Kiedy wrony zbuntowały się przeciwko niemu?

  Zapewne wtedy, gdy opuścili go synowie, a on został sam w najgorszym momencie.

  W momencie nostalgii, gdy siedział na schodkach werandy, patrząc na kamień na dróżce i przypominał sobie, jak latał od celu do celu, od śmierci do śmierci.

  A te ptaszyska dotrzymywały mu towarzystwa. Siedziały na barierce werandy, przycupnęły na daszku.

  I krzyczały do niego. Słowa obrzydliwe, ale prawdziwe.

  To ty zabijałeś.

  Zabójca.

  To ty zabiłeś.