„It's time to be a big girl now
And big girls don't cry
Don't cry, don't cry, don't cry"




Fergie - Big girls don't cry

Cały tydzień upłynął dziwnie szybko i nudno. Jedynym ciekawym i nadal dziwnym elementem była rozmowa z Joshem, która nie dawała mi spać.

Wczoraj Camil była również na sesji, której głównymi bohaterami byli chłopcy z SoulsFlames, a ja na piątkowej przerwie na lunch, przeglądałam na Instagramie efekty.

Siniak Caspiana zdążył na szczęście zniknąć, więc dziewczyna nie musiała bawić się w retusz.

— Tak myślałam całą chemię, aż w końcu wymyśliłam teorię. — odezwała się nagle moja przyjaciółka, a ja patrzyłam na zieleń oczu i się topiłam.

— A o co chodzi? — zapytałam, bo naprawdę nie miałam pojęcia, co jej po głowie chodzi.

— Może Josh coś wie od Samuela? — spojrzałam na nią, prosząc o kontynuację. — W końcu on i Caspian mają bardzo dobry kontakt. Aczkolwiek nie wiem, co jest na rzeczy.

— Wiesz, chyba nawet nie chcę wiedzieć. — skrzywiłam się. — Bal już za tydzień, Harvey prosił mnie o czas do balu, nie będę musiała po nim znosić jego zalotów, bo to zaczyna przypominać desperację.

— W zasadzie dosłownie mu powiedziałaś, że ktoś ci się podoba. — cmoknęła. — Mało rozumny ten zespół. — zaśmiała się. — Aaron nadal się nie zapalił do tego, żeby mnie zaprosić.

— Albo pójdzie z tobą, albo pójdzie sam. — powiedziałam, nie chcąc zdradzać, że wiem, iż Aaron zrobi to dzisiaj na koncercie.

— Twoje przekonania podnoszą mnie na duchu. — westchnęła długo, a zaraz po tym, obok niej usiadł Mathias, kładąc z hukiem książki na stół. Następny był Lucian, Harvey usiadł obok mnie, Aaron i Caspian zajęli miejsca po drugiej stronie Camil.

Ponowne osaczenie.

— Kobiety, kobiety. — zaczął Mat. — Potrzebuję waszej opinii na temat mojego garnituru, ponieważ od nich nie dowiem się nic konkretnego. — wywrócił oczami i pokazał nam zdjęcie ciemnoczerwonej marynarki, spodni w tym samym kolorze, czarnych butów, muszki i białej koszuli.

— Zajebisty. — powiedziałam zgodnie z prawdą.

— Totalnie zgadzam się z Iris. — zawtórowała mi Camil. — Będziesz wyglądał bardzo dobrze, już nie mówię o zdjęciach. — zachwyciła się.

— Ha! I co? — Mathias spojrzał na swoich kolegów z satysfakcją. — Im się nie podoba.

— Dlaczego? — zagadnęłam, biorąc orzechy, które rano spakowała mi mama.

— Nie powiedziałem, że mi się nie podoba, nic nie powiedziałem. — bronił się Caspian.

Ciekawe w czym on szedł?

— Według mnie jest zbyt... wyraźny? — Harvey szukał słów. — Przy takiej osobowości, jaką ma Mathias, nie trzeba tak krzyczeć strojem.

— To jest bal! — oburzyła się Camil. — Rzadko można się tak odwalić, mi się bardzo podoba. — uśmiechnęła się i spojrzała na zdjęcie jeszcze raz.

— Dobra, skończmy pieścić ego Mata, ja mam ważniejsze pytanie. — wtrącił Lucian. Aaron zajęty był pisaniem z kimś na telefonie.

— Przecież już ci mówiłem, że to jest spoko. — odezwał się Harvey, jakby zirytowany.

— Chyba mogę poznać opinię osób, które są przedstawicielkami żeńskiej płci? — wygarnął.

— No mów, Jezus Maria. — jęknął Mathias.

— Wczoraj wieczorem na relacji na Insta zasugerowaliśmy, że jak ktoś chce zaprosić kogoś na bal, może się do nas zgłosić, a my to zrobimy na koncercie, śpiewając. No i kilka osób się zgłosiło, ale to nie będzie żenada?

— Nie, nic z tych rzeczy. — odparłam natychmiast. — Cudowny pomysł.

Osobiście nie chciałabym być w taki sposób zaproszona, ale robiłam wszystko, żeby z tego pomysłu nie zrezygnowali, dla Camil.

— Jakie kwiatki mam sobie wpiąć? — zapytał Harvey, a ja potrzebowałam chwili, żeby ogarnąć, że mówi do mnie.

Miałam ochotę odpowiedzieć, że żadne, bo nie chcę już z nim iść, ale zamiast tego, powiedziałam:

— Różowe.

I uśmiechnęłam się słabo.

— Iris ma suknię po mamie, przepiękna. — nie rozumiałam, dlaczego Camil tak bardzo lubi chwalić się moją suknią, ale fakt, była przepiękna.

— Myślałem, że będzie fioletowa. — powiedział Caspian, uśmiechając się.

— Co? — zapytał Lucian. — Czemu?

— Boże, zmiłuj się... — skomentował Mathias. — Wiesz, że są takie kwiaty? Irysy?

— No wiem, ale co to ma wspólnego z sukienką Iris?

— Nieważne. — przerwał Harvey, kryjąc śmiech. Caspian podrapał się w czoło, także próbując się nie roześmiać, ja gryzłam usta, Mathias kręcił głową, Camil chichotała, Lucian marszczył czoło, a Aaron w końcu przestał gapić się w telefon.

— Sporo tych imion. Nie wszystkie się będzie dało zrymować. — powiedział chłopak.

W takim razie to właśnie to tyle czasu robił.

— Wszyscy będą na imprezie? — zainteresował się Lucian.

— Tak. — odpowiedzieliśmy chórem. — A co? — dokończyłam.

— Pytam z ciekawości. — wzruszył ramionami.

Mnie właśnie ciekawość zżerała, jak się potoczy dzisiejszy wieczór.

* * *

Siedziałam na szafce i butami w nią stukałam, ponieważ nie dosięgałam do podłogi, podczas gdy Mathias w garderobie się pudrował, Harvey z Aaronem ogarniali scenę, Lucian napieprzał pałeczkami perkusyjnymi w kubki, Caspian notował coś w zeszycie, a Camil ustawiała aparat.

— Po tej sesji przybyło nam dużo obserwujących. — stwierdził Mat.

— Więcej dziewczyn zobaczyło, że jesteście przystojni. — odparła rudowłosa.

— Fakt. Mam piękną twarz.

— Nie wpadnij w samouwielbienie. — zbeształ go Caspian.

— Ludzie jedzący hawajską nie mają prawa głosu. — burknął prześmiewczo Mat, wstał i wyszedł z garderoby.

— Idę na bramkę. — oznajmił Lucian. — Staniesz ze mną? — zwrócił się do Camil, a ona zaskoczona rozdziawiła usta, jednak się zgodziła, co zrobiła oczywiście specjalnie.

Jednak nie miałam w ogóle pomysłu, jak mogę zacząć rozmowę, więc po prostu siedziałam nadal, jak ten debil i liczyłam na cud.

— Mogę cię o coś zapytać? — powiedział nagle.

— Naturalnie. — zdziwiło mnie to pytanie. Caspian odłożył zeszyt oraz pióro na bok, a później obrzucił mnie ciekawskim spojrzeniem.

— Odpowiadając Harvy'emu na stołówce, zrobiłaś się przygnębiona, ośmielę się nawet stwierdzić, że smutna. — wstał.

Nie sądziłam, że ktoś to zauważy, a już szczególnie, że będzie to on.

— Cóż, jestem zaskoczona, że było to tak widać. — zaczęłam gapić się na swoje buty.

— Nie było. — stanął obok mnie. — Mam dar. — uśmiechnęłam się delikatnie. — Dlaczego, Iris?

— Nie wiem, czy powinnam ci to mówić, ale wzbudzasz we mnie niewytłumaczalnie duże zaufanie. — podniosłam głowę i spojrzałam mu w oczy. — Sprawy potoczyły się tak, że ja już nie chcę iść z Harvy'm na bal. Robię to tylko dlatego, że nie łamię danego słowa.

— Jeżeli to jakieś pocieszenie, przez większość czasu będzie na scenie. — założył ręce na krzyż.

— Wiem, ale nie chcę znosić krzywego spojrzenia, gdybym zatańczyła z kimś innym. — zaśmiałam się bez krzty wesołości. — Co jest zabawne, nie powinnam mieć poczucia winy, skoro jasno dałam mu do zrozumienia, że po balu nasza przygoda się kończy.

— Co mam przez to rozumieć? — jego zielone oczy były tak intensywne w swoim kolorze, że czasami jego wzrok mnie onieśmielał.

— Po prostu nic od niego nie chcę. On poprosił mnie o czas do balu, jest już za tydzień i nic się nie zmieniło. Odpowiada mi jako kolega, ale nic więcej.

— Woah. — był zdziwiony. — Odważna jesteś. Mógłbym teraz pójść i mu to powtórzyć.

— Tak, ale tego nie zrobisz. — powiedziałam z całkowitą pewnością.

— Masz rację, nie zrobię. — zauważyłam, że na sekundę zerknął na moje usta, ale nie miałam pewności, że to nie był wymysł mojej wyobraźni.

— Ostatnio ci przerwano, a ja wolę usłyszeć odpowiedź od ciebie. — przypomniałam sobie. — Jak to było z tym podpisem?

— Dlaczego to cię tak nurtuje? — był rozbawiony, ja nieświadomie odparłam szeptem:

— To musisz być ty.

— Zaczynamy. — powiadomił nas Aaron.

— Już idę. — rzucił Caspian. — Tak, podpisałem się prawą ręką. — potwierdził. — Dlaczego? Ponieważ czasami wydaje nam się, że coś jest inaczej. — i z taką odpowiedzią mnie zostawił, ale nie wiedziałam, jak ją zinterpretować.

Nie miałam ochoty dzisiaj sterczeć na widowni, dlatego postanowiłam przeżyć koncert zza kulis, skoro i tak już mogłam tutaj być.

— Zanim zaczniemy, mamy dla was niespodziankę! — krzyknął Harvey, a na moją twarz wpłynął uśmiech.

Najpierw usłyszałam uderzenie w pałeczki Luciana, który odliczył do pięciu, a zaraz po tym gitarę, na której grał Caspian.

— Piątkowy koncert, wielu ludzi i tak wiele twarzy, oraz coś, o czym tylu marzy. — zaczął Harvey.

— W blasku scenicznym, gdy inni martwią się balem, pada jedno po drugim właśnie to pytanie:

— Czy pójdziesz na bal z Phoebe, Nathanie? — wtedy dziewczyny zaczęły piszczeć. Raczej nikt się nie spodziewał, że chłopcy to zrobią.

— O to samo pyta, Chloe Davide'a. — dodał Mathias.

— A także Evan Sabriny i Patrick Lily.

Mordka sama mi się uśmiechała, kiedy to tak trwało, ale najbardziej czekałam na ostatnie zestawienie imion, w głowie widząc już łzy i radość Camil, kiedy będzie opuszczać powoli aparat, nie wierząc, że Aaron to zrobił.

I się doczekałam.

— A teraz proszę spojrzeć tam w dal — światło skierowane zostało na moją przyjaciółkę — Camil, czy pójdziesz ze mną na bal? — zaśpiewał chłopak, a ona zakryła usta dłonią.

Wiedziałam, że spełniło się jedno z jej marzeń i cicho liczyłam, że to pozwoli zaowocować w ich relacji czymś więcej.

Cicho też spędziłam resztę koncertu sama, siedząc na krześle i delektując się momentami, kiedy śpiewał Caspian.

________________

dzisiaj dwa, bo krótkie są c;