Rozległ się głośny huk... Ktoś strzelił... Ale do kogo..? Długo nie musiałam czekać na odpowiedz... Zauważyłam Hoseoka, który opadł bezwładnie. Wokół niego rozlała się czerwona ciecz...

  (╯°□°）╯︵ ┻━┻  

Ja: Hobi!

Zerwałam się jak poparzona.

JH: Aż tak ci się podobam, że aż o mnie śnisz księżniczko?

Ja: Po pierwsze primo! Tylko jedna osoba w tej rodzinie może nosić miano księżniczki.

Jin: Zgadzam się!

Ja: Po drugie primo! Przypomnij mi Jin, dlaczego zabraliśmy go ze sobą?

Jin: Dlatego, że biegł za nami dobre 10 kilometrów...

Ja: Może wykluwał jajko dziesięciokilometrowe w Pokemon GO™?

JH: Ha ha... Bardzo śmieszne...

Obraził się i odwrócił do mnie plecami, co wyglądało trochę nieporadnie i śmiesznie, zważywszy na to, jak mało mieliśmy miejsca z tyłu. Koniec końców pojechało nas piątka - Sasha, Jin, Hobi, nie rudy już małpiszon (muszę mu wymyślić nową ksywkę) i oczywiście ja. Po taj jakże krótkiej wymianie zdań nasz kierowca postanowił zrobić postój. Zatrzymaliśmy się na poboczu i w końcu choć na chwilę można było rozprostować nogi. Jimin z Koniem postanowili udać się na spotkanie z Morfeuszem... Cicho i spokojnie do nich podeszłam i i delikatnie nad nimi się pochyliłam.

Ja: *szept* Pamiętajcie, żeby wziąć niebieską pigułkę. NIEBIESKĄ!

JH: *ospale* Sio wiedźmo nieczysta...

Hobi coś tam wymamrotał, a Jimin pomachał ręką, jakby chciał odgonić muchę.

Sasha: Lucy, możesz na chwilę?

W podskokach znalazłam się koło przyjaciółki.

Ja: Słucham?

Sasha: Mogę iść teraz do tyłu? Chciałabym się trochę przekimać zanim dojedziemy.

Ja: Jasne! Nie ma problemu.

Niespodziewanie dziewczyna mnie objęła. Na początku nie wiedziałam jak zareagować, ale po chwili odwzajemniłam uścisk. Stałyśmy tak dobre kilka minut, dopóki Jin nas nie zawołał i musieliśmy jechać dalej.

  (╯°□°）╯︵ ┻━┻  

Dalsza droga przebiegła w ciszy i spokoju. Mi chyba też musiało się przysnąć, bo nim się spostrzegłam, byliśmy na miejscu.

Jin: Dziękuję państwu za skorzystanie z miejskiego transportu lądowego "Jin Indastreet". Mogą państwo odpiąć pasy bezpieczeństwa i udać się do wyjścia w celu opuszczenia samochodu.

Muszę przyznać, że trochę mnie tym rozbawił. Wszyscy leniwie wyszliśmy z pojazdu, poza Sashą, która dostała kopniaka, jak po wypiciu pięciu energetyków.

Sasha: Home sweet home! Jin!

Jin: Tya?!

Sasha: Moich rodziców nie ma i nie będzie ich przez tydzień więc możesz zaparkować w garażu.

Jin: Dobra!

Wyjęliśmy bagaże i zanieśliśmy do salonu, a Hyung udał się zaparkować maszynę.

Sasha: Rozgośćcie się. Zaraz wam pokażę kto gdzie śpi. Ktoś coś ciepłego, albo w ogóle do picia.

JM: Wody.

JH: Jakikolwiek sok.

Ja: Pomogę!

Zdjęłam buty i odwiesiłam kurtkę na wieszak, po czym udałam się do kuchni, gdzie usłyszeć można było gotującą się wodę w czajniku.

Sasha: Co pijesz?

Ja: Herbatki poproszę... Powiedz... Dlaczego pozwoliłaś zabrać tych dwóch oszołomów?

Sasha: Bo cię irytują.

Ja: I tylko dla tego??

Sasha: Nie tylko... Ponieważ mają...

Po chwili doszły nas dziwne dźwięki z góry... Jakby ktoś szedł i się potykał o wszystko, co tylko możliwe.

Sasha: Hoseok?! Park?! Jin?!

Wszyscy trzej weszli do kuchni.

Jin: Coś się stało?

Ja: Cii!

Hałas nie ustał i stawał się głośniejszy. Chłopcy bez zastanowienia pobiegli na piętro. Po chwili dołączyła do nich Sasha z patelnią pod pachą, a ja zaraz za nią. Na górze w drzwiach, chyba do łazienki, stali Hobi i Jimin.

Ja: Co wy robicie?

JH: Jak to co? Czekamy!

JM: To Jin zna się na zapasach i tych sprawach.

Sasha: A wy tylko wspieranie go moralnie... Suńcie poślady!

Te dwa łosie tak pojechały na wstecznym, że aż mnie prawie zrzucili ze schodów. Złapali pod pachy i znieśli mnie na dół na kanapę, gdzie czekaliśmy na Sashę, Jina i tajemniczego gościa. Zaczynałam się trochę niepokoić, bo było za cicho jak na Sashę... Ciszę przerwała moja niezdarność. Musiałam oczywiście wywrócić kubek z herbatą. Na szczęście się nie oblałam.

Ja: Zgrabności nie opuszczajcie mnie! Pójdę po jakąś szmatę.

Poszłam do kuchni i zaczęłam szperać po szafkach, w których niczego nie znalazłam. Potem poszłam do łazienki. Chwilę mi to zajęło, ale w końcu udało mi się odnaleźć jakąś ścierkę. Wracając do salonu doszły mnie śmiechy. Stanęłam w progu. Przede mną siedział odwrócony plecami jakiś wysoki blondyn. Naprzeciw niego siedziała Sasha, która mnie zauważyła.

Sasha: Lucy, dobrze, że jesteś. Chciałam ci kogoś przedstawić...

Tajemniczy nieznajomy skierował wzrok w moją stronę, po czym wstał i stanął przede mną. Złapał mnie za dłonie, a na jego twarzy zagościł szeroki uśmiech.

Mark: Lucy! To naprawdę ty! W końcu się spotykamy!

Ja: Ktoś ty?

Mark: Nie poznajesz swojego narzeczonego?

All: NARZECZONEGO?!

__________________________________  

Tym akcentem zakończę długo oczekiwany rozdział. Krótko, bo chciałam na tym skończyć (Kali - miszcz urywania/kończenia rozdziałów w najdupniejszych momentach) i nie chciałam go bezsensownie zapychać (co pewnie i tak zrobiłam). Meh ;-;