nudzi mi się.
dla Hetalianka za czekoladę XD
***

Hiszpan nerwowo grzebał w portfelu. Jak to się stało...?

Wściekły, siedemnastoletni chłopak właśnie używał całej mocy swojego gardła, żeby wyrzucić złość. Do tego uniósł krzesło i rzucił nim o ścianę. Odpadła drewniana noga.

  - Lovi, spokojnie, będzie dobrze...

  - Nie będzie! To twoja wina! Nienawidzę cię! A co gorsza, jestem głodny!

Antonio odetchnął głęboko. Do Lovino trzeba było cierpliwości, co nawet dla Hiszpana nie było łatwe, kiedy chłopiec wpadał w szał. Jego wściekłość i napady agresji wcale nie były urocze. Niestety.

Kolejne krzesło ucierpiało, a na ścianie pojawiła się paskudna wielka rysa. To się źle skończy.

  - Lovino. - Antonio zaryzykował i złapał Włocha za ramiona. Może tym razem nie wyląduje w szpitalu. - Kochanie, uspokój się. Damy radę, jasne?

  - Nie! Spieprzaj, stary pedale, wszystko zepsułeś!

  - Słońce, ty wiesz, że moja wypłata nie jest za wysoka i starcza tylko na mnie. To było jasne, że skoro tyle czasu spędzasz u mnie i wyciągasz ze mnie tyle jedzenia, to skończą nam się pieniądze, prawda? To tylko kilka dni, ja jakoś dam radę, a ty wracaj lepiej do swojego domu. Jeszcze tu nie mieszkasz. Nie, do czasu, aż będziesz sam zarabiał.

  - Ale...

  - Oddychaj, Lovi. Wdech i wydech. Będzie dobrze.

  - Nie jestem w ciąży, będę oddychać, jak tylko mi się chce, cholerny idioto!

  - Okej, okej. Tylko się uspokój i nie niszcz mi domu.

  - Dobra. Ale jedzenie masz mi załatwić, nigdzie nie wracam. Wolę siedzieć u ciebie, niż z głupim rodzeństwem i głupi rodzicami.

  - O, to ja już nie jestem głupi? - Ucieszył się Antonio. To już komplement ze strony Lovino.

  - Jesteś. Ale mniej od nich. Chcę pizzę!

  - Mam pomysł.

*^*

  - A-antonio? - zapytał niepewnie Lovino. - Co ty robisz? Przecież podobno nie masz...

  - Cii. Wybieraj, co tylko chcesz.

Siedzieli w pizzerii. Antonio specjalnie ją wybrał, bo pamiętał, że nie zarabiała za dużo, więc musiała być tania, a do tego nie miała kamer.

  - Dobra. Chcę tę.

Antonio złożył zamówienie, po czym usiadł bliżej Lovino i spojrzał na niego z uśmiechem z niewielkiej odległości. Włoch skrzywił się. Nie lubił tego uśmiechu. Był za ładny, za uroczy i za bardzo sprawiał, że Lovino czuł, że mu się ściska żołądek. W ogóle nie podobało mu się też to, jak bardzo kochał tego głupka. Ani to, że przyzwyczaił się do jego chęci do czułości, nawet w miejscach publicznych.

Włoch westchnął i oparł głowę o ramię Antonio. Głupek, pomyślał.

W końcu dostali pizzę. Lovino wyciągnął po nią ręce.

  - Czekaj. - Antonio go zatrzymał. - Bo jak zjesz, to się rozleniwisz i nie wyjdzie.

  - Co?

  - Po prostu rób to, co ja - poprosił starszy chłopak, wyciągając pudełko z torby. Jego słodki uśmiech wydał się Lovino niepokojący.

*^*

  - Kurna, idioto, coś ty wymyślił?!

Obaj stali pod jakąś ścianą w cieniu, ciężko dysząc. Antonio przyciskał do piersi kartonowe pudełko.

  - Ciebie popieprzyło! Naprawdę kradniesz, tylko po to, żeby spełnić moje głupie zachcianki?!

  - No... W sumie, jakby pomyśleć, to to było głupie - przyznał Antonio. - Ale to dlatego, że nie chcę, żeby moje kochanie było głodne. Musiałem coś zrobić...

  - Nie znoszę cię... Jesteś taki głupi. - Lovino pociągnął nosem. - Mogło ci się coś stać. Nie chcę, żeby mi cię zabrali...

  - Naprawdę, martwisz się?

  - Uch, niech ci będzie. A teraz daj mi to.

Włoch zabrał się za jedzenie ukradzionej pizzy. Nawet dał jeden kawałek Antonio. Niech zna jego dobroć.

  - STAĆ!

Lovino zakrztusił się kawałkiem pizzy.

  - Co, kurna?

Zza rogu wyszedł dość niski blondyn, który wyglądał, jak najbardziej zadowolona ze swojego życia i pracy osoba na świecie. Zaraz za nim był wyższy i już mniej wesoły mężczyzna.

  - Och? Nie spodziewałem się, że to będzie ktoś dorosły. Kradzież pizzy. Ciekawe! - odezwał się blondyn. - Nie ruszać się, policja.

Ten drugi patrzył w milczeniu. Kiedy otrzymał jakieś znaczące spojrzenie od towarzysza, zdecydowanie ruszył do pary.

  - Złapali nas? - spytał cicho Antonio.

  - Tak, debilu! Chcesz dalej uciekać?!

  - Chyba nie powinienem...

  - Użyłeś mózgu! I chwała ci za to! - syknął Lovino i ukrył się za ramieniem Hiszpana.

  - Pójdziecie po dobroci? - odezwał się ten wyższy, patrząc na nich z góry.

Włoch pokiwał twierdząco głową i zmusił do tego też Antonio.

Zostali zapakowani do radiowozu, który stał kilkadziesiąt metrów dalej.

  - Nie bójcie się, będzie dobrze - powiedział radośnie policjant, odpalając silnik.

  - Albo i nie - dodał ponuro drugi. - Nie musisz pocieszać aresztowanych.

  - Ale ja lubię! Nadrabiam twoją ponurość. Wolałbyś raczej, żebym to ja cię złapał, nie, Berwald?

  - Szczególnie, żebyś to był dokładnie ty, Tino.

Ten niższy blondyn, najwyraźniej nazywał się Tino, zaśmiał się. Antonio wychylił się ze swojego siedzenia.

  - Przepraszam - odezwał się. - Mam pytanie.

  - Tak? - spytał Tino, patrząc na niego w lusterku.

  - Panowie policjanci to są parą?

Zapadła cisza, przerywana tylko przez jakieś informacje z radia.

  - Wiedziałem, że palniesz coś głupiego. - Lovino westchnął i szturchnął Hiszpana. - Powstrzymaj się czasem.

  - Właściwie to... - zaczął Tino.

  - Tak - przerwał mu Berwald.

  - Co?

  - Co? - powtórzył Lovino.

  - Widzisz? Nie ma czego się bać - stwierdził Antonio. - A poza tym, nie masz skończonych siedemnastu lat przez następny miesiąc, odpowiedzialność spadnie na mnie. Muszę chyba znaleźć drugą pracę, żeby to spłacić...

  - Jesteś durniem.

  - Tak, wiem. Twoim kochanym durniem~.

  - Mhm.

*^*

  - Byłeś zadziwiająco spokojny.

  - Zamknij się. To twoja wina.

  - Tak, tak.

  - Przez ciebie muszę wracać do rodzinnego domu.

  - Tak, wiem.

  - A matka dała mi zakaz na spanie u ciebie i pizzę.

  - Ile razy mam cię przepraszać? To ja najwięcej zapłacę.

  - Ta, cokolwiek.