Στον Ρυθμό της Μουσικής 

Por Nina_Lia

"Δεν με νοιάζει ποιος είσαι, αλλά αν παίζεις επιτυχημένα τη μουσική της καρδιάς μου, τότε θα σε αγαπάω".- Dandelion

Σε ρώτησα γιατί με αγαπάς, κάθε μέρα και πιο πολύ. Σε ρώτησα τι κρύβει αυτό το χαμόγελο και τα όμορφα σκούρα μάτια σου, το γλυκό σου βλέμμα και το χαμόγελο σου κάθε φορά που με κοιτάς. «Γιατί μου αρέσει να σε κοιτάω» απάντησες χαμογελαστά και μου φίλησες το κεφάλι. Ύστερα ξάπλωσες δίπλα μου και έπαιζες με τα μαλλιά μου. Λατρεύεις να παίζεις με τα μαλλιά μου και ντρέπομαι να σου πω ότι κάθε φορά που βρισκόμαστε, περιμένω πως και πώς να πάρεις τις τούφες στα δάκτυλα σου και να τις κάνεις μικρές γιρλάντες όσο είμαστε ξαπλωμένοι. Εύχομαι να μπορούσα να ζήσω αυτή τη στιγμή κάθε βράδυ και ελπίζω κάποια στιγμή να τα καταφέρουμε. Να σε έχω κάθε μέρα να πειράζεις τα μαλλιά μου, να τα χαϊδεύεις, να τα πλέκεις στα χέρια σου και να τα φιλάς πριν πέσουμε για ύπνο.

Σε ρώτησα γιατί με ανέχεσαι με όλες τις παραξενιές μου, γιατί δεν σε νοιάζει που κάθε φορά που γκρινιάζω επειδή δεν έχουμε χρόνο να μιλήσουμε στο τηλέφωνο, αν και πάντα βρίσκεις έστω ένα δεκάλεπτο για να ακούσεις τα νέα μου, μαζί και τα παράπονα μου. Και εσύ γελάς χωρίς να ξέρω τι βρίσκεις τόσο αστείο στα παράπονα μου και την πικρία των λόγων μου. Γιατί γίνομαι κουραστική και το ξέρω. Θα μπορούσα να μιλάω μαζί σου ώρες και ώρες για τα πάντα, από τα πιο ασήμαντα ως τα πιο σημαντικά. Από το πώς αυτός αυτός ο βλάκας στη δουλειά σου φόρτωσε μια ώρα υπερωρία, μέχρι για τη σκόνη των αστεριών που σκορπίζονται στο σύμπαν όταν εκείνα πλέον πεθαίνουν. Θα μπορούσα να σε έχω όλη μέρα δίπλα μου, να μπω στο αμάξι σου, να κλείσω τη ασφάλεια και να φύγουμε μακρια, σε ένα άλλο μέρος που όχι μόνο θα σπαταλάμε τις ώρες μας σε ανούσιες ή ουσιώδεις σκέψεις και συζητήσεις, αλλά θα ζούμε ο ένας τον άλλον και ο ένας για τον άλλον. Θα σου έφτιαχνα το αγαπημένο σου φαγητό και εσύ θα έπλενες τα πιάτα για να με ξεκουράσεις, όπως κάνουμε κάθε Παρασκευή βράδυ μετά τη δουλειά. Θα ήθελα να περνάω όλη τη μέρα μαζί σου και νιώθω ότι σου γίνομαι κουραστική. Αλλά μου λες, με όλη την ειλικρίνια που σε διακατέχει, ότι δεν σε κουράζω. Και όταν σε ρωτάω το γιατί μου απαντάς ότι τουλάχιστον σε αφήνω να βλέπεις ποδόσφαιρο με ησυχία.

Θυμώνω με το αστείο σου, το συνεχίζεις τονίζοντας μου πόσο σημαντικό είναι για εσε΄να το ποδόσφαιρο και συνεχίζεις να γελάς. Και εκείνη την ώρα αντί να νιώσω καλά που δεν είμαι φορτίο για εσένα αλλά ένα αγαπημένο πρόσωπο, λυπάμαι γιατί δεν με παίρνεις, υποτίθεται στα σοβαρά. Και στο τέλος, θυμώω με τον εαυτό μου, γιατί αυτό φταίει για όλα.

Σε ρώτησα αν σου αρέσουν τα μαλλιά μου, αν πάχυνα, σου παραπονιέμαι για την κυτταρίτιδα, τη νέα ρυτίδα μου στο μέτωπο, τον φόβο για άσπρες τρίχες. Και μιλάς σαν να θες να τα δεις όλα αυτά να συμβαίνουν, στιγμή με τη στιγμή, χρόνο με το χρόνο. Μου λες γελώντας ότι θα είμαι μια πολύ όμορφη γιαγιά και βλέπω στα μάτια σου ότι θες να δεις πως θα είμαι στα γηρατειά μου, με ένα κράμα ακατανίκητης επιθυμίας και αστείρευτης περιέργειας. Και κάθομαι και αναρωτιέμαι, γιατί το θες όλο αυτό; Θα είμαι τόσο τυχερή για να σε έχω σε δέκα, σε είκοσι, σε τριαντα χρόνια δίπλα μου; Και μου απαντάς ότι αυτά δεν έχουν σημασία για το τώρα, και το τώρα φτιάχνει το μέλλον. Για αυτό ας ζήσουμε το παρόν και το αύριο μας περιμένει. Πάντα έτσι ήσουν, έτσι είσαι και τωρα. Άνθρωπος που ζει για το τώρα, που δεν τον απασχολεί τι έγινε παλιά, που δεν αγχώνεται για το τι θα γίνει στο μέλλον. Ένας έξυπνος και ευτυχισμένος άνθρωπος, όπως σε αποκαλώ, μόνο και μόνο για να μου πεις ότι και εγώ μπορω να γίνω σαν εσένα αν το θελήσω. Αλλά εγώ είμαι διαφορετική από εσένα.

Πάντα έτσι είμαστε καλέ μου, πάντα εγώ αγχώνομαι για όλα και πάντα εσύ με καθησυχάζεις. Και πάντα να αναρωτιέμαι αν αυτό είναι απόρροια μιας χαρισματικής ψυχραιμίας ή μιας αδιαφορίας. Και αναρωτιέμαι αν είμαι αρκετα καλή για εσένα, αν μπορώ να χορέψω στον ρυθμό της δικής σου σκέψης, αν μπορώ να σε καταλάβω. Σκεφτομαι και το αντίθετο. Αν εσύ μπορείς να ακολουθήσεις τους ταραγμένους μου ρυθμούς, αν μπορείς να με κατανοήσεις.

Το μόνο που θέλω όμως είναι να χορέψω στον ρυθμό της δικής σου αγάπης, Το θέλω από τότε που σε ερωτεύτηκα, από τότε που κατάλαβα ότι θέλω να είμαι μαζί σου. Όταν ήσουν απέναντι μου στο τραπέζι της καφετέριας και σε φαντάστηκα σύντροφο μου. Μια γαλήνη αντικατέστησε το αίμα μέσα μου και μια ζέστη με σκέπασε σαν πέπλο που μολις μου το είχες δωρίσει. Εκέινη την ώρα κατάλαβαότι ήμουν ερωτευμένη.

Με τα χίλια ζόρια εξέφρασα το ενδιαφέρον μου, στο οποίο ανταποκρίθηκες. Η κουβέντες μας έγιναν ραντεβού, τα ραντεβού πλήθαιναν και εντέλει έγιναν σχέση, μια μακροχρόνια και όλως περιέργως, ευτυχισμένη σχέση. Είμαστε χρόνια μαζί και ακόμα δεν ξέρω αν έχω καταλάβει τον ρυθμό σου. Δύο άνθρωποι ξεχωριστοί, δύο άνθρωποι τελείως διαφορετικοί και ταιριαστοί ταυτόχρονα. Εγώ ζω σε έντονους ρυθμούς, αν ήταν μουσική θα ήταν ένα δυνατό, ηχηρό τραγούδι της χέβι μέταλ μουσικής.Αγχώνομαι για ασήμαντα πράγματα, βρίσκω προβλήματα εκεί που δε υπάρχουν. Εϊμαι νευρική, ανασφαλής και απαισιόδοξη. Η ζωή μου είναι, όντως, ένα δυνατό σόλο κάποιου ταλαντούχου κιθαρίστα.

Ενώ εσύ, εσύ καλέ μου είσαι ένα ελαφρύ αφιέρωμα της τζαζ. Χαλαρός και εύθυμος, με ανάλαφρο ρυθμό, οι κινήσεις και οι σκέψεις σου κυλούν αρμονικά, με άριστη αυτοπεποίθηση και ψυχραιμία. Φαίνεσαι να παίρνεις στα σοβαρά μόνο ότι αξίζει να γίνει αντιληπτό σαν σοβαρό γεγονός, έχεις χιούμορ και αυτοπεποίθηση. Και τότε έρχομαι εγώ να ρωτήσω, τι κάνεις μαζί μου, με μία σαν εμένα;

Και σε βλεπω που κάθε φορά στεναχωριέσαι για την ερώτηση μου, μέχρι που εκνευρίζεσαι. Με ρωτας αν δεν μου δείχνεις ότι με αγαπας, μα πβς μπορώ να το πω αυτό; Θα ήμουν τουλάχιστον αχάριστη αν δεν έβλεπα ότι μου έχεις προσφέρει, εσύ που έκανες δύο ώρες ταξίδι για να με δεις όταν έμεινα τρεις μήνες στην επαρχία, απλά επειδή τα πλοία έβγαλαν απαγορευτικό. Εσύ που ήσουν εκεί, ανα πάσα ώρα και στιγμή που ο πανικός θόλωνε το μυαλό μου.

Αλλά δεν μπορώ να χωνέψω καλέ μου, ότι δύο άνθρωποι τόσο διαφορετικοί, παρά τα όποια κοινά και αν έχουν, μπορούν να είναι μαζί και να είναι ευτυχισμένοι. Πως δύο διαφορετικές μουσικές θα βγάλουν έστω μία κοινή μελωδία; Δύο διαφορετικές μουσικές στο ίδιο πεντάγραμμο; Γίνεται αυτό;

Χορεύουμε σε διαφορετικές μουσικές, διαφορετικούς ρυθμούς, διαφορετικούς κόσμους. παίζει ο καθένας τη δική του μουσική και όμως, φαίνεται αυτές οι διαφορετικές μουσικές να μας ενώνουν όσο καιρό είμαστε μαζί.

Με εμάς φαίνεται να γίνεται και αδυνατώ να το πιστέψω. Αλλά για να είμαι ειλικρινής, αδυνατούσα να το πιστέψω.

Μέχρι εκείνο το βράδυ που είχαμε βγει για χορό. Εκέινο το βράδυ της παρασκευής είπαμε να το αφιερώσουμε ο ένας στον άλλον. Ήταν η ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου και ένα μπαρ είχε αφιέρωμα στα ζευγάρια που εκείνη την ημέρα, αλλά και όλες τις υπόλοιπες, γιόρταζαν τον έρωτα τους.

Πήγαμε νωρίς και βρήκαμε εύκολα τραπέζι. Εσύ εύθυμος, ενώ εμένα με είχαν πιάσει οι γνωστές ανασφάλειες μου. Μέρα που τη βρήκα, δυστυχώς, αλλά αυτά δεν γνωρίζουν ημερομηνίες.

Με ρώτησες γιατι ήμουν κατσουφιασμένη, σαν κάτι να με ενοχλούσε. «Τα γνωστά» σου απάντησα. Φάνηκες χαλαρός, όπως πάντα. «Δεν πρέπει να δημιουργείς προβλήματα εκεί που δεν άρχουν, μωρό μου. Μην ξεχνάς ότι όλα είναι καλά. Η δουλειά πάει καλά και εμείς είμαστε μια χαρά.»

Μακάρι να μπορούσα να είμαι σαν εσένα, σκέφτηκα. Αγέρωχη με αυτοποεποίθηση, αισιόδοξη και ενθουσιώδης. Αλλά για αυτό πίστευα ότι δεν είμαι για εσένα. Γιατί εγώ χορεύω σε άλλους ρυθμούς, σε άλλη μουσική, ανήκω σε μια άλλη παρτιτούρα, τελείως αντίθετη από τη δική σου.

Στο εξήγησα, ακριβως με τη θεωρία των μουσικών. «Φαντάσου ότι εσύ είσαι ένα μπλουζ και εγώ ένα χέβι μέταλ τραγούδι, εγώ μέσα στην ένταση, εσύ μέσα στην ψυχραιμία. Εγώ νευρική, εσύ αλέγκρ. Θέλω να είμαι μαζί σου όσο τίποτα, αλλά θέλω να είσαι καλά μαζί μου. Μπορεί η μπλουζ να είναι καλά με τη χέβι μέταλ μουσική; » Εκέινη την ώρα, λες και κάποιος μου έκανε κάποιο αστείο, άρχισε να παίζει ένα χαλαρό μπλουζ κομμάτι και ο κόσμος προέτρεπε τα ζευγάρια να σηκωθούν και να χορέψουν.

Γέλασες και αυτή τη φορά με πήρες από το χέρι για να πάμε στην μεγάλη πίστα. Με έπιασες από την μέση και αρχίσαμε ένα χαλαρό μπλουζ χορό. Μου έλεγες αστεία και στο τέλος, ενώ είχαν το κεφάλι μου αναπαυμένο στο στήθος σου, με ρώτησες το εξής «Για χέβι μέτα κομμάτι, χορέυεις καλό μπλουζ»

Γέλασα και τότε σε είδα σοβαρό. Και τότε, μου είπες τα λόγια που άλλαξαν τα πάντα, τον τρόπο που σκέφτομαι, τον τρόπο που αισθάνομαι, τον τρόπο που αντιλαμβάνομαι τον κόσμο.

«Δεν με νοιάζει αν είσαι ντροπαλή ή αυθόρμητη, αγχωδης ή κουλ. Δεν με νοιάζει αν είσαι χέβι μέταλ κομμάτι ή κομμάτι της τζαζ. Εγώ σε θέλω δίπλα μου, και αφού σε θέλω δίπλα μου, σημαίνει ότι είσαι η καταλληλη μουσική για την καρδιά μου. Και για αυτό σε αγαπάω.»

Είχα σηκωμένο το κεφάλι μου για να κοιτάξω τα μάτια του. Σηκώθηκα στις μύτες και του έδωσα ένα φιλί στα χείλη. Ύστερα, έγειρα το κεφάλι μου πάλι στο στήθος του.

«Και εσύ παίζεις τη μουσική της καρδιάς μου καλέ μου. Και εγώ σε αγαπάω.»