Πέρασα ήσυχα κάτω από τα σπασμένα γυαλιά και μπήκα μέσα. Ο κλέφτης δεν φάνηκε να με άκουσε, συνεχίζοντας να σημαδεύει με το όπλο μία τον Άιζακ και τον Λουκ, μην την άτυχη ταμία, για να γεμίσει την τσάντα με τα χρήματα του ταμίου.

Προχώρησα και στάθηκα πίσω του. Τα αγόρια με κοιτούσαν με γουρλωμένα μάτια, κάνοντάς μου νόημα να απομακρυνθώ. Κράτησα την ανάσα μου.

Ένιωσα εκείνο το βάρος. Το βάρος όταν ο άλλος βασίζεται σε εσένα. Όταν είσαι η ελπίδα που αχνοφαίνεται στα μάτια του. Πήρα μια σοβαρή ανάσα και σήκωσα το χέρι μου.

Χτύπησα απαλά των ώμο του μαυροφορεμένου άνδρα και εκείνος γύρισε αργά. Χαμογέλασα γλυκά και του έδωσα μια γερή μπουνιά, τρίβοντας αμέσως τις πονεμένες κλειδώσεις μου.

Εκείνος πισωπάτησε και γρύλισε, κοιτώντας με εξοργισμένος. Με πλησίασε δυναμικά και ακούμπησε την κάνη του όπλου στον θώρακα μου, φωνάζοντάς μου να πέσω στα γόνατα, να βγάλω τον σκασμό αλλιώς θα μου τινάξει τα μυαλά στον αέρα.

Ασυναίσθητα δάκρυα μαζεύτηκαν στα μάτια μου. Πόσες ανοιχτές πληγές που δεν πρόκειται να γιατρευτούν ποτέ μου άφησε ο θάνατός σου Ζακ;

Ανακτώντας την αυτοκυριαρχία μου, έπιασα απότομα το χέρι του, και το χτύπησα με δύναμη.

Ο ληστής αποσυντονίστηκε και γύρισα το χέρι του ούτως ώστε πλέον η κάνη να ακουμπάει το κεφάλι του. Εκείνος έβγαζε μικρά βογγητά πόνου και προσπάθησε ανώφελα να κουνηθεί και να με χτυπήσει. Όταν παραλίγο τα κατάφερε, κατέβασα το χέρι του πίσω από την πλάτη του, ώσπου λύγισε τα πόδια του και κλαψούρισε, παρακαλώντας μέσα από τα δόντια του να τον αφήσω.

Του κλώτσησα τα πόδια και έπεσε κάτω.Τα αγόρια με πλησίασαν και με βοήθησαν να τον κρατήσουμε κάτω.

Απομακρύνθηκα και άρχισα να παίρνω βαθιές ανάσες. Ξαφνικά όμως τα πνευμόνια μου έκλεισαν. Δεν άφηναν το οξυγόνο να περάσει μέσα όσο και να προσπαθούσα. Οι ανάσες μου ακούγονταν σαν ένα μανιασμένο φουγάρο ατμόπλοιου.

Ακούμπησα το χέρι μου στον τοίχο και τον έσφιξα, αν γίνεται αυτό. Με το άλλο έπιασα το στήθος μου.

Έλα τώρα Τζάνετ, κρίση πανικού μέσα σε ένα καφέ; Έχεις κάνει και καλύτερα!

Το υποσυνείδητο μου, βαράει αλύπητα κάθε στάλα κουράγιου που έχει απομείνει μέσα στο ταλαιπωρημένο από τις αναμνήσεις μυαλό μου.

Κάνε το να φύγει! φωνάζω από μέσα μου τραβώντας τα μαλλιά μου.

Το κεφάλι μου πάει να σπάσει, από την πίεση να μην δακρύσω. Γαμώτο! Πόσο αδύναμη;

Όλα προσπαθούν να δραπετεύσουν από μέσα μου. Με πνίγουν με τα δικά τους θέλω, με καταστρέφουν. Τρώνε κάθε φωτεινή γωνία μου και παίζουν με την λογική μου, αν τελικά έχει επιζήσει κάτι από αυτήν εκεί μέσα.

Ακούστηκαν ήχοι από φωτογραφικές μηχανές, φωνές, σειρήνες. Όλα μου θύμιζαν εκείνη την καταραμένη μέρα που με γκρέμισε.

Ο  Λουκ με έπιασε από τους ώμους και άρχισε να με οδηγεί ανάμεσα από τους δημοσιογράφους, που με λύσσα προσπαθούσαν να εκμαιεύσουν οποιαδήποτε πληροφορία μπορούσαν από τους αστυνομικούς που έσπρωχναν τον ληστή μέχρι το περιπολικό.

Ξαφνικά μία γυναικεία φωνή φώναξε:

"Να το κορίτσι που ακινητοποίησε τον ληστή! Δεσπονίς, μας αφιερώνετε μερικά λεπτά, σας παρακαλώ;" φώναξε πλησιάζοντας με, με όλο το προσωπικό της.

Οι φωνές όμως ακούγονταν τόσο μακριά. Ο Λουκ μπαίνει μπροστά μου προσπαθώντας να τους απομακρύνει. Το κεφάλι μου βούιζε και μου ήταν αδύνατο να ακούσω μέχρι και τις σκέψεις μου.

Αφήστε με!

Πονάω!

Δεν το βλέπετε;

Ανάθεμα όλα τα πτυχία σας, αν δεν μπορείτε να καταλάβετε ούτε την δυστυχία!

Δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους μερικές φορές. Τόσο περίεργοι να μάθουν τα πάντα, κι όμως τα χρησιμοποιούν με τον χειρότερο τρόπο. Αντί να αξιοποιήσουν την ικανότητά τους να σκέφτονται, επιλέγουν να καταστρέφουν οτιδήποτε βρεθεί μπροστά τους. Διαλέγουν πάντα την δύναμη έναντι της καλοσύνης, την εξουσία έναντι της δικαιοσύνης. Και δυστυχώς είμαστε όλοι στο έλεός μας.

Μέσα σε αυτόν τον όχλο από τα ανθρωποφάγα τέρατα, έχασα την ισορροπία μου και έπεσα κάτω. Το κρύο χαλίκι έσκισε το τζιν και το γόνατο μου. Αίμα έσταξε και ο Λουκ γύρισε το κεφάλι του από την άλλη, κλείνοντας τα μάτια του.

"Συγγνώμη... Έχω καταντήσει αγοραφοβική." του λέω γελώντας πικρά, ενώ με βοηθάει να σηκωθώ.

Μετά από πολύ σπρώξιμο καταφέραμε να περάσουμε και τους τελευταίους δημοσιογράφους. Απομακρυνθήκαμε αρκετά.

Σιωπή ήταν απλωμένη μεταξύ μας και ήμουν ευγνώμων. Μερικές η σιωπή είναι ότι καλύτερο. Μένεις μόνο σου με τις σκέψεις σου.

Για αυτό εξάλλου δεν ουρλιάζουμε όταν φοβόμαστε; Για να αποφύγουμε το πόσο δυνατές είναι οι σκέψεις μας...

Ξαφνικά άκουσα πίσω μας μια κόρνα και γύρισα απότομα το κεφάλι μου.

"Περιμένετε! Δεσποινίς είστε η Τζάνετ Γουίλσον;" φώναζε ενθουσιασμένη μια δημοσιογράφος μέσα από το φορτηγάκι της, τονίζοντας το όνομά μου.

Δεν απάντησα απλά έκλεισα τα μάτια μου και συνέχισα να προχωράω. Να αποφεύγω το όνομα μου. Όπως κάνω συνεχώς τα τελευταία χρόνια...

Τζάνετ Γουίλσον.

Ένα άτομο το αγάπησε αυτό το όνομα όσο το μίσησα εγώ.

"Είμαι η Τζάνετ!" είπα χαμογελώντας και του έδωσα το χέρι μου.

"Ένα όμορφο όνομα για μια όμορφη κοπέλα. ΧάρηκαΤζάνετ. Είμαι ο Ζακ!" απάντησε, χαμογελώντας στραβά και φίλησε την ανάστροφη της παλάμης μου.

Χαμογέλασα και χαμογέλασε. Και από τότε ξέραμε, πως ήμασταν φτιαγμένος ο ένας για τον άλλον.

Από ένα χαμόγελο,
ένα φιλί
και μια γνωριμία.

Τα φορτηγάκια πολλαπλασιάστηκαν. Αρχίσαμε να τρέχουμε. Όμως πλησίαζαν όλο και περισσότερο.

"Θέλουμε μόνο να σας μιλήσουμε!".

"Πως νιώσατε για τον χαμό των γονιών σας, όταν ήσασταν μόλις 8 χρονών".

"Σας είχαν πει από τότε πως ήταν αυτοκινητιστικό; Και πως υπάρχουν πολλές πιθανότητες να είναι φόνος εκ προμελέτης;".

"Θεωρείστε ακόμα ύποπτος για την υπόθεση του δολοφονημένου αγοριού σας, Ζακ Μάρτιν;".

"Παίρνετε όντως αντικαταθλιπτικά;".

Σταμάτησα απότομα, κάνοντας τον Λουκ να παραπατήσει.

Κατάθλιψη. Μια λέξη που τόσα χρόνια περιφερόταν γύρω μου, αλλά ομολογώ πως ποτέ δεν τόλμησα το σκεφτώ σαν πιθανότητα.

Παρόλο που ίσως έχω τα συμπτώματα.

Όταν νιώθεις πως κανείς δεν σε καταλαβαίνει.
Πως το να χαμογελάσεις πραγματικά πονάει περισσότερο και από μαχαίρι που γυρνάει ξανά και ξανά μέσα σε μια πληγή.
Που όλα φαίνονται πιο μαύρα, πιο σκοτεινά.
Σαν η καθημερινότητά σου να είναι πρόβα για την ίδια σου την κηδεία.

Και όμως εγώ προσπαθώ να το παλέψω. Ανοιχτόχρωμα ρούχα, και γλυκιές καλημέρες σε άτομα που πιθανόν να μην ξέρω καν.

Όμως και αυτό δεν είναι ένα σημάδι;

Προσπαθείς να νιώσεις καλύτερα με πράξεις που είναι ψεύτικες, νιώθεις ο ίδιος ψεύτικος και όταν γυρνάς σπίτι, αφήνεις τα χάρτινα τείχη σου να καούν, να γκρεμιστούν, να σκιστούν. Και κλαις μόνος στο μαξιλάρι σου.

Κατάθλιψη.

Γέλασα με τις σκέψεις μου.

Την αλήθεια θέλουν; Την αλήθεια θα έχουν!

Αφού τόσο πολύ επιζητούν να μάθουν τα πάντα, γιατί λοιπόν να μην τους εξηγήσω;

Γύρισα πίσω με αποφασιστικά βήματα αφήνοντας πίσω τον Λουκ να με φωνάζει.

Και να που τελικά άρχισα να υποκύπτω στην τρέλα μου, η οποία τα 2 τελευταία χρόνια μου χτυπάει αλύπητα την πόρτα.

Πήρα μια ανάσα και συνέχισα προς τα φορτηγάκια. Ώρα να ξεκαθαρίσω μερικά πράγματα.