Nakaempake na ako ng mga gamit ko kagabi. 

Kakatapos ko na ding ayusin lahat ng mga kailangan asikasuhin sa school.  Only me and kuya Rai ang nakakaalam ng tungkol sa paghohome schooling ko.  Si tatay naman ang umasikaso sa iba. 

And ngayong araw na ito ang flight namin ni kuya.  Hmm,  di ko alam if ano ba dapat ang mararamdaman ko.  Hindi ko talaga alam,  malungkot na iiwan ko na ang mga dati ko nang nakasanayan, sila kuya Jude at Jaydee,  ang school. Sila tita at tito Pastor. 

And condo ko na komopkop sa akin ng ilang taon,  saksi sa pag-iisa ko sa buhay. 

Pero staying is like prisoning myself over and over. 

Atleast if I go out of the country with kuya is like setting myself free.  I'm free to mingle with others without the thought of being afraid that they might discover who really I am. 

Tama tong decision ko,  this is the key to my freedom. Walang pamilya at pangalan na masisira.  And I'll be who I am with no doubts and fears.

Huminga ako ng maluwag at hinila na ang maleta ko.  I was about to open my doorknob when I suddenly feel to stare one more time the places in where I keep my secrets.  A tears fall from my eyes pero agad ko din itong pununasan at daling tumalikod at binuksan na ang pinto ng condo ko.  I locked it pagkalabas ko.

"Surely,  I will miss my unit.. "

Pahayag ko bago pumunta sa elevator.

Susunduhin daw ako ni kuya Rai so I will wait for him.  Pero hindi dito dahil ayukong makita ako ni kuya Jude baka kasi magawi dito si kuya Jude. 

Bago ako sumakay ng taksi at tinanaw ko muna ang building kung nasaan ang unit ko.

Nagpara na ako ng taksi at sumakay na dito.  I hope kuya Rai is already there waiting for me sa nagkasunduan naming lugar upang maghintayan papuntang airport.

I can start a new life now.  Walang takot at walang alinlangan.  Though alam ko namang I still have the tie to tatay at sa family niya.  Atleast malayo ako. 

Kinuha ko yong phone ko sa bag.  Baka may text na si kuya Rai.  Hindi nga ako nagkamali dahil may two test messages ako. I opened kuya Rai's text.  Malelate daw siya ng kaunti.  Okay lang naman sa akin iyon.  Kaya nireplyan ko ko nalang siya.  After my text message sent to kuya Rai another message appear. 

Napatigil ako at napatitig sa mensaheng natanggap ko.

I really don't know what to feel,  but atlist may kunting kurot ito sa puso ko.

Mag-iingat ka anak.
From: Tatay

Three words from tatay pero it means a lot.  It bringa me doubts after a seconds of reading it. 

Ready ba talaga akong iwanan sila ang buhay ko dito.  He still tried to became a father to me naman kahit gaano kahirap ang situation.  Did he deserve this?  Should I left him,  my father.  My only family? 

No!  Baka nadala lang ako sa message ni tatay.  Sure ako dito. 

Remember,  it's for your freedom Ani.

I told myself. Wala nang bawian. Tinitigan ko ang plane ticket ko at saka tumango-tango. 

Bumaba na ako ng taxi at hinila yong maleta ko sa lilim ng isang building.  Umupo ako sa upuang nakita ko.

Nilibang ko ang sarili ko habang naghihintay kay kuya Rai. Why it took h so long.  Almost thirty minutes na,  wala pa siya.

I decided to text him.  Ni wala man lang siyang message sa akin.

While texting kuya Rai may tumigil na kotse sa tapat ko.  Dali ko itong tinignan baka si kuya Rai na pero to my dismay,  hindi ito yong sasakyan ni kuya Rai.  Bumuntong hininga nalang ako at nagpatuloy sa pagtetext.  Masyadong na o-occupied yong isip ko ng maaring dahilan ni kuya Rai kung bakit wala pa siya. 

After sending my message to kuya Rai ay napatayo ako at nag-inat.  Sa di kaayuan ay nakita ko yong isang lalaking may hinihilang maleta.  Patungo ito sa kotseng tumigil sa tapat ko. 

Napakunot-noo ako dahil parang parehas yong maleta ko at yong maleta nong lalaki. 

Pagtingin ko sa maleta ko ay wala ito.  Napalaki ako ng mata at tumingin sa lalaking inaayos na yong maleta sa likod ng kotse niya.

It must be kuya Rai,  weird namang hindi niya ako kinibo at hindi ko namalayang kinuha niya yong maleta ko. So I decided to draw near to this man.  Nakatalikod kasi, pero I doubted na si kuya Rai to.  Parang ibang tao,  yong gupit at porma. 

"Rai! "

Wika ko noong makalapit ako. Himarap ito sa akin at nagulat ako noong hindi si kuya Rai ang nakita ko,  because it's Ken. 

"K-ken?.. "

Tinitigan lang ako ni Ken.  Magkahalong galit at lungkot ang mukha niya.  Hindi ko alam kung bakit ganito siya.  Pero kinalabutan ako.  He is not the Ken that I used to know and mingle with. Parang hindi ko kilala ang Ken na nasa harap o ngayon. Sobrang seryoso niya. 

Kinuha nito at wrist ko at bunuksan niya ang pintuan ng kotse niya at pinapasok ako doon. Pumasok na din siya.  Ako tulala at hindi malaman ang gagawin at sasabihin.

"I told you to come to me, sabi ko lumapit ka sa akin kapag nahihirapan ka,  nalulungkot at hindi ko sinabing umalis ka. "

Seryoso at madiin na sabi ni Ken. Nakakatakot ang prinsensya niya.  What happened to Ken? Bakit siya ganito?

Natauhan ako at daling binuksan yong pintuan ng sasakyan niya.  Pero agad niya itong nilock.

"You can't leave Ani.. "

Di ko alam kung saan niya nalaman pero hindi pwede ito.  Hindi niya ako pwedeng pigilan. I am sure with my desicion. 

"Ken buksan mo to,  ano ba! "

Wika ko at pinipilit na buksan yong pintuan ng sasakyan niya.

"Ken ano ba!  Baka malapit na si Rai, Ken buksan mo to, lalabas ako.!"

"I said you can't  leave Ani! "

Napatigil ako sa kakangawa,  bakit parang galit si Ken na aalis ako.  Bakit ba siya ganito.  If alam niya talaga yong story ko he should let me be happy.  Hindi yong ganito siya.

"What do you mean Ken?  I can leave,  it's my decision not your decision.  Kaya buksan mo na to and let me go! "

But instead ay pinaandar niya ang sasakyan niya at pinaharurot ito palayo..

*****