Annabeth went back to her cabin. She found a note, probably written before tartarus. When ahe opened it, it said:

        Γεια σου στην'Ανναμπεθ,

Εάν διαβάζετε αυτή την, ότι είμαι κατά πάσα πιθανότητα νεκρών. Γνωρίζω ώστε βρίσκεστε θυμωμένη μαζί μου, και την ώστε τότε μάλλον μίσος μου για τις αυτή την, και την Συγνώμη. Εγώ έπρεπε να να το κάνετε αυτό. Ξέρω ότι μπορώ έσπασε το την καρδιά σας, Γνωρίζω ώστε ποτέ δεν θα με συγχωρέσει, αλλά ώστε ήταν ο όρκος. Ένας όρκος που είχα κάνει, για τον εαυτό μου. Μια όρκο να κρατήσει με τελικό ανάσα, γιατί δεν θα είναι σε θέση να ζήσει με τον εαυτό μου αν είχα σπάσει. Ορκίστηκα ώστε θα το κάνουν έξω από αυτόν τον πόλεμο ζωντανός. Οι κατασκηνωτές θα πρέπει, περισσότερο ότι μου χρειάζονται, και την ακόμη περισσότερο από ό, τι χρειάζεται αυτός ο πόλεμος να τελειώσει. Συγνώμη, αλλά θα πρέπει να προχωρήσουμε. Για μένα. Παρακαλώ.

- ΕΓΚΕΦΑΛΟΥ ΦΥΚΙ

( Hey Annabeth,

If you are reading this, I'm probably dead. I know that you are mad at me, and that you probably hate me for this, and I'm sorry. I had to do this. I know I broke your heart, I know that you'll never forgive me, but that was the oath. An oath I'd made, to myself. An oath to keep with final breath, because I wouldn't be able to live with myself if I'd broken it. I swore that you'd make it out of this war alive. The campers need you, more that they need me, and even more than they need this war to end. I'm sorry, but you have to move on. For me. Please. 

                                     - SEAWEED BRAIN)