Hello.

Pisałam, że nic dzisiaj nie opublikuję? Huh. Zabawne. Postanowiłam zaskoczyć i was, i siebie.

No dobrze, ponieważ cały ten rozdział jest publikowany z konkretnego powodu (#dzieńPizzy), zacznijmy tematycznie.

Na pierwszy ogień idzie Nate. I pizza.

Nie, to z tyłu to zdecydowanie nie bagietka przeżywająca złamanie swojego delikatnego, pszennego serca. Wcale.

No dobrze. To skoro był już Nate, nie może zabraknąć Lacey (nieszczęścia chodzą parami). W tym wypadku Lacey w towarzystwie światowego wzorca najwspanialszej, najbardziej upokarzającej, przysparzającej najwięcej kłopotów przyjaciółki, czyli Debby.

Niby chodzi o Olivera. Ale równie dobrze może chodzić o Nate'a. Lacey patrzy na Debby, jakby się upewniała, czy nic jej nie odbiło.

Ogólnie, to znalazłam jeszcze stare, zapomniane szkice i stąd druga połowa rozdziału. Najpierw QJ z dwudziestego któregoś rozdziału (chyba; nie chce mi się sprawdzać, późno jest).  U w i e l b i a m  ten rozdział.

Bo nie ma nic lepszego niż panikująca QJ. QJ jest cudowna. Jest lekiem na zło tego świata. QJ może nic nie robić, a ja i tak tonę w achach i ochach.

Przy okazji, nawet spoko ubranko. Chociaż już nie pamiętam, kiedy to rysowałam.

I ostatni rysunek na dzisiaj, wyjątkowo nie z uniwersum „Wjl", czyli nasza możliwe-że-Monika.

Dobrze. To tyle na dzisiaj. I pamiętajcie. Kalorie zjedzone dzisiaj w pizzy, się nie liczą. One wyparowują równo z wybiciem północy. Pizzowa magia.

Pozdrowionka,
Antka