Chmury otaczające Świątynie Boską
100 lat później

Lata przemijały, jednak dwójka niebiańskich istot wciąż trzymała się razem. Z upływem czasu Eblis, Gabriel i ich towarzysze przemienili swoje dziecięce pióra w bardziej dojrzałą i godną postać anioła. Wraz z wiekiem nadszedł również czas na większe obowiązki i rozwinięcie umiejętności. Każde z nich pragnęło wspinać się po stopniach hierarchii, aby w końcu osiągnąć status Archanioła, a być może nawet Cherubina.

Odegrana w przeszłości improwizacja, dała Eblisowi do zrozumienia, że nie ma co liczyć na emocjonalną relację z Gabrielem. Jego anioł zapadł mu jednak tak mocno w pamięci, że nie potrafił zerwać z nim kontaktu. Poświecił się więc pracy, jaką jest niesienie dobrej nowiny i drobne uczynki na ziemi, z którą, pomimo iż nie potrafił przyznać sam przed sobą, zdążył się zżyć. Gabriel odczuwał coraz większą tęsknotę za Eblisem, gdy ten wyruszał na Ziemię, wiec starał się spędzić z nim jak najwięcej czasu, gdy jego przyjaciel wracał do Anielskiej świątyni. Dzięki wieloletnim obserwacjom wiedział, że Eblis odznaczał się rutynowością, co prawie na 100% pozwalało mu określić, gdzie akurat znajduje się jego towarzysz od lat dziecięcych. Czas pomiędzy pracą spędzali razem. Tego dnia, jak zawsze, odpoczywali na beztroskich spacerach wzdłuż linii chmur.
- Popatrz, jak pełzają dookoła po ziemi... Niczym małe mrówki, które łatwo zgnieść – Powiedział Eblis obserwując z góry prymitywny rozwój ludzi.
Dostrzegłszy przerębel w chmurnym szlaku, zatrzymał się i zasiadł przy krawędzi, pozwoliwszy by jego nogi zwisały bezwładnie w dół. Gabriel nie pozwolił sobie na takie ryzyko, siedział, więc obok przyjaciela ukryty w cieniu chmury, na której czuł się bezpiecznie.
- Tak, ale jacy są przy tym fascynujący, myląc los z przypadkiem. – Zauważył Gabriel, opierając się o ramię jego towarzysza.
- Czy to nie jest śmieszne? Nie... Zapytałbym raczej, czy to nie jest żałosne? Myślenie, że jest ktoś w niebiosach, kogo mogą obwiniać? – odruchowo złapał platynowy kosmyk włosów Gabriela i zawiną go wokół swojego palca, bawiąc się nim.
- Tak, ale nawet obwiniając los za życie, którym sterują, mają nadzieję, że jest to życie jakiego chcieli. - Blondyn spojrzał na swojego rozmówce.
- Tak. Ale wciąż... - Eblis nie odpuszczał w zadawaniu pytań. - Żyjąc dzień po dniu, aż do śmierci. Świadomi, że nigdy nie otrzymują odpowiedzi. Są naiwni.
- Ale wciąż pytają "dlaczego?". I idą przez życie jakby na końcu była jakaś nagroda. Dla niektórych jest to Niebo. Chyba nie ma lepszego miejsca, do którego można trafić!
- A mnie to już zaczyna nudzić. Nigdy nic się tu nie dzieje... - Marudził Eblis okręcając pasma włosów wokół palca, co sprawiało Gabrielowi olbrzymią przyjemność, jednoczenie jednak bardzo go rozpraszało.
- Oni są tylko ludźmi! Nie widzą, że zawsze byli i będą...- Zamilkł i przymkną na chwilę oczy, by powstrzymać mruknięcie zadowolenia - Tylko ludźmi, mimo wszystko. Więc wspinają się i wspinają, dla tej rzeczy, którą zwą ,,miłością".
- Aż spadną! – gwałtownie uniósł ramiona, na co Gabriel zesztywniał przestraszony szybkim ruchem - Czy to nie jest farsa? Czy to nie jest marnotrawstwo? Walcząc z tym co nieuniknione. - płomiennoki odczuł ukucie gniewu. Jakim prawem anioł, który tak śmiało wypowiadał się o ludzkim miłosierdziu, był taki ślepy na jego miłość.
- Tak, ale może śmierć okaże się czymś więcej, niż nami.
- Nie wiem i mnie to nie obchodzi. – mrukną i pochylił się do przodu by przyjrzeć się Ziemi dokładniej.
- A czy mają inny wybór? Skazani są na wpychanie kamienia zwanym życiem pod górę, a droga jest nierówna i niebezpieczna. Więc dają i biorą...
- Mając nadzieję, że ktoś uratuje ich od upadku. – przerwał mu Eblis i spojrzał na Gabriela, powoli rozumiejąc. - Modlą się, przeklinają, żyją, umierają. Nie wiedząc, że ,,ich prawda" jest tylko kłamstwem innego człowieka.
- Jedzą, śpią, kochają, nienawidzą. Tak gwałtownie jak liść porwany przez wiatr. Są niestali i nietrwali, mają jednak nadzieję, że ich istnienie ma jakiś większy sens.

Gabriel świadomy był jednak, że w swej kruchości życia są bardziej szczerzy, niż on jest wobec Eblisa.

- Spójrz na ich zagubienie... Oni są tylko ludźmi, nie widzą, że wszystkie te lata mogli oddać tobie i mnie. Są tylko ludźmi..wiec nie oczekuj od nich zbyt wiele, mój Aniele. To proste. Oni dają, a my bierzemy, aż ich głupie serca się nie złamią. – Eblis zaśmiał się, wstał, otrzepał koszulę z wilgoci z chmur i już planował odejść, jednak został zatrzymany przez Gabriela, który złapał jego rękę.
- Patrząc na nich stąd... Jestem zainteresowany ich miłością.
Eblis milczał przez chwilę zamyślony. Pomógł Gabrielowi wstać.
- Więc zejdźmy tam.
- Huh?
- No chodź, zanim się rozmyśle! Jak tak ci na nich zależy... No nie patrz tak na mnie... Zabieram cię na spacer wśród śmiertelników. Zniżę się do ich poziomu....