Οι ηλιαχτίδες του ήλιου που θώπευαν απαλά το δέρμα του προσώπου της βοήθησαν τα βλέϕαρα της να ανοίξουν, καλωσορίζοντας την καινούρια μέρα. Ανακάθισε στο κρεβάτι της, παρακολουθώντας σιωπηλά την Hannah Abbott να ϕοράει την ρόμπα της. Η Elvyra που ξάπλωνε στα πόδια της ϕάνηκε να ξυπνάει, κατεβαίνοντας από το κρεβάτι.

"Καλημέρα", μίλησε η Maeve με την βραχνή ϕωνή της. Η Hannah αναπήδησε ελαϕρά, γυρίζοντας απότομα το κεϕάλι της προς το μέρος της κοπέλας.

"Καλημέρα", χαμογέλασε. "Οι υπόλοιπες έϕυγαν για πρωινό. Θα σε ξυπνούσα σε λίγο".

"Ευχαριστώ", αποκρίθηκε το κορίτσι και σηκώθηκε από το κρεβάτι, τεντώνοντας νοχελικά το πιασμένο από τον ύπνο κορμί της.

"Θες να σε περιμένω;", προσϕέρθηκε, έχοντας ϕορέσει πλέον την ρόμπα της, με μερικά βιβλία στοιβαγμένα κάτω από την μασχάλη της.

"Ναι, ευχαριστώ", την ευχαρίστησε γι ακόμη μια ϕορά. Η Hannah βγήκε από το δωμάτιο, κλείνοντας την πόρτα πίσω της, αϕήνοντας την Maeve να ετοιμαστεί.

Το κορίτσι μοιραζόταν το δωμάτιο του με την Hannah Abbott, την Cornelia Adams, και την Tara Woodslup. Ωστόσο δεν είχε αναπτύξει ιδιαίτερα δυνατούς δεσμούς με κάποιο από τα κορίτσια, η ϕιλία τους ήταν περισσότερο τυπική. Η Hannah αποτελούσε εξαίρεση, χωρίς όμως να σημαίνει πως η ϕιλία τους ήταν σπουδαία. Η Maeve την συμπαθούσε αδιαμϕισβήτητα, θεωρώντας την σπουδαία συντροϕιά, ωστόσο δεν αποτελούσε πρόσωπο στο οποίο θα κατέϕευγε όταν τα πράγματα ήταν δύσκολα ή όταν ήθελε να βγάλει ένα άχθος από πάνω της.

Προτού της διαϕύγει, η κοπέλα άνοιξε την βαλίτσα της, αναζητώντας το μικρό κουτί, στο οποίο είχε αϕιερώσει σπουδαίο χρόνο προκειμένου να το στολίσει. Το έβαλε προσεκτικά στην τσέπη της ρόμπας της και βγήκε από τον κοιτώνα, προτού αποχαιρετήσει την Elvyra.

"Εμείς θα τα πούμε αργότερα", της χαμογέλασε, χαϊδεύοντας το μαύρο τρίχωμα της γάτας, η οποία ϕάνηκε να μην επιθυμεί τον αναγκαστικό προσωρινό αποχαιρετισμό.

Η Hannah την περίμενε στον καναπέ, πλάι στον Justin. Οι δυο τους καθόταν πολύ κοντά, με το κορίτσι να γέρνει ελαϕρώς προς το μέρος του καθώς αυτός γελούσε. Η Maeve θεώρησε πως προκειμένου να αποϕευχθεί μια αμήχανη κατάσταση, άρμοζε να κάνει την παρουσία της αισθητή, προτού τους πλησιάσει. Το ζευγάρι γύρισε απότομα το βλέμμα του προς την κοπέλα, ακούγοντας ένα βιβλίο να πέϕτει από τα χέρια της. 

"Έτοιμη;", σηκώθηκε η Hannah από την θέση της, στρώνοντας την ϕούστα της. 

"Εγώ να πηγαίνω", μίλησε ο Jus γνέϕοντας ένα αντίο. Βγήκε από το δωμάτιο, κλείνοντας την πόρτα πίσω του. Η Maeve προτίμησε να μην σχολιάσει το σκηνικό, βρίσκοντας κάποιο άλλο θέμα συζήτησης.

"Είμαι πολύ κουρασμένη. Δεν ξύπνησα καθόλου εύκολα", έκανε, ξεκινώντας πλάι στην Hannah προς την τραπεζαρία.

"Κάτι κατάλαβα", γέλασε αυτή, "κι εγώ με το ζόρι σηκώθηκα. Όλο το καλοκαίρι ξυπνούσα πολύ αργά. Το πρώτο γεύμα που έτρωγα ήταν το μεσημεριανό", συνέχισε, προκαλώντας το γέλιο της Maeve.

Διασχίζοντας την κουζίνα, αντάλλαξαν μερικές καλημέρες με τα ξωτικά, οι μυρωδιές όλων όσων ετοίμαζαν διείσδυσαν ευχάριστα στα ρουθούνια των δυο κοριτσιών.

"Μμμμ πεινάω πολύ", μουρμούρισε η Hannah, βρίσκοντας την Maeve σύμϕωνη.

Τα πόδια τους τις οδήγησαν γρήγορα στην τραπεζαρία, όπου επικρατούσε ησυχία. Οι περισσότεροι μαθητές ήταν μισοκοιμισμένοι ενώ όσοι συνομιλούσαν, κρατούσαν τον τόνο τους χαμηλό. Τα κορίτσια χωρίστηκαν, καθώς η Hannah πήγε στο τραπέζι του Hufflepuff. Η Maeve χαιρέτισε τον Cedric που καθόταν ήδη στο τραπέζι  με ένα νεύμα του χεριού της, στο οποίο το αγόρι απάντησε με ένα χαμόγελο, προτού αυτή κατευθυνθεί προς το τραπέζι του Ravenclaw.

Η Luna έτρωγε ήρεμα το πρωινό της, με την μύτη της χωμένη σε ένα καϕέ τετράδιο. Τα ξανθά κυματιστά μαλλιά της, έπεϕταν ως συνήθως στην πλάτη της.

"Καλημέρα", της χαμογέλασε η Maeve, περνώντας την θέση της απέναντι της.

"Καλημέρα", αποκρίθηκε η ξανθιά με την απαλή ϕωνή της. "Πώς κοιμήθηκες;".

"Μια χαρά. Τέλεια, για την ακρίβεια. Το κρίμα ήταν ότι έπρεπε να ξυπνήσω", μίλησε, κρύβοντας το κεϕάλι της στα σταυρωμένα πάνω στο ξύλινο τραπέζι μπράτσα της.

"Είναι πανέμορϕη μέρα σήμερα!", αναϕώνησε η Luna, "επιτέλους έχει λιακάδα".

"Προτιμώ…".

"Την βροχή", ολοκλήρωσε την ϕράση της. Η Maeve σήκωσε το κεϕάλι της. "Το ξέρω, αλλά προσπάθησε να εκτιμήσεις αυτό που έχεις", πρότεινε.

"Τώρα ακούγεσαι σαν την μαμά μου", γέλασε η Maeve και η Luna την μιμήθηκε. "Βασικά, ανυπομονώ για την σημερινή μέρα", μίλησε, βάζοντας ένα κομμάτι πίτα στο πιάτο της, καθώς η Luna την κοιτούσε με ενδιαϕέρον, "Έχουμε Φροντίδα μαγικών πλασμάτων την πρώτη ώρα. Και θα είμαστε μαζί", χαμογέλασε, αδυνατώντας να κρύψει την χαρά της, μεταδίδοντας το χαμόγελο της στην ϕίλη της.

"Κι εγώ ανυπομονώ", η Luna έκλεισε το τετράδιο της. "Ποιος θα είναι ο καθηγητής; Ή η καθηγήτρια, ϕυσικά".

"Δεν γνωρίζω", ανασήκωσε τους ώμους της, "μακάρι να μην είναι σαν την περίπτωση του Lockhart, όπως πέρσι", σχολίασε. Συνέχισαν να τρώνε το πρωινό τους, όσπου το κουδούνι σηματοδότησε την ώρα να εγκαταλείψουν την τραπεζαρία.

Οι δυο ϕίλες διέσχισαν το μεγάλο κάστρο, βγαίνοντας έξω από τους πέτρινους τοίχους. Οι αχτίδες του ζεστού ήλιου έπεϕταν στην επιδερμίδα της κοπέλας σαν χάδι, ένα εξίσου όμορϕο στολίδι στο τοπίο που περιστοίχιζε το Hogwarts. Το μάθημα λάμβανε χώρα στο δάσος, έτσι τα κορίτσια ξεκίνησαν με γοργό βήμα προς εκείνη την κατεύθυνση.

Τα πουλιά που κελαηδούσαν και τα ξερά ϕθινοπωρινά ϕύλλα που πατούσαν με τα παπούτσια τους καθώς βημάτιζαν ήταν οι μόνοι ήχοι που επικρατούσαν στην ατμόσϕαιρα, θυμίζοντας στην Maeve πόσο αγαπούσε το Hogwarts. Κατευθυνόμενες προς το δάσος, πέρασαν μπροστά από την καλύβα του Hagrid.

Ο Hagrid ήταν ένας πανύψηλος κι ευγενικός άντρας. Το ύψος του οϕειλόταν στην μητέρα του, η οποία ήταν γιγάντισσα. Ο Hagrid ήταν μια αξιοπερίεργη προσωπικότητα, τρέϕοντας μια ιδιαίτερη αγάπη για το πρόσωπο του Ηarry. Ήταν αυτός που έϕερε το αγόρι στο Hogwarts, δίνοντας του διέξοδο μακριά από το ζοϕερό σπίτι των Dursley. Η Maeve δεν μπορούσε παρά να συμπαθήσει τον ϕιλικό μισό γίγαντα. Βρισκόταν μάλιστα σε θέση να παραβλέψει πως την προηγούμενη χρονιά έϕερε στο σχολείο ένα μυστήριο αυγό το οποίο εκκολάϕθηκε σε έναν Norwegian Ridgeback. Τουλάχιστον η Norberta βρισκόταν χαρούμενη στην Ρουμανία, μαζί με τους υπόλοιπους δράκους του Bill Weasley. H Maeve αναρωτήθηκε αν ο Cedric την είχε κατά τύχη συναντήσει.

Τα κορίτσια βρήκαν γρήγορα τον δρόμο τους στο πλήθος από τα παιδιά που είχαν συγκεντρωθεί. Ο καθηγητής δεν είχε ακόμη εμϕανιστεί, αϕήνοντας τους μαθητές μόνους τους στο ηλιόλουστο δροσερό δάσος. 

"Ποιος λέτε να είναι ο καθηγητής;", πετάχτηκε ο Justin, με τον Ernie Macmillan και την Hannah στο πλευρό του.

"Δεν έχω ιδέα", αποκρίθηκε η κοπέλα, "μάλλον θα είναι κάποιος καινούριος".

"Ίσως είναι εκείνος ο Lemus", έκανε ο Justin.

"Remus, ηλίθιε", τον χτύπησε ο Ernie στο κεϕάλι με το χοντρό βιβλίο που κρατούσε στα χέρια του, "Και αυτός κάνει Άμυνα ενάντια στις σκοτεινές τέχνες".

"Καλά ϕίλε, ηρέμησε", έτριψε το πονεμένο κεϕάλι του. "Πώς ανοίγει αυτή η βλακεία τέλος πάντων;", ρώτησε σηκώνοντας το βιβλίο που κρατούσε στα χέρια του. Όλοι οι μαθητές το είχαν προμηθευτεί, ωστόσο ϕαινόταν να μην του δίνουν ιδιαίτερη σημασία, απλά κρατώντας το παραμάσχαλα.

"Εγώ ξέρω", μίλησε η Luna. Ο Justin, ο Ernie και η Hannah την κοίταξαν επιϕυλακτικά. Δεν ήταν νέο ότι όλοι οι μαθητές του Hogwarts θεωρούσαν την ξανθιά αρκετά μουρλή. "Απλά πρέπει να το χαϊδεψεις, έτσι", μίλησε, τρέχοντας απαλά τα ακροδάχτυλα της στην ράχη του εγχειριδίου, καταϕέρνοντας να το ανοίξει.

Ο Justin γέλασε ειρωνικά.

"Αλλιώς;".

Η Luna έριξε το βλέμμα της σε ένα αγόρι του Ravenclaw, το οποίο πάσχιζε να ανοίξει το βιβλίο. Η χαρά του μόλις ολοκλήρωσε την αποστολή του δεν διήρκησε, καθώς το βιβλίο όρμισε μανιασμένα στο αγόρι, ανοιγοκλείνοντας τις σελίδες του σαν μυτερά δόντια, κάνοντας μερικούς μαθητές τριγύρω του να ξεσπάσουν σε γέλια.

Το μειδίαμα του Justin ϕάνηκε να εξαϕανίζεται μπροστά στο θέαμα. Η Maeve χαμογέλασε, περήϕανη για την Luna. Απεχθανόταν όταν της συμπεριϕερόταν με άσχημο τρόπο και δεν δίσταζε να την υπερασπιστεί όποτε η ίδια δεν το έκανε. Ωστόσο η Luna δεν χρειαζόταν την βοήθεια κανενός για να αποδείξει την αξία της.

"Ε… Ευχαριστώ Luna", ψέλλισε ο Justin.

"Ευχαριστούμε Luna", χαμογέλασε γλυκά η Hannah και τράβηξε μαζί με τα δύο αγόρια τον δρόμο της σε μια διαϕορετική παρέα.

"Βλάκας", ανασήκωσε τα ϕρύδια της η Maeve μόλις απομακρύνθηκαν.

"Μην το λες αυτό. Δεν αξίζει σε κανέναν τέτοιος χαρακτηρισμός", μίλησε η Luna.

Η Maeve είχε διαϕορετική άποψη, ωστόσο μια ψηλή ϕιγούρα είχε πλέον εμϕανιστεί μπροστά από το πλήθος των μαθητών. Αντικρίζοντας τον Hagrid, το πρόσωπο της κοπέλας ϕωτίστηκε με χαρά. Ο άντρας της απηύθυνε ένα χαμόγελο, το οποίο η κοπέλα μιμήθηκε.

"Καλημέρα παιδιά. Είμαι ο Rubeus Hagrid και ϕέτος θα είμαι ο καθηγητής σας στο μάθημα της ϕροντίδας μαγικών πλασμάτων", συστήθηκε με την παράξενη προϕορά του. "Είναι ένα πολύ ευχάριστο μάθημα το οποίο ελπίζω να απολαύσετε. Γι' αυτό εξάλλου σας έϕερα στο δάσος. Σας έχω λοιπόν μια έκπληξη. Μονάχα… μονάχα σταθείτε μισό λεπτό", μίλησε και προς στιγμήν χάθηκε από το οπτικό τους πεδίο. Η Maeve έριξε ένα βλέμμα γεμάτο απορία στην Luna, στο οποίο η ξανθιά αποκρίθηκε ανασηκώνοντας τους ώμους της.

Ο Hagrid έκανε σύντομα την επανεμϕάνιση του. Τα στόματα όλων των μαθητών άνοιξαν διάπλατα. Μπροστά τους έστεκε ένα τεράστιο τετράποδο πλάσμα, με μεγάλα ϕτερά, όμοια με ενός αετού. Τα πορτοκαλί μάτια του κοιτούσαν τους μαθητές με περιέργεια, η ουρά του κουνιόταν δεξιά κι αριστερά.

"Ένας hippogriff. Πρώτη ϕορά βλέπω έναν μπροστά μου", ψέλλισε η Maeve γεμάτη δέος.

"Ένας τί;", ψιθύρισε η Luna στο αυτί της ϕίλης της, ωστόσο ο Hagrid την πρόλαβε.

"Αυτός είναι ο Buckbeak", παρουσίασε το πλάσμα γεμάτος ενθουσιασμό, "Είναι ένας hippogriff. Οι hippogriff είναι πολύ υπερήϕανα πλάσματα, οπότε δεν πρέπει ποτέ να τους προσβάλετε. Πρέπει να είστε προσεκτικοί μαζί του. Πολύ προσεκτικοί", συνέχισε, τονίζοντας την τελευταία του ϕράση, εντείνοντας τον ϕόβο των μαθητών.

"Λοιπόν, ποιος θέλει να τον πλησιάσει;".

Κανένας μαθητής δεν σάλεψε. Όσο όμορϕο πλάσμα κι αν ήταν ο Buckbeak, η Maeve δεν είχε καμιά διάθεση να τον πλησιάσει, καθώς ο ϕόβος την πλημμύριζε.

"Εσύ Maeve. Λατρεύεις τα μαγικά ζώα!", αναϕώνησε η Luna, ο τόνος της αρκετά δυνατός για να τραβήξει την προσοχή τόσο των συμμαθητών της όσο και του Hagrid.

"Φανταστικά! Έλα εδώ Maeve", χαμογέλασε πλατιά ο Hagrid, πλησιάζοντας την έντρομη κοπέλα.

"Όχι όχι…δεν…είμαι καλά κι από εδώ, παρακολουθώντας", οι λέξεις βγήκαν αγχώδεις από τα χείλη της, παρόλ' αυτά δεν αποδείχθηκαν καρποϕόρες, καθώς οι συμμαθητές της είχαν αποτραβηχτεί, μαζί τους και η Luna, η οποία της χάρισε ένα ενθαρρυντικό χαμόγελο καθώς ο Hagrid την τραβούσε πιο κοντά στον Buckbeak.

"Λοιπόν, Maeve, οι hippogriff είναι άκακοι. Όμως, αν δεν θες να σου επιτεθεί, πρέπει να είσαι προσεκτική". Το κορίτσι ξεροκατάπιε ακούγοντας τα λόγια του. "Θα τον πλησιάσεις, ήρεμα όμως. Μετά υποκλίσου και μείνε ακίνητη, αυτό είναι πολύ σημαντικό", τόνισε, ανασηκώνοντας τα πυκνά ϕρύδια του, "Αν υποκλιθεί και αυτός, τότε μπορείς να τον πλησιάσεις. Αν όχι καλύτερα να υποχωρήσεις, αλλιώς αυτή θα είναι η τελευταία σου μέρα σε αυτόν τον κόσμο".

"Π…πως;", έκανε έντρομη η κοπέλα, ωστόσο ο Hagrid το προσπέρασε.

"Άντε λοιπόν, τί περιμένεις;".

Η Maeve πήρε μια βαθιά ανάσα, προτού ξεκινήσει διστακτικά τα βήματα της προς το πλάσμα.

"Έτσι μπράβο", χαμογέλασε ο Hagrid, "τώρα σταμάτα!", το κορίτσι σταμάτησε απότομα, ο Buckbeak σάλεψε. "Τώρα υποκλίσου. Ήρεμα". Η Maeve ακολούθησε τις οδηγίες του μισού γίγαντα, σκύβοντας ελαϕρώς τον κορμό της.

"Ωραία. Τώρα περίμενε". Το βλέμμα της κοπέλας ταξίδευε γεμάτο περιέργεια στο ζώο, αναμένοντας την αντίδραση του. Ευχήθηκε να την θεωρήσει έμπιστη. Οι ευχές της ϕάνηκε πως εισακούστηκαν, καθώς το πλάσμα καθρέϕτισε την στάση της.

"Μπράβο Maeve!", χαμογέλασε ο Hagrid και το κορίτσι τον μιμήθηκε. Χειροκροτήματα από μερικούς συμμαθητές της έϕτασαν στα αυτιά της. "Τώρα μπορείς να τον πλησιάσεις και να τον αγγίξεις", σταύρωσε ικανοποιημένος τα μπράτσα του στο στήθος του.

Η κοπέλα προχώρησε προς τον Buckbeak. Διστακτικά, επιχείρησε να ακουμπήσει την παλάμη της στο μακρύ ράμϕος του. Διατηρώντας οπτική επαϕή και με όσο θάρρος την διακατείχε, το δέρμα της ήρθε σε επαϕή με την σκληρή επιϕάνεια. Το πλάσμα καλοδέχτηκε το άγγιγμα της κοπέλας. Η Maeve χαμογέλασε πλατιά, μετακινώντας την παλάμη της στα πούπουλα του λαιμού του. 

"Μπράβο Maeve. Τώρα ήρθε η ώρα για μια βόλτα". 

"Τι;", προτού προλάβει να αντιδράσει, τα χέρια του Hagrid βρέθηκαν στα πλευρά της, σηκώνοντας την σαν πούπουλο, ανεβάζοντας την στην ράχη του Buckbeak. "Μην, όχι!". Ο Hagrid αγνόησε τις ϕωνές της κοπέλας.

"Θα είναι η καλύτερη βόλτα της ζωής σου!", αναϕώνησε χαρωπά ο άντρας, χτυπώντας το πλάσμα στο πίσω μέρος του.

"Και ίσως η τελευταία", ήταν οι τελευταίες λέξεις που άκουσε η Maeve από τα χείλη κάποιου συμμαθητή της προτού ο Buckbeak απογειωθεί.

Το κορίτσι δεν μπόρεσε να συγκρατήσει την κραυγή της, καθώς ο hippogriff άνοιξε διάπλατα τα ϕτερά του. Αγκάλιασε σϕιχτά τον λαιμό του ϕτερωτού πλάσματος, κλείνοντας ερμητικά τα μάτια της, το σώμα της κολλημένο πάνω στο δικό του. Αισθάνθηκε τις πλούσιες ϕυλλωσιές των δέντρων πάνω της καθώς απογειώνονταν από το δάσος. 

Της πήρε λίγη ώρα προτού ανοίξει ξανά τα μάτια της. Τώρα ο Buckbeak πετούσε ψηλά, αποκαλύπτοντας ολόκληρο το Hogwarts πανοραμικά. Η κοπέλα δεν μπορούσε να κρύψει τον ενθουσιασμό της, καθώς ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη της. Με τα μπράτσα της ακόμη σϕιχτά κλειδωμένα γύρω από τον λαιμό του Buckbeak, θαύμαζε το τοπίο από τον ουρανό. Οι θερμές ηλιαχτίδες του ήλιου έλουζαν το μεγαλοπρεπές κάστρο, κάνοντας τα απέραντα νερά της Μαύρης Λίμνης να αστράϕτουν. Δεν μπορούσε παρά να παραδεχτεί ότι αυτή η αίσθηση ήταν εκπληκτική. Δεν είχε πετάξει ποτέ στο παρελθόν. Απολάμβανε τον αέρα που ανακάτευε τα είδη ατίθασα μαλλιά της. Πήρε το θάρρος να ξεκολλήσει το σώμα της από το πλάσμα, με τα χέρια της να παραμένουν πάνω του, καθώς επέτρεψε τον εαυτό της να ευχαριστηθεί αυτή τη μοναδική εμπειρία.

Η πτήση ωστόσο δεν κράτησε πολύ, καθώς το ιπτάμενο πλάσμα προσγειώθηκε πάλι στο δάσος. Παρά το μικρό σε διάρκεια ταξίδι, η Maeve το είχε ευχαριστηθεί. Η προσγείωση του hippogriff συνοδεύτηκε από τους συμμαθητές της, που έτρεξαν ενθουσιασμένοι προς το μέρος τους, προτού ο Hagrid τους κόψει τον δρόμο, υπενθυμίζοντας τους τον τρόπο προσέγγισης του πλάσματος.

Ο μίσος γίγαντας βοήθησε το κορίτσι να κατέβει από το πλάσμα. 

"Πώς σου ϕάνηκε;".

"Ήταν τέλεια, Hagrid!", αναϕώνησε ενθουσιασμένη. Ο Buckbeak ακούμπησε το ράμϕος του στον ώμο της, σαν να εκδήλωνε την συμϕωνία του.

"Χαίρομαι που σου άρεσε", χαμογέλασε ο άντρας, "Ποιος θέλει να δοκιμάσει μετά;".

Αυτή την ϕορά σχεδόν όλοι οι μαθητές σήκωσαν με προθυμία τα χέρια τους στον αέρα, διεκδικώντας μια πτήση με τον Buckbeak. Ο Hagrid του πέταξε ένα τεράστιο κομμάτι κρέας, αϕού η Maeve χάιδεψε το ράμϕος του αποχαιρετώντας τον.

"Καλή δουλειά αγόρι μου. Μπράβο σου", ένα μειδίαμα γεμάτο περηϕάνια σχηματίστηκε στα χείλη του άντρα, προτού επιλέξει την Susan Bones προκειμένου να πλησιάσει τον hippogriff.

H Maeve έτρεξε ενθουσιασμένη προς την Luna, η οποία την περίμενε με πρόσωπο που έλαμπε. 

"Ήταν τέλειο!", αναϕώνησε, "Πόσο χαίρομαι που με έστειλες να το κάνω!", την έσϕιξε απροσδόκητα στην αγκαλιά της.

"Δεν σε έστειλα εγώ, μόνη σου ανέβηκες. Εγώ απλά έδωσα μια ώθηση. Άθελα μου", γέλασε και η Maeve την μιμήθηκε, ελευθερώνοντας την από την αγκαλιά της.

"Κι όμως, αν δεν ήσουν εσύ ούτε που θα πλησίαζα".

Το μάθημα εξελίχτηκε πολύ ευχάριστα, με την πλειοψηϕία των μαθητών να πλησιάζουν επιτυχώς τον Buckbeak κι ορισμένους μάλιστα να απολαμβάνουν μία πτήση μαζί του, συμπεριλαμβανομένης και της Hannah Abbott.

Ο Hagrid αποδείχτηκε εξαιρετικός καθηγητής, καθιστώντας το μάθημα του διαδραστικό κι εντάσσοντας στην εκπαιδευτική διαδικασία όλους τους μαθητές. Σύμϕωνα με την κρίση του κοριτσιού, ο Hagrid είχε άριστη γνώση του αντικειμένου. Ο Dumbledore δεν θα μπορούσε να είχε κάνει καλύτερη επιλογή.

Με το μάθημα να λήγει, όλοι οι μαθητές εγκατέλειψαν το δάσος με ένα χαμόγελο ευτυχίας σχηματισμένο στα χείλη τους και μια αίσθηση ικανοποίησης στην ψυχή τους. Κατευθυνόμενες προς το κάστρο, η Luna για αρχαίους ρούνους και η Maeve για ιστορία μαγείας, το κορίτσι σχεδόν ξέχασε το κουτάκι που έβγαλε το πρωί από την βαλίτσα της.

Σταματώντας στην μέση του πλατύ διαδρόμου, έχωσε έντρομη το χέρι της στην τσέπη της μαύρης ρόμπας της. Ο ϕόβος της ενδεχόμενης ρίψης του κουτιού κατά την διάρκεια της πτήσης της με τον Buckbeak εξανεμίστηκε, καθώς τα δάχτυλα της ακούμπησαν το ξύλινο κουτί.

"Τί συμβαίνει;", ρώτησε η Luna, παρατηρώντας την προσωρινά αγχωμένη έκϕραση της ϕίλης της.

"Σου έϕερα ένα μικρό δώρο από την Ρώμη", αποκρίθηκε αυτή, "ορίστε", ακούμπησε το κουτί στην παλάμη της Luna.

Ήταν μικρό και ξύλινο, διακοσμημένο με αποξηραμένα λουλούδια και ϕύλλα, με μερικά μικρά κουκουνάρια τα οποία η Maeve είχε κολλήσει με το πιστόλι σιλικόνης της μητέρας της. Ένας ϕιόγκος από καϕέ κορδέλα ήταν κολλημένος στο καπάκι του κουτιού, το οποίο η Luna άνοιξε γεμάτη περιέργεια.

"Είναι πανέμορϕο", αναϕώνησε, βγάζοντας ένα μικρό αγαλματάκι από το εσωτερικό.

"Λέγεται Θνήσκων Γαλάτης. Είναι ελληνικό για την ακρίβεια. Απομίμηση του αυθεντικού, το οποίο δεν έχει βρεθεί", εξήγησε η κοπέλα, βγάζοντας το ραβδί της από την τσέπη της, "Μα δεν έχεις δει το καλύτερο". Τα γαλάζια γεμάτα περιέργεια μάτια της Luna συνάντησαν τα καστανά της Maeve, η οποία ακούμπησε το άγαλμα μινιατούρα με την άκρη του ραβδιού της.

Το άγαλμα σήκωσε έξαϕνα το σκυμμένο κεϕάλι του, προτού σταθεί στα πόδια του. Κούνησε θεατρικά το κεϕάλι του δεξιά κι αριστερά προτού επιστρέψει στην αρχική του θέση.

"Αυτό ήταν τέλειο!", αναϕώνησε χαρούμενη η Luna, "Ευχαριστώ, είναι παν…", την ϕράση της ήρθε να διακόψει το ξανθό αλαζονικό αγόρι, αρπάζοντας το άγαλμα από τα χέρια της κοπέλας.

"Ποπο, τί όμορϕο πραγματάκι", χαμογέλασε περιπαιχτικά, σκαλιζοντας το δώρο της Luna.

"Δωσ' το πίσω Malfoy! Δεν σου ανήκει", μίλησε απειλητικά η κοπέλα, προσπαθώντας να πάρει το άγαλμα πίσω, ωστόσο το αγόρι έβαλε γρήγορα το χέρι του πίσω από την πλάτη του, αποτρέποντας την από το να το διεκδικήσει.

"Βλακεία των muggle, σωστά;", συνέχισε, το ειρωνικό του ύϕος αδιάκοπο.

"Για καθαρόαιμος μάγος, η αντίληψη σου για την μαγεία ϕαίνεται αρκετά περιορισμένη". Το σχόλιο της ϕάνηκε να τον ενοχλεί έντονα, μεταβάλλοντας αμέσως την στάση του σε επιθετική.

"Μην ξαναπιάσεις την οικογένεια μου στο ηλίθιο στόμα σου! Θα έπρεπε να ντρέπεσαι για την μητέρα σου!", της γρύλισε. Αρκετά βλέμματα άρχισαν να μαγνητίζονται προς το σκηνικό.

Η Maeve αισθάνθηκε το αίμα της να βράζει. Προσπάθησε να ϕέρει στο μυαλό της τα λόγια του Cedric.

"Μην εκνευρίζεσαι μαζί του, μα μην τον αϕήνεις να σε πατά".

"Δεν έχω κάποιον λόγο να ντρέπομαι για την μητέρα μου. Είναι καλός άνθρωπος, σε αντίθεση με τους γονείς σου! Που σκότωσαν ένα σωρό αθώους ανθρώπους!".

Δεν σκόπευε να ξεστομίσει το τελευταίο σχόλιο, ωστόσο αισθάνθηκε πως το αγόρι την ωθούσε στα όρια της.

"Μην ξαναμιλήσεις έτσι για τους γονείς μου!", ϕώναξε οργισμένος, ρίχνοντας με δύναμη το αγαλματάκι στο πέτρινο πάτωμα, σπάζοντας το σε χιλιάδες κομματάκια. Αυτή η κίνηση θα κέντριζε την προσοχή της Maeve, αν ο Malfoy κρατούσε κλειστό το στόμα του.

"Θα έπρεπε να είχαν σκοτώσει τους δικούς σου γονείς!".

Στο άκουσμα αυτών των λέξεων, η Maeve έχασε την γη κάτω από τα πόδια της. Κάθε αίσθηση λογικής εξαϕανίστηκε από το μυαλό της, κάθε ηθική πυξίδα διαλύθηκε, οι αξίες που εξέϕραζε η Helga Hufflepuff εξανεμίστηκαν, καθώς η γροθιά της βρέθηκε με δύναμη στο σαγόνι του Malfoy. Η κοπέλα σϕύριξε από τον πόνο στις αρθρώσεις της, ενώ ο Malfoy άϕησε ένα επιϕώνημα πόνου να δραπετεύσει από τα χείλη του.

Το αγόρι παραπάτησε, πέϕτοντας στο σκληρό δάπεδο.

"Ηλίθια  Bradbury!", γρύλισε κάνοντας να σηκωθεί, ωστόσο την επόμενη του κίνηση πρόλαβε ο Snape, ο οποίος κράτησε πίσω το αγόρι. Τα χείλη του ήταν ματωμένα, καλύπτοντας με αίμα το σαγόνι και το πιγούνι του.

"Φτάνει! Σταματήστε αυτή τη στιγμή!". Η Maeve αισθάνθηκε την λαβή της McGonagall στο μπράτσο της, τραβώντας την μακριά. Η κοπέλα παραπάτησε.

"Πάμε στην madam Pomfrey. Ο κύριος Malfoy δεν είναι καλά", δήλωσε ο Snape, τραβώντας το αγόρι. Προτού γυρίσει την πλάτη της με την McGonagall να την σέρνει πίσω από τον Snape, η κοπέλα είδε με την άκρη του ματιού της την Luna να σκύβει μόνη της στον διάδρομο, μαζεύοντας τα κομμάτια του Θνήσκοντος Γαλάτη που ο Malfoy έσπασε. Αισθάνθηκε το αίμα της να βράζει από θυμό.

"Πείτε το στον πατέρα μου! Δείτε πώς με χτύπησε!", κλαψούρισε ψεύτικα το αγόρι.

"Εσύ ϕταις! Πάντα μπλέκεσαι εκεί που δεν πρέπει!", αποκρίθηκε εκνευρισμένη η κοπέλα, σχεδόν ϕωνάζοντας.

"Αρκετά! Δέκα πόντοι από το Hufflepuff. Επειδή αντιμιλάτε, δεσποινίς Bradbury", ήρθε η ψυχρή ϕωνή του Snape. Προτού η Maeve προλάβει να διαμαρτυρηθεί, κάνοντας την κατάσταση πολύ χειρότερη, η καθηγήτρια την πρόλαβε.

"Αυτά θα τα βρούμε στην πορεία, Severus", μίλησε αυστηρά.

Η πόρτα στο ιατρείο της madam Pomfrey ήταν ανοικτή. Ένα μικρό αγόρι καθόταν σε μια από τις κλίνες, με την γυναίκα να του δένει ένα τσιρότο. Αντικρίζοντας ωστόσο το ματωμένο αγόρι με τα ξανθά μαλλιά, παράτησε το μικρό δίχως ενδοιασμούς.

"Θεέ μου, τί έγινε;", αναϕώνησε, πλησιάζοντας την τετράδα. Πήρε το μπράτσο του ταλαιπωρημένου Malfoy, βοηθώντας τον να κάτσει σε μια κλίνη. Ξεκίνησε να καθαρίζει προσεκτικά την πληγή.

"Κάποιοι μαθητές δεν μπορούν να ελέγξουν τα νεύρα τους", αποκρίθηκε η McGonagall, ρίχνοντας ένα υπαινικτικό βλέμμα στην κοπέλα.

"Αυτός ϕτ…",η ώριμη μάγισσα διέκοψε αμέσως τα παιδιάστικα παράπονα της κοπέλας, ϕέρνοντας αυστηρά το δάχτυλο της στα χείλη της.

"Ο πατέρας μου. Πείτε στον…", έκανε ο Malfoy, ωστόσο η madam Pomfrey δεν είχε χρόνο να ασχοληθεί με γκρίνιες.

"Μην κουνιέσαι!".

"Με εμένα τί θα γίνει;", ακούστηκε η ϕωνή του μικρού αγοριού. Η κοπέλα το είχε σχεδόν ξεχάσει.

"Φύγε Alan. Είσαι μια χαρά. Βγάλε το τσιρότο σε μια βδομάδα", μίλησε η madam Pomfrey, διατηρώντας την προσοχή της αμείωτη στον Draco. 

Το μικρό αγόρι σηκώθηκε από την κλίνη, και κουτσαίνοντας βγήκε από το ιατρείο.

"Φοβάμαι πως ο κύριος Malfoy πρέπει να ενημερωθεί σχετικά με το περιστατικό", μίλησε ο Snape, η ϕωνή του ψυχρή ως συνήθως, "Ως υπεύθυνος του οίκου στον οποίο ανήκει ο Malfoy, κρίνω πως είναι απαραίτητο".

Το βλέμμα του διασταυρώθηκε με το βλέμμα της McGonagall.

"Severus, αυτά είναι μικροπρέπειες". Η Maeve ήθελε να υπερασπιστεί την καθηγήτρια, μολαταύτα έμαθε πως σε ορισμένες καταστάσεις, είναι προτιμότερο να παρακολουθείς σιωπηλά το σκηνικό.

"Αν δεν σας πειράζει, καθηγήτρια McGonagall", επέμεινε στον επίσημο χαρακτήρα του, "αϕήστε με να χειριστώ την κατάσταση όπως κρίνω εγώ ότι αρμόζει. Εμπιστεύομαι τον νεαρό Malfoy σε εσάς, μέχρι να ειδοποιήσω την καθηγήτρια Sprout και τον κύριο Malfoy", δήλωσε, εγκαταλείποντας το ιατρείο, με την μαύρη κάπα του να ανεμίζει ελαϕρώς καθώς βημάτιζε.

Η McGonagall κούνησε αποδοκιμαστικά το κεϕάλι της.

"Κάθισε κι εσύ, Bradbury", της έκανε ένα νεύμα προς την κλίνη απέναντι του Malfoy. Η απόσταση αυτή ήταν αρκετή για την κοπέλα, καθώς κάθισε στο κρεβάτι.

"Bradbury Foster, καθηγήτρια", την διόρθωσε η Maeve.

"Bradbury Foster", επανέλαβε η γυναίκα. Η Maeve γνώριζε πως αν η madam Pomfrey δεν τον περιόριζε, ο Malfoy θα ξεστόμιζε ένα ακόμη από τα πικρόχολα σχόλια του.

Στο μεταξύ, οι αρθρώσεις του κοριτσιού είχαν μελανιάσει, ο πόνος απλωνόταν σε όλη την παλάμη της. Μολαταύτα, ο σωματικός αυτός πόνος δεν την απασχολούσε ιδιαίτερα.

Αντικρίζοντας τον Malfoy απέναντι της και ϕέρνοντας στην μνήμη της τα πρόσϕατα λόγια του, την πλημμύρισε μια επιθυμία να ϕυτέψει την γροθιά της στο πρόσωπο του γι' ακόμη μια ϕορά.

🌃Γεια σας! Συγγνώμη που άργησα τόσο πολύ να ανεβάσω κεφάλαιο. Μετά από μισό δισεκατομμύριο αναγνώσεις, αποφάσισα να το δημοσιευσω. Κατά την διάρκεια της συγγραφής μου άρεσε παααααρα πολύ αλλά όσο το διάβαζα για να το διορθωσω όλο και περισσότερο ξενερωνα😂😂😂😂. Μπορώ να πω όμως ότι είμαι άπειρα ευχαριστημένη με το τελευταίο κομμάτι με το beef Maeve-Draco. Λογικά θα ανεβαζω μια φορά την εβδομάδα εκτός αν έχω περισσότερο χρόνο. Στα drafts μου βρίσκεται μέχρι και το 5ο κεφάλαιο ωστόσο πρώτα θέλω να τελειώσω και το 6ο προτού ανεβασω το 4ο γιατί τον Αύγουστο θα λείπω πολύ συχνά από το σπίτι και δεν θέλω να σας αφήσω χωρίς κεφάλαια. Αυτά λοιπόν. Θα τα πούμε στο επόμενο κεφάλαιο!!!