Opmerking van de auteur: ik begrijp dat er mensen zijn die zich zullen ergeren aan de tekst hieronder; de vrouwelijke hoofdpersoon van Chinese origine praat op een manier die men storend of beledigend of zelfs discriminerend zou kunnen vinden. Het gaat hier niet om het gedrag van hele bevolkingsgroepen, maar slechts om één bepaald persoon die precies zo praat als de vriendelijke mevrouw die het Chinese restaurant leidt waar ik regelmatig en met veel plezier eet. Tegelijkertijd maak ik graag van de gelegenheid gebruik om mijn mening te geven over mensen die alles altijd maar storend, beledigend of zelfs discriminerend vinden: dat soort mensen, die meestal niets anders aan de samenleving toevoegen dan geklaag over anderen, vind ik storend, wellicht zelfs beledigend ten opzichte van iedereen die met goede bedoelingen een ander tracht te vermaken, en zeker discriminerend ten opzichte van de volksstammen die de hele dag totaal niets uitvoeren en daardoor nooit storend, beledigend of discriminerend gedrag kunnen vertonen, maar slechts parasiteren op de samenleving.

Uiteraard is dit verhaal compleet verzonnen, met één uitzondering: de therapie "ga eens naar een Chinees restaurant en bestel een pizza" komt uit een boek met oefeningen van een beroemde en rijke doctor die zijn patiënten die oefening voorschreef, zodat ze konden leren hoe ze het beste met teleurstellingen om konden gaan.

Maandag

"Goedenavond, mijnheel. Wat kan ik vool u doen?"

"Doet u mij maar een pizza, familie formaat, met vier soorten kaas en champignons. En een biertje."

"Bieltje. Asjeblieft. Pizza hebben we niet, mijnheel. Wij zijn Chinees lestaulant. Wel foe yong hai en kow lo yuk en ti pan en nasi met satéh. Heel lekkel. Afhalen of hiel opeten, mijnheel?"

De man in het dure pak keek verbaasd: "Geen pizza? Begrijpt u niet dat dit een gemiste kans is? Er komt een klant in uw zaak, in het bezit van voldoende geld en voldoende honger om dat geld te laten rollen, en die klant heeft trek in pizza. Een goed ondernemer knikt dan welwillend en doet wat hij, pardon, zij, kan om die klant ter wille te zijn. U heeft toch een oven? En een pak meel heeft u ook wel in huis, om de loempiavellen van te maken. Nou dan? Een gemiste kans, zeg ik. Maar goed, het is uw bedrijf en u moet het natuurlijk zelf weten. Dan ga ik wel ergens anders heen. Hoeveel is dat biertje?"

"Een vijftig, mijnheel."

"Alstublieft. Dankuwel. Tot ziens."

"Ogenblikje, mijnheel. Zei u: pizza, familie folmaat, met viel soolten kaas en champignons?"

"Ja, inderdaad. Hoezo?"

"Ogenblikje."

Mevrouw Won pakte de telefoon, keek even in de klapper, drukte op een paar knoppen, wachtte even en zei toen: "Hallo. Met Won Del Foel. Mag ik een pizza, familie folmaat, met viel soolten kaas en champignons asjeblieft? Dankuwel."

Ze legde de hoorn op de haak en zei tegen de mijnheer in het dure pak: "Pizza komt zo. Nog een bieltje?"

Dinsdag

"Goedenavond, mijnheel. Wat kan ik vool u doen?"

De man in het dure pak zette een stofzuiger op de toonbank: "Hij deed het altijd prima, tot vanmorgen, toen kwam er opeens alleen maar rook uit. Kunt u hem voor me repareren? Ik wacht wel even totdat hij klaar is."

"Wij zijn Chinees lestaulant, mijnheel. Wij lepalelen geen stofzuigels, helaas."

"Nou, dat is bijzonder vervelend. Ik heb deze stofzuiger hier gekocht, namelijk. Een jaar of tien geleden weliswaar, toen zat hier nog een winkel in huishoudelijke artikelen, maar die is failliet gegaan en toen is er een restaurant in gekomen, maar daar heb ik natuurlijk niets mee te maken, ik heb gewoon garantie en de nieuwe eigenaar moet die garantieverplichting natuurlijk gewoon nakomen. Ik zeg niet dat u die stofzuiger zelf moet repareren, maar u bent wel wettelijk verplicht om uw klant van dienst te zijn. En daarbij is doe stofzuiger ook nog eens 'made in China' dus u gaat hier niet zonder verdere uitvluchten vanaf komen..."

Mevrouw Won keek eens naar de kapotte stofzuiger: "U heeft de bon nog, mijnheel?"

De man in het dure pak haalde zijn portefeuille tevoorschijn en overhandigde een geprinte factuur en een garantiebewijs. Mevrouw Won bekeek de papieren aandachtig, pakte de telefoon, drukte een serie nummers in, ratelde een riedeltje in rap Kantonees, legde de hoorn op de haak en zei: "Is € 39,95 mijnheel."

De man in het dure pak wilde rood aanlopen en uitbarsten dat het garantie was, en het was geen stijl, en ze moest niet proberen om er onderuit te komen en... nog een heleboel meer, maar hij slikte dat maar gauw in en vroeg verbaasd: "€ 39,95?"

"Voollijkosten, mijnheel. Staat in de kleine letteltjes. Als niet gemaakt kan wolden, klijgt u nieuwe. Kost € 39,95. Voollijkosten."

"Maar... U hebt toch helemaal geen voorrijkosten? Ik ben dat ding zelf komen brengen?"

"Auto staat daal, aan de voolkant. Achtelom, geen kosten. Nu wel. Ja of nee?"

De man met het dure pak zette zijn leesbril op en staarde naar de kleine lettertjes. Die stonden zo dicht op elkaar, dat hij er geen punt tussen kon krijgen. Hij pakte twee briefjes van 20 euro uit zijn portefeuille, legde ze op de toonbank en zuchtte: "Oké."

"Kan niet meel gemaakt. Nieuwe komt zo. Duult half uultje, mijnheel. Bieltje?"

Woensdag

"Goedenavond, mijnheel. Wat kan ik vool u doen?"

"Een glas heet water, graag."

"Heet watel?"

"U heeft toch thee? Chinese thee? Nou, dan een kop thee maar met het zakje ernaast. Heet water. Dat is toch niet zo moeilijk?"

"Asjeblieft, mijnheel."

De man bukte zich en verscheen weer boven de balie met in zijn handen een kleine poedel: "Kunt u Fifi kort trimmen? Met een toefje op de kop en zo'n grappig bolletje aan het einde van de staart, en op de achterpoten van die dijenkletsers, dat staat altijd wel leuk."

Hij legde zijn attachékoffertje op de balie, haalde er een handdoek uit en legde die zorgvuldig over zijn schouders. Daarna pakte hij een scheerkwast en zeep en begon zijn gezicht zorgvuldig in te zepen. De grote spiegel achter de bar kwam daarbij goed van pas.

"Wij zijn Chinees lestaulant, mijnheel. Geen kapsalon, helaas."

Met zijn mond vol zeep bubbelde de man in het dure pak: "Wat zegt u? Knippen en scheren, vandaag voor half geld, stond er in de advertentie. Het adres stond erbij. Kijkt u zelf maar."

Hij haalde met zijn vrije hand een stuk krantenpapier uit zijn binnenzak en ging met zijn andere hand rustig door met zijn bedreigingen om de toeschouwer eens lekker de keel af te snijden met zijn scheermes.

Mevrouw Won keek met een paar schuine ogen naar het tafereel, zag hoe vakkundig en zonder bloedvergieten de man in het dure pak zijn moordwapen hanteerde en besloot om er verder geen woorden aan vuil te maken. «Pletterijkade 223» stond er in de advertentie. Trimsalon Poedel Naakt zat op nummer 233, dus dat was duidelijk een foutje van de zetterij, maar mevrouw Won was een succesvolle zakenvrouw die haar vaste klant graag wat extra service verleende. Ze bedekte de toonbank met een papieren tafellaken, zette de poedel erop, pakte haar nagelschaartje uit haar handtas achter de bar en begon aan de operatie.

"Duult een half uultje, mijnheel. Bieltje?"

Donderdag

"Goedenavond, mijnheel. Wat kan ik vool u doen?"

De man met het dure pak zette een vissenkom met twee goudvissen op de balie, haalde een stukje draad met een dobber en een haakje uit zijn binnenzak, vroeg en kreeg een satéh prikker waar hij het draad aan bevestigde, gooide zijn hengel uit en ging op zijn gemak op een kruk aan de bar zitten vissen in de kom: "Laat ik om te beginnen eens een biertje bestellen. En daarna wil ik als avondeten een lekker gebakken visje. Maar wel verse vis. Dus als u het niet erg vind, dan vang ik die vis eerst even zelf. Dan weet ik namelijk zeker dat hij vers is."

Mevrouw Won keek nergens meer van op. Ze tapte een biertje en zette het neer voor de man in het dure pak: "Vis met nasi, met bami of met witte lijst, mijnheel?"

"Daar moet ik nog even over nadenken. Dat doe ik op mijn gemakje terwijl ik de vis op het droge haal."

"Sambalbij?"

"Nee, met bijen vang je geen goudvissen. Dat moet je met vliegen doen. En die vliegen vang je weer met stroop en niet met azijn. Snapt u het?"

"Gooi watel uit de kom en hou vissen ovel. Gaat veel snellel.", adviseerde mevrouw Won.

"Nee, een vis smaakt het lekkerst als hij eerst een robbertje heeft gevochten met de hengelaar. Van die gekweekte vis waar kraak nog smaak aan zit, daarmee moet je bij mij niet aankomen. Geduld, daar komt het op aan."

"Duult half uultje, mijnheel."

"Wat duurt een half uurtje? Het vangen van die twee vissen?"

"Nee, ovel half uultje is sluitingstijd. Vandaag geen klanten. Mevlouw Won wil vloeg in bed. Asjeblieft. Uw bieltje, mijnheel."

Vrijdag

"Goedenavond, mijnheel. Bieltje?"

De man in het dure pak schudde zijn hoofd: "Kunt u mijnheer Won uit de keuken roepen? Ik heb een aardigheidje bij me en het is voor u samen."

Mevrouw Won was zichtbaar verrast. Het gebeurde blijkbaar niet vaak dat een klant iets voor haar mee bracht. Maar de man in het dure pak was natuurlijk geen gewone klant. Met hem kon ze van alles verwachten.

Toen mijnheer Won achter de balie verschenen was, haalde de man in het dure pak een voorwerp uit zijn binnenzak dat hij tussen duim en wijsvinger aan de heer en mevrouw Won liet zien: "Dit is een handgranaat. Dit hier is de pin. Als ik die eruit trek, dan gebeurt er volgens de gebruiksaanwijzing niets zolang ik deze handel maar goed vast houdt. Als ik echter de granaat los laat en achter de bar laat vallen, dan heeft u nog drie seconden om dekking te zoeken. Het is geen zware granaat. De ontploffing zal geen halve stadswijk in puin leggen. Een harde knal en wat rondvliegende granaatsplinters, dat is alles. Hier aan mijn kant van de bar zit ik voldoende beschermd, maar aan uw kant van de bar zou het zomaar kunnen gebeuren dat er doden en gewonden vallen. We zullen zien of het klopt wat er in die gebruiksaanwijzing staat."

Mevrouw en mijnheer Won keken enigszins benauwd.

"Een ogenblikje, mijnheel...", piepte mevrouw Won.

"Wat is er?", vroeg de man in het dure pak.

"Eelst even betalen asjeblieft. Bieltje is een vijftig. Dankuwel."

Het was nogal lastig om geld uit te tellen met één hand en een granaat in de andere. De man met het dure pak loste het probleem op door de granaat op de bar te leggen en met twee handen het verschuldigde bedrag uit zijn portemonnee te vissen. De handel sprong met kracht van de granaat af die door de schok van de bar af rolde, tussen de voeten van de verbijsterde mevrouw Won.

Mevrouw Won was een succesvol onderneemster. Dat was ze geworden door haar vaardigheid om snel beslissingen te nemen. Ze dacht geen een-twee-drie seconden na, maar wierp zich met leeuwenmoed op de grond, boven op de handgranaat, terwijl ze haar echtgenoot toeriep: "Zoek dekking. Led jezelf!"

Mijnheer Won deed iets wonderlijks. Hij rende niet weg maar gooide zichzelf boven op mevrouw Won op de vloer, terwijl hij in het Chinees tegen haar schreeuwde.

Vier seconden later was het doodstil in Restaurant Won Del Foel. De verwachte donderslag bij heldere hemel bleef uit. Lichtelijk beschaamd stonden mijnheer en mevrouw Won op en brachten hun kleding in orde.

"Ik dacht het al. Made in China, stond er op de doos. Tien tegen één dat het dan rotzooi is die niet werkt zoals je verwacht. Bedankt voor het testen, mevrouw Won. Ik stuur die doos gelijk terug. Ik hoop dat ze me mijn geld terug storten. Ik heb geen zin in een tegoedbon.", zei de man in het dure pak. Hij dronk zijn biertje op en vertrok weer.

Zaterdag

"Goedenavond, mijnheel. Bieltje?"

De man in het dure pak schudde zijn hoofd: "Nee, vanavond heb ik iets voor u. Alstublieft. En ik wil ook graag mijn excuses aanbieden voor mijn schandelijke gedrag."

Hij haalde een grote bos rozen van achter zijn rug tevoorschijn en legde het boeket op de balie.

"Excuses?", vroeg mevrouw Won, verwonderd.

"Excuses.", bevestigde de man in het dure pak: "Het zit zo. Ik ben in therapie bij Doctor Dubbeldam, de psycholoog. Ik heb namelijk moeite met tegenslagen. Doctor Dubbeldam had me daarom een oefening opgedragen. Ik moest een onbekende confronteren met een situatie waar deze onmogelijk mee akkoord zou gaan. Een pizza bestellen in een Chinees restaurant, bijvoorbeeld. Dan kon ik leren om niet boos te worden, geen slapeloze nachten over te houden van de afwijzing, en om het niet persoonlijk te nemen als iemand om welke reden dan ook mij niet zou geven wat ik zou willen. Het leek in theorie allemaal zo eenvoudig, maar de praktijk was een ander verhaal.

» Het begon met die pizza. Het zou zo eenvoudig zijn geweest voor u om mij onverrichter zake naar huis te sturen, maar in plaats van koppig mijn argumenten terzijde te schuiven en mij de deur te wijzen... loste u mijn probleem op. Dus de volgende dag kwam ik terug met een kapotte stofzuiger, overtuigd dat u mij dat ding naar mijn hoofd zou smijten, maar weer gaf u geen krimp en loste u mijn probleem op. Een dag later verdween mijn hond niet in de babi ketjap, maar toverde u haar om tot een prijswinnaar met een roze lintje. De volgende dag liet u mij lekker op mijn kruk mijn vissen vangen zonder dat u zich ook maar ergens over verwonderde of druk maakte. En gisteren, toen ik een terroristische aanslag pleegde die vervolgens mislukte... belde u niet de politie, maar deed u gewoon of er niets aan de hand was, of u elke dag dit soort vreemde fratsen meemaakt.

» Ik bied u mijn welgemeende excuses aan, en daarnaast wil ik u ook bedanken voor de goede zorgen. De therapie van Doctor Dubbeldam was een enorme mislukking, maar dankzij uw goede voorbeeld heb ik deze week geleerd om met dat soort teleurstellingen om te gaan: ik heb het probleem opgelost en Doctor Dubbeldam een brief gestuurd waarin ik hem meedeel dat ik stop met zijn zinloze behandeling."

Mevrouw Won zette met schitterende ogen de prachtige bos rozen in een vaas op de hoek van de bar. Zonder verder iets te zeggen tapte ze een biertje dat ze voor de man met het dure pak op de bar zette.

De man met het dure pak hief zijn handen op: "Dat is niet nodig. Ik kwam alleen de rozen brengen en mijn excuses aanbieden. Ik wil u verder niet tot last zijn. Het is mijn therapie en ik heb u al genoeg ellende bezorgd deze week. Ik ga er weer vandoor. U hebt het druk genoeg."

Mevrouw Won gaf zich niet gewonnen: "Niks daalvan. U uitleggen? Ik uitleggen. Mijn man en ik zijn deplessief. Chinees lestaulant is hald welken, elke dag 12 uul, elke week 7 dagen, en weinig veldienen. Lelatieploblemen kwamen elbij. We gingen naal Doctol Dubbeldam. Hij geeft pillen die niet welken. Wij wolden el suf van. Wij weten het niet meel. Nog meel deplessief. En toen...

» Een klant bestelt pizza. Wij denken na, mijn man en ik. De volgende dag, de klant komt met stofzuigel. Wij denken weel na. Wij platen 's nachts. Wij kunnen geld veldienen met pizza bakken of stofzuigel velkopen... Willen wij Chinees lestaulant sluiten? Wij denken na. Nee. Wij vinden chinees koken leuk. Lellel Foe Yong Hai of Ko Low Yuk met witte lijst maken. Veel leukel dan pizza bakken. Stofzuigel velkopen is veel gezeul. Mensen die Chinees eten zijn altijd vlolijk. Komen nooit om galantie. Wij knappen een beetje op van deplessie.

» Volgende dag komt klant met een hond. Was leuk. Mijn man en ik, wij platen 's nachts. Een hond is je beste vliend. Wij hadden geen beste vliend. Nu wel. Hond uit asiel. Is heel leuk. Lekkel wandelen met de hond, lekkel spelen met de hond, en als nasi ovel hoeven wij niet weg te gooien: lekkel vool de hond. Wij kopen hond en wij knappen nog een beetje op van deplessie.

» Volgende dag komt klant vissen. Was ook leuk. Mijn man en ik, wij platen ovel hobbies. Wij hebben geen hobbies. Wij hebben Chinees lestaulant. Wij hebben geen tijd vool hobbies. Maal hobbies zijn leuk. Wij besluiten: op maandag sluiten. Tijd vool hobbies. Ik doe nu aelobics, mijn man bij schaakclub en 's avonds dansles, cha-cha-cha en wals. Heel leuk. Wij hebben ook ingeschleven vool culsus Nedellands. Wij zijn zat dat iedeleen lacht om hoe wij platen. Wij knappen nog veldel op van deplessie.

» En gistelen... Klant gooit bom. Ik denk niet na en val op bom. Ik wil mijn man ledden, en mijn lestaulant. Maal... mijn man zegt: «niet doen, niet dood gaan, ik wil jou niet kwijt, ik wil niet leven zondel jou, ik hou van jou...» Was heel mooi. Hij had dat nooit gezegd. Ik ook niet tegen hem. 's Avonds, wij platen niet. Wij maken alles weel goed samen. Lekkel vlijen... Deplessie voolbij. Wij zijn blij. Hebben blief geschleven aan doctol Dubbeldam: vleet pillen maal lekkel zelf op.

» Dus? Bieltje van het huis. Eten ook van het huis. Lekkel, Foe Yong Hai met witte lijst. Sambalbij? En toetje? En koffie? En lekkel likeultje?"

De man in het dure pak glimlachte verrast: "Dansles? Dat is een goed idee."