Κατερίνας POV

"Μπορούμε να μιλήσουμε;" την ρώτησα για μια ακόμα φορά

Τις τελευταίες μέρες δεν είχα σταματήσει να προσπαθώ να την προσεγγίσω έστω να την κάνω να με ακούσει αν και δεν ήξερα ακριβώς τι να της πω.Δεν υπάρχουν πολλές δικαιολογίες για αυτό που έκανα

"Όχι" έκανε να φύγει

"Σε παρακαλώ" της έπιασα το χέρι αλλά τινάχτηκε κατευθείαν σαν να την χτύπησε ηλεκτρικό ρεύμα

"Σου έχω πει ότι θέλω να μου μιλάς στο πληθυντικό.Ειλικρινά όμως δεν έχεις βαρεθεί να προσπαθείς;"

Ποτέ

"Όχι δεν έχω βαρεθεί και θα συνεχίσω να επιμένω" απάντησα νευρικά για να της δώσω να καταλάβει οτι το εννοώ

Πλησίασε κοντά μου διατηρώντας την δυναμικότητα και την αυτοπεποίθηση της

"Βάλε καλά στο μυαλό σου οτι τελειώσαμε και μην με ξανά ενοχλήσεις" είπε με επιβλητική φωνή κοιτώντας με ψυχρά

Αυτά τα πράσινα μάτια που πριν απο λίγες μέρες με κοιτούσαν με τόση αγάπη τώρα δεν μπορείς να διακρίνεις κανένα συναίσθημα μέσα τους

Χωρίς να πει κάτι άλλο έφυγε απο την τάξη αφήνοντας με μόνη μου με τις τύψεις να με λούζουν για άλλη μια φορά

Κάθισα στο θρανίο μου έτοιμη να βάλω τα κλάματα.Ίσως πρέπει να της αφήσω λίγο χρόνο και να σταματήσω να την πιέζω αλλά δεν μπορώ μακριά της για αυτό επιμένω.Ίσως πάλι να της έχει όντως τελειώσει και να με έχει μισήσει

Στην σκέψη αυτή έτρεξε ενα δάκρυ στο μάγουλο μου

"Πάλι κλαίς;" άκουσα την Άννα να με ρωτάει στενοχωρημένη

"Άννα...μου είπε ότι της τελείωσε"

Έκατσε δίπλα μου και με πήρε αγκαλιά

"Κατερινάκι μου δεν το εννοεί..μιλάει ο θυμός της.Δεν γίνεται απο την μια μέρα στην άλλη να σε ξέχασε.Απλά είναι πληγωμένη"

Δεν απάντησα κάτι.Προσπάθησα να ηρεμήσω τις σκέψεις μου αν και ξέρω όμως πως μόνο αυτή μπορεί να το κάνει

Το μεσημέρι επέστρεψα στο σπίτι.Όταν άνοιξα την πόρτα τους είδα όλους συγκεντρωμένους στο σαλόνι.Παράξενο.

"Καλησπέρα"

"Γεια σου αγάπη μου" με χαιρέτησε η μαμά μου

"Κατερίνα έλα λίγο εδώ.Θέλουμε εγώ και η μαμά να σας μιλήσουμε"

Έκατσα δίπλα απο τον αδερφό μου και περίμενα να ακούσω τι θέλουν να μας πουν

"Λοιπον όπως ξέρετε ο παππούς έχει κάποια προβλήματα με την υγεία του.Σήμερα βγήκαν οι εξετάσεις που είχε κάνει και υπάρχει κάποια επιδείνωση.Δεν θέλω να τρομάξετε.Δεν κινδυνεύει η ζωή του αλλά μάλλον θα χρειαστεί εγώ τουλάχιστον να πάω στο χωριό για κάποιες μέρες να δω πως είναι και να κανονίσω κάποια πράγματα με τους γιατρούς και ίσως αργότερα έρθει και ο μπαμπάς" ολοκλήρωσε η μητέρα μου κοιτάζοντας μας με καθησυχαστικό βλέμμα

"Ο παππούς δηλαδή δεν κινδυνεύει έτσι; Δεν μας κρύβετε κάτι;" ρώτησε ανήσυχα ο αδερφός μου

"Οχι αγόρι μου απλά πρέπει να πάρει άλλη αγωγή και καλό θα ήταν η μαμά σας να είναι κοντά του"

"Απο εσάς το μόνο που θέλω είναι να μην ανησυχείτε και να επικεντρωθείτε στα μαθήματα σας"

"Εντάξει μαμά" συμφωνήσαμε και οι δύο

Μετά απο αυτή την συζήτηση δεν είχα καμία όρεξη να φάω.Πήγα πάνω στο δωμάτιο μου και κοιτούσα το ταβάνι ξαπλωμένη στο κρεβάτι.Τα πράγματα για εμένα πάνε απο το κακό στο χειρότερο μια ο χωρισμός μου με την Δήμητρα μια αυτό με τον παππού μου.Λες και με έχει καταραστεί κάποιος είναι

Άκουσα δύο χτυπήματα στην πόρτα

"Ναι"

Μέσα μπήκε ο Μιχάλης και ήρθε να κάτσει δίπλα μου

"Τι έχεις εσυ; Γιατί είσαι έτσι;"

"Τίποτα μωρέ με στεναχώρησε λίγο αυτό που μας είπε η μαμά για τον παππού"

"Κατερίνα είναι και κάτι άλλο που δεν μου λες.Μέρες τώρα είσαι χάλια.Μπορεί η μαμά και ο μπαμπάς να μην το βλέπουν αλλά εγω το ξέρω"

"Μιχάλη δεν φεύγεις"

"Έχει γίνει κάτι με την Δήμητρα;"

"Να μην σε νοιάζει"

"Αδερφός σου είμαι και νοιάζομαι για εσένα" νευριασε

"Χωρίσαμε.Ευχαριστημένος τώρα;"

Για λίγα δευτερόλεπτα δεν μιλούσε κανένας απο τους δυο

"Γιατι;" ρωτησε

"Γιατί είμαι ηλίθια.Φύγε τώρα γιατί δεν έχω όρεξη για πολλές κουβέντες"

"Όπως θέλεις.Αν θέλεις πάντως να μου μιλήσεις είμαι εδώ"  έκλεισε την πόρτα

Πήγα στο μπάνιο να κάνω ενα ντουζ μπας και ηρεμήσω

Βγήκα φόρεσα πιτζάμες και μπήκα κάτω απο τα σκεπάσματα.

Μακάρι να ήταν εδώ.Να την κλείσω στην αγκαλιά μου και να μην βγει ποτέ.Άραγε θα με συγχωρήσει; Απο οτι φαίνεται όχι.Μάλλον πρέπει να την αφήσω στην ησυχία της και να μην επιμείνω άλλο

Μου το έκανε αρκετά ξεκάθαρο τώρα πια...

Τελείωσε...