❧❧❧❧❧❧❧❧❧❧❧❧❧❧❧❧❧❧❧❧❧❧

Ten tydzień do najlepszych nie należał.

Sprzątanie po psychopatycznej królowej wampirów nie jest łatwe.
A już zwłaszcza kiedy twoja matka jest tą osobą, która obróciła dawną królową w proch.

Ty i twoi bracia nagle zostajecie księciami, a wasza młodsza siostra - od jakiegoś czasu księżniczka - jest prześladowana przez kilkusetletniego wampira - morderce.

Jak już mówiłem, koszmarny tydzień.

Przynajmniej wszyscy przeżyliśmy. Nawet ciotka Hiacynta, której twarz była teraz tak pokieraszowana, że ciotka przez cały czas zasłaniała ją ciemną woalką od swojego wiktoriańskiego kapelusza i przestała wychodzić z pokoju.

Urządzili ją tak łowcy wampirów, Helios-Ra - tuż przed tym, jak jeden z ich nowych agentów zaczął chodzić z moją siostrą.

Co niezbyt przypadło do gustu mi i moim bracią.
Trzeba przyznać, że ocalił jej życie jakieś dwa tygodnie temu, dlatego staramy się nie zwracać uwagi na ich czułostki.

To znaczy, jasne, Kieran jest w porządku - ale Solange to moja siostra. I tyle.

- Skończ z tą pochmurna miną. Wyglądasz jakbyś nałykał się prochu z Hel-Blar - odparł mój brat Quinn.

Za naszymi plecami znajdowały się królewskie piwnice - bitwa w której zgineła Lady Natasza, była królowa - miała miejsce właśnie tu.

Szkoda, że przy okazji tą bitwa obróciła to miejsce w ruinę.

Wszyscy byli czymś zajęci, sprzątali, porządkowali, albo po prostu wpatrywali się w moją mamę, która spode łba patrzyła na mojego ojca, mówiącego przez cały czas o traktatach pokojowych.

Trudniejsze niż prochy zabitych było usunąć wiszące w powietrzu napięcie.

- Ona jest całkiem niezła - powiedział Quinn na jedną z dworek, która właśnie podnosiła pudło z połmanymi nogami stołu. - Pójdę jej pomóc, tak robią książęta.

Parsknąłem śmiechem na jego słowa, a on ruszył w kierunku dziewczyny.

Jednak w pewnym momencie ona wyprostowała się nagle, stając na stołeczku, z którego miała dobry widok na cały hol.

Wyjęła z torby łuk, a z pudła które niosła trzy ostro zakończone kołki.

Czyli nie był to połamany stół.

Dziewczyna wycelowała broń i prawie bezgłośnie naciągnęła cięciwę.

Zapewne wcale byśmy tego nie zauważyli, gdyby nie to, że wcześniej tak uważnie jej się przyglądaliśmy.

Kołki wystrzeliły że świstem i czymś co możnaby było nazwać śmiertelną precyzją.

Można by było, gdyby nie to, że Quinn rzucił się na dworkę i pociągnął ją za nogę i ściągnął że stołka, na którym dziewczyna stała.

Upadła ona na podłogę, a Quinn wysunął kły tak szybko, że odbiło się w nich światło lapm.

Ja swoimi kłami zaś ukłułem się w dziąsło.

Nie zdołałem dopaść ani do dziewczyny, ani do moich rodziców.

Wyciągnąłem jedynie sztylet i rzuciłem w lecące kołki.

Trafiłem w dwa z nich, przez co te poleciały na ścianę omijając cel, jakim niechybnie była moja matka.

Wszyscy zdawali się poruszać jak w zwolnionym filmie.
Strażnicy odwrócili się w naszą stronę z szeroko otwartymi oczami i wysuniętymi kłami.

Jednak trzeci kołek bezbłędnie sunął dalej, prosto w kierunku serca mojej matki.

Dwórka, która nadal nie uwolniła się z uścisku Quinna uśmiechnęła się - to dowód na to, że w ogóle nie znała mojej rodziny.

Ojciec okręcił się aby stanąć pomiędzy lecącym kołkiem, a moją matką.

Dwóch moich braci - Connor i Marcus - doskoczyło do niego, tworząc szeroką barierę przed moją matką.

W tym samym momencie ona przeskoczyła nad ich głowami i wylądowała lekko po lewej stronie.

Wyciągnęła zza pasa szpadę i zamachnęła się nią jak kijem bejsbolowym trafiając kołek niczym piłkę.

Kołek przez siłę uderzenia zmienił nagle kierunek i wbił się w ścianę po drugiej stronie holu.

Dosłownie chwilę później dziewczyna zdołała wydawać się Quinnowi.

- Chce mieć ją żywą! - krzyknął ojciec.
Za późno.
Dziewczyna wyjęła z kieszeni nóż i sama wbiła go sobie w serce.

Zanim ktokolwiek zdążył zorientować się w sytuacji, w miejscu, gdzie jeszcze przed chwilą stała opadł pył.

Ojciec zaklął bardzo głośno i w bardzo pomysłowy sposób. Mama zacisnęłam pięści.

- Quinn, Logan za mną. Już - rzuciła wściekłe spojrzenie na Marcusa i Connora. - Wy także.

Mama nie lubiła być ratowana przez własne dzieci. Miała naturę wojowniczki, nie dawała nigdy tak łatwo za wygrane.

Spojrzała na nas przenikliwym wzrokiem. Wszyscy zrobiliśmy krok w tył.

- Dokładnie pamiętam - zaczęła łagodnie, mimo tego, że jej spojrzenie wcale się nie zmieniło. - że po wydarzeniach zeszłego tygodnia zakazałam wam kiedykolwiek stawać pomiędzy mną, a bronią.

- Mamo - jęknęła Quinn. - daj spokój.
Jej spojrzenie mogłoby spalić stek.

- Nie pozwolę, żeby moi synowie zginęli z rąk trzeciorzędnej zabójczyni.

- A my nie pozwolimy, żeby z rąk kogoś takiego zgineła nasza matka - dodałem.

Mama przymknęła na chwilę oczy, a gdy je otworzyła jej spojrzenie było o wiele łagodniejsze.

- Dziękuję wam chłopcy - powiedziała w końcu. - Jestem z was bardzo dumna, jednakże nie róbcie tego więcej.

Niechętnie pokiwaliśmy głowami.

I to było chyba na tyle. Gdy wróciliśmy do domu, dostaliśmy kategoryczny zakaz wchodzenia do piwniczych komnat.

Wydawać się mogło, że po akcji z Lady Natasza będzie spokój.
Jak widać tylko nam się tak wydawało.

Dzisiejsze wydarzenie w piwnicy, to był tylko początek...

❧❧❧❧❧❧❧❧❧❧❧❧❧❧❧❧❧❧❧❧❧❧

A oto pierwsza część opowiadania.
Czytałeś? Zostaw po sobie ślad : )