'Haar naam is Claire. Ze is zeventien en studeert op de openbare school hier in de buurt,' zei ze. Haar stem klonk koud en emotieloos terwijl ze de foto van een lachend tienermeisje over tafel naar hem toe schoof. Hij slikte en keek de vrouw aan. 

Ze had hem rond de middag gebeld, het was een mysterieus en kort telefoontje geweest. Ze had hem gevraagd om naar haar toe te komen, zonder verdere informatie te geven. Ze zei enkel dat hij er spijt van zou krijgen als hij dat niet deed.
Rond zes uur, toen het buiten al begon te schemeren, was hij aangekomen op wat leek op een circusterrein. Het was muisstil op het terrein, tot een gil uit één van de tenten door de stille nacht sneed en hem kippenvel bezorgde.
De woonwagen die hij was binnengelopen was pikzwart geschilderd, ook binnen was het interieur zo donker mogelijk gemaakt. De gordijnen zaten potdicht en in een stoel achter het bureau had hij nog net de contouren van een persoon kunnen onderscheiden.

'Waarom ik? Waarom die Claire?' vroeg hij terwijl hij de trilling uit zijn stem probeerde te bannen, wat niet helemaal lukte.

'Dat doet er niet toe,' reageerde ze bits, 'je gaat exact doen wat ik je vraag. Of wil je soms dat je lieve Marilyn iets overkomt.'

Zijn hart sloeg een slag over en hij slikte. Marilyn, zijn Marilyn, was een paar maanden geleden verdwenen en nu leek deze vrouw te weten waar ze was. Eindelijk ging er een licht in hem op, de puzzelstukjes vielen op zijn plek. Hij begreep nu waar ze Marilyn naartoe hadden gebracht en waarom. Hij begreep nu zeker waarom hij voor deze opdracht gekozen was. Hij zou niet falen, anders moest Marilyn dat bekopen. 

Hij nam de foto van het bureau en keek in Claires stralende ogen. Op de foto lachte ze stralend naar de camera, naar de persoon achter de camera.
'Het spijt me Claire, het spijt me,' fluisterde hij nog want hij wist dat hij haar leven zou verwoesten.