Stałam pod biblioteką i nerwowo skubałam bluzkę z długim rękawem.

Starałam się wyglądać jak najlepiej, ale moje możliwości były ograniczone. Nie miałam żadnych kosmetyków, a nie chciałam pożyczać od Alison. Nie czułam się przy niej jeszcze aż tak swobodnie.

Tuż przed wyjściem z domu założyłam swoją najładniejszą bluzkę, przeznaczoną wyłącznie do kościoła, ale pani Crowns nie była w stanie tego dostrzec, skoro miałam narzuconą na nią kurtkę.

Gładka, czarna bluzka była ozdobiona srebrzystymi, drobnymi różami.

Miałam nadzieję, że Lauren, Paige ani Bob nie zauważą mnie podczas przerw. W tym dniu cieszyłam się z wielkości naszej szkoły.

Mijały minuty, szkoła pustoszała, a Daniela nadal nie było. Zacisnęłam mocniej dłoń na cienkiej jesiennej kurtce.

Włączyłam nawet dźwięk w komórce, żeby w razie czego usłyszeć sygnał SMS-a lub dzwonek.

Może się rozmyślił, pomyślałam po dłuższej chwili.

Nagle usłyszałam szybkie kroki odbijające się echem na szkolnym korytarzu. Zerknęłam w tamtym kierunku. W moją stronę szedł pospiesznie Daniel. Serce momentalnie zaczęło mi bić szybciej, starałam się oddychać powoli i głęboko. Musiałam być spokojna, aby móc panować nad głosem.

Omiótł mnie spojrzeniem, a ja poczułam ciepło napływające na moje policzki. Oby resztki letniej opalenizny to ukryły.

Plecak miał niedbale przewieszony na jednym ramieniu, a bluzę założył na lewą stronę. Kąciki moich ust zadrżały w stłumionym śmiechu.

Myślałam, że będę bardziej zdenerwowana, jednak gdy tak stał przede mną zdyszany, ze źle założoną bluzą, jakoś przestałam czuć nerwowy ścisk w gardle.

— Strasznie cię przepraszam, musiałem coś załatwić — powiedział pospiesznie, gdy tylko do mnie dotarł. — Dzięki, że poczekałaś.

— Zaczynałam myśleć, że może zmieniłeś zdanie — przyznałam cicho i uśmiechnęłam się niepewnie. — Chodziłeś tak cały dzień?

Dostrzegł moje rozbawienie i spojrzał na siebie z zaskoczeniem. Zaklął cicho, rzucił na podłogę plecak i zdjął bluzę, a następnie ponownie ją założył, tym razem tak jak trzeba.

— Na szczęście nie, niedawno ją założyłem. Dzięki.

Ponownie sięgnął po plecak, a rudoblond włosy opadły mu na twarz. Mogłabym przysiąc, że na jego policzkach pojawił się blady rumieniec zakłopotania.

Staliśmy przez chwilę w milczeniu, aż Daniel w końcu kiwnął głową w kierunku wyjścia.

— Tak sobie myślałem: może pojedziemy do starbucksa? Lubisz ich kawę?

Zawahałam się przez chwilę.

Nigdy nie byłam w żadnej kawiarni, szczerze mówiąc. Żyłam u Crownsów jak pod kloszem, a oni uważali takie miejsca za siedlisko osób z problemem łakomstwa, pychy i chciwości.

Tak naprawdę ledwie kilka razy w ogóle miałam okazję spróbować kawy.

Myślałam, co odpowiedzieć. Zdecydowałam się w końcu na prawdę. Nie chciałam rozpoczynać z nim znajomości od kłamstwa. Nie wtedy, kiedy pragnęłam poznać Daniela od tak dawna i w końcu miałam okazję. Nie zamierzałam stracić tej szansy.

Jeśli mnie polubi taką, jaka jestem, to cudownie, a jeśli uzna mnie za zbyt nudną i popsutą psychicznie... Cóż, uniknę złamanego serca w przyszłości.

— Tak szczerze mówiąc... — Wzięłam głębszy wdech. Tylko spokojnie. — Nigdy tam nie byłam. Nie wiem.

Oczy chłopaka rozszerzyły się w zdziwieniu, ale nie skomentował tego w żaden sposób.

— Dobrze, w takim razie będziesz miała okazję się przekonać. — Posłał mi szeroki uśmiech. — Chodźmy.

Udaliśmy się na szkolny parking, gdzie wsiedliśmy do jego samochodu. Nie znałam się kompletnie na autach, ale to był jakiś sportowy model, zgadywałam po opływowym kształcie.

Daniel odpalił silnik i pojazd obudził się do życia, a razem z nim radio. Zaczęło lecieć cicho Rolling In The Deep Adele. Zapięłam powoli pasy i położyłam sobie plecak na kolanach. Lekko drżały mi dłonie, starałam się to ukryć. W tamtej chwili byłam bardziej podekscytowana niż zdenerwowana, na szczęście. Moje serce cały czas wybijało szaleńczy rytm.

W samochodzie unosił się zapach Daniela, subtelna woń drzewa sandałowego, piżma i cytrusów z nutą czegoś, czego nie byłam w stanie zidentyfikować. Wcześniej na korytarzu także go czułam, ale znacznie słabiej i przelotnie. Teraz jednak całe ciasne wnętrze było nim przepełnione.

Odetchnęłam głęboko, zaciągając się tą wonią. Miałam nadzieję, że tego nie dostrzegł.

— Możesz zmienić stację, jeśli chcesz — powiedział Daniel i posłał mi lekki uśmiech.

Ruszył i wyjechał powoli ze szkolnego parkingu.

— Jest w porządku, lubię ten kawałek. — Odwzajemniłam niepewnie uśmiech.

Zapadła na moment cisza, na szczęście nie jedna z tych niezręcznych.

Zazwyczaj gdy milczałam przy ludziach, czułam się nieswojo i niepewnie. Przy Danielu natomiast cisza była kojąca.

— Lubisz w ogóle Szekspira? — zapytał po chwili, gdy jechaliśmy przez ulice Spokane.

— Tak, ale zdecydowanie wolę jego komedie — odpowiedziałam powoli, bawiąc się rękawem kurtki. — Pisał strasznie krwawe dramaty. Dodatkowo nie podoba mi się smutne zakończenie Romea i Julii.

Zaśmiał się cicho.

— Strzelam, że w takim razie zakończenie Titanica także ci się nie spodobało?

Wiele słyszałam o tym filmie od innych uczniów na korytarzach w szkole, ale sama nie miałam okazji go obejrzeć. Państwo Crowns nie pozwalali nam oglądać takich filmów, zresztą w ogóle rzadko mogliśmy włączać telewizor.

Kolejny powód, dla którego tak bardzo pokochałam książki.

— Uwierzysz, jeśli ci powiem, że nigdy nie widziałam Titanica?

Przestał się śmiać, a jego mina mówiła sama za siebie: nie mógł w to uwierzyć. Otworzył szeroko usta, jak gdyby chciał coś powiedzieć, ale zamiast tego zamilkł.

Tym razem cisza zdecydowanie nie była kojąca. Poczułam napływające zdenerwowanie i wstyd, że mam aż takie braki, jeśli chodzi o zwyczajną znajomość filmów. Było tego znacznie więcej. Moje życie bardzo się różniło od życia zwykłych licealistów: nigdy nie byłam na żadnej imprezie, nigdy nie próbowałam alkoholu, w kinie bywałam tylko podczas wycieczek klasowych... Przygryzłam dolną wargę i zacisnęłam mocniej dłonie na plecaku.

— Okej, dobra, kumam. — Daniel w końcu się odezwał, jak gdyby nigdy nic. — A chciałabyś kiedyś obejrzeć? Ogólnie faktycznie: zakończenie jest do dupy, szczególnie jeśli nie lubisz wyciskaczy łez. Ale ten film należy do kanonu kultury i w sumie nie jest taki zły. O ile ktoś lubi romansidła.

Jego lekki ton głosu i ciepły uśmiech sprawiły, że przestałam czuć potrzebę zapadnięcia się pod ziemię. Rozluźniłam się odrobinę, chociaż napięcie, które się pojawiło chwilę temu, nie zniknęło. Różniłam się bardzo od dziewczyn, z którymi Daniel miał do czynienia, i on na pewno już to zauważył. Czy nie uważał mnie przez to za dziwną?

— Z chęcią kiedyś bym o-obejrzała — wymamrotałam cicho, nieco się przy tym zacinając, i poczerwieniałam.

Samochód zwolnił, uniosłam głowę i rozejrzałam się. Daniel wjechał na parking przy starbucksie i zaparkował na jednym z wolnych miejsc.

— Zapamiętam tę informację. — Uśmiechnął się szeroko i kiwnął głową na budynek kawiarni. — To co, na początek zaczniemy od tego kanonu kultury.

— W porządku. — Odwzajemniłam niepewnie uśmiech i wysiadłam z samochodu.

__________________________

1 część sceny randkowej za nami  ;)