Warning: Medyo SPG! Haha

Chapter 6

Another visitors

Labag man sa kalooban ko. Labag na labag talaga at masakit sa puso ang desisyon na ito, pero wala na akong pagpipilian. Sobrang lamig ng panahon at kapwa kami mamamatay sa lamig kung hindi kami maiinitan ng sundalong hapon.

"Mga negative two degrees na ang lamig, sundalo. Ayokong masisi ng iyong pagkamatay." Ani ko.

Dahil nanghihina na siya, ako na iyong kumilos at labag talaga sa loob ko iyong kumandong sa kanya. Sinapo ko iyong magkabila niyang pisngi para hindi na siya masyadong mahirapan at ibinaba ko iyong mukha ko.

Sinimulan ko na siyang halik-halikan habang siyang pilit na umiiwas, paulit-ulit niyang iginagalaw iyong mukha niya at tinatabig niya ang mga kamay ko.

"Chotto matte kudasai. Chotto matte kudasai. Chotto matte kudasai!"

Sa pagkairita ko dahil hindi ko naman siya maintindihan, marahas kong hinampas ang braso niya. "Ano ba iyang chotto chotto na iyan?! Ibibigay ko na nga sa 'yo ang perlas ng silangan!"

Hinimas niya iyong braso niya. "Itai..."

"Akala ko ba nilalamig ka?"

Umiling siya sa akin. "Wakaranai."

Halos sabunutan ko ang sarili ko. Hindi niya ba naiisip na pinasasalamatan ko na siya dahil tinulungan niya ako?

"Ano...get off me. You're heavy."

Nanlaki ang mga mata ko. Ingles iyon, hindi ba? Hindi man ako magaling sa Ingles at hindi masyadong binibigyan ng mga kababaihan ang pag-aaral ng lengguwaheng iyon, tinuturuan naman ako ni Akio.

"Nakakapag-ingles ka naman palang hayop ka!"

Itutulak pa sana ako ng sundalo nang muling umihip ang malakas na hangin, halos kapwa kami nangaligkig sa sobrang lamig. Maging ang siga ng apoy ay biglang namatay dahilan kung bakit halos magyelo na ang mga katawan namin.

"Samui. Samui." Ulit niya.

Inalis niya ako sa pagkakakandong sa kanya at sinimulan niya ulit magsiga ng apoy pero hindi na talaga siya nagniningas. Nakailang irap ako sa likuran niya habang yakap ko ang sarili ko.

Naririnig ko na rin ang pangangatal ng ngipin ko sa sobrang lamig. Babagsak na rin ang mga nyebe.

"Huh? There's a snow in the Philippines?" nangangatal na rin iyong boses ni Seiji dahil sa kamay kong naglalaro sa paborito niyang kalaro.

"Yes. I am the writer. Tanong ka pa nang tanong. You know what happened next?"

Dahil sa sobrang tagal ng sundalong hapon na magpaningas ng apoy, hindi ko na napansin na ako na pala ang bumabagsak ang talukap ng mga mata. Alam ko naman na posibleng hindi na ako magising sa sandaling ipikit ko iyon, pero hindi ko na talaga mapigilan ang sarili ko.

At nang sandaling babagsak na nga ako patungo sa malalim na pagtulog, narinig ko iyong pagsinghap ng sundalong hapon na sabog ang buhok, naubusan ng supply ng military foods, at small size na uniform.

Agad siyang dumalo sa akin at niyugyog niya ang balikat ko, pero sobrang antok ko na talaga. Pero dahil binigyan ko siya ng ideya, iyon na rin ang siyang pinili niyang paraan para gisingin niya ako.

Inilapat niya ang kanyang mga labi sa akin.

Nakaawang ang mga labi ni Seiji habang nakatitig sa akin. Hinahaplos ko pa lang naman siya, hindi ko pa ibinababa ang zipper, hintayin ko munang matapos ang ikinukwento ko sa kanya.

"Actually, hindi naman ang magandang Pilipina ang nagsuko ng bataan noon. Iyong hapon talaga ang sumuko, Seiji." And then I kissed him.

Pilit kong itinago ang ngisi ko dahil sigurado akong sa susunod kong buhay ay isa akong ganap na artista. Hindi naman talaga ako inaantok talaga. Dahil hindi pa yata sanay maghubad ng isang magandang dilag ang sundalong hapon, tinulungan ko na rin siyang hubaran ako.

Pulang-pula siya nang makita ang kahubaran ko. Sobrang ganda ko kaya!

"Ano... kirei...totemo..."

Kahit hindi ko naman naintindihan ang pinagsasabi niya, hinila ko na siya patungo sa akin. Mabilis ko rin naman siyang hinubaran at bago pa niya mahalata na hindi na naman ako nilalamig at inaantok, agad kong binago ang posisyon namin.

Pumangalimbabaw ako sa kanya at sinimulan kong lunurin siya ng aking mga halik.

Kasalukuyan ko nang tinatanggal ang butones ni Seiji na nakatungo sa kamay ko habang pinapanuod niya ang ginagawa ko. Naririnig ko rin ang tipid niyang pagtawa habang patuloy ang pagkwento ko sa kanya.

"I thought we never kissed—"

"Nagbago isip ko. Bakit ba? Dapat may bed scene rin tayo noong nakaraang buhay natin, Seiji. Sayang naman, mababaril ka lang din naman sa likuran hindi ka man lang nakaisa sa kagandahan ko."

He chuckled.

"What happened next, Ibu?"

Nang sandaling matapos ako sa pagtatanggal ng butones, he obediently moved like what I wanted. Para siyang baby na iginagalaw ang braso at balikat niya para matanggal ng maayos ang long sleeves niya.

Nang tumambad sa akin ang macho niyang katawan lalo talaga akong na-inlove kay Seiji. Nakakaiyak sa tuwa. Gosh, unang haplos, ribcage agad!

Ibinaba ko ang mga labi ko sa leeg niya at sinimulan siyang halikan doon. Habang ang dalawa kong kamay ay naglalandas sa dibdib niya at sa abs—este sa ribcage niya. Bakit kaya hindi pa ako hubaran ng pesteng ito?

At nang sandaling kami'y nag-isa, sa pamamagitan ng pangunguna ko. Isa nga akong matapang at hindi magpapatalong Filipina, halos mapuno ng magandang boses ko ang buong kweba habang wala akong tigil sa paggalaw sa ibabaw niya.

Sa halip na lamig ay init ang siyang naramdaman namin ng sundalong hapon. Akala ko'y mananatili na lang akong nangunguna sa pagsasalo namin nang tanggalin ng hapon ang dalawa kong kamay na nakatuon sa dibdib niya, dahilan kung bakit tuluyan nang pumatong ang buong katawan ko sa patpatin niyang katawan.

Kapwa kami humihingal nang halos magdikit ang mukha namin, punung-puno na rin kami ng pawis. "Buhay ka pa ba?" tanong ko.

"Marry me."

Ibinababa ko na iyong zipper ni Seiji. "R-Really? T-That scene..."

"Of course! Sarap na sarap ka na kaya sa akin. Siyempre, mapapa-will you marry me ka na agad sa akin! Pakakawalan mo pa ba ako?"

Tatlong beses umiling si Seiji Matsumoto. "Is this place a sound proof, bebe?"

Saglit nag-iwas ang tingin niya sa akin. "I... I had this renovated. S-Safe, Ibu."

That's the last word that came from my husband's mouth before it traveled down to different places that only my whole body could feel.

And suddenly Seiji's office was filled with moans and gasped of his name.

***

I am already completely dressed with my perfect make-up while eating my strawberry cake on Seiji's office table. Habang si Seiji ay sabog na sabog pa rin habang nagpupunas ng leather niyang sofa. May hawak siya ng box ng tissue habang pilit na nililinis ang ebidensya ng aming kapusukan.

Ilang beses pa siyang lumuhod roon sa may ilalim para tingnan kung ayos pa iyong paa ng sofa niya.

Ayaw niya talagang may makahuli sa amin! Like seriously? Ilang oras bang naka-lock ang office niya at kami lang dalawa ang tao? Syempre iyon agad ang iisipin na gagawin namin ng mga empleyado niya. But the good thing here is his employees are too loyal on him kaya wala na rin naman kaming problema.

Isa pa, mag-asawa na kami. Ano ba naman itong si Seiji?!

"Are you sure? I thought you already want a baby, Seiji?"

"I changed my mind. I want you alone first, Ibu." Sabi niya habang punas pa rin siya nang punas sa sofa niya. Naiirita na ako. Patingin-tingin pa siya sa paligid kung may lumipad pa roon, sabi ko sa kanya I can manage pero ayaw niya talaga akong paluhurin.

Pinagpatuloy ko ang pagkain ng strawberry cake habang nakasunod ang mga mata sa kanya. Simula nang sabihin ni Seiji na hindi niya pa gusto na magbuntis ako, nagpapaturok na ako.

Well, favorite ko pa rin ang turok ni Seiji! Big big kaya ng bebe ko. Okay lang na puro ribcage!

"Sa susunod sa swivel chair naman na 'to, ha? Seiji bebe." Natigil sa pagpupunas si Seiji sa sofa at lumingon sa akin. Tumuwid siya saglit ng pagkakaupo bago tumango sa akin.

I giggled.

Hinintay ko siyang matapos sa paglilinis ng ebidensiya bago siya lumapit sa akin. Pinagtira ko naman siya ng cake bago ako tumayo sa swivel chair at hinayaan ko siyang maupo roon.

Agad akong kumandong sa kanya. Ito talaga ang pangarap ko! Iyong magagawa namin ni Seiji ang different wild things in life na hindi siya tumatakbo o kaya'y umiiling! Puro tango na lang at okay ang natatanggap ko sa kanya.

This time it was Seiji who asked for a break. Hindi dahil pagod siya kundi baka raw may kumatok na sa amin, kailangan pa raw niyang maglinis.

Kung titingnan kami ni Seiji para na naman akong kabit sa isang teleserye dahil sa pulang-pula kong labi at kumakawala kong dibdib na halos isubsob ko na naman sa mukha niya.

Kinuha ko iyong strawberry cake at sinimulan ko siyang subuan. "Okay lang naman sa akin na ikaw pa lang ang inaalagaan ko Seiji. But we can't take this long. Gusto ko talagang maka-ten babies!"

Alam kong sinasakyan lang naman ako ni Seiji sa sampung anak, pero seryoso talaga ako. Saglit nag-iwas ng tingin sa akin si Seiji at nanghaba ang nguso niya.

"T-That's really ridiculous, Ibu. You know that..."

"Pero gusto ko talaga ng ten babies, Seiji! With your beautiful eyes!" ibinaba ko ang dala kong tinidor at sinapo ko ang mukha ni Seiji. Hindi pa rin talaga mawala ang kilig ko sa katawan habang pinagmamasdan iyong maliit na mata ni niya.

Iyong hindi kayang makipagtitigan ng matagal, sobrang liit at maging iyong sobrang tangos ng ilong niya at ang unexpected lips niya! Gosh! Bebe ko 'to! Asawa ko na 'to!

Weak lang siya sa ML! Pero erhm... strong bebe. Stamina overloaded. Totemo hansamu pa! And he's super galing pumisil!

Humalik ako sa tungki ng ilong niya bago ko siya binitawan at kinuha ulit ang tinidor at strawberry cake para subuan siya. Hindi naman malakas kumain si Seiji pero sapilitan kong pinaubos sa kanya iyong strawberry cake.

Hindi ako umalis sa kandungan niya hanggang sa matapos siya sa pagkain. He was drinking his water when I noticed his hand again. Sobrang ngatal talaga ng kamay niya at kahit payat si Seiji, pansin ko rin ang pagiging ugatin ng braso niya.

Parang may mabigat na ginawa itong hapon na 'to, ah? Sa pagkakaalam ko ay puro computer games lang naman siya. I was really worried about his sperm count before, but he assured me that he's healthy.

"Bebe..." inagaw ko ang dalawang kamay ko at iniharap ko sa kanya. "I am really curious, what happened to your hands and arms? Sobrang nangangatal talaga. Sobrang pasmado. Sobrang nagsarili talaga? You should have grabbed me earlier para hindi umabot sa ganito!"

Ngumuso siya at inagaw ang kamay sa akin. "Ibu, that's not it. Totemo kureiji, itsumo."

"Then tell me! Gumawa ka ba ng mabibigat na bagay noon? I never noticed that when we were in the island."

"Before I went inside the office and claim our family business, my parents let me experience the lower part of the company. I started from below so I can clearly understand how the company works."

Umawang ang bibig ko. "So proud of you naman, bebe! Ano ginawa mo ba?"

"I lifted some metals, pushed carts filled with boxes, count manually, put plastics, sort some things and many more." Lalong umawang ang bibig ko.

I can't imagine Seiji lifting a metal or pushing a cart. Sa hitsura niyang iyan parang hihimatayin na siya agad, kaya hindi na pala ako dapat magtaka. Magpapasalamat na lang ako at magdadasal sa kalangitan dahil hindi nangalas ang katawan ng aking asawa.

Wala sa sariling nagdaop ang mga kamay ko at napatingin ako sa bintana, tinanaw ang kalangitan. Thank you, lord!

Kaya siguro lumakas ang stamina ni Seiji, nagbakal bote muna yata talaga siya.

Tinulungan ko na rin ayusin ang hitsura ni Seiji na halatang pinagsamantalahan ko naman bago kami lumabas ng opisina. Maybe if we're in animated series, may puso pang naiiwan sa dinadaanan namin ni Seiji dahil nakayakap lang naman ako sa braso niya habang naglalakad kami. Habang siya hiya hiya na naman sa paligid, nakatungo at namumula ang tenga.

Ilan pa sa mga empleyado niya'y pilit tinatanggal iyong ngisi nila. Well, mukha lang naman akong bagong dilig habang si Seiji nahihiya pang isiwalat sa lahat na diniligan niya ako.

Papasok na kami sa elevator nang kumaway ako sa mga empleyado niya. Si Seiji na iyong nagmamadaling magsarado ng elevator na parang hiyang-hiya sa atensyon, pero hindi pa man tuluyang nagsasarado ang pintuan, mabilis akong humiwalay sa kanya.

I quickly pushed back against the wall and hung both of my arms, like the female lead in one of my favorite movies. Kulang na lang lumapit sa akin si Seiji at mas itaas niya ang dalawa kong kamay na parang si Seiji Grey— Seiji Matsumoto!

"Bebe!" tawag ko sa kanya na may kasamang padyak sa sahig.

Seiji looked at me puzzled. "Na ni?"

Pinanlakihan ko siya ng mata. "Dalian mo, bumababa na ang elevator."

He's trying to suppress his grin. Ilang beses siyang napakamot sa pisngi niya gamit ang ilang daliri niya.

"Seiji!"

He chuckled before he slowly walked towards me. Sa sobrang bagal niya hinila ko na siya at siya ang isinandal ko sa pader. I pushed his wrists on the wall as I crushed my lips on him with my tiptoes.

We were still kissing when the elevator opened. I confidently turned my body to face our audiences while Seiji's blushing as hell. And when I saw the bunch of witnesses, I immediately had my bitter face.

Dahil nakangiwing hitsura lang naman ng mga ex-boyfriends ko ang sumalubong sa amin.

Mambababae siguro sila at isasama nila si Seiji!

"No! Seiji's not coming with you! Right, bebe?" nang lumingon ako kay Seiji, ilang beses siyang tumango sa akin. Hindi ko mabilang.

"Hai, hai. I will not come. Gomen, friends."