* · 　✦　 *✷
⋆★  ✧ ˚✦ WE ⋆ ˚*
   · WOULD NEVER · ✷  *
   ✦  ˚✦ ✧  ⋆   BREAK THE  ⋆  ✦ *
⋆ ✧ *  CHAIN. ·   ✧★  ⋆✦
  ⋆  · ⋆★ ✦⋆ ·* ⋆

                    Za każdym razem, gdy zamykał oczy, widział jego twarz.

                   Jego niesamowicie piękną i wiecznie promienną, roześmianą twarz. Twarz należącą do osoby, którą pokochał zbyt późno i zbyt mocno, by tak szybko się z nią żegnać.

                   Uwielbiał te beztroskie, niezwykle błękitne oczy, które stawały się o stopień ciemniejsze za każdym razem, gdy się stresował, lub czymś podniecał.

                 Kochał ten szczery i cwany uśmiech i to jak za każdym razem, gdy się skupiał, nerwowo przygryzał swoją dolną wargę. Kochał te roztrzepane, blond włosy, to jak zmienny i niezdecydowany był, oraz to jak wmawiał sobie, że to on za każdym razem jest dominantem.

                   Miłował w nim każdy mały szczegół, każdą drobną niedoskonałość, czy nawet zadrapanie, bo kochał go całego. Jako upartego kapitana gwiezdnego statku, czy jako jego kochanka, z którym spędzał dość intensywne noce.

                  Mógłby przysiąc, że na pamięć wyuczył się jego reakcji. Znał na pamięć całe jego piękne i ponętne ciało.

                  Wiedział, że gdy całował go w czubek nosa, ten zwykle od razu się zarumieni. Wiedział, gdzie powinien w delikatny sposób przygryźć jego idealną skórę na szyi, aby z gardła tamtego wyrwał się słodki jęk zadowolenia. Wiedział, że gdy przejedzie opuszkami palców po skórze na jego udach, on dosłownie dostanie dreszczy z szaleńczego podniecenia.

                  Kochał zasypiać i budzić się z nim w ramionach. Kochał leżeć obok niego mogąc ucałować go w czoło, czy dotykać dłońmi jego nagiej skóry. Chciał mieć go blisko siebie,tylko dla siebie i sprawić, by był szczęśliwy.

                  Bo według niego Peter Quill był idealny i doskonały. Był gotów zaakceptować jego szaloną przeszłość, oraz był gotowy zbudować z nim przyszłość. Tyle by mu wystarczyło.

                 Kochał go dozgonnie. Gdyby musiał, oddałby za niego życie, a teraz, żałował, że nie mówił mu tego tyle razy, ile powinien. Że nie mówił mu, iż to on, jest jego gwiazdami, jego słońcem i jego księżycem. Jest dla niego ważniejszy niż los całej galaktyki.

                  Że kiedy zdawało mu się, iż utracił już wszystko, do jego życia wkradł się on i stał się jego nowym wszystkim.

                    Że to on i tylko on zaprząta jego myśli i że tylko z nim mógłby być.

                 Wtedy, gdy opisywał swoją miłość do niego, na język i na myśl cisnęło mu się miliard słów, które chciał mu powtarzać każdego dnia, ale wiedział, że słowa nigdy nie będą równać się z czynami. Jednak teraz...

                Gdy myślał nad jego śmiercią, w środku szalał huragan emocji. Burza, pełna żalu i żałoby. Bezsilność ściskała go za serce, krusząc je na miliony kawałków, a poczucie winy targało nim od środka niczym rozpędzony wiatr tornada.

                   Bo wiedział, że mógł to powstrzymać. Ale nie dał rady. I kosztowało go to wszystko.

                  Pamiętał, jak mówili, że nadzieja umiera ostatnia. Kłamstwo. Nadzieja znikła już dawno, ale ciągle czuł słaby płomień miłości do chłopca chodzącego z walkman'em w kieszeni.

                   A Teraz, gdy siedział na brzegu portu Nowego Asgardu z butelką piwa w dłoni, czuł pustkę. Wpatrywał się w horyzont, popijając promile.

                    Odkąd zabił Thanosa minęły trzy miesiące. A śmierć tytana nic nie zmieniła. Nie dała nawet ulgi, czy satysfakcji. Tylko i aż trzy miesiące.

                 Pustkę zapijał alkoholem, bo chciał zapomnieć. Oh, tak bardzo chciał zapomnieć. O jego miłości do chłopca z walkman'em w kieszeni, o przeszłości, o wszystkim innym.

                  Nie wiedział już, co utrzymuje go przy życiu. Instynkt, czy może nagłe zamiłowanie do promili. Przestał dbać o siebie, a bardziej o to, czy gdzieś pod ręką będzie miał butelkę.

               Poczuł jak ogarnia go nagła wściekłość zrodzona z bezsilności. Już dawno stracił siły na płacz. Zacisnął powieki mocno, czuł jak dosłownie drży ze złości. W pewnym momencie szklana butelka, którą ściskał w dłoni pękła. Otworzył oczy, wpatrując się w swoja poranioną jak jego dusza skórę. Kawałki szkła wbiły się we wnętrze jego dłoni, ale nie czuł już bólu.

                A wszystko musiało się kiedyś skończyć. Ale on nadal pamiętał każdy drobny szczegół na ciele i każde zróżnicowanie w charakterze tego jedynego. I mimo starań, nie udało mu się zapomnieć.
 
* · 　✦　 *✷
⋆★  ✧ ˚✦ NEVER ⋆ ˚*
   · BREAK · ✷   *
        ⋆    ˚✦ ✧  ⋆ THE  ⋆  ✦ *
   ✧  *    CHAIN... ·   ✧★  ⋆✦
  ⋆  · ⋆★ ✦⋆ ·* ⋆