Yanzy’s P.O.V

A guy silently entered the interrogation room, his appearance belied by his sinister intentions. He wore a white shirt with a subtle sheen, fitted black jeans that seemed to have been tailored to perfection, and a face mask that seemed to be made of some kind of lightweight fabric. His hands were clenched into fists, and in one of them he held a small plastic that contained cyanide toxin. Despite his innocent-looking face, he had an evil plan brewing in his mind.

My forehead creased.

Wait... Why does his physique seems familiar to me?

“Die,” mahinang bulong nito at saka munting ngumisi nang mapansin ang katakot-takot na hitsura ng dalawang pain ng kanilang organisasyon. Both silently wanted to scream for help.

Hindi niya maiwasang mapatingin direkta sa pwesto ng CCTV, animo’y nakikipagtagisan ng titigan. Muli niyang ibinaling ang paningin sa dalawa pagkatapos ng ilang segundo. Hindi nakaiwas sa akin ang munting napangisi ’to. “Less than ten minutes,” pahayag nito bago tahimik na lumabas ng interrogation room na parang wala lang, naiwan ang dalawang pain na paunti-unting nilalamon ng toxin.

I walked closely to them, hoping I can get any clues.

I stood frozen in horror, my eyes fixed on the two figures lying before me. They were once full of life, but now they were slowly succumbing to the poison that had been coursing through their veins. The air was thick with the very unpleasant smell of death, and I could feel the weight of despair settling over me.

“Bad karma...”

This is the karma I need to pay for having this dmn curse.

Their eyes sunken and their skin were pale shade of gray. Their chest rose and fell in shallow gasps, lungs struggling to draw in air. Their eyes were closed, their faces twisted in a grimace of agony.

I need to bite my fvcking mouth not to create a noise because I’m not allowed to do it. This scene of victim’s dying every time I’ll enter the quest was too heavy for me to watch. Entering a quest were fvcking curse and blessing at the same time.

The room become dimly lit, the blow of the wind got colder. The air was heavy with the scent of decay and death, and I could feel the weight of mortality pressing down upon me.

I stood there for what felt like hours, hoping I won’t need this curse again anymore, not another day, no more days. Seeing what happened before someone died kills me... every time.

I closed my eyes and let out a silent prayer for peace. For forgiveness. For an end to the suffering that was about to claim them.

“Hey, okay ka lang ba?” nag-aalalang tanong ni Zain pagkamulat ng mga mata ko.

Napahawak ako sa sentido at saka munting tumango. He just shrugged.

“Done?” I asked Zain after I told him what I saw. Nakabalik na rin kaming opisina dahil baka biglang bumalik si Mrs. Quiaja.

Kunot-noo itong ibinaling ang paningin sa akin bago i-abot ang sketchpad niya. Pagkatingin ko pa lang sa nakaguhit, ibinaling ko kaagad kay Zain ang paningin hindi dahil napaka-imposibleng iyong ginuhit niya ang gagawa ng bagay na ’yon, kung hindi dahil sa naisip ko na kaya pala familiar ang figure na iyon kanina when I entered the quest.

He’s one of my trusted comrade. How?

What’s will be his reason?

It can’t be...

But what if Zain...

Ugh. Kilalang-kilala ko si Z, hindi niya kayang dayain ang ibang tao, lalo na sarili niya. He knows better, he’s an artist. Hindi niya pwedeng dayain ang gantong bagay dahil mag-ba-back fire sa kanya kapag lalabas ang ibang ebidensya.

I can’t... I just can’t believe that someone’s close to me betraying us. Sighed.

“What’s your plan? Confront him?”

I frowned. “Can’t. We need to keep him here at the station,” mahinang sambit ko.

Hindi nakaiwas sa akin ang munting pagngisi niya na para bang inaasahan niya ang sasabihin ko. Am I just being observant, or did he really smirked?

My forehead creased.

“Malalagot ka niyan kay Chief Quiaja,” mapaglarong sambit niya pagkatapos ng ilang segundo.

Munting napatikhim ako.

Hindi pwedeng hindi masara ang case na ’to, If he’s the only way to keep them intact with us, then... let him believe we’ve been fooled.

Munting natawa ako bago ko muli siyang balingan ng tingin. Punong-puno ng kuryoso ang hitsura nitong napatigil sa pagngisi.

“You have a lot on your sleeve, Santua,” makahulugang sambit niya.

Thinking about our situation now, we need to be more careful. If this case is connected to the coffin-born case from twenty-five years ago, then we shouldn’t let our guard down. This needs to be solved before they make the first move.

Malakas ang kutob ko na malaking organisasyon ang nasa likod nitong case na ’to, isang maling galaw, masisira ang naumpisahan ko na plano, and I can’t bear that to happen.

Lalo na’t nandito si Zain.

I don’t allow anyone to harm him. Not in my watch.

“How’s her?” tanong niya pagkatapos ng ilang minuto na katahimikan.

“Her?”

“Rivera. Sino pa ba dapat, Santua?”

Tsk. Napatingin ko sa wrist watch ko, malapit na mag ala-una. “Before one a.m., they’re planning to escape just as we planned, one of her members reported to me.”

Munting napapatango ito. “Hihintayin ba natin sila rito sa station?”

I nodded. “Hmm.”

“Kahit iyong kapatid mo?”

My brows creased. “What? Are you eager to see my sister?”

Napaayos siyang upo at nanlalaki ang matang itinuro ang sarili. “Ako?” natatawang tanong niya. “Bakit naman ako eager na makita kapatid mo?” pagdiin niya sa word na kapatid.

What’s funny? I’m just casually asking.

“If you’re eager to see your sister, syempre ako rin. Wala namang masama, ’di ba?” sambit niya. “Para makita ko kung gaano ka kampante na okay siya,” dagdag niya at munting ngumiti.

Ha?

“Para makita ko kung gaano ka kampante na okay siya.”

What does he mean by that?

Ilang minutong katahimikan na makalipas, wala kahit anong salita na lumabas sa bibig ko. I was dumb founded with his words.

I was looking at his fingers moved neatly, spinning a pencil with a fluidity that almost seemed too graceful for such a typical object. The pencil danced between his fingers, with each rotation, he flashed a quick, playful grin, as if inviting me into some unspoken joke the world was in on but I was not.

Nakalugay ang mahabang buhok niya ngayon, hindi mo talaga mapagkakamalang lalaki, dahil kahit physical feature niya pambabae. Napasandal siya sa upuan pagkatapos niya bitawan ang sketch pencil sa mesa.

Itinaas niya ang paningin sa akin pagkatapos ng ilang segundo. “Inaantok ako. Pakigising ako mamaya,” sambit niya at saka pumikit.

There’s some things I can’t even comprehend after I talked to Zain earlier about the plan, I’m surprised he doesn’t seem fazed at all.

He didn’t question me deeper about the plan. Did he see it through earlier, or did he just decide not to care about it? Parang wala lang sa kanya. What’s going through his mind?

Is he mad?

Is he concluding something?

“Let me take a nap peacefully, Yanzy,” pagpansin niya kaya napaiwas akong tingin. “Inaantok lang ako, huwag mo ako isipin. For sake, I’m not mad at you.”

My brows creased. Who told him that I’m thinking about him?

Didn’t you, Yanzy? Ugh.

Sighed.

*Knock* Knock *

“Cap!” pagsulpot ni Lopez, kasunod niya si Fernandez na kunot ang noo. Hindi nakaiwas sa akin ang pagbaling niyang tingin kay Zain.

Tinaasan ko siyang kilay. “What are you guys doing here?”

Bakit hindi pa umuuwi ang dalawang ’to?

“Makiki-tsismis, cap,” munting pagtawa niya.

Tsk.

“Paano natin mahahanap ngayon si Miss Yesha, cap? Nawala na naman lead natin,” parang babae na sambit niya dahil sa tinis ng boses.

“Just leave it to Miss Rivera’s team,” mahinahong sambit ko habang sinusundan ng paningin si Fernandez na pasimpleng nakatitig kay Zain.

What’s with him and Zain?

“Ha? Alam ba ni Deputy Rivera ’to, cap? Bakit iyong team nila?” kuryusong tanong niya. “Case ng team natin ’to, cap, kay Miss Rivera mapupunta ang credits,” dagdag pa niya.

Binalingan ko muli ng tingin si Lopez, at saka siya tinaasan ng kilay. “Just leave it to her team.”

“Bakit--”

“Just leave it to Rivera’s team, Lopez,” I insisted.

“Naku, crush mo talaga si Miss Grace, cap, pasimple ka pa!”

Kinunutan ko siyang noo. Saan naman niya nahagilap ang kakapalan ng mukha para sabihin sa akin na may crush ako sa isang ’yon?

“Ikaw, cap, kunwari masungit ka pa sa kanya, iyon pala type mo siya ,” nang-aasar na tinig niya.

Sighed. “I don’t like her, Lopez. She’s just doing me a favor.”

“What favor?”

Hindi ko siya inimik.

Kunot-noo naman siyang nagkibikit-balikat bago naupo sa may sofa at saka munting pumikit. “Haist, pakigising na lang ako kapag may update, boring sa office dito muna ako,” inaantok niyang sambit.

Bakit? Dito ba hindi boring? Ano ba tingin niya sa office namin ni Zain? Entertainment room? These two, ugh.

I raised my eyebrows when I saw Fernandez still intently looking at Zain, his expression is a mix of intensity and curiousity, like his lives depended on it. What’s with his stares, really?

Munting tumikhim ako pagkatapos ng ilang minuto dahilan para mag-iwas ito ng tingin.

“Fernandez,” I called his surname kaya napatingin ito sa gawi ko.

“B-bakit, cap?”

Stuttering? Tsk.

“You guys should go home,” sambit ko.

“Kami lang, cap?” pabalik niyang tanong. “How about Del Rosario? Mas mukhang inaantok pa siya,” pagturo niya sa gawi ni Zain.

“We’ll go home later,” mahinang sagot ko. Hindi nakaiwas sa akin ang pagtaas ng kilay niya.

What’s with him after we watched the CCTV Footage? Is there’s something wrong with Del Rosario? Nakatunog kaya siya sa plano namin?

“Just go home first,” I insisted.

Hindi sila pwedeng magtagal dito. Hindi sila pwedeng madamay na may alam sila sa nangyayari, knowing our opponents move these days, hindi sila basta-basta. Baka sila pa ang unahin punteryahin, I can’t afford that.

At least I can protect Zain, Zain’s on my side.

Zain’s P.O.V

After makaalis nila Fernandez, mabilis kong ibinaling ang paningin kay Yanzy na malalim ang iniisip. Nakatitig ito sa may bandang pintuan.

Ano kaya iniisip niya? What’s holding him back?

I’m surprised with Yanzy’s thoughts these past days. I just know he has really a reason kaya niya pinapauwi niya nang maaga ’tong dalawa. Hindi na nga nakapalag si Lopez noong ginising siya ni Fernandez.

Napansin din kaya niya na parang nakakahalata si Fernandez? The plan is not that obvious, but knowing Fernandez’s intelligence, for sure he already got a clue that there’s something going on.

Pero bakit sa akin lang siya nakatingin? Hmm? Masyado ba akong gwapo sa paningin niya? Pfft.

“I’ll get some coffee,” pagpansin ko kaya biglaang napaayos ito ng upo. “Nagugutom na ako,” pagtawa ko, munting tumunog ang tyan ko.

“Let’s just go to the nearest convenience store, I’m also hungry,” pagtayo niya. “Get up.”

Nilakad na lang namin papuntang convenience store dahil malapit lang naman sa station. Siya na rin ang pumasok para bumili ng pagkain, dito na rin sa labas kami pumwesto.

Dalawang cup noodles, limang siopao, tapos dalawang soft drinks ang hawak niya pabalik. Tahimik lang akong lumantak ng pagkain, pero hindi nakaiwas sa akin ang magkasalubong na kilay niya habang kumakain.

Ano kaya iniisip ng isang ’to, hanggang dito ba naman nakabusangot, kaya kahit pati pagkain magkasalubong ang kilay niya?

“Stop staring at me, Zain.”

Eh?

Napatikhim ako at saka napaiwas ng tingin.

“Here, for you,” pag-usod niya sa isang siopao nang mapansing paubos na ang dalawang binigay niya. “I’m already full,” dagdag niya bago bumalik sa pagkain.

“Thanks,” munting usal ko, hindi nakaiwas sa akin ang munting pagngiti niya. “Next time ako naman magbabayad ng pagkain natin.”

“Tsk. Whatever you say, Del Rosario.”

Napansin ko lang na hindi madamot si Yanzy, halos siya na bumuhay sa akin nitong mga nakaraang araw. May savings naman ako sa pagpipinta, pero hindi pa nababawasan because he kept on spoiling me. Lahat ng kailangan ko, kahit hindi ko hingin, binibigay niyang kusa.

“Focus on eating, Lopez is still around the corner.”

Anak ng... Sumunod talaga siya hanggang dito?

Actually, kanina ko pa siya napansin noong naglalakad kami papunta rito. Akala ko nga si Fernandez ang susunod sa amin dahil hindi maalis ang paningin niya sa akin kanina, hindi ko alam na si Lopez pala.

“Sa tingin mo nakatunog sila?”

Naitaas niya ang paningin sa akin. “What do you think?” pabalik niyang tanong.

Hanep. Nagtanong ako, tanong din natanggap kong sagot.

“Hindi siya nakatunog, he’s just confirming something,” pagsalita niya pagkatapos ng ilang minuto na katahimikan.

Napakunot ang noo ko.

Confirming something?

Something na ano?

“Finish your food, we’ll go somewhere, Miss Rivera texted me,” sambit niya pagkatapos niya ibulsa sa jacket ang phone niya. Salubong ang kilay nito at saka parang malalim ang iniisip.

“Anong nangyari?” pagtanong ko, pero hindi niya ako inimik, nakatingin siya sa kawalan.

Anong nangyari?

Ano sinabi sa kanya ni Rivera? Nakaalis na ba sila sa lungga ng kalaban?

“Let’s go?”

“Sige.”

Pagkabalik naming station, wala na rin ang nakasunod na mga mata sa amin. Naiwan na lang ako rito sa parking lot, si Yanzy bumalik sa loob para kunin ang ibang gamit niya.

Tahimik lang akong nag-iisip kung ano ba mensahe ni Rivera sa kanya. Kaya ba hindi pa sila nakabalik ngayon dahil nahuli ang plano nila? Hindi kaya nila naitakas si Miss Rivera?

What if may nangyaring masama? Huwag naman sana.

“Excuse me, hijo?”

Napabalik ako sa ulirat nang may mama na lumapit sa akin, may hawak itong styro box. Mataman ko siyang pinagmasdan. “Bakit po?”

Hindi nakaiwas sa akin ang munting pagngisi niya. Hmm?

“Nagtitinda ako ng balut, bibili ka ba, hijo?”

Hindi naman ito iyong nagbebenta around this area these past days, ha? At saka mag-ala-una nang madaling araw, hindi naman masyadong dinadayo banda rito sa area na ’to.

“Hindi--”

“Zain,” pagsulpot ni Yanzy kaya mabilis na nagawi ang paningin ko sa kanya. May bag na siyang hawak ngayon, kunot ang noo niyang nakatingin kay manong na ngayo’y nakayuko na. “You want balut?”

Pasimple akong umiling at saka siya pasimpleng sinenyasan gamit ang kaliwang kamay ko na agad niyang naintindihan.

“Ah yeah, you already eat na pala kanina,” he lied. “Sorry, manong, next time na lang po,” pagbaling niya sa mama.

“S-sige mga hijo.”

Pagkaalis ng mama sa paningin namin, marahan akong hinila ni Yanzy palapit sa sasakyan niya.

“Do you know that guy?”

Umiling ako. “Hindi siya pamilyar sa akin,” mahinahong sambit ko. “Nagtataka lang ako kung bakit nilapitan niya ako at saka ako tinawag na hijo, tingnan mo naman hitsura ko,” mapaglarong sambit ko. “Na para bang kilala niya ako.”

Tinaasan niya akong kilay at saka ako pinasadahan ng tingin.

“Mukha ba akong lalaki sa style ko ngayon?”

Mabilis na inilibot niya ang paningin para sundan kung saan nagpunta ang mama. Hindi nakaiwas sa akin ang munting pagmumura niya.