Toen ze wakker werd, was haar beeld in strepen ingedeeld. Het duurde even voor ze besefte dat het tralies was. Voorzichtig richtte Claire zich op ervoor zorgend dat ze haar hoofd niet stootte aan het lage plafond. Nog steeds een beetje duizelig nam ze de ruimte in haar op. 

Ze zat in een kooi die omringd werd door minstens vijftig andere kooien. Ze kon in elke kooi de omtrek van een persoon herkennen.

'Wel, wel, onze nieuweling is wakker?' Een vrouwenstem deed Claire opschrikken. Nu ze goed keek, kon ze in de schaduwen een vrouw onderscheiden. De enige persoon in deze ruimte die niet gekooid was.

'Je kunt je vast niet voorstellen hoelang ik naar je gezocht heb? Vast niet. Je hebt me vast niet eens gemist,' mijmerde ze.

'Hoe kan ik iemand gemist hebben die ik niet ken?' reageerde Claire bijdehand. In een razendsnelle beweging stond de vrouw voor de kooi.

'Niet kennen...' beet ze me toe, 'kijk dan maar eens heel goed!'

Claire hapte naar adem. Dit kon niet waar zijn, dit moest een hersenspinsel zijn.

'Moeder?' fluisterde ze, maar ze wist dat iedereen het gehoord had.

'Ik heb je misschien gebaard maar ik zal nooit jouw moeder zijn. Mijn dochter is dood. Haar gezicht wordt gedragen door een monster, een moordenaar,' zei ze terwijl ze zich van Claire weg draaide en wegliep.

'Waarom?' vroeg ze zachtjes. Haar moeders schouders verstrakte.

'Waarom?' Ze gebaarde naar al de anderen rondom haar. 

'Waarom zij? Dit is iets tussen jou en mij? Zij hebben niets gedaan.'

'Ze zijn zoals jij, dat maakt hen even schuldig. Als jij er toen niet was geweest, had één van hen het wel gedaan,' krijste ze. 'Ik heb deze monsters allemaal één voor één verzameld in de hoop dat jij er op een dag tussen zat. Je zat er alleen jammer genoeg nooit bij,' zei ze met een oprecht teleurgesteld blik. 'Ach en je weet hoe dat gaat, ik verloor mijn geduld en zorgde ervoor dat iemand je vond en ophaalde.' 

Ze greep de tralies met beide handen vast en Claire trok zich terug tegen de andere kant van de kooi. Alles om maar zo ver mogelijk uit haar buurt te blijven.

'Je hebt hem van me afgepakt en daar ga je nu voor boeten! Jij gaat even hard lijden als ik gedaan heb. Jij gaat de prijs voor mijn leed betalen.' Ze schreeuwde nu recht in Claires gezicht. Haar moeders gezicht werd helemaal rood, neigend naar de paarse kant. Claire sloot haar ogen en wachtte op de klap, die niet kwam.

'Met een paar kletsen kom je er deze keer niet mee weg, als dat is wat je denkt,' zei haar moeder nog voor ze zich plotseling omdraaide en wegliep.

Pas toen haar moeder weg was merkte Claire de starende ogen op. Nu ze wist dat ze er waren, voelde ze alle blikken prikken op haar huid. Een paar minuten was de ademhaling van haar en haar medegevangenen het enige geluid in de ruimte.

'Dus jij bent "het" monster?' doorbrak iemand de stilte en ze legde een duidelijke nadruk op "het". 

Claire keek rond en zag een meisje, dat in lotushouding zat, haar vragend aankeek, Marilyn keek haar aan.

'Marilyn?' bracht ze er stotterend, vragend uit. Ze leek op Marilyn, maar toch ook weer niet. Ze was dunner, haar wangen waren aan het invallen, er zaten wallen onder haar ogen en haar gezicht was bedekt met een laagje vuil maar voor de rest was het Marilyn. 

'Lang niet gezien, Claire,' zei Marilyn en ze lachte haar lach. 

Claire kreeg tranen in haar ogen. Marilyn was voor haar steeds de grote zus geweest die ze niet aan haar grote broer had gehad. Om haar zo te zien, deed haar ongelooflijk veel pijn. Ze keek rond, naar alle vuile gezichten die zowel heel jong als heel oud waren. Ze zag de ingevallen gezichten, ze zag de angst, de gebroken dromen en het verlangen naar iets wat ze dachten niet te kunnen hebben, vrijheid. Het was niet eerlijk dat we werden veroordeeld voor iets waar we niets aan konden doen. 

Zonder de mening van de anderen af te wachten nam ze een besluit. Vrijheid hoorde van en ervoor iedereen te zijn. Wat er ook gebeurde, zij hadden er ook recht op. Het was niet eerlijk dat zij gestraft werden voor iets wat zij had gedaan. De tijd was gekomen om dat rechtzetten maar door, hier op deze vreselijke plek, zielig in deze kooien te blijven zitten zou er niks opgelost raken.

'We moeten hier weg,' besloot Claire en ze wilde de tralies met haar beiden handen vastnemen in de hoop dat ze ze kon buigen.

'Nee!' gilde een klein meisje met waarschijnlijk een Aziatische afkomst. Ik schoot weg bij de tralies.

'Er staat stroom op de tralies,' fluisterde ze paniekerig terwijl ze zorgelijke blikken op de ingang van de tent wierp alsof er elk moment iemand kom binnenkomen om haar te straffen voor de hulp die ze me bood. 

Ik ademde diep in en probeerde in de krappe ruimte de ijsberen. Ik kon mijn krachten gebruiken om hier uit te komen, maar beheerste ik die wel voldoende? Elementen besturen was haar gave. Hoorde elektriciteit ook bij de elementen? Er was maar één manier om daar achter te komen. Bijtende op haar lip staarde ze naar de tralies. Ze voelde de blikken van de anderen op haar branden.

'Haal het maar niet in je hoofd,' zei een oude man.

'Gedachten lezen?' vroeg Claire meer als een bevestiging op wat ze al wist.

De oude man haalde zijn schouders op. 'Alleen de gedachten die schreeuwen om gehoord te worden. Je hebt een mooie droom meisje, maar ik raad je aan die te laten vallen voor je jezelf teleurstelt en breekt.'

'Niet echt de peptalk die ik verwachtte,' mompelde ze terwijl ze haar aandacht weer op de tralies richtte. Claire ademde diep in en hoorde hoe ook de rest hun adem inhield. De schok en de pijn die toen volgden waren niet te beschrijven. Ze voelde hoe haar zenuwen schokten en branden. Nog na-schokkend lag ze op de bodem van haar kooi. Gemompel ging door de ruimte, maar Claire weigerde om op te geven, het was tenslotte nog maar de eerste poging. Na een paar minuten van gewoon op de grond te liggen stond ze op. Als het kon zou ze de tralies recht in de ogen kijken om het te intimideren, maar zo werkte het jammer genoeg niet. Niet nadenken, gewoon doen. 

Ze greep ze de tralies opnieuw vast, een withete pijn sloeg toe, maar opeens voelde ze ook iets anders. Opnieuw liet ze los en lag ze een paar minuten na-schokkend op de grond. Ze had iets gevoeld en als het klopte...

'Claire genoeg!' beval Marilyn, 'Je moet stoppen. Het is over.'

Hijgend richtte ze zich op. 'Nee.'

'Claire? Wat ben je van plan?' vroeg Marilyn.

'Dat is gewaagd maar geniaal, meissie.' mengde de gedachte lezende, oude man zich in het gesprek.

'Jacques...' klonk Marilyns stem waarschuwend, 'wat is ze van plan?' 

Jacques antwoordde niet en Claire concentreerde zich opnieuw op de tralies. Met haar haren rechtovereind zou dit vast grappig zijn geweest als het een film was, maar dat was het niet. Voor wat hopelijk de laatste keer was greep ze dapper – en deze keer met een plan – de tralies vast. 

De brokjes, de stukjes, de onzuiverheden in het goedkope metaal, de kleine stukjes aarde kon ze voelen. Ze voelde hoe ze zich naar haar hand bewogen en dan gebeurde het. De tralies bogen zich naar haar wil. Ze maakte een kleine opening en viel toen op de grond, opnieuw schokken maar lachend, oprecht en hard. Haar moeder had altijd een besparend kantje gehad, als het goedkoper kon zou ze het ook goedkoop doen, maar de goedkope tralies was niet één van haar beste zetten. 

'Wat is er net gebeurd?' vroeg Marilyn met een nogal verwarde blik op haar gezicht.

'Bij goedkoop metaal wordt niet zoveel gefilterd. Met gevolg dat er nog veel brokken aarde inzitten en...' legde Jacques uit.

'En ze heeft de brokken gestuurd,' maakte Marilyn de zin af, 'slim maar roekeloos.'

'Ik leerde het van de beste,' hijgde Claire liggend op de grond. Ze moest snel handelen, maar haar hoofd stond nu echt op ontploffen. Langzaam richtte Claire zich op en kroop ze door de opening erop lettend dat ze de tralies niet aanraakte, een vierde schok zou er net eentje teveel zijn. 

Strompelend vervolgde Claire haar weg door de ruimte tussen de kooien door. Sleutels zei een stemmetje in haar hoofd. Er moesten hier ergens sleutels zijn. Na een tijdje rond dolen vond ze de sleutels aan de sleutelring van de slapende bewaker. Langzaam en zo stil als ze kon sloop ze als een jager dichter naar haar prooi. Iemand had het op haar voorzien die dag, dat wist ze zeker. Vooral toen ze met haar voet een emmer omver trapte, de bewaker schoot rechtop en zette zijn voeten recht in de plas water die de omgevallen emmer had gecreëerd. 

'Sorry,' verontschuldigde Claire zich nog voor ze het water gebruikte om hem te bevriezen. Ze haastte zich zo snel mogelijk terug naar de kooien waar de anderen stilletjes juichten toen ze één voor één de kooien begon te openen. 

'Dankjewel Marilyn,' zei Claire toen ze haar stevig omhelsde.

'Ik weet niet waarom je mij bedankt, maar ik denk dat ik jou moet bedanken,' zuchtte Marilyn. 'Ik gaf op, maar jij liet me zien dat opgeven het laatste is wat je moet doen om te krijgen wat je wil. Dus dankjewel Claire.' 

Als het aan Claire lag, hadden ze nog even zo gestaan, maar toen begon het geroep en het geren, de chaos van de ontsnapping, de chaos van het gevecht naar vrijheid.