A/N: tak dawno nie byłam na Litewskim (i w Lublinie w ogóle), a oni tymczasem robią portal do Wilna :D 

– Ej, ale weź machnij ręką i powiedz, że machasz, zobaczymy, czy jest opóźnienie – W słuchawce, zagłuszając wszechobecny szum wody, kolejny już raz rozbrzmiał podekscytowany głos Feliksa.

– Już. Słuchaj, Polsko, muszę...

– Ale więcej entuzjazmu, Licia...! – Polska z oburzeniem zamachał rękoma; w efekcie jego komórka, wyślizgnąwszy się spomiędzy palców, wzbiła się wysoko w powietrze i zakończyła swój lot gdzieś poza kadrem.

Taurys skrzywił się, słysząc głośny, suchy trzask – najwidoczniej beton Placu Litewskiego nie był zbyt łaskawy dla smartfonów – a potem dźwięk urwanego połączenia.

Usta Polski otworzyły się szeroko; Litwa nie musiał być mistrzem w czytaniu z ruchu warg, by domyślić się, jakie słowa właśnie padły po drugiej stronie najnowszej atrakcji Lublina.

Portalu międzymiastowego mu jeszcze brakowało – teraz Feliks nie da mu żyć aż do sierpnia.

Gdy Polska zniknął z jego pola widzenia, Litwa pozwolił sobie na ciche westchnienie i schował swój telefon do kieszeni...

– Działa! – Feliks, pojawiwszy się znów w kadrze, poruszył bezgłośnie wargami. – Dzwonię!

...by z rezygnacją wyciągnąć go z powrotem. Przetarł ekran o spodnie, pozbywając się dużych kropel wody, które natychmiast ponownie się na nim pojawiły. Miał nadzieję, że ten telefon jest wodoszczelny...

– Muszę już iść, bo... – zaczął, gdy tylko odebrał, pełen naiwnej nadziei, że to powstrzyma Polskę przed dalszym testowaniem portalu.

– Ale by zajebiście było, jakby się jeszcze dało tym teleportować naprawdę, nie? – Polska wydawał się wcale nie słyszeć słów Litwy; podszedł bliżej i zastukał w ekran, uśmiechając się szeroko. – O, wiesz co? Mam taki pomysł, ja, ty, piwo i to cudeńko, to by było jednocześnie picie na mieście i przez Skype'a, tylko musiałbym uważać na straż miejską... O, tam u ciebie pada?

– Od godziny... Feliksie, ja...

– A tu słoneczko, widzisz? – Feliks odsunął się lekko na bok, ukazując Taurysowi deptak, fasadę klasztoru kapucynów, ławki i drzewka, a ponad tym wszystkim bezchmurne, błękitne niebo, co jeszcze bardziej uświadomiło Litwie, jak bardzo przemoczony jest.

– Feliksai...!

– Mmm?

– Widzisz tę ulewę, prawda? – zapytał wolno Litwa.

– Widzę! – Dawno nie słyszał Feliksa tak podekscytowanego. – W ogóle, zawsze miałem słabość do Wilna w deszczu, pokażę ci kiedyś stare fotki sprzed wojny, ale mają klimat...

Litwa przymknął oczy i policzył do dziesięciu w każdym znanym sobie języku, bo bardzo miał ochotę krzyczeć, a pośrodku miasta nie wypadało.

– A parasol widzisz? – zapytał bezsilnie, gdy tylko Feliksowi zabrakło oddechu.

– Jaki parasol?

Jestem przypadkiem beznadziejnym, pomyślał Litwa nie po raz pierwszy, opuszczając dłoń z telefonem.

Potem, mimo chłodu i przemoczonych ubrań, uniósł kącik ust w bladym uśmiechu, obserwując jak na twarzy Polski pojawia się rumieniec zakłopotania. Nim zdążył odpowiedzieć, usłyszał dźwięk przerywanego połączenia – Feliks, odsuwając komórkę od głowy, spojrzał z wyrzutem na ciemny, pokryty pajęczynką popękanego szkła ekran smartfona, a potem uniósł głowę i spojrzał Litwie w oczy. Też się lekko uśmiechnął.

Portal milczał. Uśmiech wystarczał.