Geschreven door: sweetenersm

Amira haatte kerst. Met alles in zich. Het liefst zou ze niet eens erkennen dat het bestond. Helaas was ze de enige die dat had, en dus werd ze door haar vrienden gedwongen om toch in hun kerstactiviteiten deel te nemen. 

Het resultaat was dat Amira op kerstavond op het feestje van hun studentenhuis voor zich uit zat te staren op de bank, terwijl ze langzaam hoofdpijn voelde aankomen door de bonkende muziek. Ze nam een slokje van haar glas wijn en keek om zich heen om erachter te komen of ze nu onopvallend naar haar kamer zou kunnen gaan. 

Haar blik viel op een jongen die ze niet herkende en die aan de andere kant van de bank zat. Amira vroeg zich af waarom ze hem niet eerder had zien zitten, maar bedacht zich toen dat ze eigenlijk alleen naar de klok aan de andere kant van de kamer had zitten staren - die stond inmiddels op half één. 

"Ben je nieuw hier?" vroeg Amira aan de jongen naast zich. Hij knikte. Zijn blik gaf haar de indruk dat hij de enige in deze kamer was die niet dronken was. Hij leek helder, scherp haast. 

"Ik ken haar," zei hij, en hij wees naar één van de dronken meisjes die stond te dansen. Het was Mika, de vriendin van Lucy, een huisgenoot van Amira. "Zij heeft me uitgenodigd."

"Leuk," zei Amira, die nu al spijt had dat ze een gesprek met hem was begonnen.

 "Ik ken Mika wel net pas, want ik ben nieuw hier in Londen," legde de naamloze jongen uit. "Ik kom uit Amsterdam."

Nu was Amira's interesse wel gewekt. 

"Wat doe je hier dan?" vroeg ze. 

"Ik voetbal," zei hij. "Bij Chelsea."

"Je voetbalt bij Chelsea?" Amira was onder de indruk.

"Ja, sinds dit seizoen." 

"Dat is echt heel groot, toch?" zei ze.

"Ik weet niet," zei hij schouderophalend terug. Hij keek naar haar inmiddels lege bekertje. "Wil je nog wat te drinken?" 

"Ja, wat water graag," zei ze. Hij trok zijn wenkbrauwen op. "Ik wil niet dronken worden," verdedigde ze. 

"Prima hoor," vond hij, en hij pakte het bekertje uit haar hand en liep naar de keuken om voor hun twee wat te drinken te pakken. 

Toen hij weer ging zitten - nu wat dichterbij haar dan zijn oorspronkelijke plek - pakte Amira haar glas weer van hem aan en glimlachte. 

"Dankjewel," zei ze. 

"Geen probleem hoor," zei de nog-steeds-naamloze jongen terug. "Ik heb je voorbeeld gevolgd en ook wat niet alcoholisch genomen." 

 "Oh," zei Amira. "Hoe heet je eigenlijk?" 

"Hakim," zei hij, en hij stak zijn hand naar haar uit nadat hij een slok van zijn Cola had genomen. "Jij?" 

 "Amira," zei ze, en ze schudde Hakims hand. "Je naam komt me niet bekend voor."

 "Ziyech is m'n achternaam? Zo wordt ik genoemd op m'n werk," zei hij. 

Nu ging er in Amira's hoofd een lichtje branden. "Ja! Ik ken je wel! Mijn vader heeft het altijd over je," zei ze. 

Hij lachte. "Wat zegt hij dan?"

 "Gewoon, jij bent diegene met die passes enzo toch?" vroeg ze.

 "Zou kunnen," zei hij, weer op dezelfde nonchalante manier.

 Amira kreeg wel een comfortabel gevoel van hem. 

 "Wat doe jij in het dagelijks leven?" vroeg Hakim aan haar. 

 "Ik studeer, iets met wetenschap en medicijnen. Het is klinkt allemaal vet saai," zei ze, en Hakim lachte. 

 "Vind jij dat?" 

 "Saai? Nee. Ik vind het leuk," vertelde Amira. 

 "Wat kan je ermee?" 

 "Nou ik kan dan bijvoorbeeld helpen om medicijnen en vaccinaties te ontwikkelen," zei ze. 

 "Dus je bent heel slim," concludeerde Hakim, en Amira voelde dat haar wangen rood werden. Ze voelde zich gevleid dat deze voetballer naast haar zoveel interesse in haar toonde, maar wilde dat niet op die manier laten merken. 

 "Ja," zei ze schouderophalend. 

 ** 

 De rest van de avond bleven Amira en Hakim met elkaar zitten praten, gewoon naast elkaar, met wat te drinken in hun hand. Het was op geen moment ongemakkelijk en Amira was opgelucht dat Hakim op geen moment aanstalte maakte om haar ten dans te vragen. 

 "Hoelaat ga je naar huis?" vroeg Hakim op een gegeven moment.

"Oh, ik woon hier!" zei Amira. "Jij?" 

 "Ik ga zo, denk ik," zei hij. "Het lijkt erop alsof Mika hier gaat blijven vannacht hè?" 

 Amira volgde zijn blik naar Mika, die met haar vriendin zat te zoenen in een hoek, en knikte. "Dat lijkt me wel," zei ze.

 Ze wist niet goed waarom en hoe ze zich over Hakim voelde, maar ze wist wel dat ze niet wilde dat hij wegging. En dat ze hem dan nooit meer zou zijn. Ze besloot er iets over te zeggen. 

"Weetje," begon ze, en zijn ogen keken hem weer aan en plotseling wist ze niet meer wat ze ging zeggen. "Mag ik je nummer?" 

 "Tuurlijk," zei Hakim meteen terug, waardoor Amira niet eens tijd had om te stressen. "Dat wilde ik net zelf vragen. Geef je telefoon even, dan zet ik 'm erin." 

 **** 

Hey, Amira hier, ik wilde je even zeggen dat ik t waardeer dat ik echt totaal geen zin had in vanavond maar dat het uiteindelijk best leuk was. En ik hoop dat ik je nog een keer zie.

 Amira duwde haar gezicht in haar kussen zodra ze op verzenden had gedrukt. Er was geen weg meer terug. Terwijl de muziek van het feest, dat nog steeds bezig was, door de muren bonkte probeerde ze zichzelf een beetje rustig te houden. Uiteindelijk durfde ze haar krullen uit haar gezicht te duwen en te kijken in de chat met Hakim. Tot haar opluchting had hij meteen geantwoord. 

 Hee, ik vond t ook gezellig. Ik zie je graag snel weer. Heb je komende dagen tijd? 

 Nog opgeluchter werd Amira toen ze zijn ontzettend aardige antwoord zag. Ze kreeg een warm gevoel in haar borst. 

 Zeker! Wanneer kan je? 

Morgen? 

 Is goed 

 Top! :) Ik app morgen wel over de tijd. Slaaplekker, Amira 

 Jij ook :)

 **** 

De volgende dag stond Amira zichzelf lang voor de spiegel te bekijken. Maar uiteindelijk besloot ze haar spijkerbroek met trui aan te houden en wat make up op haar gezicht te smeren. Ze besloot dat ze niet iemand was die zich zou opdoffen voor een afspraak. En veel make up stond haar toch niet.

Hakim haalde haar om vijf uur op. Hij had erop gestaan dat ze pas laat in de middag zouden afspreken, omdat ze allebei zo laat naar bed waren gegaan. Amira's pogingen om hem erop te wijzigen dat ze allebei toch al wakker waren hadden geen zin.

 "Waar ga je heen?" Mika en Lucy stonden in de keuken thee te maken toen Amira op weg was naar de voordeur. Het was iets voor vijf uur en ze was half van plan geweest buiten op Hakim te wachten, of er in ieder geval voor te zorgen dat zij de deur voor hem opendeed. 

 "Naar buiten," zei Amira.

 "Heb je een date?" 

 "Goede vraag, geen idee eigenlijk," antwoordde ze, en Lucy lachte. De deurbel ging. Amira liep snel langs de twee heen en deed de deur open. Zoals ze al verwacht had stond Hakim er. "

Wat doe jij hier? Gaan jullie op date?" vroeg Mika, die mee was gelopen naar het halletje, nu aan de voetballer. 

 "Zeker," zei Hakim, en Amira haalde opgelucht adem nu ze hoorde dat hij hun afspraak als een date beschouwde.

 "Veel plezier," glimlachte Mika, en ze liep weer weg. Amira deed haar jas aan, liep naar buiten en trok de deur achter zich dicht.

 "Hoi," zei ze glimlachend tegen Hakim. 

 "Hallo," zei hij terug, en hij sloeg zijn arm even om haar heen. Alsof hij haar eigenlijk een knuffel had willen geven maar zich bedacht had. "Kom, we moeten de metro halen," zei hij, en hij gebaarde dat ze met hem mee moest lopen. "

Wat gaan we doen?" vroeg ze, toen ze even op weg waren. In de straten waar ze doorheen liepen waren achter alle ramen lichtjes te zien. Er waren heel weinig mensen. 

 "Een beetje de toerist uithangen in het centrum?" stelde Hakim voor. 

 "Klinkt goed," vond Amira. "Ik wil de London Eye wel een keertje zien bij Kerst." 

 "Ik dus ook," zei Hakim. "Woon je hier al lang?" 

 "Drie jaar nu als student. Ik kom uit een klein stadje ergens in het noorden," vertelde ze. 

 "Mag ik vragen waarom je niet thuis bent met kerst?" vroeg hij. 

"Ja hoor," zei ze. "Ik heb er gewoon niet echt behoefte aan. Ik moet altijd ook veel leren in de vakanties dus de laatste twee jaar ben ik gewoon hier gebleven met nog een paar andere mensen van ons huis. En we maken het altijd heel gezellig met kerst."

 "Dat geloof ik zeker," zei Hakim. "Kom, hier gaan we naar beneden." 

 Ze waren aangekomen bij een trap die de grond in ging, naar het station waar ze in de metro zouden stappen. Nadat ze snel een kaartje hadden gekocht voor Hakim - Amira had er standaard één - liepen ze naar het perron. 

 "Waarom had je eigenlijk geen zin in gisteravond?" vroeg Hakim toen de twee in een overvolle metro waren gaan staan. Ze hielden de stang boven hun vast om hun evenwicht te bewaren door terwijl de metro onder Londen door schoot. 

 "Ik houd niet zo van kerst," antwoordde Amira, en inmiddels waren ze bij het eerste station aangekomen. "Wanneer moeten we eruit?" 

 "Nog lang niet," zei hij. "En dan moeten nog een klein stukje met de bus naar het centrum." 

** 

 Bovenin een klassieke rode dubbeldekker hadden Amira en Hakim de slappe lach om de kerstman die voorin probeerde voor wat entertainment te zorgen. Het was een ontzettend niet-kerstmanachtig figuur. Een dunne man, wiens plakbaard om de paar minuten bijna afviel, en die bijna bezweek aan de zak die over zijn schouder hing, waarvan hij had gezegd dat er cadeaus inzaten. 

 "Kom naar de winkel om al de cadeaus in deze zak zitten met korting voor uw kinderen te halen," riep hij naar de ouders van twee jonge dochters, die voorin de bus zaten. 

 "Hij is gewoon reclame aan het maken!" zei Amira verontwaardigd, en Hakim moest nog harder lachen.

 "Hij moet ook geld verdienen," zei Hakim.

"Dat is waar."

 Nu begon de kerstman Jingle Bell te zingen, terwijl hij een raar dansje deed. '

"Hij geeft wel alles," zei Amira. De kinderen voorin de bus begonnen mee te zingen. "Zijn we er zo?" 

 "Gelukkig wel, de volgende halte moeten we eruit," zei hij. Amira stond alvast op. 

 "Kom, we gaan alvast naar beneden." 

 De twee liepen naar de trap, en vlak voordat ze naar beneden liepen zagen ze dat de kerstman naar de zijkant viel, door een plotselinge bocht van de bus, en zowel zijn muts als baard verloor.

 Hakim kwam niet meer bij en klampte zich aan Amira vast zodat hij niet ook zijn evenwicht verloor. 

 ** 

 "Ik zou er zo graag een keer in willen," zei Amira, toen zij en Hakim in het centrum en de Londen Eye in de verte zagen. Alles, en dus het reuzenrad ook, was versierd met kerstlicht, kerstbomen, of andere dingen die er gezellig uitzagen. Londen leek net een kerstkaart, en alles wat Amira zich ervan had voorgesteld. 

 "Dan is vandaag je geluksdag," zei Hakim, en bliksemsnel was Amira had zich naar hem omgedraaid. Hij keek haar lachend - en zelfs een tikkeltje zelfvoldaan - aan.

 "Hoe bedoel je?" 

"Ik heb er tickets voor. Voor," hij keek op zijn horloge, "over een half uur." 

 "Echt?" Amira sloeg haar armen om hem heen en sprong op en neer van blijdschap. Ze hoorde hem lachen. 

 "Ik dacht al dat je het leuk zou vinden," zei hij, toen ze hem uiteindelijk los had gelaten.

 "Natuurlijk!" zei ze enthousiast. "Ik kan het echt niet geloven. Dankje dankje dankje." 

 "Het is echt geen probleem, Mira," zei Hakim. "Ik mag tenslotte ook mee." 

 "Dat is waar." 

 **

 Een halfuur later was het zover en stonden Amira en Hakim voorin de rij bij het reuzenrad. De volgende gondel die stopte zou voor hen zijn. 

 "Heb je er nog steeds zin in?" vroeg Hakim. 

 "Ja," zei ze. En dat had ze ook.

Er kwam een nieuwe gondel aan en het stel dat erin zaten stapten uit, overweldigt - zo dacht Amira - door het prachtige uitzicht wat je daarboven had. Of misschien waren ze wel blij dat ze weer met beide voeten op de grond stonden.

 Door de medewerkers werden Amira en Hakim de gondel in geleid. Toen ze eenmaal op de bankjes zaten - tegenover elkaar - begon het rad weer te draaien, en langzaam verdween de lange wachtrij uit zicht. 

 Toen ze bij het hoogste punt van het reuzenrad waren had Amira bijna haar neus tegen het glas waar de gondel van was gemaakt gedrukt. Ze kon niet genoeg krijgen van alle lichtjes.

 "Hakim, kijk, het sneeuwt!" riep ze uit, en ze had gelijk. Grote witte vlokken die uit de lucht kwamen vallen maakten het plaatje zo mogelijk nog mooier.

 Hakim lachte. "Speciaal voor jou," zei hij. In tegenstelling tot zijn gezelschap was zijn aandacht niet gericht op het uitzicht. Hij had alleen maar oog voor Amira. En door wat hij net gezegd had keek Amira nu ook naar hem. 

 "Ach, houd toch op," lachte ze, en ze kneep in zijn hand die ze al heel lang vast had. Hij glimlachte alleen maar. 

 Hij stak zijn hand uit en veegde Amira's haar uit haar gezicht.

 "Kan je me zoenen?" vroeg Amira toen maar, omdat ze dacht dat hij het zelf ging doen maar hij er geen aanstalten toe maakte. Hakim schoot in de lach. 

 "Waarom doe je het zelf niet?" 

 "Waarom doe jij het-" 

 Haar woorden bleven achter in haar keel. Hakims hand raakte haar gezicht weer aan toen hij zich naar haar toeboog en zijn lippen op de hare drukte. 

 Amira wist dat ze zich op 135 meter hoogte bevonden - dat had ze eerder opgezocht -, maar ze had zich nog nooit veiliger gevoeld dan nu, bij Hakim. Het liefst had ze het reuzenrad stopgezet zodat ze hier voor altijd met dit prachtige uitzicht, alleen hun tweetjes, konden blijven zitten.