— Las Vegas? — powtórzyłam głucho.

Miasto grzechu, jak mawiano. Byłam pewna, że tam raczej nie ma opcji na zrobienie „małego" występu. Na bank będzie to coś na większą skalę.

— Tak, dokładnie. Dwudziestego piątego przylecielibyśmy już do Los Angeles i mielibyście wolne, aby przed kolejnym dniem odpocząć. Potem będzie sama uroczystość Grammy, załatwiłam już bilety na nocny lot po niej, więc dwudziestego siódmego nad ranem byłabyś już w domu. — Odstawiła na bok pióro i spojrzała na mnie z uśmiechem. — To daje ci jedynie całe trzy dni z daleka od syna, a jednak tyle uda nam się zrobić w tym czasie. Co o tym myślisz?

Odchrząknęłam i napiłam się powoli kawy.

Dam radę, pomyślałam.

Trzy dni wydawały się być w porządku. Poza tym w razie czego byłabym w domu co najwyżej za kilka godzin, co innego lot do Europy, wtedy nie miałam tego komfortu.

Poza tym musiałam udobruchać Hazel, więc odmowa w jakiejkolwiek kwestii mogła działać na moją niekorzyść.

— Brzmi w porządku — powiedziałam powoli. — To trochę sporo, jak na kilka występów po długiej przerwie...

— Tak, wiem — Hazel przerwała mi i kiwnęła głową w zrozumieniu. — Od kwietnia mieliście do czynienia jedynie z występowaniem w radiu czy śpiewanie piosenki w telewizji śniadaniowej, zupełnie inna skala, ale to jak jazda na rowerze. Udało ci się w Londynie, teraz w Las Vegas również świetnie sobie poradzisz.

— Najwyżej wypchniesz mnie na scenę?

— Dokładnie. — Uśmiechnęła się szerzej. — Ostatnim razem zadziałało.

— Miałam ochotę cię za to ukatrupić.

— A potem ucałować, tak, wiem.

— Nie, zdecydowanie potem nadal miałam ochotę cię ukatrupić.

Przewróciła oczami rozbawiona i napiła się kawy.

— Moje metody pokonywania stresu są niezawodne.

Tutaj już miała rację. Nieprzyjemne, ale działało.

— W porządku, ten plan może być.

— Świetnie! Powiadomię resztę oraz...

— Zaczekaj chwilkę, Hazel — przerwałam jej pospiesznie. — Najpierw muszę z tobą o czymś pogadać.

Odstawiła na blat stołu swój pusty kubek po kawie. Spojrzała na mnie uważnie, nieco zaniepokojona moim tonem głosu.

— Błagam, nie mów mi tylko, że znowu jesteś w ciąży.

— Co? Nie! Nic z tych rzeczy.

Odetchnęła z ulgą.

Na litość boską, skąd jej się wziął ten pomysł? Czyżbym znowu miała jakieś wahania nastrojów, których sama nie widziałam? Nie byłam od dawna już tak płaczliwa ani humorzasta.

— Zrozum, to nie najlepszy czas na kolejną tak długą przerwę z twojej strony — zaczęła wyjaśniać. Moja skonfundowana mina była aż za bardzo łatwa do rozczytania. — Musimy kuć żelazo póki gorące, zacząć nagrywać kolejne utwory oraz promować waszą pierwszą płytę. W innym wypadku możecie zostać zapomniani, jak setki zespołów przed wami. Lub zostaniecie zespołem jednego hitu. „Tokio 2017" jest bardzo popularne. Czy chcesz, aby znali was tylko z tego?

Ludzie znali też inne utwory, czego dowodem był fakt śpiewania ich wraz ze mną w Londynie, ale przemilczałam ten fakt.

— Nie o to chodzi, ale tak na marginesie, naprawdę nie zamierzam w najbliższej przyszłości mieć kolejnego dziecka.

Zdecydowanie nie, pomyślałam i stłumiłam skrzywienie się.

Kochałam swojego synka, naprawdę, ale nie miałam zamiaru ponownie przechodzić przez tę całą burzę hormonów, wahania nastrojów i chaos w głowie oraz organizmie.

Jeśli kiedykolwiek będziemy mieć z Danielem drugie dziecko, to z całą pewnością podejmiemy taką decyzję świadomie, gdy wszystko w naszych życiach zostanie uporządkowane, on nie będzie poszukiwany przez policję i mafię oraz przede wszystkim, nasze życia nie będą w ciągłym zagrożeniu.

— Wiem, że to nie moja sprawa, ale dzięki za informację. Będę spała spokojniej. — Szczerość Hazel była czasem tak bezpośrednia, że mnie wręcz rozbrajała. — Więc o czym chciałaś pogadać?

— Kojarzysz może jak przed świętami w mieście doszło do strzelaniny?

— Tak... Jakiś samochód zatrzymał się na chwilę przy ulicy Bleecker i strzelił w stronę dwójki przechodniów. Jedną postrzelili.

— Tak naprawdę, to napastnikiem był mój psychofan, który wcześniej chciał się ze mną umówić, ale odmówiłam... — zaczęłam mówić, opowiadając historyjkę, którą opracowałam wcześniej z Kadenem. Hazel patrzyła na mnie z szeroko otwartymi oczami.

— Żartujesz sobie?!

— Niestety nie. Strzelił we mnie, ale była ze mną koleżanka. Jest z policji, akurat skończyła zmianę, ale nadal miała na sobie kamizelkę kuloodporną. Osłoniła mnie. Nic jej nie było... Znaczy prócz ogromnego, przeraźliwie bolesnego siniaka.

— No normalnie nie wierzę! Co za psychol! W biały dzień!

Hazel zbladła i złapała mocniej za pióro.

Nie czułam się ani trochę źle z powodu kłamstwa.

Powód ataku był inny, ale cel i wynik ten sam, więc nie uznałam tego za jakieś wielkie oszustwo.

— Obawiam się o własne bezpieczeństwo i zaczęłam się zastanawiać, czy mogłabyś zorganizować dla mnie ochronę?

— Ależ oczywiście, taka sytuacja nie będzie miała miejsca w przyszłości, Diano, nie martw się — zapewniła szybko i wyciągnęła swój telefon. — Jeszcze dzisiaj wyślę maila do zarządu, ogarnę na to budżet i myślę, że na dniach zostanie ci przydzielona ochrona.

Odetchnęłam z ulgą i tego akurat już nie ukrywałam. Pozwoliłam Hazel zobaczyć, jak wiele to dla mnie znaczyło.

Już nie chodziło tylko o moje życie, ale również o Chrisa i wszystkich osób, które ze mną mieszkały... Alison i Kadena także.

Ostatnio zaczęłam poważnie zastanawiać się, czy bezpieczniej by było, gdybym się wyprowadziła z Chrisem. Ale wtedy Kaden odszedłby ze mną i Alison zostałaby sama. Cały czynsz za mieszkanie spadłby tylko na jej barki, a wiedziałam, że nie dałaby rady wtedy sama się utrzymać. Musiałabym najpierw pomóc znaleźć dla niej współlokatorów. Nie mogłabym ot tak odejść. Alison w ostateczności mogłaby poprosić o pomoc finansową rodziców, ale chciała tego uniknąć na wszelkie sposoby. Nie chciałam zmuszać jej do podjęcia tego wyboru.

Poza tym Alison i Kaden byli obecni w życiu Chrisa od chwili jego narodzin. Wystarczająco ciężkie dla niego były chwile, gdy Daniel pojawiał się i odchodził. Nie chciałam również odebrać synkowi cioci Ally, którą uwielbiał.

Tak wielka ilość zmian w jego życiu byłaby dla niego za bardzo stresująca. Najpierw muszę przyzwyczaić go do mojej kilkudniowej nieobecności zanim zacznę w ogóle myśleć chociażby o zatrudnieniu niani, do czego byłabym zmuszona, gdy będę jeździła w podróże z zespołem.

Czasem myślałam również o tym, co takiego dokładnie Casper powiedział Jeźdźcom. Czy napomknął coś o tym, że mieszkałam z jego byłą dziewczyną?

Skoro oni byli zdolni spróbować mnie postrzelić w biały dzień, to równie dobrze mogliby zechcieć zwyczajnie porwać Ally i spróbować mnie zwabić i wtedy zastrzelić.

Przykryłam twarz dłońmi i wzięłam głębszy wdech.

Miałam chaos w głowie. Przychodziły mi do głowy najróżniejsze scenariusze, jeden gorszy od drugiego.

Na chwile obecną ochrona zorganizowana przez Hazel i wytwórnię była najlepszym rozwiązaniem.

— Nie martw się. — Hazel wyciągnęła rękę ponad stół i położyła dłoń na moim ramieniu. Odsunęłam dłonie od twarzy i spojrzałam na nią. Miała zmarszczone brwi i była zmartwiona. — Wytwórnia Colorado Records ma wiele wad...

— Jak to, że nie zgodzili się na nasz wyjazd do Tokio na nagranie teledysku, gdy o to poprosiłaś? — Uśmiechnęłam się słabo.

Parsknęła śmiechem.

— Tak, to jedna z tych wad. Zarząd składa się ze skąpych dupków, ale jeśli chodzi o kwestie bezpieczeństwa podopiecznych, to tutaj nie uznają kompromisów. Ochrona jest na najwyższym poziomie. Nic się nie stanie ani tobie ani twojemu synowi.

— Dzięki, Hazel.

— Nie ma sprawy, od tego tu jestem. — Uścisnęła moje ramię lekko, a potem zabrała rękę. — Dobrze, skoro to mamy ustalone, to pozwól, że wykonam kilka telefonów. Niedługo wracam.

Wstała z krzesła i wyszła z pomieszczenia. Zostałam sama w studiu.

Wyciągnęłam komórkę i napisałam do Raven, Kadena i Alison wiadomość o takiej samej treści:

Udało się załatwić tę sprawę z H.

Oparłam się wygodniej o krzesło i powoli dopiłam swoją kawę.