Claire sloeg op haar boksbal en er schoot een pijnscheut door haar arm. Ze sloeg nog eens en nog eens. Haar armen schreeuwden het uit van pijn, ze ademde gierend en haar T-shirt plakte op haar rug. 

Silvia de Jong was de reden dat ze nu zoveel mogelijk woede eruit probeerde te slaan. Silvia had weer staan roddelen over haar in de gang, waar iedereen het kon horen en waar iedereen vrolijk meedeed en lachte. Claire had op dat moment zoveel zin gehad om het eruit te laten, maar het kon niet. Ze had op haar tong moeten bijten, kalm moeten blijven en langzaam maar zeker langs Silvia naar buiten moeten lopen en doen alsof het haar niet raakte. Wat het eigenlijk wel deed.

Haar armspieren begonnen te branden. Haar lichaam eiste dat ze stopte met deze uitputtingsslag, maar dat kon niet. Ze moest het onder controle zien te houden anders kon ze Silvia of iemand anders veel schade berokkenen. Ze had ze in brand kunnen steken, hun omver kunnen blazen, of erger. Ze sloeg er nog een paar keer zo hard mogelijk op los. Ze hoopte dat ze nu te moe was om het eruit te laten. 

Soms wilde ze dat ze het gewoon kon loslaten op alles en iedereen die haar verdriet had gedaan, maar dat kon niet. Het circus zou haar komen halen als dat gebeurde. Haar leven zou eindigen als ze haar kwamen halen. 

Ze zou nooit kunnen zijn wie ze echt was. Altijd verplicht zich te verstoppen en zich anders voor te doen dan ze was. Ze zou nooit echt vrij zijn en dat kwam allemaal door de kracht die in haar school. Een kracht die ze niet begreep. Een kracht die zich al op een jonge leeftijd aan haar had geopenbaard en dat moment zou ze nooit vergeten. Dat moment zou haar voor eeuwig achtervolgen in al haar dromen.
Het zou haar ervoor altijd aan herinneren wat voor monster ze was, is en altijd zou zijn.