Suga: Jak wiesz, na imprezie znokautowałaś Eli, a potem gdzieś "wyszłyście" z Hobim. Dopiero rano zauważyliśmy, że nie ma waszej trójki. Wszyscy zajęci byli kacem, ja oczywiście spałem.

Powiedział to z takim uśmiechem, jakby nie wiadomo co osiągnął.

Suga: Nie słuchałem zbytnio, o czym gadają tam w salonie, ale wiem, że w pewnym momencie przyszła Elizabeth.

Ja: Powiedziała wam coś?

Suga: Nie wiem! Spałem. Przez Eli moja podusia, Kooki, uciekła. Musiałem spać sam... Ty to rozumiesz! SAM!

Ja: YoonGi konkrety!

Suga: Tak, tak. Wszyscy gdzieś wyszli, jak mniemam na poszukiwania.

Ja: A ty oczywiście zostałeś i dalej spałeś, co hyung?

Suga: I tu się zdziwisz. Kiedy miałem już stuprocentową pewność, że jestem sam, rozpocząłem własne śledztwo.

Ja: Wow YoonGi-hyung! Nie mogę uwierzyć, że zrobiłeś coś innego niż tylko spanie.

Zarobiłam lekkiego kuksańca w ramię. Zaczęliśmy się na chwilę śmiać, ale szybko spoważnieliśmy i Suga kontynuował.

Suga: Pamiętasz, kiedy razem poszliśmy odprowadzić Sashe? Wtedy poszliśmy pograć w kosza, a później w bunkrze ty i Jimin...

Powoli głos mu się załamywał. Położyłam mu rękę na ramieniu i uśmiechnęłam się wspierająco.

Suga: Możliwe, że nie pamiętasz szczegółów z tamtego dnia...

Ja: Co się wtedy stało?

Suga: Przyszedłem wtedy do was i byłem ranny...

Ja: Ranny? Jak mogłam zapomnieć o czymś takim?!

Suga: Nie denerwuj się, ale ze względów bezpieczeństwa, Hobi podał ci serum zapomnienia.

Ja: Bezpieczeństwa?

Suga: Dobrze wiedzieliśmy, że nie zostawiłabyś tej sprawy bez echa i pewnie zaczęła własne śledztwo.

Ja: Rozumiem, ale kto ci to zrobił? Dlaczego?

Suga: Staram się do tego dojść. Z grubsza Hope, Jimin i ja byliśmy odpowiedzialni za twoje bezpieczeństwo. Znaczy się na początku byli tylko Hope i Jimin, mnie później "zwerbowali".

Ja: Od kiedy jesteś w ich spółce?

Suga: Szczerze? Do tamtego feralnego dnia. Po tym, jak zostałem napadnięty, chłopacy stwierdzili, że lepiej będzie, jak zostanę wtajemniczony.

Ja: Wiedziałam, że Koniu i Orangutan wspólnie coś kombinują!

Suga: Kiedy wracaliśmy, miałem uczucie, że ktoś nas obserwuje i nie pomyliłem się.

Ja: Ale ty chaotycznie opowiadasz.

Suga: Co poradzę. *wzruszył ramionami* To był człowiek z organizacji Butterfly...

Ja: Butterfly?

Schowałam ręce do kieszeni szlafroka, o ile to, co miałam na sobie, można nazwać szlafrokiem. Ku mojemu zdziwieniu w środku coś było. Wyciągnęłam to coś. Z wrażenia aż wypuściłam to z rąk. Była to ta sama karta z motylem, co wcześniej dostałam. Suga podniósł ją i zaczął się jej przyglądać.

Suga: Tu jest coś napisane, ale do końca nie wiem co. Wygląda mi to na angielski.

Ja: Przeczytasz?

Suga: SCARED OF ME?

Ja: Co to ma znaczyć?
.
.
.
Ja: Nie ważne. Nurtuje mnie jeszcze jedno pytanie.

Suga: Dawaj!

Ja: Jak tu się znalazłeś?

Suga: Tu? Hymm... Nie wiem, nie pamiętam... Kaje mew e je kłamdej kwoli.

Ja: Możesz powtórzyć ostatnie zdanie? Nie zrozumiałam cię.

Każde kolejne jego zdania brzmiały jak bełkot, a mi zaczęło kręcić się w głowie.

A: Lucy! Za długo jesteś już poza ciałem... Musimy wracać!

Spojrzałam na Angele, a potem znowu na Suge. Jego oczy... Teraz były całe czarne, nie miały białka. Nie wiem, gdzie patrzył, ale w pewnym momencie miałam wrażenie, że przeszywa mnie wzrokiem.

Ja: S-su-ga? Wszystko dobrze.

Delikatnie odchylił głowę do tyłu. Przemówił, ale to nie był jego głos. Brzmiał jak Gollum.

Suga: YOU SHOULD BE SCARED OF ME!

Rzucił się na mnie i zaczął ściskać swoje ręce coraz mocniej wokół mojej szyj.

Ja: NIEEE! SUGA!

A: LUCY MUSISZ SIĘ OBUDZIĆ! LUCY, LUCY...
.
.
.
Dr: LUCY, LUCY!

Ktoś wykrzykiwał w kółko moje imię. Chciałam wstać albo chociaż otworzyć oczy, ale wszystko było takie ciężkie. Nawet oddychanie sprawiało mi problem.

Dr: Lucy! OH GOD! NIE ODPOWIADA I NIE ODDYCHA! SZYBKO! TRZEBA OPEROWAĆ!

Operować? Mnie? Dlaczego?

Dr: Nie możemy jej stracić!

O czym oni mówią? Przecież wszystko jest w porządku, prawda? Muszę im powiedzieć!

Ja: ...

Aaa! To boli. Moje gardło, tak bardzo. Dlaczego? Suga? Ale to był sen, tak? A może jednak... Hobi!? Muszę go znaleźć i pogadać... Zapomniałam...

Dr: Połóżcie ją tutaj.

W tle mogłam usłyszeć gwar i panikę. Przygotowywali się do operacji. No dalej Lucy! Dasz radę! Otwórz tylko oczy. Dawaj!

Dr: Siostro... Proszę podać pacjentowi...

JH: PRZESTAŃCIE!

Hobi? Co on tu robi? Co jest grane.

Dr: Środki uspokajające!

Nieee! Przestańcie! Błagam. Poczułam łzę na moim policzku i czyjś oddech.

Suga: Lucy?

Nagle wszystko ucichło. Już nie byłam taka ciężka, mogłam normale oddychać.

Suga: Lucy?

Znowu go słyszę. Jego piękny i naturalny głos.

Ja: Su...

Palący ból dalej przeszywał moje gardło.

Suga: Lucy, musisz jak najszybciej uciec...

JH: Jeśli tu zostaniesz, źle to się może skończyć...

JM: Dlatego musisz się obudzić i znaleźć wyjście.

Suga: Pamiętaj...

JH: Jeśli wejdziesz na tę ścieżkę...

JM: Nie będzie odwrotu.

Jin: Teraz musisz się obudzić!

Suga, JH, JM: Obudź się, obudź...

Otworzyłam oczy i energicznie się podniosłam. Mój oddech był przyśpieszony. Złapałam się za gardło.

Ja: Co to było?

Na szczęście już nie boli. Mimo wszystko to było dziwne. Czy to prawda, to wszystko, co widziałam? Czy naprawdę mam siostrę? Ta rozmowa z Hobim albo informacje od Sugi..? To musi być prawda! Ale ta druga faza snu... Operacja i "ścieżka". Co to ma znaczyć? I co robili tam Jimin i Jin? Dobra, Jimina jeszcze zrozumiem, ale Jin? Muszę dowiedzieć się, o co tu w tym wszystkim chodzi. I czy Jin również jest w to wplątany... Oby nie.

Wcześniej, w dormie.

Suga pov.

Ja: Wyszli?

Wychyliłem głowę za framugę drzwi i rozejrzałem się po korytarzu. Było cicho, jak makiem zasiał.

Ja: Na to wygląda. Let's look around pokój Lucy.

Ten mój English. Poszedłem tam i chwilę poszperałem w jej rzeczach. Szukałem czegokolwiek, co mogłoby mi pomóc w ich znalezieniu. Niestety nic. ZERO. Z przemęczenia ległem się na łóżko właścicielki pokoju.

Ja: Wygodne...

Na sekundę przymknąłem oczy, ale coś mnie irytowało.

Ja: Co z tym łóżkiem jest nie tak?!

Wstałem i na początku zrzuciłem kołdrę. Nic. Następnie była poduszka. Tam też nic. Pod prześcieradłem również nic. No rzesz kurde no... Człowiek chce się w spokoju zdrzemnąć, a tu takie utrudnienia! Ułożyłem ponownie się na "gołym" już materacu.

Ja: Teraz nic nie przeszkadza... Problem musi być w pościeli.

Odrzuciłem na bok pościeradło, bo wiedziałem, że tam nic nie znajdę. Na pierwszy ogień poszła kołdra. Zdjąłem poszewkę i porządnie wytrzepałem.

Ja: Nic nie ma, ale przynajmniej jest teraz strzepnięte.

Teraz poduszka. Moja ulubiona część łóżka i nie tylko. Porządnie wymacałem przedmiot. Coś nie gra. Ostrożnie wyjąłem podusie z poszewki. Ku mojemu zdziwieniu z poszwy wypadł kawałek papieru.

Ja: Co to? Liścik miłosny?

Podniosłem owy list. Co prawda nie wypada czytać cudzych listów, ale to była sytuacja bez wyjścia. Jego treść zupełnie zgięła mnie z nóg.

"Lucy! Chcesz uzyskać więcej informacji? Pogadaj z Sugą. Od niego szybciej dowiesz się czegokolwiek niż od Jimina. Jeśli będziesz miała czas i ochotę przyjdź do ButterflyClub i nie mów nic o tym chłopakom."

Ja: ButterflyClub? To tam poszła? Chyba tak... Muszę powiadomić Jimina. Tylko gdzie ja mam telefon.

Nerwowo przeszukiwałem kieszenie w celu znalezienia urządzenia.

Ja: Chyba został w moim pokoju.

Udałem się w stronę drzwi, kiedy zauważyłem w nich znajomą sylwetkę.

Ja: Jin-hyung? Co tu robisz? Myślałem, że poszedłeś z resztą.

Jin: Bo tak było, ale zauważyłem, że brakuje nam jednej osoby więc się wróciłem.

Ja: Ciekawa historyjka. A teraz, jeśli pozwolisz, udam się do swojego pokoju.

Jin: Po co to robisz?

Ja: Nie rozumiem.

Nagle jego ton i sposób bycia zupełnie się zmieniły. Ja wiem, że Hyung potrafi być poważny, ale ta aura, którą było można wyczuć, różniła się znacznie od tych mi znanych.

Jin: Nie rób tego. Lepiej się w to nie mieszaj.

Ja: Skąd możesz wiedzieć, w co jestem zamieszany?

Jin: Bo wiem, OKEJ?! Dla własnego dobra zapomni o tym wszystkim. O liście, o Lucy i innych wspomnieniach z nią związanych.

Ja: Hyung ty niczego nie rozumiesz...

Jin: Rozumiem wszystko! Myślisz, dlaczego tak się o was wszystkich troszczę? Bo wiem, co jest grane. Straciliśmy już Hoseoka i prawdopodobnie Jimina. Nie chcę stracić również ciebie.

Ja: Ale Lucy... Ona i Hoshiki potrzebują naszej pomocy!

Jin: Wiem, ile znaczy dla ciebie ta dziewczyna, ale zapomnij o niej!

Ja: Nie zmusisz mnie!

Próbowałem wyminąć kolegę, ale on złapał mnie za rękę.

Jin: Dobrze się zastanów...

Ja: Już podjąłem decyzje!

Energicznie zabrałem rękę i poszedłem w kierunku swojego pokoju. Gdy już w nim byłem, wziąłem telefon i zadzwoniłem do Parka.

JM: Yoongi-hyung? Coś się stało?

Ja: Jimin, wiesz coś o ButterflyClub?

JM: Coś tam wiem, a co?

Ja: Lucy prawdopodobnie tam jest...

JM: CO? NIE RÓB SE JAJ! Wiesz, że z tym "klubem" zamieszana jest "mafia" zwana, żeby było śmiesznie, Organizacją Butterfly?! Jeśli trafili w ich ręce... trzeba jak najszybciej ich odbić!

Ja: Jeszcze jedna sprawa... Uważaj na Jina-hyunga...

JM: Na Hyunga?? Czemu?

Ja: Mam przeczucie, że jest w to zamieszany.

Podczas rozmowy telefonicznej uważnie obserwowałem drzwi, by mieć pewność, że nie jestem podsłuchiwany.

JM: To ci żart wyszedł. Jin-hyung nawet muchy by nie skrzywdził!

Ja: Mimo wszystko uważaj! Nie tylko na siebie, ale i na resztę.

JM: Dobrze bobrze mamo!

Ja: No dobra, do później.

Odłożyłem telefon i odetchnąłem z ulgą. To nie może się powtórzyć! Wystarczy, że Angele straciliśmy w tak głupi sposób... Podszedłem do komody, na której było kilka ramek ze zdjęciami. Jedna z nich leżała. Wziąłem ją do ręki i zatrzymałem na chwilę wzrok. Na fotografii  była Angela, ze mną w tle.

Ja: Obiecałem, że będę cię chronił... Tym razem nie zawiodę!

Jin: A kto cię ochroni?!

Ja: CO?

Dostałem czymś w głowę, że aż zemdlałem. Nie wiem, jak długo byłem nie przytomny, ale pokój, w którym się obudziłem był bardzo ciemny. Poza łóżkiem znajdowało się jeszcze pianino. Nie wiedząc, co się dzieje, podszedłem do instrumentu i tak, jak gdyby nigdy nic zacząłem grać utwory z naszego najnowszego albumu (The Most Beautiful Moments In Life pt. 2). Tak wyglądały moje najbliższe godziny, dnie. Albo grałem, albo spałem. Do czasu przybycia pewnej osoby do mojej celi.

____________________________________

Esu! Przepraszam za tak długą nie aktywności ze strony Amnezji :( ale wróciłam i mam nadzieję, że będzie git :3
Tak wgl to chciałam życzyć (spóźnione) WSZYSTKIEGO NAJLEPSZEGO WSZYSTKIM PANIOM!
Dziś są urodzinki Sugi :3
HBD Yoongi nii-san <3
#HappySugaDay

MIAŁABYM OGROMNĄ DO WAS PROŚBĘ (DO WSZYSTKICH CZYTAJĄCYCH) UDZIELAJCIE SIĘ...