ponad 1000 słów wow szaleje

***

Ze względu na swoją pracę, państwa Vargas często nie było w domu. Kiedy ich dzieci były małe, oczywiście nie mogły zostawać same. Na szczęście ich przyjaciele ze studiów pracowali w domu i zaoferowali opiekę nad bliźniętami, gdy ich rodziców nie będzie.

Tak więc prawie całe swoje dzieciństwo włoskie rodzeństwo spędziło u zaprzyjaźnionej hiszpańskiej rodziny. Nie nudziło im się tam, a wręcz przeciwnie; państwo Carriedo mieli o 4 lata starszego od bliźniaczek syna, który szybko przywykł do dziwactw Loviny i Feliciany. W zabawie z nimi nie przeszkadzała mu ich płeć ani wiek. Cała trójka bardzo lubiła swoje towarzystwo. Roma także, mimo że rzadko kiedy to okazywała.

Kiedy siostry skończyły 9 lat, ich rodzice stwierdzili, że są już wystarczająco duże, aby mogły zostawać same w domu. Spotkania z Antonio były coraz rzadsze i w końcu całkowicie ustały. Szczególnie Lovina to przeżyła, bo już wtedy była mocno zauroczona tym chłopakiem.

Potem jakoś tak się stało, że kolejne ponad 5 lat się nie widzieli.

*

Nadszedł siedemnasty marca. Urodziny bliźniaczek.

Lovina nie była z tego faktu zadowolona. Bowiem ich rodzice uznali, że to niesamowicie ważna rocznica, wyjątkowo wzięli dzień wolny od pracy i postanowili urządzić imprezę.

Feliciana zawsze była ta odrobinę ładniejsza, ta ważniejsza, ta z lepszym charakterem i stosunkiem do innych, ta mądrzejsza, ta ciekawsza. Jej imię dobrze ją opisywało - jej siostra i wszyscy inni mogli powiedzieć, że to uosobienie szczęścia.

A ona? Lovina? Jej nie kochała nawet rodzina. Nie miała przyjaciół, była brzydsza i gorsza. Nie potrafiła być miła dla innych dziewczyn, a chłopcy nie chcieli z nią rozmawiać. A przynajmniej ona tak to wszystko widziała i odczuwała. To dlatego nienawidziła wszelkiego rodzaju imprez rodzinnych i spotkań.

Spojrzała na swoją rozpromienioną siostrę. Nowa sukienka układała się na niej idealnie.

Lovina powoli wycofała się do pokoju, mając nadzieję, że nikt nie zauważy jej nieobecności.

- Lovi? - odezwała się Feliciana. - Gdzie idziesz? Zaraz będą goście!

Jak na zawołanie, w tym samym momencie zabrzmiał dzwonek do drzwi. Mama poszła otworzyć.

- Do siebie idę. Żaden z gości nie przyszedł do mnie, tylko do ciebie, głupku.

Feliciana natychmiast doskoczyła do swej bliźniaczki, chcąc zaprzeczyć. Już zaczęła gwałtownie machać rękami, gdy ktoś im przerwał poprzez swoje pojawienie się w salonie.

- Co ty mówisz, Roma? - odezwał się ów gość. - A ja to co?

Lovina wydała z siebie dziwny dźwięk. Pisk? Wrzask? Jęk? Trudno określić.

- A-a-a-antonio?! Co ty tu robisz, idioto?

- Tonio~! - Feliciana podbiegła do dawno niewidzianego przyjaciela i wtuliła się w niego. Jej zazdrosna siostra odwróciła głowę i przybrała zezłoszczony wyraz twarzy. Prawda była taka, że była zbyt nieśmiała na podobne gesty.

Hiszpan pogłaskał przytuloną do niego dziewczynę i delikatnie ją od siebie odczepił. Podszedł do drugiej i wziął ją w ramiona, myśląc, że to jakoś udobrucha obrażoną szatynkę.

- Jestem tu, bo wasza mama mnie zaprosiła - szepnął prosto do ucha Lovinie. - Ale to dla ciebie zgodziłem się tu przyjechać, Roma.

Antonio szybko wywinął się zarumienionej dziewczynie, która chciała go kopnąć i zwinnie uniknął ciosu. Używała tego samego, gdy była mała. Pamiętał. Pamiętał ją, jej ruchy i zachowania doskonale. A mimo to przyszedł. Dla niej.

Uśmiechnął się tak, że zatwardziałe serce Loviny zaczęło bić szybciej. Tylko on potrafił wprawić ją w podobny stan.

A potem, jak gdyby nigdy nic, wyszedł z pomieszczenia i zaczął wesoło rozmawiać z państwem Vargas.

Wściekły wyraz zniknął z twarzy szatynki. Przysiadła na kanapie i zaczęła myśleć. Mówił prawdę? Może chciał ją tylko pocieszyć? A co najważniejsze, czemu, do jasnej cholery, nazywał ją jej drugim imieniem?!

Jakiś czas później wszyscy już byli na miejscu. Przyszła trochę dalsza rodzina Vargasów i przyjaciele Feliciany. Jakby nie można było zrobić dwóch osobnych przyjęć.

Wkrótce solenizantki zostały zmuszone do przyjścia do stołu i zdmuchania szesnastu świeczek.

- Mamo... - burknęła niezadowolona Lovina. - Nie jesteśmy już na to za stare?...

- Cicho. Jak nie chcesz, to Feli może zdmuchnąć wszystkie.

Dziewczyna przewróciła oczami i pozwoliła siostrze wykonać honorowe zadanie.

Po zdmuchaniu świeczek zrobił się wielki chaos. Wszyscy wstali z miejsc i próbowali się dostać do bliźniaczek, by dać im prezenty. W większości były to słodycze i pieniądze.

Lovina zauważyła, że Antonio trzymał tylko jedną paczkę. I dał ją Felicianie. Zabolało.

Zaraz jednak podszedł i do niej.

- Ty dostaniesz później, dobrze?

I znowu gdzieś poszedł, zostawiając osłupiałą dziewczynę samą.

*^*^*^*

Nadszedł wieczór. Większość gości wyszła. Została tylko rodzina Carriedo, która jak już zaczęła rozmowę z Vargasami, to nie mogła skończyć. Rodzice pili kawę, a Feliciana siedziała na swoim łóżku i pisała z kimś na telefonie.

Antonio wszedł do kuchni, gdzie była Lovina jedząca czekoladki.

- Roma.

Szatynka zauważyła intruza i natychmiast odłożyła słodycze.

- Co, idioto? Na co się gapisz?

- Na ciebie. Wiesz... miło się spędzało z tobą czas, gdy byliśmy dziećmi. Teraz mam prawie dwadzieścia lat, a ty już szesnaście, i... Kiedy cię zobaczyłem po tylu latach, cóż. Początkowo miałem dać ci coś innego, ale zmieniłem zdanie.

- Co? Nic nie rozumiem. Mów zrozumialej, głupku!

Hiszpan westchnął. Podszedł bliżej i złapał dłoń Loviny.

- Roma, ja się zakochałem. W tobie.
Dziewczyna zamarła.

- Cze-czekaj, co?! Co? Chyba n-nie mówisz do mnie, moja bliźniaczka siedzi tam, w pokoju... Idiota!

- Nie, Roma. Mówię do ciebie. Nigdy bym was nie pomylił. To ciebie kocham.

Czerwona twarzyczka gwałtownie skierowała się w dół. Lovina cała się trzęsła. To przecież niemożliwe. Nikt nigdy by mnie nie pokochał, a tym bardziej nie taka wspaniała osoba jak Antonio. Nie kogoś takiego jak ja.

Chcąc zaprzeczyć negatywnym myślom Włoszki, chłopak delikatnie złapał ją za podbródek i spojrzał jej w oczy.

- Mówię prawdę. Podobasz mi się taka, jaka jesteś.

Lovina chciała zaprzeczyć. Nie wierzyła w jego słowa. Co za głupie żarty? Miała ochotę zwyzywać go od największych debili.

Ale zanim zdążyła zrobić cokolwiek, została pocałowana.

- An-antonio?!

- Proszę, uwierz mi...

- Cholera - mruknęła Lovina. Zaczęła cicho płakać. Z radości, ulgi, strachu. Wszystko naraz. - Ja... No...

- W porządku, nie musisz nic mówić. To dla ciebie trudne, co?

- Mhm.

Usiedli na blacie, wciąż trzymając się za ręce. Dziewczyna nieśmiało oparła głowę na ramieniu Hiszpana. Widząc, że to mu nie przeszkadzało, odprężyła się i przemknęła oczy.

- A-antonio...? - odezwała się po dłuższej ciszy.

- Hm?

- Czemu nazywasz mnie „Roma"? Znaczy... Kiedyś też tak robiłeś i nie wiem, czemu.

- Bo to twoje drugie imię. A nie?

- Oczywiście, że tak, idioto! Ale czemu nie pierwszym?!

- Bo tak mi się podoba - zaczął wyliczać. - Jest ładnie. I oryginalniej. I rumienisz się, gdy tak cię nazywam. I nikt inny tak cię nie nazywa, więc pomyślałem, że to będzie wyjątkowe. I ty jesteś wyjątkowa.

- Głupi...!

- Twój głupi chłopak, tak.

- Mój głupi chłopak! - zgodziła się Lovina. - Czekaj, co?!

Antonio zaśmiał się, na co serce Włoszki gwałtownie zareagowało. Poczuła dziwne ciepło i radość.

W końcu była szczęśliwa.

***
A ja nie jestem szczęśliwa żegnam pa.