Polska chciał mu pokazać coś wspaniałego. Taurys szedł tam pełen najgorszych przeczuć.

– Czyż nie jest śliczny? A jaki do mnie podobny! – Zawołał podekscytowany Feliks, tuląc w ramionach zawiniątko.

Na ten niecodzienny widok Litwa aż przystanął w drzwiach.

– Co... co się stało? – Zapytał ostrożnie, nie wiedząc, czy ma zostać czy uciekać przed kolejnym genialnym pomysłem. Zawiniątko, gaworzące i kwilące, zapowiadało to drugie.

– Zostałem ojcem! – Wykrzyknął zachwycony Feliks, unosząc zawiniątko w górę i pokazując mu zawartość.

Na ten widok Litwa poczuł, że robi mu się słabo.

– Skąd wziąłeś to dziecko? Czyje ono jest?

– Nie patrz tak na mnie, ja nie mam ciągot do kidnapingu – odparł beztrosko Polska, teraz łaskocząc niemowlę w pieluszkach. – A ti ti... To mój własny synek!

– Z kim? – Taurys wiedział, że pożałuje tego pytania. Na litość boską, przecież personifikacje się nie rozmnażały... prawda? Nagle zapragnął prześledzić swój długi życiorys, czy nie kryje się tam gdzieś niespodzianka...

– Z moim ministrem – uśmiech Feliksa mógł przygasić słońce. – Zostaniesz ojcem chrzestnym małego San Escobar, Licia?

***

A/N: Jak Internet zaczął żyć memami z San Escobar, to nie miałam wplątać w to Hetalii? :D Ja? :D Ten fanfik dostał nawet fanarta <3 

deviantart.com/zatoczek/art/San-Kabuto-693721495