Niemal od razu ją zobaczyłam.

Miała długie, poplątane blond włosy. Niebieskie oczy błyszczały gniewem. Ubrana była w stare, brudne i podarte ubrania. W ręce trzymała pistolet skierowany w moją stronę. Broń nie wyglądała na atrapę.

- K-kim jesteście? - wyjąkałam.

- Mam na imię Anka, ale kumple mówią do mnie Meg - powiedziała blondynka. - Kiedyś mieszkałam w bidulu na Placu Grunwaldzkim, ale zwiałam. I trafiłam tutaj. A ty? Kim jesteś i co tutaj robisz? - urwała na chwilę. - W sumie... to nieistotne. I tak zginiesz.

Przeładowała magazynek. Jeden z chłopaków, którzy w międzyczasie do niej podeszli, położył jej rękę na ramieniu.

- Meg - zaczął - może ona nie ma złych zamiarów...

- W-właśnie - przytaknęłam słabo.

- To po jaką cholerę tu przyszłaś? - warknęła blondynka.

- Zabłądziłam. Wyszłam z domu żeby... - zawahałam się.

- Żeby co? - ponaglił delikatnie chłopak.

- Ach, sama nie wiem! - rzuciłam. - Miałam nadzieję, że znajdę miłość mojego życia, albo chociaż łosia, który pójdzie ze mną na jutrzejszy koncert. Ale tak jakby zboczyłam z drogi i... i jestem tutaj.

Chłopak uśmiechnął się do mnie, ale Meg dalej patrzyła na mnie niepewnie z wycelowanym pistoletem.

- Meg, puśćmy ją.

- A jeśli komuś wygada, że tu jesteśmy? - syknęła na wysoką brunetkę z przepaską na oku.

- Nikomu nie wygadam! - zaprzeczyłam. - Pewnie nawet nikt mnie o to nie zapyta. I bynajmniej nie zależy mi na tym, żeby was wkopać.

Meg opuściła broń.

- Wynocha. I nie waż się tu wracać - ostrzegła. - Bo przypłacisz to życiem. A wtedy Triste i Lee już ci nie pomogą.

Skinęłam głową i czym prędzej zbiegłam po schodach. Tak się spieszyłam, że pod koniec prawie zaryłam zębami o podłogę. Wychodząc z magazynu natknęłam się na leżący na ulicy plecak. Wyglądał na firmowy, ale z powodu ciemności, która zdążyła zapaść kiedy byłam w środku, nie mogłam tego dokładniej stwierdzić (nie wierzę, że byłam tam tak długo!). Postanowiłam go wziąć i zaraz rano oddać do biura rzeczy zaginionych, jednak gdy pochyliłam się, aby go podnieść wpadł mi do głowy pewien pomysł.

Szarpnęłam zamek. W środku zobaczyłam kilka zeszytów i dwie książki. Rozejrzałam się na boki. Pusto. Wyciągnęłam jeden z zeszytów i przeglądnęłam go pospiesznie. Chyba chemia. Otwarłam pierwszą stronę w poszukiwaniu jakiegokolwiek podpisu. Na próżno. W prawym dolnym rogu zauważyłam tylko drobną literę K.

W tym momencie usłyszałam kroki. Kimkolwiek była ta osoba... była bardzo blisko mnie. Zadrżałam.