Eirene

HINDI ko sukat akalain na dito sa penthouse ni Cashmere kami mauuwi matapos ng belated thanksgiving dinner namin sa hospice. Ang usapan namin ay mag-uusap lang kami pero iba ang nangyari. I ended up in his bed, naked again. While he was sleeping beside me, all my eyes were on the white dull ceiling of Cashmere's penthouse. Alam ko na kailangan ko na tapusin ito bago pa ako malulong at mahirapan na makatakas.

Sinipat ko uli si Cashmere isang beses pa bago ako nagdesisyon na bumangon at umalis na. I left a hand written note for him beside my resignation letter. Desidido na ako na tanggapin iyong offer ni Miss Icheyeru at iyong Baltimore office ang pipiliin ko. Ililipat ko si Papa sa isang pallative clinic doon para magkasama pa rin kaming dalawa. And for my mother? I will let her learn a lesson first before posting a bail using Miss Icheyeru signing bonus. Uunahin ko muna si Papa na mas nangangailangan ng medikal na atensyon.

Days passed and Cashmere never stop calling me. Lagi rin siya napunta sa apartment pero nagtatago at ginagawa ang lahat upang 'di niya maabutan sa hospice. But isn't my lucky day I guess. Naabutan niya kasi ako na katatapos lang alisan ng bigote at balbas si Papa. Hawig na niya iyong nasa picture na lagi niya pinapakita sa akin.

“Akala ko hindi mo tatanggapin iyong offer ni Miss Icheyeru? Bakit bigla ka nag-resign, Eirene?” Sunod-sunod na tanong sa akin ni Cashmere nang masolo namin ang smoking lounge. Balik paninigarilyo ako ulit dahil sa sobrang stress dulot ng mga nangyayari. 

“Matagal ko na gusto magkaroon ng sariling consultating office, Cash. Iyon naman talaga ang plano ko after working as GCG UK. Miss Icheyeru offered generous amount and Baltimore's health care system will help my father too.”

“That's betrayal, Eirene. Miss Icheyeru is one of our pioneer client. I already told you it's not appropriate,”

“She's still your client. Pinondohan lang naman niya ang pangarap ko na magkaroon ng consulting office.”

“Do we have a problem?” Umiling ako. “Was this about my mother? Did she talk to you again?” Muli akong umiling.

Hindi ko puwede sabihin sa kanya ang dahilan kaya ko bigla tinanggap ang offer ni Miss Icheyeru. I cannot admit that I fell inlove with him but it's in a wrong timing. Hindi niya puwede malaman lalo't 'di naman kami pareho ng nararamdaman para sa isa't-isa. I fear rejection when it comes to love. I don't want to go there. 

Probably, not now. 

“Your note, you said that's the last time. Do I need to know something, Eirene?”

“Wala nga, Cashmere.” Nagpatuloy ako sa paglakad palabas ng hospice. Sumunod lang sa akin si Cashmere at 'di rin naman uubra kahit sabihin ko na huwag na siya sumunod pa.

Magsasalita pa dapat ako ngunit naagaw ng maingay na tunog sa hospice ang aking atensyon. Binundol ng kaba ang aking dibdib ng makita iyong mga staff na tumatakbo patungo sa direksyon kung nasaan ang kwarto ni Papa. Wala sa sarili akong napatakbo rin agad dahil ayoko na mag-isip nang mag-isip.

“Papa!” sigaw ko nang makita na ni-re-revive ni Dr. Chris ang lupaypay na katawan ni Papa. Lalapit pa ako dapat ngunit may matatag na braso na ang kumapit sa akin at pumigil sa balak kong gawin. “Papa!” tanging sigaw ko habang pinapanood na mangyari ang lahat.

Patuloy sa paglapat ng chest compression si Dr. Chris habang iyong isang kasamahan niya'y hinahanda ang resuscitation machine. Mas humigpit ang hawak sa akin ni Cashmere nang makita ko na salitan ang pag-revive hanggang sa huminto na iyong isa pero hindi Dr. Chris.

“Dr. Chris!”

Huminto ang doktor ni Papa at malamlam ang mga mata na tumingin sa akin sandali bago sinipat ang oras. 

“Time of death, 20:15 pm.”

“No!” I said, loosing my own balance as Dr.  Chris announced my father's time of death.

SILENCE.

Everything is in deep silence as I look at my father's last photo framed by the hospice. I'm in all black which is a normal for me but not today because I'm mourning. Ngayon napagtanto ko na kung bakit pinaalis ni Papa ang bigote at balbas niya sa akin. That's served as our last bonding moment together. Our picture together played painful memory I cannot process properly up until now.

Sinabi ko kay Papa ang plano ko. Alam niya na pupunta kami sa Baltimore tapos doon ako magta-trabaho. Then I will save to petition my mother so we can be complete again. Iyon ang matagal ko ng pangarap simula pa pagkabata kaso hindi talaga kami pinag-aadya na magkasama-sama. And Papa chose to die to this country which became his home for a long time.

“Eirene...” Nag-angat ako nang tingin sa nagsalita. He wasn't the person I expect to come and mourn with me. Nagsabi si Marishka na pauwi pa lang siya at humihingi pa nga siya ng tawad dahil wala siya kung kailan kailangan ko. Cashmere is my fuck buddy and he shouldn't be here with me. But he's here and I cannot do anything about it. “You can stay in my penthouse for a while then go back when Mari comeback.”

Umiling ako. “I'll be fine here. Mag-aayos na lang ako ng gamit para pag dating ng abo ni Papa aalis na lang kami.”

“Aalis ka pa rin?” tanong niya sa akin na simpleng tango lang ang sinagot ko. “Why?”

“I don't have a reason to stay here. Narito lang naman ako para hanapin si Papa at nahanap ko na siya ngayon...” Hindi ko magawang ituloy ang dapat sasabihin dahil bumagsak ang aking luha. Ayoko sana ipakita kay Cashmere ang side ko na 'to pero ayaw makisama ng aking mga mata. 

“Must you need reason to stay?”

Tumingin ako sa kanya. Suminghot ako saka pinahiran ang luhang naglandas sa aking pisngi. “Siyempre. Ano pa ba ang gagawin ko rito? Hindi para sa akin ang London, Cash and Papa's death was a sign for me to pursue my dreams in Baltimore.”

“Then I will give you a reason to stay, Eirene.” Huminga nang malalim si Cashmere bago siya nagsalita. “Your note of saying it's the last time made me re-assess my feelings for you. You're not just a bed partner to me. In fact, in the game we played, I was the first one who got burn. I love you and I think it's enough reason for you to stay.”

Umiling ako. “Love is not enough reason, Cashmere.”

Tumayo ako bitbit ang picture ni Papa na marahan ko nilapag sa ibabaw ng mga gamit ko. “I know it's hard for us to trust but if you will just let me in, we can help each other. Let me in, Eirene. Just let me in and I'll show you that choosing me will be all worth it. Just tell me you love me too and I will defy everything to work it out.”

Natahimik ako at nanatiling nakatitig kay Cashmere nang ilang sandali bago binaling iyon sa iba. “We can't be together.”

“Why?”

“Because being with you means I will loose myself to fit in your world. To be the right girl to stand beside you. To be pleasant enough foe your mother's standard!”

“I will defy even my mother and you don't need to fit in. I'll provide a world exclusive for us. You just need to trust me and admit that you love me too.” Umiling ako. Nanatili akong nakatitig sa kanya. Hindi magandang pagkakataon ito para sa ganitong usapin. I just lost my father and all I want to do is to escape to forget everything for a while. “Just tell me you love me, Eirene.”

“You have to go now. I want to be alone,”

“Eirene...”

“Go away, Cashmere! I cannot love you.” Sinabi ko iyon na hindi nakatingin sa kanyang mga mata. 

“Look at me and say that again,”

Sinunod ko siya at tumingin ako diretso sa kanyang mga mata. “I cannot love you. I don't love you, Cashmere.”

“ARE YOU SURE about leaving this country?” Mari asked as I dress myself. Ngayon ako natakdang umalis ng London para pumunta sa Baltimore. Miss Icheyeru is delighted about my decision and she's fixing everything there now. I have my own consultation office in the heart of Baltimore even though it will be an unfamiliar place again for me. “Pumunta pa ako dito, iiwan mo rin pala ako.”

“Mari, you can apply in office and I will gladly welcome you there.” Umirap siya pagkarinig sa sinagot ko sa kanya. “I will fix myself there and be the woman I want to be.”

“And you can't do that here?”

Umiling ako. “Everything that London offered me was temporary. An inconvenient attachment to be exact and I cannot settle to that. Tama ka, it's not my thing and I'm the looser in the end.”

“You're not and you have to prove me wrong,”

“Do not rain on your own parade, Mari. Accept the fact that I admit I am a looser and you're right.”

“I hate you.” Tumawa ako at nilapitan siya para yakapin. “Yung desisyon mo, wala na bawian iyon. Sigurado ka na ba talaga?”

Inisip ko ang mga nangyari noong nakaraan. My father died and Cashmere confessed his love for me. Iyong pagkamatay ni Papa, unexpected. Kasing unexpected ng pag-amin ni Cashmere sa akin na parang temptasyon lang. But like I said, I cannot love him. Kasinungalingan lang iyong sa hindi ko siya mahal para tumigil at umalis na.

“Sigurado na ako,”

“Walang bawian?”

Tumango lang ako bilang tugon. It cannot be undone and I have to embrace the weight of my decision starting today forward...