Geschreven door: _xxAnnaa

De bel ging. Esmee keek op, wie kon dat nou zijn. Ze had met niemand afgesproken.. Sinds een paar weken woonde ze in Leipzig, ze was hier naartoe verhuisd omdat het bedrijf waar ze werkte hier een nieuwe vestiging geopend had. Het was kerst maar door de lockdown kon ze eigenlijk niet terug naar Nederland. Daarnaast had het ook nog enorm hard gesneeuwd vannacht. Het was dat ook het advies om niet op reis te gaan, ook niet met de auto. Dus die optie was ook afgevallen.

Esmee tuurde even door het raampje van de deur voor ze open deed. Meteen kreeg ze een warm gevoel van binnen. Justin, de jongen die verderop in het appartementencomplex woonde stond voor de deur. Ze herinnerde hun eerst ontmoeting als de dag van gisteren. In de lift was dat, op de eerste dag dat ze hier kwam. Eigenlijk waren ze bevriend vanaf dag één, dat kwam waarschijnlijk doordat ze dezelfde taal spraken. Maar sinds een week of twee was er iets anders. Esmee kon het niet goed benoemen. Ze begon steeds meer naar hun afspraakjes uit te kijken of hoopte dat ze hem tegen zou komen in de hal of tijdens het boodschappen doen.

Ze deed de deur open. Meteen kwam er een walm van kou haar appartement binnen. Het had ook gesneeuwd..

"Hey Essie. Zin in een sneeuwballengevecht?" Er verscheen een grijns op het gezicht van Justin.

"Ik pak mijn jas en schoenen en ik kom eraan."

Esmee moest glimlachen bij het idee terwijl ze vluchtig haar jas en schoenen aantrok.

Zo kwam het dat Esmee en Justin even later achter elkaar aanrenden in het parkje dichtbij hun huis.

"Nu heb ik je!" Er verscheen een grijns op zijn gezicht en met zijn sterke armen trok hij haar dichter tegen zijn warme winterjas aan. Ze voelde zijn warme adem in haar nek. Het leek wel of haar hart stilstond

"Payback," De stem van Justin haalde haar uit haar gedachten terwijl hij een grote sneeuwbal in haar kraag gooide.

Esmee duwde Justin van haar af. "Deze ga je terugkrijgen hoor!"

Met haar handen, die rood waren van de kou, greep ze veel sneeuw en kneedde ze een nieuwe sneeuwbal.

"Weet me eerst maar eens te pakken te krijgen!" Justin sprintte langs de grote boom.

Esmee erachter, tot ze haar voet voelde wegglijden. "Shit," mompelde ze, een seconde voordat ze languit op de grond lag. Meteen voelde ze enorm veel pijn in haar rechterknie. Met haar hand probeerde ze omhoog te krabbelen.

"Gaat het?" Justin was bij haar neergehurkt.

Esmee haalde haar schouders op en beet op haar lip.

"Kom hier." Justin greep haar hand. "Wat heb je koude handen."

Justin greep haar beide handen vast en wreef ze langzaam warm tussen zijn handen. Esmee keek naar Justin, die geconcentreerd bezig was met haar handen, en kreeg een warm gevoel van binnen.

"Ga je mee naar huis?" vroeg Justin, hij had nog steeds haar beide handen vast. Nu keek hij haar aan, ze zag bezorgdheid in zijn ogen. Op dat moment wenste ze dat hij haar handen voor altijd vast zou houden.

Esmee knikte.

Ze kwamen aan bij het appartement van Justin. Esmee was blij. Ze had het gevoel dat ze niet meer veel verder kon lopen. Justin stak de sleutel in het slot en draaide de deur open.

"Dames eerst," gebaarde Justin terwijl hij de deur voor haar openhield.

Esmee glimlachte naar hem en hinkte naar binnen. Ze voelde de hand van Justin op haar rug.

"Gaat het nog?" vroeg hij zachtjes terwijl hij de deur achter hen sloot.

Esmee knikte. Ze moest toegeven dat ze blij was dat ze er bijna waren. Ze plofte neer in de woonkamer in een grote stoel en ritste haar jas open. De woonkamer van Justin was niet enorm groot, ongeveer even groot als die van haar. Er hingen grote foto's aan de muur, van Justin en zijn broers, zijn moeder en vrienden. De kerstboom stond naast de bank en was gevuld met enorm veel goud-zilveren kerstballen.

"Laat me eens kijken," zei Justin terwijl hij bij haar neerknielde. Hij legde zijn ene hand op haar bovenbeen en de andere onder haar kuit. Zachtjes bewoog hij haar been zodat hij beter naar haar knie kon kijken. Esmee voelde de vlinders weer, kriebelend dansten ze rond in haar buik. "Het doet pijn, of niet?" vroeg Justin.

Opnieuw knikte Esmee.

"Zal ik het bad even voor je vol laten lopen? Je bent helemaal koud en vies." Esmee moest toegeven dat hij gelijk had. "Wil je dat doen?" vroeg ze.

"Anders vraag ik het toch niet, gekkie," glimlachte Justin.

Zijn glimlach was speciaal. Het was alsof zijn glimlach iets in Esmee aanstak. Alsof elke keer als hij naar haar keek, iets voor haar deed of naar haar glimlachte er iets in haar ontstond. Een fijn gevoel, dat was het zeker.

Justin was al weg, om het bad aan te zetten. Tien minuten later zat ze in bad. Justin was kleren voor haar halen in haar eigen huis. Die schoof hij onder de deur door. Nadat ze een poosje in bad had gezeten droogde ze zich af en kleedde ze zich aan.

"Ik heb warme chocolademelk gemaakt." Justin stond bij het aanrecht toen ze de woonkamer binnen kwam lopen. "Wil je ook met slagroom?"

Esmee knikte. "Is goed." Ze ging op de bank zitten en keek uit het raam. In het donker waren alle kerstlichtjes in de stad goed te zien. Ze fonkelden in de donkere nacht.

"Zo," mompelde Justin. Hij zette een grote mok voor haar neer. De slagroom stak erbovenuit. "En hoe gaat het met je? Lekker in bad geweest? Heb je nog pijn?"

Als antwoord trok Esmee de pijp van haar joggingsbroek omhoog.

"Ja, ik zie het."

Justin verdween in de gang en kwam terug met zijn verbanddoos, een hele grote.

"Ben jij dokter ofzo? Met al die verbandspullen?"

Justin begon te grijnzen en zette een lage stem op. "Dokter Kluivert zal u wel even helpen."

Esmee moest lachen en legde haar voet op het kleine bijzettafeltjes. Justin knielde bij haar neer en pakje een flesje ontsmettingsmiddel. "Eerst de wond ontsmetten," zei hij, opnieuw met de lage stem. Hij draaide het flesje open en druppelde wat op de wond. Meteen voelde Esmee een prikkend gevoel.

"Gaat het wel?" Justin greep haar hand en draaide met zijn duim cirkels in haar handpalm.

Esmee beet op haar lip en knikte. Het deed veel pijn maar ze vond het heerlijk hoe Justin haar hand pakte. Ze keek naar Justin, het was aandoenlijk hoe bezorgd hij haar aankeek.

"Het gevoel is bijna weg, als het goed is."

Justin kreeg gelijk. Hij liet haar hand weer los, ze moest toegeven dat ze dat wel jammer vond, en verbond de grote wond op haar knie. Daarna plofte hij naar haar neer op de bank en nam een grote slok uit zijn beker chocolademelk.

"Zullen we een kerstfilm kijken?" vroeg hij toen.

Esmee draaide zich om en toen ze Justins gezicht zag begon ze te lachen. "Je hebt.. je hebt.." Ze proestte het uit en kon haar zin niet afmaken van het lachen. Justin begreep het niet.

"Je lijkt kerstman wel."

Justin greep zijn telefoon. Nu zag hij het ook. Esmee kwam dichtbij en met haar duim veegde ze voorzichtig de slagroomsnor van Justin weg.

"Als ik jou toch niet had." Er verscheen een glimlach op het gezicht van Justin. Weer kreeg Esmee dat warme gevoel van binnen. "Welke film zullen we kijken?"

Een paar minuten later stond de kerstfilm op. Om de paar minuten schoven Justin en Esmee een stukje dichter naar elkaar toe. Esmee keek naar Justin. Hij was helemaal geconcentreerd op het grote tv scherm. Zo geconcentreerd dat hij niet door had dat Esmee naar hem staarde. De lichtjes van de kerstboom weerkaatsten in zijn groenige ogen. Justin keek terug. Betrapt keek Esmee weg. De film was afgelopen.

"Weet je Esmee," zei Justin. Hij zette de televisie uit. "Ik denk.." verlegen keek haar naar de grond. Ze zag hoe zijn wangen langzaam begonnen te gloeien.

"Ik denk dat ik verliefd op je aan het worden ben." Hij beet op zijn lip en durfde haar nog steeds niet aan te kijken:

Esmee's hart maakte een sprongetje. Hij.. Justin.. verliefd op.. haar?

"Maar ik snap het hoor als je.." nog steeds keek Justin haar niet aan.

Esmee plaatste haar hand onder zijn kin. Zo dwong ze hem om haar aan te kijken.

"Nee Justin.. ik.." meer kon ze niet zeggen. Ze werd onderbroken door Justin, die zijn lippen op de hare drukte. Het leek wel of alle vlinders in haar buik ontploften, of heel haar lichaam verwarmd werd of alle puzzelstukjes op hun plek kwamen te liggen.

Hij liet haar los, al veel te vroeg, naar haar idee.

"Esmee, ik ben zo opgelucht," zuchtte hij en hij nam haar in zijn armen. Ze kroop dichter tegen hem aan en voelde zijn hartslag. Ze moest toegeven dat haar hart minstens zo snel ging. Misschien nog wel sneller.

"Lieve Justin, ik ook. Je hebt geen idee.."