Geschreven door: LaCourse

Het was nog donker buiten toen Fleur de deur achter haar dicht trok. Alleen de lichtjes van de kerstboom in de voortuin gaven licht. Ondanks dat het nog vier dagen duurde voor dat het kerst was, zat ze al helemaal in de kerst sfeer. Ze hield van kerst. De gezelligheid, het eten en de tijd samen met haar familie. Even back to basic en quality time met de familie voordat er weer een nieuw jaar aanbrak en ze het weer super druk kreeg. In februari zou haar tour door Nederland namelijk al beginnen. Haar gitaar klemde ze steviger in haar hand terwijl ze door liep naar het pleintje waar ze had afgesproken met haar manager.

'Alles goed?' begroette Steven haar.

Fleur knikte glimlachend naar de kale man. 'Prima.'

'Mooi. Herman staat daar op ons te wachten.' Fleur knikte opnieuw en liep achter Steven aan naar de zwarte suv.

'We hebben eerst opnames in studio 21 voor het Top 2000 café, dat wordt uitgezonden op oudjaarsvond. Daarna ga je naar 3FM om je nummer te zingen. Serious Request is bezig en jij biedt een aantal gesigneerde cd's aan voor de veilig. Om drie uur kun je soundchecken in de AFAS en dan heb je 's avonds je optreden.' Steven nam in de auto het programma van de dag met haar door en zoals gewoonlijk knikte ze zwijgzaam. Ze kon niet wachten tot het kerst was.

Maar helaas was de tijd voor kerst de meest drukke periode voor artiesten. Ze werden uitgenodigd op allerlei bedrijfsfeestjes om te zingen en ook de televisieprogramma's stonden te popelen om haar dit jaar in hun programma te hebben. De aanvragen bleven maar binnen stromen. Misschien kwam het omdat dit jaar haar grote doorbraak was. Maar ze verwachtte eerder dat het kwam omdat "Forget You" nog steeds boven aan in de hitlijsten stond. Sinds Q-Music het nummer begin september voor het eerst had gedraaid werd het een gekkenhuis. Binnen een week stond het nummer op één en sindsdien was het niet meer uit de hitlijst verdwenen. Iedereen noemde haar het grootste Nederlandse muzikale talent. Maar aan die naam moest ze zelf nog steeds wennen.

Terwijl de auto naar Hilversum reed bekeek Fleur haar telefoon. Op Instagram zag ze een foto van Mitchel. In de tekst onder de foto had hij staan "On my way to home". Haar hart sloeg een slag over toen ze besefte dat hij de komende dagen dichter bij haar in de buurt was, dan hij het hele jaar was geweest. Maar meteen zette ze die gedachte weer opzij. Ze had er nota bene een nummer één hit over geschreven en nog lukte het haar niet om hem te vergeten.

Bezorgd keek Steven haar kant op. 'Alles oké?' vroeg hij haar.

'Ja' antwoordde ze met een schorre stem. Ze had dit jaar alles bereikt waar ze al die tijd van had gedroomd. Een nummer één hit en geld verdienen met haar hobby, maar het voelde allemaal minder goed nu Mitchel niet naast haar stond. Ze moest zich goed voelen. Ze moest blij zijn maar ze voelde zich verdoofd sinds het moment dat zij en Mitchel een einde aan hun relatie hadden gemaakt.

Steven keek naar het schermpje van haar telefoon waar nog altijd Mitchel zijn foto te zien was.

'Je moet hem echt vergeten. Dat is beter voor iedereen.'

'Ik weet het zuchtte ze.' Een relatie met Mitchel zat er niet in. Hij had een carrière in Frankrijk en zij nu in Nederland. Dat ging niet samen.

De opnames van het Top 2000 café verliepen soepel. De crew was aardig en de mensen die aanwezig waren als publiek in het café, zorgden voor een goede sfeer. Vervolgens ging ze door naar de studio van 3FM en zong ze "Forget You" .

Frank van der Lende was de dienst draaiende DJ. Terwijl Fleur het nummer zong deinden de lange lokken van Frank mee op de muziek.

'Weet je Fleur?' vroeg hij haar nadat ze haar laatste tonen had gezongen.

Vragend trok Fleur haar wenkbrauwen op.

'We horen nu al weken dat je iemand zo graag wil vergeten. Maar wat ik me dus af vroeg, lukt dat een beetje?'

Fleur haalde haar schouders op. 'Helaas niet' lachte ze. 'Ik ben blij dat ik er een hit mee scoor maar telkens wanneer ik zing over zijn blauwe ogen die de mijne aanstaren en hoe zijn lichaam perfect tegen het mijne aanpast, zie ik hem weer voor me.'

Frank knikte. 'Het nummer gaat dus over een ex.'

'Ja' antwoordde Fleur. Ze had het maanden lang in het midden gelaten waar het nummer over ging. Maar dit was haar laatste werkdag van het jaar. Volgend jaar wilde ze opnieuw beginnen en dat wilde ze doen zonder dat Mitchel elke keer haar gedachtes vulde wanneer ze "Forget You" speelde.

'Is het soms die ene ex, die in Frankrijk voetbalt?' Frank vroeg het grijnzend omdat hij wist dat hij een primeurtje had. Er gingen al weken geruchten rond dat "Forget You" geïnspireerd was op de relatie van Fleur en Mitchel Bakker. De talentvolle verdediger die voor Paris Saint Germain voetbalde.

'Het gaat over hem ja' bevestigde ze. Nu had ze Nederland tenminste iets gegeven waarover ze konden praten tijdens het kerstdiner. Nu konden de vrouwen ook mee praten met de mannen, als die het over voetbal hadden. Gewoon door te zeggen; Dat nummer dat altijd op de radio is "Forget You", dat gaat over Mitchel Bakker. Waarop de mannen dan hun ogen ten hemel sloegen omdat dat niet echt voetbal is maar meer show nieuws.

Frank ging over tot de cd's die ze aanbood voor de veiling van het goede doel van dit jaar. Ze zei dat ze de cd's allemaal gesigneerd had en dat ze hoopte dat het een hoog bedrag opleverde. Een half uur later zat ze in de suv richting het AFAS live.

Haar soundcheck ging prima. Eigenlijk ging de hele dag prima. Tot dat ze er achter kwam voor welk evenement ze hier kwam. Het NOCNSF sportgala. Het gala waar de beste sporters van het jaar in het zonnetje werden gezet. Shit man. Had Steven haar dat niet even kunnen zeggen? Ze wilde niet Mitchel al zijn oud teamgenoten zien, en ze wilde hem het liefste ook niet zien. Dan zou ze opnieuw herinnerd worden aan hun tijd samen, en dan zouden die beelden weken later nog steeds op haar netvlies staan. Maar de kans was klein dat Mitchel hier was. Mitchel was altijd erg gesteld geweest op de weinige vrije tijd die hij had. Die wilde hij met haar en zijn familie door brengen. Naar een evenement gaan als dit was niets voor hem en die gedachte stelde Fleur gerust.

De opnameleider van het evenement kwam naar haar toe en complimenteerde haar met het optreden tijdens de soundcheck.

'Het was geweldig. We zijn van plan je te laten zingen tijdens het moment dat we alle sporters die dit jaar zijn overleden herdenken.'

Fleur knikte. "Forget You" paste daar inderdaad perfect bij. Ze zong over alle dingen die ze niet kon vergeten van haar relatie met Mitchel. Maar ze had de tekst voor dit optreden net iets aangepast waardoor ze nu zong over alle sporters die ze nooit zouden vergeten.

Die avond aten Fleur en haar manager met de crew mee. Rond zeven uur zag ze dat steeds meer sporters via de rode loper naar binnen kwamen. Ze herkende wielrenner Dylan Groenwegen, maar ook Sven Kramer en oud Ajax spelers Donny van de Beek en Matthijs de Ligt.

Fleur had ze wel eens gesproken wanneer Mitchel interland wedstrijden moest spelen. Tijdens zijn eerste trainingskamp sliep hij op de kamer met Matthijs de Ligt en dus stak Fleur glimlachend haar hand omhoog naar de jongen.

Niet Matthijs maar zijn vriendin AnneKee gooide enthousiast haar hand in de lucht om naar haar te zwaaien.

'Fleur' kirde ze enthousiast. 'Wat heb je een mooie jurk aan. En "Forget You" is echt mijn favo nummer van dit moment.' De blondine omhelsde Fleur.

Fleur grinnikte zachtjes. 'Jouw jurk is veel indrukwekkender hoor.' Ze knikte naar alle lovertjes van glitters waaruit de jurk van AnneKee bestond.

'Onzin' vond het meisje. 'Niets gaat boven een simpele zwarte gala jurk met een split.'

'Bedankt' glimlacht Fleur oprecht.

'Zenuwachtig?' vroeg het meisje haar.

Fleur haalde haar schouders op. 'Valt mee inmiddels ben ik wel gewend om voor zoveel mensen te zingen.' Ze had dit jaar op meerdere festivals gestaan waar meer publiek was dan hier.

'Maar je weet toch dat-?' AnneKee werd onderbroken door Matthijs die haar bij haar bovenarm pakte en haar naar zich toe drukte. Hij schudde zachtjes zijn hoofd waarna hij een kus op het voorhoofd van zijn vriendin plantte.

'Wat weet ik?' vroeg Fleur.

'Nee laat maar. Niets bijzonders.' AnneKee glimlachte verontschuldigend.

Fleur glimlachte terug waarna ze naar het begin van de rode loper liep. Ondanks dat ze hier al de halve dag was, moest ze er ook nog over heen lopen. Het was het moment voor de fotografen om een foto van haar te maken, die diverse nieuwsites konden gebruiken.

De hele uitzending zat Fleur achter de schermen te wachten tot haar optreden. Ze kletste met de presentatoren en de prijsuitreikers terwijl ze wachtte tot het moment dat ze moest optreden. Ze had gezien hoe Annemiek van Vleuten de prijs voor sportvrouw van het jaar in ontvangst nam, en het Nederlandse Hockey team was de winnaar van de sportploeg van het jaar. Toen de evenementleider aangaf dat het haar beurt was, pakte ze haar gitaar en liep ze het podium op. Door de felle lichten kon ze niet de hele zaal zien maar enkel de eerste twee rijen.

Nieuwsgierig speurden haar ogen de eerste twee rijen af. Totdat ze bleven hangen bij het blonde in model gebrachte haar van Mitchel. Hij was er dus wel. Waarschijnlijk had Annekee. Haar dat willen vertellen, maar leek het Matthijs geen goed idee. Verschrikt keek ze in zijn blauwe ogen waar ze bijna meteen in verdronk. Die connectie tussen hen was er nog steeds. Ze kreeg het warm en haar hart begon sneller te slaan. Bemoedigend gaf Mitchel haar een knikje, zoals hij altijd had gedaan voor een belangrijk optreden. Dat knikje voelde zo vertrouwd en zorgde ervoor dat Fleur weer haar aandacht terug legde op haar podium. Ze plugde haar gitaar in en begon te zingen. Op de achtergrond werden beelden getoond van de sporters waar dit jaar helaas afscheid van was genomen. Het hele nummer lang focuste ze haar ogen op haar vingers die de snaren van de gitaar raakten.

Toen ze de laatste akkoorden van het nummer speelde, gingen haar ogen weer omhoog en werd haar aandacht meteen weer getrokken door Mitchel. Ze wilde het liefste het podium afrennen en naar hem toe gaan. Gewoon om te vragen wat hij van haar nummer vond. En waarschijnlijk kon ze zich dan ook niet inhouden om hem te zoenen. Maar dat deed ze allemaal niet. Zij en Mitchel waren verleden tijd en dat deed op dit moment heel veel pijn. Daarentegen plugde ze haar gitaar weer uit en liep rustig het podium af.

Achter de schermen aan gekomen was het één grote chaos. De opnameleider praatte met iemand via een oortje en de vrouw die net nog rustig door het script bladerde liep nu in paniek heen en weer.

'Wat is hier aan de hand?' vroeg ze aan Steven toen hij haar kant op kwam. 'Iets met de prijsuitreiker van de 'Sportman van het jaar' award, Frank de Boer zou die prijs uitreiken maar de vliezen van zijn dochter zijn gebroken. Hij is nu met alle spoed naar het ziekenhuis gereden.'

'Ah, oké. Vandaar die paniek.'

Ze had het wel vaker meegemaakt. Dat artiesten niet op kwamen dagen of te laat kwamen en dat de organisatie dan in paniek schoot. Blijkbaar was dat niet alleen het geval in de muziekwereld maar ook op de televisie.

Fleur knikte waarna ze haar gitaar aan de kant zette. Ze veegde haar klamme handen af aan haar jurk. Uit een kratje haalde ze een flesje spa blauw die ze opendraaide en vervolgens er een slok van nam. Na een optreden had ze altijd een droge mond.

Toen ze net de eerste slok had gedronken kwam de vrouw op haar af die de hele avond al druk door het script zat te balderen.

'Ik weet dat dit een hele brutale vraag is maar ik kan niet anders.' De vrouw haalde wanhopig een hand door haar geblondeerde haar.

'Zou jij de prijs willen uitreiken voor sportman van het jaar?'

'Ikke?' vroeg Fleur verbaasd. 'Maar ik heb geen idee wie er überhaupt genomineerd zijn. Kan Tom Egbers of Dionne de Graaf dat niet doen? Ze presenteren de rest van het programma ook prima.'

De vrouw schudde haar hoofd. 'De prijzen worden altijd door iemand anders uitgereikt. En je hoeft niet te weten wie de genomineerden zijn, dat wordt in een filmpje verteld. Je moet alleen even een kort praatje houden en dan de envelop open maken met de winnaar. That's it. Beloofd!'

De vrouw keek zo paniekerig dat Fleur zich gewonnen gaf. 'Oké, ik doe het.' Haar vader zei altijd dat ze te goed was voor de muziekwereld en ook nu liet ze dat weer zien. Wat moest ze dan? Nee zeggen en dat terwijl het live werd uitgezonden en er nog geen andere oplossing was. Dat kon ze gewon niet over haar hart verkrijgen.

Een paar minuten later kreeg ze een briefing van hoe de uitreiking er precies uit moest zien en wat ze moest doen. Inmiddels was ze ook voorzien van een kaartje met tekst en een envelop met daarin de winnaar.

Aan de zijkant van het podium wachtte ze tot Tom Egbers haar naam riep en toen dit gebeurde liep ze opnieuw stralend het podium op.

'Daar ben ik weer' glimlachte ze in de microfoon en ging achter de tafel staan waarop de prijs stond. Het was een bronzen beeldje met daarop het jaartal 2020.

'De meeste mensen zullen zeggen dat topsport en muziek niet veel met elkaar gemeen hebben' begon ze terwijl ze stil het publiek in keek.'

'Maar ik ben er van overtuigd dat dit niet het geval is. Wanneer ik bezig ben met het schrijven van een nummer, wil ik dit tot op de details perfect hebben. De kleinste aanpassingen worden gedaan om een nummer perfect te maken. En pas wanneer alles samen komt wordt, het echt die hit. De juist melodie, de juiste tekst, de juist stem maar vooral de juiste reactie van de luisteraars. In de sport is dit net zo. Je hebt factors die je kan beïnvloeden. Zoals de juiste racefiets, het tot op de millimeter gemaaide gras en de juiste combinatie van krachttraining en uithoudingsvermogen.'

Fleur keek het publiek in en glimlachte opnieuw toen ze zag dat Mitchel zijn tanden ontblootte en naar haar lachte.

'Ik geloof dat iedereen die hier vandaag zit en genomineerd is, optimaal gebruik heeft gemaakt van alle factoren waar hij invloed op had. Julie zijn allemaal winnaars, anders zaten jullie hier niet. Maar net als in de muziek, bepaald de mening van de omstanders vandaag wie hier als de echte winnaar naar huis gaat.'

Ze draaide zich om naar het scherm achter zich. 'Dan gaan we nu naar de genomineerden.'

Op het scherm achter haar startte een filmpje met daarin een wielrenner. 'Met drie etappes in de tour de France, 2 dagen de drager van de gele trui en nog 25 andere overwinningen, is de eerste genomineerde Dylan Groenewegen.'

Het filmpje ging verder met een beeld van het ijsstadion Thialf. 'In 2007 won hij deze prijs voor het eerst en ook voor het laatst, maar ondertussen stond hij niet stil. Jaarlijks was hij weer de snelste op de twee ijzertjes. Ook dit jaar stak hij er met kop en schouders boven uit op het wereldkampioenschap. De twee genomineerde is Sven Kramer.'

Een voetbalveld kwam in zicht wat betekende dat de derde genomineerde een voetballer is. 'Hij schopte Nederland naar de finale van het Europees Kampioenschap, en ook als aanvoerder van PSG won hij de champions leage. De laatste genomineerde is Mitchel Bakker.'

Terwijl Fleur die naam hoorde hield ze haar adem in. Waarom had niemand verteld dat Mitchel genomineerd was? Dan had ze niet voorgesteld om die prijs uit te reiken. Ze klemde haar kiezen op elkaar en bekeek de gouden envelop in haar hand. Ze draaide de envelop een paar keer rond in haar vingers en besloot dat er niets anders op zat dan de winnaar bekend te maken.

'Dan gaan we nu over tot de winnaar.' Haar stem klonk niet meer zo vast als dat die zojuist nog was. Maar wat verwachte ze dan. Ze hoopte met heel haar hart dat de naam van Mitchel niet in die envelop zat. Ze kon het niet aan om zijn warmte naast haar te voelen, en te weten dat ze nooit meer samen zouden zijn.

'De prijs voor de sportman van het jaar 2020 gaat naar...'

Fleur maakte de envelop open. Toen ze de naam zag sloot ze even haar ogen waarna ze met een vaste stem zei 'Mitchel Bakker'.

Terwijl het publiek klapte stond Mitchel op om het bronzen beeldje in ontvangst te nemen. In een pak wat hem perfect stond liep hij de trappen op richting het podium. Fleur feliciteerde hem met een kus op zijn wang waarbij zijn aftershave haar neusgaten vulden. Meteen raasde er een vlaag van verlangen door haar heen. Ze hield van die geur.

'Gefeliciteerd' fluisterde ze waarna ze hem het beeldje overhandigde.

Mitchel leek net zo in de war van haar als zij van hem, want hij bleef haar maar aankijken met die diepe blik in zijn ogen.

'Je moet speechen' fluisterde ze waarna hij zijn hand van haar elleboog haalde en naar het tafeltje met de microfoon liep.

Mitchel ontblootte zijn tanden waardoor opnieuw zijn witte tanden zichtbaar werden.

'Voetbal is een teamsport. Ik sta hier dan wel met deze prijs maar eigenlijk is deze prijs evengoed voor al mijn teamgenoten van zowel het nationale elftal als PSG. Maar dat team bestaat niet alleen uit spelers ook coaches, verzorgers, fysiotherapeuten en familieleden maken deel uit van het team. Zij steunen ons in zo'n manier dat het de prestatie positief bevorderd. Ik wil dan ook hen allen bedanken.'

Mitchel stopte even en keek naar het beeldje in zijn handen. 'Ik wil mijn ouders bedanken omdat ze er altijd voor mij waren. Ik wil mijn teamgenoten bedanken die er voor zorgen dat ik elke keer met een glimlach op mijn gezicht op het veld sta. Ik wil de fysio bedanken die ervoor heeft gezorgd dat ik niet drie maand maar slecht twee weken geblesseerd was afgelopen seizoen. Ik wil een inspiratie zijn voor ieder klein jongetje en meisje. Dat het niet alleen de aanvallers zijn die deze grote prijzen winnen met hun mooie doelpunten. Maar dat je als verdediger ook deze grote prijzen kan winnen. Maar wat ik vooral wil is dat jij me niet vergeet.'

Mitchel draaide zich om waar Fleur op twee meter afstand nog altijd stond te wachten.

'Ik wil dat jij me niet vergeet, Fleur' herhaalde hij.

'Misschien dat het voor jouw helpt om telkens te zingen dat je me moet vergeten, maar mij lukt dat niet.'

Fleur zag de gefrustreerde uitdrukking op Mitchel zijn gezicht.

'Iedere keer wanneer ik 'Forget You' luister herinner ik me weer wat ik was vergeten. Hoe wij waren. Hoe mooi jij bent. Hoe betoverend je stem is. Het brengt me terug naar de tijd waar ik echt gelukkig was. En dat wil ik terug. Ik wil jou terug.'

Hij zetten het beeldje terug op het tafeltje en liep met twee snelle passen naar Fleur. Met zijn handen omsloot hij haar smalle gezicht. '

'Ik ga je kussen' fluisterde hij voordat hij zijn warme lippen op die van haar legde. Vanuit de zaal klonk gejoel waardoor Mitchel tegen haar lippen aan grijnsde.

'Beloof me dat jij het ook niet vergeet. Zeg me dat je het niet vergeten bent hoe geweldig wij twee waren' fluisterde hij toen hij zijn lippen van de hare afhaalde.

'Ik ben het niet vergeten' bevestigde Fleur waarna ze liefkozend zijn wang streelde.

'Thanks, god' fluisterde hij opgelucht terwijl hij naar boven keek en Fleur opnieuw in zijn armen sloot.

'Kom dan gaan we ergens heen waar er niet tien camera's op ons gericht zijn en duizenden mensen mee kijken.'

Hij pakte haar hand vast en verstrengelde zijn vingers met de hare. Voordat hij Fleur het podium afleidde trok hij de microfoon nog één keer grijnzend naar zich toe.

'Ik moet nog een laatste persoon bedanken. Frank de Boer. Omdat hij zijn plekje om deze trofee uit te reiken heeft afgestaan en ik daardoor de prijs in ontvangst kon nemen van de vrouw van mijn dromen. Thanks Frank. Je bent geweldig!'

In publiek stak de desbetreffende persoon zijn duim omhoog naar Mitchel waarna Fleur hem verward aan keek.

'Maar ligt zijn dochter nu dan niet te bevallen' vroeg het meisje verast.

'Nee ze is volgende maand pas uitgeteld. Ik moest een manier vinden om jou dicht bij me te krijgen.'

'En dus ging je er maar vanuit dat jij deze prijs zou winnen.'

'Altijd zelfverzekerd, zoals je weet' grijnsde hij

Fleur rolde haar ogen.

'Wauw. Het is dat ik je heb gemist.'

'Ik heb jou ook gemist Fleur. Meer dan je ooit zult weten.'

Hij leidde haar het podium af waarna hij opnieuw bezit nam van haar mond. Hij hield haar vast en was van plan haar nooit meer los te laten. Deze kerst niet maar ook daarna niet. Of Fleur ging met hem mee naar Frankrijk, of hij pendelde regelmatig heen en weer tussen Parijs en Amsterdam. Een leven zonder Fleur zou in ieder geval niet meer bestaan.

En "Forget You" was niet het nummer geworden waarmee ze Mitchel vergat. Het was het nummer geworden waardoor zij en Mitchel weer bij elkaar waren gekomen. Het nummer herinnerde hun eraan dat ze niet zonder elkaar konden en elkaar nooit zouden vergeten, hoe erg ze hun best ook deden.