Nag simula na ang papatay samin, tumingala ako sa itaas wala akong makita na pwede ko akyatan na puno. Hindi ko mapigilan umiyak dahil sa natamong sugat. Nang lamig na ang boung katawan ko, siguro maputla na ako nito.

Nakahawak ang isang kamay ko sa balikat upang mapigilan ang pag agos ng dugo ngunit na alaala ko. Umupo ako sa maputik na lupa, saka maingat na pinunit ang damit ng biglaan na ikinasigaw ng mahina. Gusto ko na ipikit ang mga mata ko pero hindi pwede. Kailangan ko pang mabuhay para sa pamilya ko.

Dahan-dahan ko itinali ang punit na tila sa balilat, mahirap igalaw ang kanang kamay dahil sa sugat. Bakit kailangan ko pa maranasan ang lahat ng hirap na ito? Diyos ko. Unti-unti na ako nawalang ng pag-asa makaligtas sa kamay nila. 'Mag isip ka Zack. Walang paghihirap ang hindi mo nalampasan," ito tumatakbo sa'kin isipan na pilit ko inulit-ulit isipin.

Sa pag ihip ng hangin ako'y nakaramdam ng matinding panlalamig sa buong katawan. Kailangan ko ng apoy o mainit na kahit ano. Pinakiskis ko ang dalawang palad ko ng dahan-dahan ngunit hindi sapat. Hindi maaari baka mawalang ako ng malay at makita ng isa sa kanila.

Bang!

Isang putok ng shotgun ang umalingangaw sa buong kagubatan kasabay nag siliparan ang mga ibon. Napatingala ako, pinag masdam ko ito ng mabuti kung saan ito banda. Napanganga na lamang ako, napag tanto na malapit lamang sa'kin. Kailangan ko lumakad. Binali ko ang sanga ng isang puno kahit nag dudugo na aking palad ay wala akong paki. Hindi ako papayag na mamamatay dito. Ang lungkot naman nu'ng, hindi makikita ng pamilya ko ang katawan ko.

Dahan-dahan tinungod ang sanga nag silbing alalay sa pag lakad ko patungo sa kabilang direksyon. Sa bawat hakbang ramdam ko ang sakit ng buong katawan ko. Napalingon ako saka tumingala. Lagot may dalang flash light, mas lalo ako nito mahirapan mag tago kung lalaban ako hindi sapat ang lakas ko.

Bumalik ako sa pag lakad, pa linga-linga sa paligid, nag baka sakaling may makita na pwede ko pag taguan ngunit sa kasamaan palad ay wala akong nakita kung hindi puro damuhan. Napahinto ako. Tinitigan ang mataas na puno na may mayabong na dahon. Tamang-tama sa pag taguan ko pa samantala . napalunok ako, na kalimutan ko paano ako aakyat sa puno.

Akmang hahakbang ako na bigla ako madulas na ikinatumba ko subra. "Ahh!" agad ko tinakpan ang bibig ko. Hindi ko pa kaya lumakad. Wala na akong maisip na paraan nanakit na din ang aking binti kaya gumapang sa kabatuhan kahit nasusugatan ng mga maliliit na bato na patulis ang tuhod at siko ko. Hindi ko naisipan huminto kahit hindi ko na kaya ang sakit.

Pikit, dilat ako gumapang kahit nakasalubong ako na mga insekto ay hindi ako umiwas. Na pag tanto ko matataas ang mga damo sa kilagyan ko, tiyak hindi ako makikita nito kung manatili ako nakadapa.

Narinig ko ang mga yabag sa paligid. Hindi ko matukoy kung saan banda ito patungo na direksyon. "Aba Pre mukhang patay na yon narinig natin kanina na sumigaa. Ano sa tingin mo Pre?" naiinis na wika ng isang lalaki. "Siguro nga patay na iyong, baka kinain na yon ng mga ligaw na hayop. Tara pre sa bandang iyon." wika ng ikalawang lalaki.

Rinig ko ang mga yabag paalis, nakahinga ako ng maluwag, hindi dapat ako makampanti sa'kin kalagayan. Muli na naman ako gumapang, hindi ko alam kung saan ako patungo nito. Walang lamang ng isip ko ang mabuhay.

Huminto ako may isang lalaki ang palapit sa pwesto ko habang palinga-linga sa paligid, uminon pa ng alak sa kabilang kamay nito palakol. Napalunok na naman ako, nasa ngiliran ko na siya. Hindi na ako nag dalawang isip na patayin siya. Dahan-dahan ko kinuha sa medyas ang isang maliit na basag na salamit ngunit matulis, palagi ko dala- dala ito, sapagakat dito ako tumingin kung maayos na ba ako.

Palihim ako nakangiti, kailangan ko pumatay para mabuhay. Ito na ang pagkakataon ko binitawan nito ang palakol. Mukhang sumang ayon sa'kin ang swerte nakatalikod ang lalaki. Dahan-dahan ako lumuhod, inihanda ko na ang kamay ko, buong pwersa ako tumalon na hindi niya namalayan. Tumama ang hawak ko na matulis na salamin sa leeg nito. Saka ko pinag suntok ng kaliwang kamay ko ang kaniyang ulo.

Dahil sa gulat ay patalon ang lalaki saka hinampas ang bote sa'kin tumama ito sa balikat niya, tumalsik ang maliit na basag na bote na tumama sa'kin mukhan. Bago ako maunahan tumigil ako sa pag saksak sa leeg, kumapit ako mabuti saka sinaksak ang mag kabilang balikat na ikinahiyaw ng lalaki sa sakit. Na ihulog ako nito na mabilis ito umikot. Sa pag hinto nito kasabay bumagsak sa lupa.

Nag madali ako gumapang patungo sa palakol ngunit nahawakan ang aking binti. Napatingin ako sa lalaki na sumuka ng dugo. Buong pwersa ko sinipa ang mukha nito na ikinabitaw nito. Sa pag hawak ko sa palakol kasabay na ibinato ko ito sa lalaki, nandiri na lamang ako na tumama ang palakol sa ulo, sumirit ang dugo na ikinasuka ko ng labis.

Dahan-dahan ako umupo na may ngiti sa labi. Habang nakatingin sa lalaking walang buhay. Naiyak na lamang ako sa takot habang nakangiti. "Mabuti na patay ko siya." napahawak ako sa ulo na sumakit bigla na parang bang hinampas ng bakal.

Unti-unti nandilim ang paningin ko, hindi ito pwede mangyari, linabanan ko ito, kinalma ko ang aking sarili. Tiniis ang sakit habang sinasabunutan ang sarili.

"Ahhh!" malakas na sigaw ko. Napahinto ang pag sigaa ko kasabay ang nawala ang sakit ng ulo ko. Pakiramdam ko parang akong nakalutang sa hangin. Walang naramdaman na emosyon , nakatulala ako, walang maisip na sunod gawin. Wala akong paki kung marinig nila ang iyak ko.

Bang!
Wag...!

Nabuhayan na naman ako ng loob na marinig ko ang putok ng baril. Kailangan ko mag pahinga. Pinikit ko ang aking mga mata habang tinanong ang aking sarili. Mali ba ang nagawa ko? Masama na ba ako? Tulad nila? Nakaramdam ako ng matinding kalungkutan na hindi ko lubos maunawaan.

"Papatay ako ulit, kahit sinong makita ko!" hindi na ako nakaramdam ng takot o lungkot. Ang nanaig sa'kin isipan at puso ay galit. Galit ang siyang kokontrol sa'kin katauhan na mahina.

Umalingawngaw ang bose's ko sa buong kagubatan. Tiyak ko rinig iyon ng lahat nasa loob ng gitna ng kagubatan.