak, poza Mattem.

— Och, Mathias. Chętnie z nim pogadam na trzeźwo. — uśmiechnęłam się, wstałam, podciągnęłam zbyt duże dresy i wyszłam z pokoju. Caspian był totalnie zdezorientowany, ale nie chciałam z nim przebywać sam na sam.

— Matt. — zaczęłam poważnie, kiedy zastałam go w kuchni. — Absolutnie nie podobało mi się twoje zachowanie. Niezależnie od tego, czy jakaś dziewczyna cię pociąga, czy nie, nie powinieneś jej całować w taki sposób, w jaki ty to zrobiłeś. — rozłożyłam ręce.

— Oj no, przesadzacie wszyscy. Ale dobrze, niech ci będzie, przepraszam. — ukłonił się. — Mam nadzieję, że nie pomyślałaś sobie za dużo.

— Co? — zaczęłam się śmiać. — Totalnie nie jesteś w moim typie, kolego. — cmoknęłam z dezaprobatą.

— Noo, gdzie mi tam do Caspiana. — puścił do mnie perskie oczko, a ja pokręciłam głową.

Chciałam już pójść do domu i tylko odliczałam minuty, żeby dostać ciuchy. Stałam nawet obok suszarki, a kiedy wreszcie mogłam je wyciągnąć, oczywiście obok zjawił się Caspian.

— Może wypraso...

— Nie. — przerwałam mu, ale zabrzmiało to zbyt ostro, więc po chwili dodałam — nie trzeba. — posyłając delikatny uśmiech.

Przebrałam się na szybko i zbywając oferty odprowadzenia czy odwiezienia, wręcz wybiegłam z tego domu, a Camil zostawiłam długą wiadomość wyjaśniającą moje zniknięcie.

* * *

Taty nie było w domu, kiedy wróciłam, a z mamą nadal nie chciałam rozmawiać, więc poszłam do swojego pokoju, usiadłam na łóżku, ściągnęłam okulary i rozmasowałam czoło, a później długo i ciężko westchnęłam.

Nie miałam siły na nic. Byłam skołowana z własnej winy i zaczynało mnie to dobijać.

To był jeden z tych momentów, w których było się nieobecnym w swoim ciele i nic nie mogłeś z tym zrobić. Obojętny, wyprany z uczuć.

Byłam egoistką, która krzywdziła tym innych, bo wydawało mi się, że mój ból jest większy niż kogokolwiek innego. Surowa w osądzaniu siebie, a każdą sprawę przegrywałam, albo składałam wniosek o odroczenie, żeby innej nocy znów do niej powrócić.

Głównie chodziło zawsze o moje wnętrze i to, jakie było pokręcone, żeby nie nazwać tego brzydko.

Coś mnie podkusiło, żeby przejrzeć social media, po prostu chciałam widzieć, co się mniej więcej działo na imprezie.

I pękało mi serce, kiedy widziałam u Mary szczęście tego, którego chciałam i jednocześnie nie chciałam mieć. Szczęście Caspiana obok Abbey.

Mógł mi wmawiać, mógł uważać, ale pierwsza miłość zawsze będzie tą, do której się wraca, nawet jeśli się kocha kogoś innego.




________________________________

Moi Kochani, zbliżamy się do końca c;