Ayla:

   Siedziała w bibliotece Ciela z książką i wzdycha. Jej brat od kilku dni zachowywał się bardzo tajemniczo. Do czasu, aż nie postawił przed nią gorącej czekolady z piankami i bitą śmietaną.

- Czym sobie na to zasłużyłam? - spojrzała na księcia

- Hm, wczoraj świetnie się spisałaś siostrzyczko, w czasie łapania tego osobnika od opium.

- Ehh podłożyłam mu tylko nogę

Kruk tylko zachichotał 

- I rozkwasił sobie przy tym nos. Widać, że młody hrabia zaczyna się do ciebie przekonywać.

- Zadziwiasz mnie. Parę razy napomknąłeś Cielowi, iż ma narzeczoną, a mimo to..

- Oya... Nie wspomniał ci. Zerwali zaręczyny kilka dni temu.

- Auć, jak zareagowała?

- Jak zwykle, płaczliwie. Jednak potem stwierdziła, że wyjeździe - odpowiedział

- Rozumiem. A nie odpowiedziałeś mi, jak tam audiencja u Szatana i jak wyglądał.

Sebastian:

Chciał ją trochę sprowokować do wyznań.

- Hm wiesz, gdyby nie to że jest już w takim wieku jakim jest, to prezentuje się dość przystojnie. Można by rzec, że byłby w twoim typie - zachichotał Kruk

Ayla wywróciła oczami.

- Podziękuję - wróciła do książki - Mógłby być moim dziadkiem - stwierdziła

- To może... - pochyliła się nad jej uchem - Opowiesz mi jaki jest twój typ chłopaka? - zapytał kusząco

- Na pewno, żeby nie był frajerem i kłamcą.  Musi być troskliwy, uczynny, z poczuciem humoru. Może mieć nawet podobne zainteresowania. Jeśli będzie kochał sztuki walki, nie będę mu tego odbierała - wzdycha cicho - I najważniejsze, aby mnie traktował jak normalną dziewczynę w której szczerze się zakochał 

- Ciekawe, moja kochana siostrzyczko. A był jakiś frajer, który cię okłamał?

  Ayla :

  Jakim cudem się zorientował? Że był ktoś, kto ją tak okrutnie potraktował.

- Skąd to wiesz?

Sebastian tylko puścił oko i przyłożył palec do ust

- To mój mały sekret, my Princess. Wiesz co. Mam pomysł - klasnął w dłonie - Stwórz jego karykaturę na dziś wieczór. Zabiorę cię na górę czarownic i coś ci pokażę. Sposób na poradzenie sobie ze złamanym sercem 

- Ale ja nie mam zła.... - urwała. W sumie dalej było jej przykro jak Marbas ją potraktował, jak zabawkę. To wszystko wina tego blondasa od Claude, bo musiał swoim zachowaniem jej to przypomnieć - Dobrze, zrobię to

- Bardzo mnie to cieszy, moja Princess

Ciel:

    Akurat zbliżała się pora obiadu, gdy ukradkiem usłyszał strzępek rozmowy Ayli z Sebastianem. I serio się zdziwił, że dziewczynie ktoś się kiedyś podobał, jednak okazał się dupkiem. A na wspomnienie jaki był jej ideał chłopaka, trochę się zarumienił. Tak uważał księżniczkę za inną od Elizabeth. Mógłby z Aylą rozmawiać godzinami, doceniał ją, nawet ją chwalił gdy stworzyła jego portret. Na prawdę to miłe, że takiego go widzi. Gdyby tylko był taki jak ona: myślał o tym wiele razy. Chyba, że ten demon faktycznie miał takie plany.

- Nie, to niemożliwe - mruknął do siebie schodząc do jadalni. Piętnaście minut później zeszła Ayla. - Widzę, że biblioteka tak ci zaimponowała, że praktycznie z niej nie wychodzisz. Poza posiłkami i misjami. To urocze - uśmiechnął się, a Ayla się lekko zaczerwieniła

- Lubię czytać. Dla dobrej fabuły. W demonicznej bibliotece, byłam tylko raz i była tam tylko jedna książka, która mnie zainteresowała

- Mówisz o " Księciu i Bestii" - akurat wszedł kruk z obiadem 

- A o czym to? - zainteresował się hrabia, a Sebastian znów to zauważył i uśmiechnął się pod nosem. Na prawdę serio się zakochał, tylko tego nie zdradzi.

- Książę szukał pewnego leku. Ponieważ jego mała siostrzyczka, była umierająca. Przez pewną klątwę. Udał się do bardzo niebezpiecznego miejsca, gdzie istniała pewna roślina, która mogła pomóc zniszczyć te klątwę - mówiła, a Ciel słuchał na prawdę zaciekawiony - W czasie swojego pobytu w tamtym miejscu, ujrzał przerażająca bynajmniej na pierwszy rzut oka bestie. Jednak nie chciał z nią walczyć, tylko błagał bestię, by dał jej tę roślinę dla ukochanej siostry, gdyż tylko ona mu została na świecie. Rodziców stracili na wojnie - Kruk nałożył obiad w tym czasie. 

Pamiętał.. 

   Jak wtedy znalazł ją we łzach i wtedy usłyszał, że płacze przez tą historię, ponieważ trochę odzwierciedlało jej uczucia. Długo ja wtedy tulił i głaskał. 

- Obiecał bestii, że gdy pomoże siostrze, wróci do niej by spłacić dług. Nawet jeśli by miał oddać swoje życie, dla siostry zrobi wszystko - głosik zaczął jej się łamać, a Ciel ujął jej dłoń 

- Miało szczęśliwe zakończenie? Ta opowieść?

- Miała. Bo bestia okazała się zaklętą królewną, a książę miał tak dobre serce, że nie chciał rośliny by się wzbogacić, a chciał ocalić bliską jemu sercu osobę, że klątwa która czarownik rzucił na królewnę, została złamana. Jego siostra wyzdrowiała, zaprzyjaźniła się z królewną, książę poślubił damę swojego serca i byli szczęśliwi.

- To na prawdę, wzruszająca historia - odparł Ciel 

- To prawda. Czytałam ją tyle razy i za każdym razem płakałam że wzruszenia - otarła łezkę ukradkiem - Trochę się utożsamiam się z królewną - bestią 

- Ayla... - Kruk na nią spojrzał - Bardziej skłaniałbym się, iż bardziej utożsamiasz się właśnie z tym księciem 

- Ale braciszku....

- Siostrzyczko - uśmiechnął się łagodnie i pokręcił głową - To dzięki tobie udało mi się wtedy wyrwać z tej kontroli, twoje lekarstwo ocaliło nasza więź. 

Ciel zerknął na Sebastiana. W tym miał rację.

- Poza tym pamiętasz moje małe oświadczyny, prawda?

- Że chcesz być moim rycerzem, opiekunem, przyjacielem i ukochanym starszym bratem - Powiedziała nieśmiało 

- Otóż to - uśmiechnął się. 

  Czyżby dawał Cielowi do zrozumienia, jak mógłby zaprosić jego siostrę na randkę, zachowywał się jakby dawał mu przyzwolenie. A sam Sebastian chciał trochę poprawić humor swojej siostrze. Doprawdy gdyby Ayame-sensei nie pożarła tego śmiecia, to sam chętnie by go wykończył. Chociaż z drugiej strony nawet był jej za to bardzo wdzięczny. Sam hrabia za to trochę się zamyślił. Za kilka dni odbywał się zimowy festyn. Miał spaść śnieg.

Sebastian:

Czekał za siostrą w holu rezydencji. Nastolatka właśnie zeszła z rulonem papieru.

- Mam nadzieję, że jego karykatura jest tak brzydka, jak sobie wyobraziłaś, Aylo - zachichotał. A Ayla dała ku tylko mocnego kuksa w bok - No weź 

- Tak, stworzyłam najgorszą wersję tego sępa.

- No to chodźmy

  Po tym jak się pojawili na górze czarownic, kruk wrócił do swej demonicznej formy. Może chciał też pokazać siostrze, swą prawdziwą moc. 

- Może podświadomie czułem, że im więcej używam  piekielnego ognia, tym coś się we mnie zmienia - stał do niej tyłem i przechylił głowę zerkając kątem oka - Zapewne słyszałaś, że naszym kręgu piekła jest czarna dziura. Zwą ją piekielną otchłanią; miejscem gdzie najgorsi z najgorszych trafiają do otchłani. To miejsce wżera się w umysł i niszczy psychikę grzesznika. Tak bardzo, że nie zostaje po nich ślad.

- Dlaczego mi o tym mówisz teraz ?- zapytała, chcąc podejść bliżej

- Teraz się do mnie nie zbliżaj siostro - powiedział poważnym tonem. Odwinął rulon - Wielka szkoda, że ktoś mnie ubiegł. Chciałbym zobaczyć, jak ten śmieć, który ośmielił się zabawić twoim kosztem, kwiczy jak zarzynane prosię - Jego lewe oko z każdą chwilą stawało się czarne. Wypowiedział starożytne zaklęcie. Z każdym słowem jego ogień stawał się czarniejszy niż smoła - Mrok ciemności, ogień otchłani - z każdym słowem rulon spalał się bardziej, że mógł usłyszeć krzyki swej ofiary. Dlatego też czuł strach przed tą mocą. I wiedział, że Ayla odczuje to samo.

Ayla

   Była w szoku. Nawet przez głowę jej nie przeszło, że brat miał taką potęgę piekielną. Myślała o nim jak o niesamowitym wojowniku, godnym piekielnego tronu.

- Teraz rozumiesz, siostrzyczko? - Kruczy Książę odetchnął, a jego oko wróciło do normalności - Sam na początku nie rozumiałem, dopiero nasz ojciec mnie uświadomił, po naszej walce - odwrócił się powoli i uśmiechnął łagodnie - Jestem demonicznym aniołem zagłady. A ty siostrzyczko jesteś Aniołem Śmierci...

Cdn