Wyszłam ze szkoły i niemalże wdepnęłam w dużą kałużę, w ostatniej chwili udało mi się ją ominąć.

Padał drobny deszcz, małe krople może nie groziły, że przemoknę, ale były lodowate i przez to było mi strasznie zimno. W dodatku moja kurtka nie miała kaptura.

Po krótkim spacerze dotarłam na parking i od razu dostrzegłam samochód Daniela stojący niedaleko wejścia do szkoły. Siedział w środku, a gdy mnie zobaczył, pomachał zachęcająco przez przednią szybę.

Otworzyłam drzwi po stronie pasażera i gdy tylko wsiadłam do auta, natychmiast poczułam przyjemne ciepło ogrzewające moje zziębnięte palce.

— Dobrze cię widzieć — przywitał mnie Daniel i posłał mi ciepły uśmiech, a jego ciemnozielone oczy pojaśniały.

— Cześć. — Odwzajemniłam niepewnie uśmiech.

— Czujesz się już lepiej? — Przyjrzał mi się nieco uważniej, a jego twarz przeszyła troska.

Przygryzłam dolną wargę, wahając się chwilę.

Nie miałam już śladu po uderzeniu, jednak moje wnętrze cały czas było poszarpane i krwawiące. Przenikliwy chłód w duszy był znacznie gorszy niż ten zewnętrzny, jesienny, atakujący moje ciało.

Jednak teraz, przy Danielu...

Już wiedziałam, z czym jeszcze mi się kojarzy jego zapach. W końcu zidentyfikowałam ten brakujący element.

Ogień.

Był jak ogień, rozjaśniał mrok wokół mnie, a w jego bliskości czułam spływające po mnie przyjemne ciepło. Pragnęłam jeszcze kiedyś ponownie poczuć dotyk jego dłoni na mojej skórze, jego ust na moim policzku... Zamrugałam powoli i wróciłam do rzeczywistości.

— Teraz już mi lepiej — odparłam cicho i odsunęłam za ucho wilgotny kosmyk włosów. — Nie chciałam cię martwić, p-przepraszam.

Zacisnęłam dłonie w pięści i położyłam je na kolanach.

— Nic się nie stało, Diano. Nie musisz mnie przepraszać. — Jego spojrzenie złagodniało.

Wzięłam głębszy wdech, zbierając się w sobie, aby ponownie się odezwać, jednak mój żołądek miał inne plany.

Poszłam spać bez kolacji, jak co wieczór ostatnio, a śniadanie było niewystarczające i nadal odczuwałam głód. I to nie był dla mnie problem, na przerwie zamierzałam zjeść kanapkę oraz jabłko na drugie śniadanie. Ale już teraz mój brzuch wydał z siebie odgłos protestu.

Zaczerwieniłam się wściekle.

— Przepraszam — wymamrotałam zakłopotana.

Daniel zaczął się cicho śmiać i potrząsnął głową.

— Nie przepraszaj mnie, ani za tamto, ani tym bardziej teraz — powiedział i otworzył swój plecak.

Wyjął z niego kanapkę owiniętą w papier śniadaniowy i podsunął ją w moim kierunku.

— Wcinaj, tylko się pospiesz, bo niedługo dzwonek na lekcje.

Nawet przez myśl mi nie przeszło, żeby odmówić. Zapewne nie byłabym w stanie nawet powiedzieć „nie" na propozycję dodatkowego posiłku. Gdy ktoś był głodny tak często jak ja, to naprawdę łatwo mu przychodziło schować dumę do kieszeni.

Wymamrotałam ledwie słyszalne podziękowania i wzięłam od niego kanapkę. Odwinęłam ją z papieru i zaczęłam jeść.

Starałam się powstrzymać cichy jęk, takie to było pyszne.

Kanapki w domu Crownsów należały do ubogich: zwykła pszenna bułka, margaryna, kawałek sera lub szynki i w sumie tyle. Kanapka Daniela była najlepszą, jaką kiedykolwiek miałam okazję jeść.

Chłopak wpatrywał się we mnie z ciepłym uśmiechem, a ja zastanawiałam się, dlaczego w ogóle chce się ze mną widywać? Co takiego we mnie widzi?

Mimo moich starań i tego, że niewiele się odzywałam, to i tak zdarzało mi się wiele razy zaciąć podczas mówienia. Nigdy tego nie skomentował, choć na pewno musiał zauważyć. Mimo wszystko zachowywał się, jak gdyby nic się nie stało, i z tego powodu zaczynałam czuć się przy nim coraz swobodniej.

Teraz też się nie odzywał, tylko mnie obserwował i pozwalał w spokoju zjeść jego drugie śniadanie.

Miałam nadzieję, że nie będzie przeze mnie chodził głodny.

— Jak minął ci weekend? — zapytałam, gdy pochłonęłam połowę kanapki.

Jego uśmiech nieco zmalał, a oczy stały się pochmurne.

Pytanie miało być lekkie, nie spodziewałam się takiej reakcji i trochę się zdenerwowałam. Naprawdę nie chciałam psuć mu nastroju.

— Sobota była w porządku, spędziłem ją z siostrą, dawno nie przebywaliśmy ze sobą, więc było fajnie. W niedzielę musiałem coś załatwić poza miastem, jakoś zleciała.

— Masz siostrę?

— Tak, Lilyanne. Chodzi do klasy niżej.

Nie miałam zamiaru pytać, co takiego musiał załatwić w niedzielę. Po tym, jak nieco pogorszył mu się nastrój, wolałam nie drążyć. Nie chciałam wyjść na wścibską.

— Ja mam starszego brata, Sama.

— Wiem. — Wyszczerzył zęby w szerokim uśmiechu. — Mój dawny kapitan, skojarzyłem po nazwisku.

Nagle z budynku dobiegł do nas dźwięk dzwonka na lekcje. Pospiesznie wepchnęłam do ust resztki kanapki.

— Powoli. Zanim pan Zinter dojdzie do sali, trochę minie. Jestem zdziwiony, że nie nauczył się wychodzić z pokoju nauczycielskiego przed dzwonkiem, byłby wtedy na czas.

Racja. Miałam pierwszą historię i starszy pan Zinter zazwyczaj pojawiał się w sali pięć minut po ósmej. Miał kłopoty z chodzeniem, podobno kilka lat temu przeszedł operację na lewe kolano i poruszał się o lasce.

Ale zaraz, skąd Daniel wiedział, jaką miałam pierwszą lekcję?

— Skąd wiesz?

Zgniotłam papierową torebkę i schowałam ją do kieszeni kurtki. Wierzchem dłoni starłam z ust resztki okruszków.

— Popytałem tu i tam o twój plan lekcji.

Z mojej twarzy nie schodził uśmiech. Czułam się miło połechtana na wieść o tym, że starał się czegoś dowiedzieć na mój temat.

Przed szkołą oprócz nas nie było już nikogo.

Daniel podszedł do mnie i razem powoli zmierzaliśmy w stronę wejścia do budynku. Deszcz nadal kropił, żadne z nas nie miało kaptura, więc włosy i twarze szybko pokryły nam zimne krople. A Daniel na pewno był już spóźniony na swoją pierwszą lekcję. Mimo to żadne z nas się nie spieszyło.

— Chciałabyś może wpaść do mnie w piątek na Titanica? — zapytał nagle Daniel, gdy już mieliśmy się rozejść w dwie różne strony na korytarzu.

Spojrzałam na niego i westchnęłam ciężko. Moja kara stała się idealną wymówką, dzięki której dało się wyjaśnić, dlaczego nie mogłam spotykać się z nim po lekcjach.

— Niestety nie mogę, mam pracę po szkole — przyznałam. Po chwili dodałam: — Zaczynam od d-dzisiaj.

— Okej, a w sobotę wieczorem?

Sklep pani Hamer w sobotę był czynny od dziesiątej do siedemnastej, więc po południu teoretycznie miałam czas, ale w życiu nie udałoby mi się wymknąć.

— Nie dam rady.

Zmarszczył nieznacznie brwi. Miał nieodgadnioną minę.

Dałabym wiele, aby się dowiedzieć, o czym myślał. A jeszcze więcej, żeby móc się z nim spotkać kolejny raz poza szkołą.

— Dobra, muszę uciekać na lekcję, do zobaczenia później.

Odszedł w kierunku sali od angielskiego, a ja poszłam na historię.

Zaprosił mnie już kolejny raz, a ja byłam zmuszona odmówić. Rozczarowanie kłuło mnie w serce.