Πάρκαρα στο γκαράζ από όπου πήρα το αυτοκίνητο σήμερα το πρωί και άνοιξα ήσυχα την πόρτα. Κατευθύνθηκα στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου και κοίταξα μέσα από το παράθυρο.

Ο Άιζακ, με πλέον εμφανώς λιγότερες μελανιές -αν και εκείνη στο μάτι του φαινόταν να επιμένει- ξάπλωνε κουλουριασμένος σε ένα μόνο κάθισμα -φαινομενικά αδύνατο για έναν άνθρωπο τέτοιου ύψους- και κοιμόταν. Τα μαλλιά του ήταν ανακατεμένα, και η πλάτη του φούσκωνε και ξεφούσκωνε με κάθε ανάσα.

Χαμογέλασα ασυναίσθητα και χτύπησα το παράθυρο, κάνοντάς τον να ταρακουνηθεί. Ανασήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε με ένα αγουροξυπνημένο και εκνευρισμένο βλέμμα. Μου γρύλισε κοιτώντας με μισό μάτι, αλλά εγώ γελώντας άνοιξα την πόρτα.

"Έλα μέσα ωραία κοιμωμένη. Πρέπει να κάνουμε κάτι για το κεφάλι σου." είπα κοιτώντας τον κόκκινο λεκέ που είχε αφήσει στο κάθισμα του αυτοκινήτου όπου ακουμπούσε πριν.

Ξεφύσησε και με αργές κινήσεις κατέβασε τα πόδια του από το αυτοκίνητο. Εγώ τον στήριξα πάνω μου και άρχισα να κατευθύνομαι προς την εξώπορτα μου, αφού κλείσω την πόρτα με το πόδια μου.

"Δεν είναι και τόσο άσχημα. Σε μία ώρα το πολύ θα έχει θεραπευτεί." είπε, όμως η έκφρασή του και το κόμπιασμα σε κάθε λέξη με έκανε να στριφογυρίσω τα μάτια μου ως ένδειξη αγανάκτησης.

Δεν το παρατήρησε. Κυριολεκτικά κρεμόταν από πάνω μου. Φαινόταν εξαντλημένος, τόσο εξαντλημένος που ανησύχησα. Σίγουρα θα είχε πάθει κάτι ανάλογο αν όχι χειρότερο στο παρελθόν επομένως τι τον έχει κουράσει τόσο αυτήν την φορά;

Φτάσαμε σε λίγο στον πάνω όροφο, στο δωμάτιό μου και τον ξάπλωσα στο κρεβάτι μου. Ο Άιζακ έβγαλε ένα μικρό βογκητό πόνου και κουλουριάστηκε πάνω στα στρώμα μου σαν έφηβη που της φωνάζει η μαμά της να ξυπνήσει.

Κούνησα το κεφάλι μου και κινήθηκα προς την πόρτα.

"Μην φεύγεις!" φώναξε προλαβαίνοντας με.

"Πάω να φέρω κάτι για την πληγή." εξήγησα γελώντας και βγήκα από το δωμάτιο.

Κατευθύνθηκα στο μπάνιο του δωματίου μου και μπήκα μέσα ψάχνοντας το κουτί το πρώτων βοηθειών. Το μπάνιο ήταν πεντακάθαρο σημάδι ότι η Μαίρη έχει βάλει το χεράκι της. Άνοιξα το ντουλαπάκι δίπλα από τον καθρέφτη και είδα το κουτί με τα φάρμακα, το οποίο τα τελευταία χρόνια έχω ανοίξει μόνο για γάζες.

Και εκεί ήταν.

Κρυμμένη σε μία γωνία η λεπίδα μου. Πήρα μια κοφτή ανάσα και ένιωσα ένα ξαφνικό φορτίο να με βαραίνει.

Με χέρια που δεν είχα καταλάβει ότι έτρεμαν κατέβασα το κουτί και το ακούμπησα στον νιπτήρα πιάνοντας με τα δάχτυλά μου την μικρή γυαλιστερή λεπίδα. Το στομάχι μου σφίχτηκε όταν θυμήθηκα σε τι μου χρησίμευε λίγες μέρες μόλις πριν. Κοίταξα τα χέρια μου. Υπήρχαν ουλές, αλλά πολύ πιο μικρές από ότι πριν.

Την έτριψα με το δάχτυλό μου και κοίταξα την επιφάνειά της ενώ θόλωνε. Το δάχτυλό μου σκάλωσε στην γωνία της και κόπηκε, αναγκάζοντάς με να την πετάξω κάτω. Ασυναίσθητα έβαλα το δάχτυλό μου ανάμεσα στα χείλη μου και γύρισα το βλέμμα μου στην πεσμένη λεπίδα και στις ελάχιστες σταγόνες αίμα που έσταξαν.

Πήρα λίγο χαρτί και καθάρισα το πάτωμα με το άλλο χέρι και το πέταξα στον κάδο, βάζοντας την λεπίδα μαζί με το χαρτί.

Πήρα το κουτί στα χέρια μου και έτρεξα στο δωμάτιο όπου αντίκρισα, χαμογελώντας ασυναίσθητα, τον Άιζακ να κοιμάται στο κρεβάτι μου.

Ήταν γυρισμένος στο πλάι και το μισό του κεφάλι κρυβόταν στο αφράτο μαξιλάρι. Τα γόνατά του λυγισμένα και το ένα χέρι του πάνω στο άλλο δίπλα του. Τα μαλλιά του ήταν ακατάστατα και μπορούσα να δω τις ακτίνες να τα διαπερνούν αφήνοντας αστείες σκιές πάνω στο κρεβάτι. Το χαμόγελό μου πλάτυνε ασυνείδητα, όταν τίναξε το πόδι του και σούφρωσε την μύτη του.

Ξεφύσησα απογοητευμένη που ήμουν αναγκασμένη να χαλάσω αυτήν την εικόνα. Πλησίασα το κρεβάτι και κάθισα δίπλα του. Την στιγμή που το στρώμα βούλιαξε δίπλα του η βαθιές ανάσες σταμάτησαν και έγιναν μικρές. Πήρε μια βαθιά ανάσα από την μύτη και γέλασε σαρκαστικά.

"Αν νομίζεις ότι θα σε αφήσω να βάλεις αυτό το πράγμα στο πρόσωπό μου γελιέσαι." είπε χωρίς καν να κάνει τον κόπο να ανοίξει τα μάτια του ή να κουνηθεί.

Δεν του έδωσα σημασία και έχοντας ακουμπισμένο στα πόδια μου το φαρμακείο, το άνοιξα και αφού έκοψα ένα κομμάτι βαμβάκι έβαλα πάνω λίγο οινόπνευμα. Η μυρωδιά χτύπησε την μύτη μου και σχεδόν δακρύζω. Ο Άιζακ δεν κουνήθηκε ξανά και υπέθεσα ότι τον ξαναπήρε ο ύπνος.

Κάθισα λίγο πιο καλά στο κρεβάτι και έσκυψα από πάνω του προσπαθώντας να μην τον ακουμπήσω. Πλησίασα το βαμβάκι στο πρόσωπό του, αλλά την στιγμή που πήγα να τον ακουμπήσω άρπαξε τον καρπό μου και με μια κίνηση που έγινε υπερβολικά γρήγορα για να την αντιληφθώ βρέθηκε από πάνω μου να κρατάει μακριά του το χέρι με το βαμβάκι.

"Όποτε θες ξεκαβάλα." είπα ειρωνικά και αφού πήρε το βαμβάκι και το πέταξε κάτω καγχάζει.

"Δεν νομίζω, είναι αρκετά βολικά εδώ πάνω." απάντησε και έκατσε κανονικά πάνω στην μέση μου κάνοντας με να γουρλώσω τα μάτια μου.

"Δεν ξέρω αν στο έχουν πει, αλλά δεν είσαι και το πιο ελαφρύ πράγμα στον κόσμο." σχολίασα με πνιγμένη φωνή από την προσπάθεια να γλιτώσω.

"Ολόκληρη λυκάνθρωπος και δεν μπορείς ούτε να ξεφύγεις από έναν τραυματισμένο; Είσαι η ντροπή των υπερφυσικών πλασμάτων." είπε με δήθεν αγανάκτηση.

"Δεν είναι διαγωνισμός αυτός. Απλά προσπάθησα να καθαρίσω την πληγή σου και αντιδράς σαν πεντάχρονο!" παραπονέθηκα με την σειρά μου σαν πεντάχρονο, κάνοντάς τον να γελάσει και να σταυρώσει τα χέρια του κάτω από το στήθος του.

"Επειδή δεν είναι από τις κανονισμένες ώρες, δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να το εκμεταλλευτούμε και να κάνουμε μάθημα αυτήν την στιγμή." ανταπάντησε ευδιάθετα και είχα αρχίσει ειλικρινά να ανησυχώ, γιατί δεν είχα ξαναδεί τον Άιζακ να γελάει για περισσότερο από...

Λοιπόν... 5 δευτερόλεπτα;

Η έκφρασή μου σοβάρεψε και τον κοίταξα προσεκτικά. Τα μάτια μου εστίασαν στα δικά του προσπαθώντας να βρουν οτιδήποτε θα μου έδειχνε ότι κάτι πάει λάθος. Μετά από λίγο και η δικιά του έκφραση σοβάρεψε και οι ανάσες του ξαναέγιναν βαριές.

"Έχει... Έχει πολύ... Εσύ ζεσταίνεσαι;" ρώτησε λαχανιασμένος ενώνοντας προβληματισμένος τα φρύδια του και έκανα να σηκωθώ, αλλά η μέση του με εμπόδιζε.

"Άιζακ, κάτι δεν πάει καλά..." μουρμούρισα και ανέκτησε επιτέλους το βλέμμα που αναγνωρίζω.

"Ακόνιτο..." μουρμούρισε μερικά δευτερόλεπτα πριν λιποθυμήσει στην αγκαλιά μου.