„In case you didn't know
Baby I'm crazy bout you"



Brett Young - In Case You Didn't Know 

Camil była bardziej podjarana faktem, że spędzę noc u chłopaków, a w zasadzie u Caspiana, niż ja, co mnie bawiło.

Ciągle tylko usuwałam nowy SMS od niej z powiadomień, bo przeszkadzały mi w pisaniu rozdziału, kiedy czekałam, aż Caspian wróci z łazienki. Ja się umyłam godzinę temu i siedziałam oczywiście na łóżku.

— Harvey pyta, czy chcesz spróbować jego popisowej jajecznicy. — usłyszałam zza drzwi.

— Z przyjemnością. — zaśmiałam się, a później zeszłam na dół do bruneta i kiedy podniósł w górę patelnię, skręciło mi żołądek.

— W życiu lepszej nie jadłaś. — pochwalił sam siebie, a później nałożył na trzy talerze porcje.

— Och, jestem wybredna. — uśmiechnęłam się szeroko. Zaraz po tym dołączył do nas jego kuzyn. Miał na sobie zwykłą czarną koszulkę i szare dresy przed kolano, a jego włosy były mokre.

— Nie da się nie lubić jajecznicy Harvey'go. — stwierdził, następnie zaczął jeść, a Harvey położył dłoń na lewej piersi i wzruszył się teatralnie.

Cieszyło mnie, że między nimi było w porządku. To ułatwiało wiele spraw.

— Otwórzcie z Camilą knajpę. Ty będziesz gotował, ona piec ciasta. — wskazałam na niego widelcem.

— Mam rozumieć, że smakuje? — wyszczerzył się.

— Oczywiście, że tak. — mrugnęłam do niego porozumiewawczo.

Wtedy wszyscy dostaliśmy SMS w tym samym czasie.

— Brzmi zajebiście. — skomentował Harvey. Camil naprawdę postanowiła urządzić Sylwestra u niej i właśnie przysłała nam zaproszenia.

— Wymagany czarny strój. Ciekawe. — zastanowił się Caspian. — Na wejściu będzie jakieś malowanie farbą?

— Ty masz łeb. — ożywił się Harvey.

— Jezu... — jęknęłam. — Nie jestem fanką takich rzeczy. — wzruszyłam ramionami, po czym włożyłam talerz do zmywarki, zasalutowałam i skierowałam się ja schody. Na nich zatrzymał mnie jednak głos Harvey'go.

— Tylko się zabezpieczcie, dzieci. — zaśmiał się.

— Przestań. — westchnął zielonooki.

— Chyba nie zamierzasz spać na kanapie? — zdziwił się wokalista.

— Tak, taki miałem zamiar. — przyznał. — Nie jestem taki, jak ty.

Miałam ochotę się roześmiać na wspomnienie, że to właśnie Harvey zostawił mnie w salonie.

— O Jezu, Caspian... debil z ciebie.

I wtedy musiałam włączyć tryb tajnego agenta i szybko po cicho dostać się do pokoju, bo oni także tu szli. Na szczęście mi się udało.

Odchrząknęłam, kiedy zastał mnie w totalnie randomowym miejscu.

— Grasz na pianinie, ale gdzie ćwiczysz? — musiałam na szybko znaleźć temat, który odpowiadał by sytuacji.

— Dobre pytanie. Szukałaś go. — roześmiał się. — Jest ukryty. — podszedł do ściany, na której były plakaty i ją odsunął. Trochę mnie wcięło, bo byłam przekonana, że to ściana.

Stało tam, ze świeżymi nutami, kubkiem i piórem.

— Boże, myślałam, że to ściana! — dotknęłam futryny szafy. Głębokiej szafy.

— Też bym tak pomyślał. — odpowiedział. Wtedy zorientowałam się, że stoi za mną, a rękę ma opartą tak, że blokował mi przejście.

Odwróciłam się do niego.

— Zagrasz coś? — poprosiłam z nadzieją większą, niż na to, że nie będę mieć w domu przesłuchania po nocy u kolegi.

— Może zrobię próbę, ocenisz, czy moja gra nadaje się na rocznicę twoich rodziców. — zasugerował.

— Okay. — ucieszyłam się i go przepuściłam. — Nie potrzebujesz nut? — zdziwiłam się, kiedy żadnych nie wziął.

— Znam na pamięć, Iris. — uśmiechnął się, a później zaczął grać. — Tam nie będę śpiewał, oczywiście.

— Zapewniam, że nikt się nie obrazi. — założyłam ręce na krzyż i wyczekiwałam. Caspian tylko się uśmiechnął.

— Wise men say, only fools rush in...

Nie musiałam żywić żadnych uczuć do tego chłopaka, aby zapominać o całym świecie, kiedy śpiewał. Nie musiałam, ale to, że je żywiłam, potęgowało wszystko.

— Jesteś miodem na moje zmęczone uszy i poranione serce, Caspian. — zaczęłam cicho klaskać. Odwrócił się w moją stronę na stołku i spojrzał mi w oczy.

— Dziękuję. — szepnął. — Właśnie tym chciałem być. — posłała mi uśmiech. — O której chodzisz spać? Nie chciałbym zaburzać twojego trybu.

— Tryb mojego chodzenia spać polega na tym, że nie istnieje. Potrafię iść spać o dziewiątej, albo trzeciej nad ranem. — wzruszyłam ramionami.

— To chyba niezbyt zdrowe, co? — uśmiechnął się.

— Mówi osoba, która nie sypia poza domem. — założyłam ręce na krzyż i wycofałam się na łóżko.

— Po prostu nie zdradzam swojego łóżka. Pominę fakt, że ono mnie tak. — starł udawane łzy.

— Nie musi cię zdradzać, jeśli nie chcesz. — zaczęłam. Czasami trzeba było być odważnym, a ja byłam zbyt rzadko.

— Chyba zwariowałaś, jeżeli przeszło ci przez myśl, że nie będziesz tutaj spała, Iris. Siłą cię zmuszę. — spoważniał na moment

— Ależ nikt tutaj nie mówił o tym, że będę spała gdzieś indziej. — oburzyłam się w żartach.

Caspian otworzył usta, jakby chciał coś powiedzieć, ale ostatecznie je zamknął i podniósł w górę dłoń, aby palcem wskazać za siebie, następnie na łóżko i zrobić zakłopotaną minę.

— Chyba nie dam rady na trzeźwo. — wydukał. — Dobrze cię zrozumiałem?

— Powinieneś. Jesteś mądry. — przybrałam łagodny wyraz twarzy. — Głupia propozycja? Dziwna? Tak, wiem. — cmoknęłam z dezaprobatą. — Po prostu chyba tęsknię za cudzymi ramionami nocą.

— Nie jest głupia. — potrząsnął głową. — Podziwiam za odwagę. Ja mam gadane, ale nie dałbym rady tego zaproponować.

Przełknęłam gulę śliny przekonana o swojej porażce.

— Dlatego jestem ci wdzięczny, że ty to zrobiłaś, bo teraz mogę odpowiedzieć tylko jednym słowem: zostanę.

Miałam ochotę zemdleć. Tak bardzo brakowało mi powietrza. Tak bardzo nie wierzyłam w to, co się działo.

Tak bardzo na to czekałam. Na bliższy kontakt z nim, na cokolwiek.

— Obiecuję się trzymać swojej połowy. — przyrzekłam na słowo skauta, którym nigdy nie byłam.

— Ja ci tego nie obiecuję. — spojrzał na mnie spod rzęs. — Zresztą, nie mówiłaś czegoś o tęsknocie za czyimiś ramionami? — zrobił krok w przód.

— To miało formę przynęty. Nie chcę zostawać tutaj sama. — znów to zrobiłam. Zrobiłam krok w przód i cofnęłam się o trzy.

— W takim razie postaram się trzymać swojej połowy. — błysk w jego oczach zniknął.

Iris Shepherd, jesteś idiotką roku.

Po godzinie oboje byliśmy w łóżko, ja nie spałam i czułam, że Caspian też nie śpi.

Zaczęłam za dużo myśleć. Nienawidziłam tego, bo nie dało się przez to spać, a ja tak szczerze, bardzo chciałam zasnąć. Najgorsze było to, że myślałam o Joshu, kiedy obok leżał najlepszy chłopak, jaki pojawił się w moim życiu.

Z bezsilności zebrałam się najciszej, jak potrafiłam i poszłam do łazienki, żeby się wypłakać.