Śpię... Wyda się to dziwne, ale nawet dobrze mi się śpi. Może to przez zmęczenie... I nie mam już sił by jeszcze w nocy się męczyć. Obolała ręka nie pomaga. Jak ja tęsknię za Sashą i chłopakami. Za Sugą, Alienem... Muszę wytrzymać i znaleźć jakieś wyjście. Dla nich... DLA SIEBIE! A co to? Pianino? Brzmi jak... Never Mind Bangtanów. Pewnie to tylko dźwięk w mojej głowie, a może... Otworzyć oczy? Chyba tak, a kto to? Ta biała postać? Wygląda znajomo... Jak to światełko, tylko że teraz ma postać. Wygląda jak... Ja?

Ja: Kim jesteś?

A: Jestem Angela. Mam zamiar ci pomóc.

Ja: Pomóc? Jak? Poza tym pewnie jesteś tylko moim wyobrażeniem.

A: Czy wcześniejsze nasze spotkania nie wydały ci się dziwne? Te wizje... Chcę ci tylko pokazać coś co prawdopodobnie może pomóc.

Ja: Wizje..? To ma sens...

A: Jeśli już skończyłaś to chodź za mną.

Przeszła przez wielkie stalowe drzwi do mojej celi. W tle zaczęła grać melodia Run, wersja piano. Zbytnio się nie przejęłam, że ją słyszę. Podeszłam do drzwi i na nie spojrzałam.
To nie wykonalne. Nie dam rady. Chociaż... To tylko sen. Raz kozie śmierć.
Ruszyłam i o dziwo się udało. Błądziłam wzrokiem po korytarzu w poszukiwaniu Angeli. Jest! Na lewo. Idę dalej za nią.

A: Najpierw zajrzymy tutaj.

Ja: Tutaj?

Znowu przeszła przez ścianę, a ja za nią. Znajdowałyśmy się w pokoju. Ktoś siedział na łóżku. Był skierowany plecami do nas, ale ja doskonale wiedziałam kto to.

A: Dalej jesteś na niego zła?

Ja: A czemu miałabym nie być? Szuja jedna mnie zdradziła! Wydał mnie w łapy tego babska, które rzekomo jest moją matką!

A: Nie pomyślałaś może, że tego nie chciał? Że to był wypadek?

Ja: Jak by nie chciał to by mnie tu nie było!

Muzyka w tle ucichła i był teraz słyszalny płacz.
Nie mówcie mi, że Hobi płacze... Może to przez jego złamaną rękę? Boli go i już nie wytrzymuje? Prawda?

A: Lucy podejdź tu i stań naprzeciw niego.

Przełknęłam głośno ślinę i niepewnie podeszłam. Ujrzałam jego twarz... Trochę przeraził mnie ten widok. Wcześniej wiecznie uśmiechnięty i pełny optymizmu chłopak wyglądał teraz jak wrak. Podkrążone i spuchnięte oczy, pewnie od braku snu i ciągłego płaczu. Jego usta... Miał rozciętą wargę. Na brodzie i podkoszulku krew... Jego? Czy oni go torturują... Ale dlaczego? O co tu QWA chodzi? Uklękłam przed nim i chciałam go przytulić... Niestety tylko przez niego przeleciałam. Łzy mimowolnie zaczęły mi spływać po policzkach.

A: Nie dotkniesz go.

Ja: Zauważyłam... Możemy iść dalej?

Pokiwała głową na tak. Już chciałyśmy wychodzić, kiedy...

JH: Lucy... LUCY! PRZEPRASZAM! Ja nie chciałem... NIE CHCIAŁEM, ROZUMIESZ?

Ja: Hobi? Cz-czy on nas widzi?

A: Nie ma prawa. Słyszeć też nie... Nie powinnien.

JH: Gdybym cię lepiej pilnował... Nie doszło by do tego!

Ja: Hobi! Przestań!

JH: To moja wina... Moja... JEBA** WINA!

Dotarło do mnie, że nie chciał źle... Jednak dalej nie rozumiem po co podawał mi serum.

JH: Pewnie cię teraz gdzieś tu przetrzymują... Nie zdziwię się jeśli mnie znienawidzisz.

Ja: Hobi... Nie jestem zła... JUŻ NIE! WYBACZAM CI! Słyszysz? WYBACZAM!

JH: Ty nie rozumiesz...

Ja: To mi wytłumacz!

JH: CO MAM TŁUMACZYĆ? ŻE PRZEZ MOJĄ GŁUPOTĘ JESTEŚMY W GUNWIE PO SAMA USZY?!

Ja: PRZESTAŃ SIĘ OBAWIAĆ! Sama chciałam tu przyjść tamtej nocy... Pamiętasz? SAMA!

JH: Może i tak, ale cię nie powstrzymałem!

Ja: Słuchaj..! Wait... Słyszysz mnie?

JH: Przecież z tobą gadam... Chyba że zaczynam mieć schizy...

Ja: Esu Hope... Chciałabym... Być przy tobie! Nie chcę byś był teraz sam..!

A: Lucy. Musimy już iść.

Ja: NIE! Daj mi jeszcze chwilę...

Wydawało mi się, że Hope próbował jedną ręką złapać mnie za dłoń, a drugą pogłaskać po policzku. W końcu Angela wzięła mnie i poszłyśmy dalej.

Ja: Zobaczysz! Jeszcze nas popamiętają!

Przynajmniej teraz Hoshiki będzie mógł spać spokojniej.

Ja: To gdzie teraz? Do Eli?

A: Ona akurat jest z resztą chłopaków...

Ja: Że co QWA?

A: Szlak... Nie miałam ci tego mówić.

Ja: Eli? Ta franca... Pewnie miesza mi teraz w głowach... Musimy ich ostrzec!

A: Nie możemy odejść za daleko od naszych ciał.

Ja: MAM TO GDZIEŚ! NIE POZWOLĘ JEJ ZBLIŻAĆ SIĘ... CZEKAJ! CO? To ty masz ciało?

A: A czemu miałabym go nie mieć?

Ja: Myślałam, że jesteś czymś w rodzaju ducha przewodnika...

A: HAHAHA..! Żartujesz, prawda? Nie?! UPS!

Ja: Błagam! Tylko ty nie miej przede mną tajemnic...

Po chwili do moich uszu dotarła melodia. Początkowo miałam problem by rozpoznać co to konkretnie jest.

Ja: Słyszysz to?

A: Co mam słyszeć?

https://youtu.be/1wecWZiCOIg

Ja: Muzykę, a dokładnie pianino. Znowu coś gra!

A: Jak to znowu? Cały czas było cicho. Nic nie grało. Gdzie idziesz? Wracaj! ...

Nie słuchałam jej. Zaczęłam podążać za melodią. Szłam coraz to ciaśniejszym korytarzem, a melodia z każdym krokiem była głośniejsza. Dotarłam do końca drogi. Stałam przed drzwiami, które wyglądały inaczej niż wszystkie inne. Nie były stalowe czy metalowe... Były drewniane i bardzo stare. Zza nich wydobywała się melodia. Po chwili zastanowienia, chwyciłam za klamkę i weszłam do środka. W pomieszczeniu było ciemno do czasu, aż nie zapaliła się jedna lampa oświetlając przy tym fortepian, który stał na środku pokoju. W końcu mogłam usłyszeć co dokładnie było grane. Nie widziałam kto grał, ale mogłam się domyśleć.

Ja: Suga? Suga to ty?

Muzyka ustała. Było tak cicho, że można usłyszeć bicie naszych serc. Teraz jestem pewna, że osoba grająca na instrumencie, nie jest wytworem mojej wyobraźni.

Suga: Kto tam jest?

Pobiegłam do światła i rzuciłam się chłopakowi na szyję. O dziwo nie przeniknęłam przez niego.

Ja: ESU! CIESZĘ SIĘ, ŻE CIĘ WIDZĘ!

Suga: Co ty tu robisz? Myślałem, że zaginęłaś.

Ja: O to samo chciałam cię zapytać, w sensie co tu robisz.

Suga: Nic ci nie jest? Wszystko w porządku?

Ja: Poza tym, że "połamałam" dłoń, to wszystko cacy.

Suga: Lucy też gdzieś tu jest?

Ja: Przecież przed tobą stoję...

Suga: Wiem Angela, ale ja pytam się o Lucy. Twoją siostrę bliźniaczkę.

Ja: CO?

A: LUCY! Tu jesteś!

Ja: Dlaczego mi nie powiedziałaś?

A: Lucy, ja...

Ja: ODPOWIEDŹ!

Suga: Do kogo mówisz?

Pojedyncza łza spłynęła mi po twarzy.

Ja: O co w tym wszystkim chodzi? Czemu dopiero teraz dowiaduję się, że mam siostrę BLIŹNIACZKĘ?!
.
.
.
Ja: Przepraszam. Muszę to sobie poukładać... Teraz to chcę wiedzieć jak się tu znalazłeś?

Suga: Było to tak...

____________________________________

Esu... Jak mnie wkurzają typy bohaterów, którzy wiecznie płaczą (np taki Yukiteru z Mirai Nikki)... Co poradzę, taki scenariusz. Chyba że ja tak tylko to odbieram xD
Znowu ucinam w takim momencie, ale chcę na to poświęcić osobny rozdział ^~^
Enjoy :3