~ ~
Η συνέχεια
~ ~

Περπατούσα στο σπιτι , με ένα πλατύ χαμόγελο αλλά και μια ανησυχία ότι κάτι κακό θα συμβεί τώρα και θα καταστρέψει την χαρά μου.

Η βροχή είχε σταματήσει , το χαλάζι και το νερό είχαν εξαπλωθεί στους δρόμους  και ο ήλιος έλαμπε ξανά.

Περπατουσα ανέμελα μέχρι που αντίκρισα ένα γνωστό πρόσωπο.

Η Νάνσυ!

"Νάνσυ!"

"Δάφνη!Τι κανεις εδώ , πώς είσαι ; Τώρα θα σε τηλεφωνούσα για κάνα καφέ." Είπε με μια βραχνια , άρρωστη φωνή.

Μάλλον θα την έχει επηρεάσει ο καιρός.

"Θες να έρθεις τωρα σπιτι μου ; Δύο τετράγωνα από δω είμαι." Της απάντησα.

"Αμέ πάμε ! "

Μου είπε και αρχίσαμε να περπατάμε.

"Πώς είναι ο Στέφανος ; "

Ρώτησα.

"Χωρίσαμε.Άστα!" Είπε λυπημένα.

Ποτέ μου δεν τον συμπάθησα αυτόν τον άνθρωπο και ποτέ δεν θα καταλάβω τι του βρήκε εξαρχής.

"Οχ όχι!Και γιατι δεν πήρες κάνα τηλέφωνο βρε Νάνσυ ;! Οο δεν πειράζει ! Για πες τι έγινε."

Άφησα τις κακιες και έγινα φίλη.

"Βλέπεις εδώ και καιρό δεν τα πηγαίναμε καλά..Μου είχε πει από πριν ότι δεν με αγαπουσε πια.Και ο τσακωμός έπειτα το αποτελειωσε το όλο θέμα! " άρχισε να μου διηγείται ενώ μπαίναμε μέσα στο διαμερισμα.

Οχ έπρεπε να είχαμε βγάλει τα παπούτσια.Πάει το παρκέ!

"Και που λες μια μέρα μου σκάει ότι είχε πάρει μια νέα δουλειά στο Μιλάνο και έπρεπε να φύγει.Εγω φυσικά όπως ξέρεις τα είχα πάρει! Τον ρώτησα για πόσο καιρό και λέει δεν θα ξαναγυρίσω.Και μετά που λες Δάφνη μου αρχίσαμε τον τσακωμο!Που λες μου έλεγε κάτι μπούρδες ότι δεν τον αγαπάω αρκετά και ότι θέλει να φύγει και να κάνει μια νεα αρχή.Εγώ φυσικά έκλαιγα εκείνη την στιγμή.."

Οχ δεν μπορώ να ακούω τα γκομενικα της τώρα.

Έχω να σκεφτώ για ποιο ενδιαφέρον πράγματα.

Για αύριο !

Την άφησα να τελειώσει κουνώντας το κεφάλι μου ότι καταλαβαίνω , χωρίς πραγματικά να ακούω.

"Νανσουλα μου δεν πειράζει!Είναι ηλίθιος από ότι ακούω ! Θα σου βρω καλύτερους εγώ."

"Δεν θα βρω καλύτερο δάφνη μου.Και να δεις που θα πάει με την Μαρία τώρα!" Είχε πλέον βουρκωσει.

"Μην στεναχωριεσαι μωρό μου! Και να δεις που όλα θα γίνουν καλύτερα τώρα.." της έδωσα ένα χαρτομάντιλο.

Βαρέθηκα να είμαι η καλή φίλη.

"Οχ Δαφνη μου ξέχασα το παιδί είναι στα αγγλικά!"

Και να δεις που θα το καταστρέψει το παιδί χωρίς τον στέφανο.

Είπαμε ηλίθιος ηλίθιος.Αλλά στο θέμα του παιδιού τα πήγαινε καλά.

"Πρέπει να φύγω Δαφνη θα σου τηλεφωνήσω!"

Αν είναι να άκουσα τα κλάματα της  πάλι δεν θα το σηκώσω.

"Γεια σου Νάνσυ!Να προσέχεις" της είπα ενώ είχε βγει ήδη έξω από το σπίτι.

Την υπόλοιπη ημέρα δεν είχα τίποτα αλλο να σκεφτώ , εκτός απο την ζωγραφική !

Στο τέλος κουράστηκα να το στριφογυρναω συνέχεια στο μυαλό μου και πήρα έναν υπνάκο γύρω στις εννέα ;

~ ~ ~

Το επόμενο πρωινό

~ ~ ~

Σηκώθηκα ανυπομονη από το κρεβάτι με γρήγορες κινήσεις (Δεν το κάνω αυτό συχνά) , και τσέκαρα το ρολόι μου.

Θεέ μου είναι οχτώ και μισι !

Πανικοβληθηκα , αλλά μέσα σε λίγα λεπτά είχα προλάβει  να ντυθώ , να πιω καφέ , να κάνω ντουζ και να βγάλω τον σκύλο μου βόλτα.

Ήταν οχτώ πάρα δέκα όταν κατευθυνομουν στο σπιτι του.

Βρήκα το σπίτι του μετα απο μεγάλο ψάξιμο.

Και στις εννιά και πέντε ακριβώς ήμουν μέσα στο κτίριο.

Ανέβηκα τα σκαλιά τρέχοντας και χτύπησα το κουδούνι περιμένοντας.

Η πόρτα άνοιξε , και μπήκα μέσα.

"Καλημέρα ! "

"Καλημέρα ! Πώς είσαι ; "

"Αγουροξυπνημενη εσυ ; "

"Χαχα καλά είμαι ! Θες καφέ; "

"Όχι οχι! " του απάντησα.

"Ωραία ! Πάμε τότε ! "

Μου είπε ενώ περπατούσαμε προς το δωμάτιο με τους καμβαδες.

Το ίδιο γαλάζιο δωμάτιο που είχα δε , τις προαλλες , εμφανίστηκε , αλλά αυτην την φορά πεντακαθαρο και σχολαστικά μαζεμενο

"Ειδική προετοιμασία για μένα ; "

"Χαχα το παρατηρισες ;"

Οχι ειμαι τυφλη.

"Ας ξεκινήσουμε" είπε δείχνοντας μου μια καρέκλα.

Κάθισα.

"Όσα χρώματα χρειάζεσαι είναι εδώ.Θέλω να κάνεις ότι θέλεις.Θέλω να δω τι μπορείς να κάνεις." Είπε και με άφησε μόνη.

Άρπαξα ένα πινέλο και άρχισα να σχεδιάζω.

Μια βάρκα στον ωκεανό;

Λίγο βαρετό και συνηθισμένο αλλά είχα έλλειψη ιδεών.

Έβαλα τα χρώματα και άρχισα να κάνω δικούς μου συνδιασμους.

Ζωγράφιζα με γρήγορες κινήσεις.

Εάν με έβλεπε κανείς θα έλεγε ότι ζωγραφίζω με πάθος.

Δεν με ένοιαζε αν θα έβγαινε καλό η όχι.

Εάν ζωγραφίζω ωραία η όχι.

Φτάνει που μου αρεσει να ζωγραφίζω και να το κανω με πάθος.

Μετά από λίγα λεπτά είχα τελειώσει.Πρόσθεσα τις τελευταίες πινελιές και το είχα ολοκληρωσει.

Δεν υπήρχε τίποτα να προσθέσω , τίποτα να αφαιρέσω.

Δεν μου άρεσε και παρά πολύ.Άλλωστε δεν είμαι από τους ανθρώπους που ξετραιλενονται για αυτό που κάνουν με περηφάνεια.

Κατευθύνθηκα προς το σαλόνι με τον καμβά στο χέρι.

Ο Νίκος καθόταν στον καναπέ , διάβαζε κάτι.

"Ε" είπα δείχνοντας του τον καμβά , και τραβώντας την προσοχή του.

"Το λατρεύω!"

~ ~

Μετά από έναν χρόνο

~ ~

"Είναι τέλειο!Πουλιέται ; "

"Χαχα Ευχαριστώ πάρα πολύ ! Θα το σκεφτώ.."

Ένα πλήθος ανθρώπων ήταν συγκεντρωμένο στην γκαλερί.

Στην δικιά μου γκαλερί !

Ήταν η πρώτη μου έκθεση.

Ένα βλέμμα με κοίταξε και τότε συνειδητοποίησα ότι ήταν ο Νίκος.

Το χαμόγελο του με πλησίαζε όλο και ποιο ένα κοντά.

"Νίκο ! "

"Δάφνη ! Τα κατάφερες ! Από την πρώτη μέρα ήξερα ότι θα τα καταφερνες. "

Μετά από την πρώτη μέρα που γνώρισα τον Νίκο καταρχάς παράτησα την αρχιτεκτονική.Ήταν λάθος να επιλεξω κάτι που δεν αγαπάω και με τα χρόνια θα γίνει μια υποχρέωση.Και δεύτερον αγάπησα την ζωγραφική.

Είναι φανταστικό πως έφτασα μέχρι εδώ από το μηδέν.

"Χάρης εσενα τα κατάφερα."

"Όχι μόνη σου τα κατάφερες."

- - -

Όποτε αυτό είναι το τέλος.

Μια μικρή ιστορία για να μας δείξει τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος με την θέλησή.

Ελπίζω να σας άρεσε !