'Claire! Kom eens kijken! Het is af!' gilde Huã, het Aziatische meisje. 

Claire herinnerde zich nog goed hoe ze de eerste weken in het huis heel teruggetrokken en stil was. Claire had zich elke keer dat de tranen over Huã's gezicht stroomden machteloos gevoeld. De meeste jonge kinderen waren al na een paar dagen opgehaald door hun ouders, grootouders of andere familieleden en stelden het nu goed volgens hun brieven en foto's. Maar naarmate de dagen verstreken, kwam er maar niemand voor Huã. 

Op een regenachtige dag kwam eindelijk het nieuws waarvan we al wisten dat het zou komen. Op een klein stukje papier, een briefje dat ze speciaal hadden gebracht om te zeggen dat we het monster mochten houden. 

Huã heeft weken gehuild en als het beter leek te gaan, stortte ze toch weer in na verloop van tijd. Claire had zich zo machteloos gevoeld. Gelukkig ging het de laatste tijd al wat beter en was ze haar blije, enthousiaste zelf weer.

'Ik kom!' riep Claire terug en ze wandelde rustig over het padje van de voordeur naar de poort. Ze had een paar minuten geleden op de dorpel de brieven gelezen van de anderen. Ze had er weer tientallen ontvangen met foto's en al. Velen hadden voor een zo normaal mogelijk leven gekozen, bang om weer als monsters bestempeld te worden. Ze vond het jammer dat ze waren weggaan en hadden besloten om zich weer te verstoppen, maar dat kon Claire ze niet kwalijk nemen. 

Alleen Huã, Marilyn en haar vader, Jacques en uiteraard haar eigen vader waren gebleven en het was best gezellig zo onder hun gezessen. Met de scherven van verschillende levens hadden ze één familie gemaakt en daar waren ze best wel trots op. 

Ze staarde naar het bordje dat Huã had gemaakt met haar gave om bliksem te sturen, ze graveerde letters in echt bijna alles.

'Wauw, Huã het is prachtig,' zei Claire vol ontzag en ze meende het oprecht. In krullerige letters had op een mooi goudkleurige plaat ons motto geschreven.

Het huis van de vrijheid,

Waar onze vrijheid enkel aan ons toebehoort.
Vrijheid – v; Het recht om je eigen keuzes te maken. 
Het recht om altijd jezelf te zijn, zonder je te hoeven verbergen. 
Het recht om te worden wie je wilt zijn.

Claire wist dat de anderen haar zouden steunen als ze ervoor zou kiezen om actie te voeren tegen iedereen die hun als monsters hadden bestempeld. Ze wist ook dat ze het goed zouden vinden om kinderen zoals hen kennis te laten maken met hun krachten zodat ze ze konden leren beheersen. Om ze allemaal uit te nodigen in hun huis.

Maar voor nu was dit even genoeg en geniete ze van het aanblik van haar gebroken maar unieke familie.
Het vechten was voor later. Nu hadden ze allemaal even de tijd nodig om hun wonden te laten helen.

'Weet je...' zei Claire. 

'Wij gaan uitzonderlijke dingen doen,' vulde Jacques haar aan, terwijl Claire hem speels een tik tegen zijn arm gaf, omdat hij weer in haar hoofd had gekeken.

'Als de tijd daar rijp voor is,' besloot Marilyn.