Chapter Thirty

Eirene

THIS is the second time that I will walk down the aisle. It still feel surreal. Daig ko pa ang nanaginip ng maganda ngayon. Hindi maalis ang ngiti sa aking labi habang dahan-dahan na lumalakad palapit kay Cashmere.

Yes, finally! I am set to marry the man who owns my heart even if our immaturity broke us apart. Nagawa namin mahanap ang isa't-isa at heto na kami, magsisimulang muli.

"Are you ready?" tanong na bumungad at lalo pa nagpalawak ng ngiti ko.

In front of me is the man whom I hated before. Ang lakas kasi ng trip niya. Pero kahiya-hiya din naman iyong ginawa ko noon. I almost ruined the reputation of Architect Gridley back then. Pati pamilya nila muntik ko pa masira.

But who would've thought that this day will happen? Na magiging parte ako ng pamilya nila.

No one.

Even me, I didn't expect this union to happen.

"It will be cliché if I say I'm born ready, right?" Nang tumango si Cashmere at natawa ako. Tanging kami lang ang nakakaintindi ng usapan naming dalawa. Kung hindi pa tumikhim ang pinsan ni Cash na siyang best man niya, hindi kami hihinto dalawa. "Let's get married now."

"Whatever you say goes, my love," aniya sa akin.

The ceremony started as planned and by the book. Kasama namin ni Cashmere sa loob ng maliit na chapel ang mga malalapit sa amin. Kami pang dalawa ang nagtulong sa renovation nitong lugar. It took us a month to finished everything. Nasa gitna na rin kami ng pagpaplano noon para sa kasal na namin.

Kaya masasabi ko na naging roller coaster ride ang lahat para sa aming dalawa ni Cashmere. And as I always saying, I am difficult to deal with. Pero si Cashmere, tiniis niya iyon at pinapasensyahan ako gaya ng ipinangako niya sa akin.

"The past is all behind us and there's no more turning back. Hinding-hindi ko na bibitiwan ang kamay na ito kahit ano pa ang mangyari."

Iyon ang pangakong binitawan ni Cashmere sa akin na narinig ng lahat ng malalapit sa amin. I smiled from ear to ear. It was the sincerest promise I heard from Cashmere. Hindi naman siya nagkulang sa mga words of affirmation araw-araw. Doon nga ako nahugot ng lakas lalo noong 'di ko pa kasama si Mara.

Now that my daughter is here in London with us, I can finally say that dream of a complete family happened.

"Mahal kita at pipiliin ka sa araw-araw, Cashmere. Hinding-hindi ko rin bibitiwan ang kamay mo kahit na anong mangyari."

I don't know if I say that piece with enough sincerity. But the tears I see in his eyes is enough evidence that once I moved him sincerely.

When the wedding officiate say that Cashmere can kiss, my husband didn't waste any more time. Only the loud applause and cheering from Cashmere's cousins interrupted us. Pati si Mara ay nakigulo na rin sa amin at niyakap kami pareho ni Cashmere. Sumama sa anak ko si Mama na niyakap rin kami ni Cashmere.

Today is the day that I can finally say I'm complete.

Two weeks after the wedding.

MASAKIT ang ulo ko nang magising kaya para ayokong umalis kami ni Cashmere at Mara. Kaso nangako ako na pupunta kami sa puntod ni Papa. Hindi makakasama si Mama dahil may injury ang paa niya matapos madulas sa laruan ni Mara. Ayoko rin siya iwan pero ito mismo ang nagsabi na tumuloy kami para makilala ni Mara si Papa.

"Is your head still aching?" tanong ni Cashmere sa akin pagsakay ko sa sasakyan namin.

"Konti pero kaya ko naman kumilos," sagot ko saka inayos ang kabit ng seat belt sa aking katawan.

"Mama, you're not drinking your water," sita ni Mara sa akin. Dahilan para tumingin ako kay Cashmere na napansin kong seryoso ang pagkakatingin sa akin. "You skip meals too earlier."

"I'm not feeling well that's why." Palusot ko pa para hindi na magalit si Cashmere dahil sa pagiging pasaway ko. "Kakain ako mamaya pagkagaling natin kay Papa, okay?"

"Mara, do you hear that?" tanong ni Cashmere kay Mara.

"Yes Papa." Tandem na talaga sila ngayon. Kahit noong bago kami ikasal. Isama pa si Riggs na kahit nasa kabilang panig ng mundo ay nalalaman pa rin ang nangyayari dito sa London. All thanks to my chatty daughter.

Our daughter.

"Let's eat in a buffet. Na-miss ko ang Filipino cuisine."

"I'll cook later, hm? After this, we'll pick up Mama at home."

Tumango ako at masayang sumang-ayon din mula sa likod namin si Mara. Parang doon pa excited si Mara pero naiintidihan ko naman siya. Bata pa siya at ang alam lang niya'y ipapakilala namin siya kay Papa.

That's what happened when we arrived at the memorial chapel. I fix everything inside my father's tomb. Iyong mga lumang bulaklak ay inalis ko na kasama ng iba pang kalat sa paligid. Alam ko na galing iyon sa charity home kung saan siya nanatili noon.

They still care for him and I'm thankful enough because they never let Papa be alone.

"Mama, does grandpa really look like you?" tanong ni Mara sa akin.

Kinuha siya ni Cashmere sa akin saka hinawi ang buhok nito. "Their eyes were the same. It's sparkling the most when they're happy."

"Just like now. Mama is happy," Mara say, which I rhink is right. I am the happiest because finally I'm with the person whom I really love. "Grandpa, thank you because I have the best mom in the world. Although she nags me every morning but that's okay. She prepares the hot cake too."

"Why are you crying?" tanong ni Cashmere sa akin.

"Kasi. . ." Niyakap niya ako matapos pahiran ang aking luha. "You both talk the same now. Lagi niyo na lang ako pinaiiyak."

Cashmere chuckled. "You and your hormonal changes every month." Hinampas ko siya.

Pero kahit sino naman maiiyak kapag narinig na iyong sinabi ni Mara. Imagine my eight years old daughter thanking my parents for giving birth of me. It's another unexpected that happened to my life.

Will there be more?

PUNO ng pagtataka ang mukha ni Lindsay ng pumasok siya sa opisina ko. She is here to pay my good office a visit. Pero mas nagulat pa ako sa reaksyon niya kaysa trabahong maaring dala-dala sa pagbisita rito sa London.

"W-why?" tanong ko na hindi ko na nagawang pigilan.

"You're sitting and it's busy around the office," aniya sa akin.

"I'm tired and a little dizzy. I don't want to stay outside either. I hate the smell of the air fresheners there."

"Are you pregnant?"

Hindi iyon sumagi sa isip ko kahit noong araw na reklamo ako ng reklamo dahil lagi masakit ang aking ulo.

"Am I pregnant?"

"Why are you asking me back, you fool?" Natatawang sabi ni Lindsay sa akin. "Go to the clinic and ask for pregnancy test kit. But before that, I'll discuss this project. You can give this to your apprentice but I want you to be there in the project awarding."

Kinuha ko ang folder sa kanya tiningnan. "Your in laws rest house in Scotland?"

"Yes and I believe that after you get a positive result Cashmere will send you to Scotland."

"Whoa! You never fail to amaze me up until now, Lindsay."

Ngumiti si Lindsay sa akin at pinilit pa ako na umalis para magpunta sa clinic. Gusto na rin niya malaman kung buntis nga ba ako. At gusto ko rin naman iyon malaman kahit hindi sumagi-sagi sa isip ko ang tungkol sa bagay na iyon.

My marriage with Cashmere is the happiest. We fight and make up the same day. Kasama na iyon sa tinatahak naming daan dalawa at isa sa mga sinumpa namin na wala magbabago kahit humirap ang lahat.

Cashmere is a good father figure to Mara and his friendly relationship with Riggs make it more ideal. Pareho silang concern sa bata at lagi niyayabang ni Mara na may dalawang tatay siyang gumagabah sa kanya.

"Eirene, are you in there?" tanong na narinig ko mula sa labas ng banyo na kinaroroonan ko.

"Oh? Saglit lang," sabi ko sa kanya. Ilang minuto na lumipas mula ng umalis si Lindsay. Ngayon ay pumalit naman itong asawa ko. Lindsay was there when I picked up the pregnacy test kit I'm using now. Binalingan ko iyon matapos tumunog ng alarm na na-set ko. "Oh my God!" sigaw ko.

"Eirene?" Kumatok ulit si Cashmere at doon binukas ko na agad ang pintuan saka pinakita sa kanya ang resulta na nakuha ko. "Are we? You're pregnant?"

Dahan-dahan akong tumango at maluha-luha pa na tumingin sa kanya. Agad akong yumakap sa kanya at umiyak sa kanyang bisig. Sobrang emosyonal ko at ibang-iba ito noong ipinagbubuntis ko pa lamang si Mara.

"Ito na ang katuparan ng pangarap natin," bulong ko kay Cashmere.

Ilan lamang ito sa mga pangarap namin na inisa-isa namin noong magka-usap kami sa ilalim ng buwa at mga bituin. We both wanted a complete family and God gave us more than what we planned or dream.

Akala ko noon hindi ko na mararanasan na sumaya. Pumunta ako sa London para hanapin iyong taong kukumpleto sa identity ko. Dito sa parehong lugar na tinuring kong tahanan, higit pa sa kakumpletuhan ng identity ang ibigay sa akin.

God gave the best gift. A gift of family, love and a life that I'll continue to cherish for all days in the land of living.

Kasama ng mga importanteng tao sa buhay ko ngayon. Once in my life I entered an inconvenient attachment that lead me to a man who never fail to express how much he loves me.

An inconvenient attachment lead us to our happily ever after.

Wakas