Poszłam za kobietą, spoglądając ostatni raz na HoSeoka i Eli. Wciąż nie mogę w to uwierzyć, że mnie zdradzili. Teraz będę tu gnić, dopóki mnie nie wypuszczą. O ile będą chcieli to zrobić. Szłyśmy długim i ciemnym korytarzem bez żadnych okien czy innych otworów, przez które mogłoby wpaść jakiekolwiek światło. W końcu kobieta się zatrzymała.

M: Na razie będziesz siedzieć w tym pokoju. *otwiera drzwi*

Weszłam do pomieszczenia i się po nim rozejrzałam. Nie było w nim nic. Żadnych kolorów, żadnych okien, tylko łóżko, które zaszyło się gdzieś w kącie.

M: Później ktoś po ciebie przyjdzie.

Ja: A czy mogę prosić o coś przeciwbólowego? Głowa mnie rozbolała.

M: Wytrzymasz!

Trzasnęła drzwiami. Zostałam sama... Znowu. Podeszłam do łóżka i się na nim położyłam. Chyba mi się przysnęło. Słyszałam jakieś krzyki i wołanie o pomoc. Ale się nimi nie przejęłam, sama w tym momencie potrzebowałam pomocy. Wszyscy, którym ufałam albo odeszli, albo mnie zdradzili. Nagle do moich uszu dotarł dźwięk. Ktoś pukał, a raczej dobijał się do drzwi. Temu komuś w końcu udało się wejść do środka. Był to mężczyzna ubrany cały na biało o ciemnej karnacji, a w rękach trzymał coś w stylu karty pacjenta.

Dr: Witaj. Jestem doktor Parker, ale możesz mi mówić Luke. Zostałem przydzielony do obserwacji twojego zachowania i stanu zdrowia.

Ja: Mówiąc krótko, ma mieć pan na mnie oko?

Dr: Po co ta formalność? Tu masz ciuchy. Przebierz się i możemy iść na pierwsze badanie.

Ja: Na czym będą one polegać?

Dr: Niestety albo stety nie została powierzona mi ta informacja.

Ja: Czyli pan... Przepraszam! Czyli on też nie wie, o co w tym wszystkim chodzi..? Dziwne.

Dr: Skończyłaś? Możemy już iść?

Ja: Już chwila!

Zdjęłam z siebie wszystko i założyłam fartuch, który otrzymałam. Udaliśmy się do sali, w której było łóżko zabiegowe i multum szafek, jak mniemam z lekami i narzędziami chirurgicznymi. Mężczyzna podszedł do jednej z nich i zaczął coś wyciągać. Ja natomiast usiadłam. Po krótkiej chwili podszedł do mnie z miską nerkową.

Dr: Daj rękę.

Ja: Po co?

Dr: Muszę założyć ci wenflon.

Zamknęłam oczy, zacisnęłam zęby i podałam rękę.

Dr: Rozluźni się trochę, bo inaczej będzie boleć.

Pokiwałam tylko porozumiewawczo głową.

Dr: Gotowe! Widzisz, nie było czego się bać.

Nie trwało to nawet chwili. Obejrzałam tylko miejsce, w którym miałam to dziadostwo, czyli zgięcie na lewej ręce.

Dr: Pobrałem już twoją krew. Coś jeszcze miałem zrobić...

Ja: Doktorze głowa mnie dalej boli.

Dr: Właśnie! Zaaplikować pacjentce morfinę.

Ja: Czy on mówi sam do siebie?

Dr: Odhaczone! Proszę tylko dzisiaj nic nie jeść.

Ja: Da się zrobić doktorze. Gdybym tylko wiedziała, która jest godzina i w ogóle.

Dr: Zaraz poproszę kogoś z personelu by zamontowano u ciebie zegar.

Ja: To wszystko na dziś?

Dr: Nie chcę cię przemęczać. Jak to mówią - co za dużo to nie zdrowo - więc proszę się nie przemęczać.

Ja: Ciekawe czym...

Wróciłam w ciszy do "swojego" pokoju pod okiem jakiegoś goryla, który z tego, co zauważyłam, pilnował drzwi do mojego pokoiku. Czas wydłużał się niemiłosiernie. Szału można było dostać, a nie minęła nawet godzina. Jedyne co mogłam robić w tym pomieszczeniu, nie przemęczając się przy tym, to patrzeć na szary sufit leżąc na łóżku albo pójść spać. Jednak ciężko zasnąć w takich warunkach. Ale pewnie o to im chodzi... Żebym zwariowała. Cały czas mają mnie na widoku. Kamery na korytarzach, w gabinecie i teraz jedną dostrzegłam w pokoju. Chcę już stąd wyjść na świeże powietrze, na słońce. Brakuje mi ich... Wszystkich... Nawet Kon... NIE! Nie będę się tu mazać i popadać w depresję! Dam radę. Wytrzymam i na pewno się stąd wydostanę! Jak nie po dobroci to siłą, ale to będzie plan B. Teraz to muszę czekać... Ciekawe co u reszty. Czy w ogóle zauważyli, że nas nie ma? Chyba że tamta dwójka wróciła i podała im te serum zapomnienia... SZLAK! Przestań myśleć w ten sposób. Wszystko się ułoży. Teraz wypadałoby się kimnąć.

Ty czasem w dormie - rano, po przyjęciu sylwestrowym.

Wszyscy poza Sashą umierali na kaca.

RM: Sasha skarbie! Umieram... Chyba że podasz mi leki. *oczka szczeniaczka*

Sasha: Chciałbyś! Nie myśl, że na mnie działa ten wzrok...

RM: To może ten? *typowy Monsterowy wzrok*

Sasha: Masz mnie! Coś jeszcze poza lekami?

Jin: Jeśli byś mogła tylko zerknąć jak inni się trzymają.

Pomijając syf, czyli porozrzucane czerwone, plastikowe kubeczki, konfetti i inne takie bzdety to dom był cały. W salonie na kanapie umierali Jin z Monem, reszta prawdopodobnie była w swoich pokojach albo ubikacji.

Sasha: Łapcie tu @p@p czy co wy tam macie na kaca. Lecę sprawdzić co z resztą.

RM: Leć nisko i powoli.

Sasha: Ale ty dowciapny... Ha ha ha.

Tak jak przypuszczała, maknae i Suga spali razem u tego drugiego, Alien zasnął przy albo raczej na (whateva) kiblu, a Jimin akuratnie schodził do salonu.

Sasha: WSZYSCY SĄ CALI I ZDROWI! Chyba...

Jin: CO TAM KRZYCZYSZ?!

Sasha: CZEKAJ! LICZĘ!

Suga: NIE DRZYJ JAPY! Niektórzy chcą spać.

Sasha: Ty se lepiej uważaj do kogo to mówisz!

Suga: *jak przerażone dziecko* Przepraszam! Już milczę!

Dziewczyna wróciła do salonu i usiadła koło swojego partnera.

RM: I co? Wszystko się zgadza?

Sasha: Właśnie nie... Liczę i liczę i doliczyć się nie mogę.

Jin: Może ci pomóc?

Sasha: Jak byś mógł.

Jin: No to tak... Nasza dwójka...

JM: Ja też tu jestem hyung!

Jin: Wybacz. Trójka - Mon, Park i ja...

RM: Słyszałem jak groziłaś Cukrowi - to już czterech jest.

Sasha: Pięć - był z nim Ciastek. A Alien umiera przy sedesie.

RM: To szóstka...

JM: A gdzie Koniu, Lucy i Eli?

Sasha: Nie patrz tak na mnie! Nie widziałam ich.

Jin: Ostatni raz je widziałem jak NamJoon dawał im kajdanki.

Wzrok wszystkich obecnych powędrował na lidera.

RM: Co ja? Ja nic nie zrobiłem!

Sasha: Poza daniem dzieciom zabawki...

RM: Potem to już Hobi miał na nie oko.

JM: Ale go też nie ma!

Jin: Jest prawie południe... Mimo wszystko powinni już wrócić. Chyba że...

Sasha, RM: Chyba że..?

JM: Błagam hyung nie kończ!

Jin: Coś im się stało!

RM: Proponuję poczekać tak gdzieś jeszcze do wieczora... Może wrócą.

JM: A jak nie?

RM: Wezwie się policję.

Sasha: Stuknij się w ten pusty łeb! Lucy według prawa nie istnieje. Przecież nic o niej nie wiemy!

RM: My nie, ale Jimin...

Tym razem podejrzliwe spojrzenia udały się w kierunku rudzielca.

JM: Chyba nie mam wyjścia...
____________________________________

Ruszamy z drugą częścią "przygód" Lucy :3 tak na początek... Mam wrażenie, że źle to napisałam więc czekam na komenty ;P
Do następnego rozdziału!