Έβαλε τρικλοποδιά στον πρώτο, έριξε αγκωνιά στον δεύτερο, αλλά ο τρίτος φαινόταν ο πιο ζόρικος.

Απέφυγε το χτύπημα του, αλλά το επόμενο τον βρήκε στο κεφάλι πράγμα που τον αποσυντόνισε, δίνοντας την ευκαιρία στον ευεργέτη μου να τον κλωτσήσει εκεί που δεν θα έπρεπε.

Βγάλε την. Βγάλε την κουκούλα και άσε με να σε ευχαριστήσω. Επέτρεψε μου να σου χρωστάω πλέον την ζωή μου.

Ό,τι έχει μείνει από αυτήν.

Ξαφνικά ακούστηκε ένας πυροβολισμός. Και εγώ έπεσα κάτω. Και κύλισα λίγο πιο κάτω στο πεζοδρόμιο.

"Σκατά!" γρύλισε ο άγνωστος.

Είχε πέσει και εκείνος κάτω και κρατούσε το χέρι του.

"Ω Θεέ μου χτύπησες!" φώναξα τρομαγμένη.

"Δεν είναι αυτό το πρόβλημα..." μουρμούρισε και η φωνή -αλλαγμένη τώρα- μου ήταν γνωστή.

Έβγαλε την κουκούλα του.

"Άιζακ;" αναφώνησα σοκαρισμένη.

"Τζάνετ πρέπει να φύγεις! Γρήγορα!" φώναξε αγχωμένος, κοιτώντας γύρω του.

"Με τα χέρια μου; Αν θυμάσαι δεν μπορώ να περπατήσω!" απαντάω στον ίδιο τόνο.

"Θεέ μου... Τότε πρέπει να σε προειδοποιήσω για κατ-" ξεκίνησε να λέει.

Δεν πρόλαβε να ολοκληρώσει την φράση του και έσκυψε απότομα το κεφάλι του.

Ανέφερα πιο πάνω γρύλισμα; Διάολε ορκίζομαι πως αυτήν την φορά ήταν πραγματικό γρύλισμα! Και ορκίζομαι πως δεν ήταν ανθρώπινο!

Σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε. Τα μάτια του ήταν κόκκινα, δύο δόντια του προεξείχαν από τα χείλη του και είχε βγάλει κάτι σαν φαβορίτες.

"Τ-τι ε'ισ-είσαι;" ρώτησα τραυλίζοντας.

"Τι λες να το συζητήσουμε όταν δεν μας πλησιάζουν άνθρωποι με όπλα που θέλουν να σε σκοτώσουν;" απάντησε ειρωνικά και σηκώθηκε γρήγορα όρθιος και με έβαλε στην πλάτη του.

Τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του και εκείνος τα πόδια μου γύρω από την μέση του. Κρατώντας με πλέον άρχισε να τρέχει.

Ένας πυροβολισμός ξανακούστηκε και η σφαίρα πέρασε ξυστά από δίπλα μου. Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου και έσκυψα το κεφάλι μου.

Τι έκανα και τα αξίζω όλα αυτά;

Πολλές σφαίρες ακολούθησαν εκείνη, όμως πάντα καταφέρναμε να τις ξεφύγουμε. Και θέλω πολύ να μάθω γιατί;

Σε λίγο οι δολοφόνοι μας έχασαν. Φτάσαμε στο σπίτι μου.

Το οποίο ήταν άδειο. Πού ήταν η Μαίρη; Α ναι έχει ρεπό σήμερα. Και μία οικογένεια.

Με άφησε κάτω και κοίταξα το πόδι του. Η πληγή είχε κλείσει. Το μόνο που είχε μείνει και την θύμιζε ήταν το σκισμένο τζιν και μερικό ξεραμένο αίμα πάνω του.

"Θα μου εξηγήσεις τι σκατά γίνεται;" αποκρίθηκα λαχανιασμένη, μα κυρίως προβληματισμένη.

"Ναι δώσε μου μισό τίγρη!" αναφώνησε λαχανιασμένος και βγήκε έξω.

Τίγρη; Γαμώ τις αναμνήσεις μου...

*FlashBack*

"Γειααααπ!" είπε ναζιάρικα ο Ζακ και με πλησίασε από πίσω.

"Αυτό με το π στο τέλος είναι πάντα απαραίτητο;" ρώτησα δήθεν ενοχλημένη.

"Ναιπ!" απάντησε γελώντας και με κοίταξε.

"Εντάξει κύρρριε Μάρρρτιν! Χαιρρρομαι που τα ξεκαθαρρρίσαμε!" είπα με την σειρά μου παιχνιδιάρικα, τονίζοντας το ρο.

"Τίγρη φάση κι έτσι;" ρώτησε χαμογελώντας μου.

"Ναιπ!" απάντησα με τον τρόπο που έκανε εκείνος πριν.

"Τιγράκι βρες δικές σου ιδέες!" με μάλωσε και καλά και εγώ ξανακοίταξα μπροστά στριφογυρίζοντας τα μάτια μου.

*EndOfFlashBack*

Τις σκέψεις μου διέκοψε ένα δυνατό ουρλιαχτό από έξω. Όχι... Όχι ουρλιαχτό. Αλύχτισμα.

Ο Άιζακ ξαναμπήκε μέσα και με κοίταξε διστακτικά.

"Λοιπόν, περιληπτικά... Εγώ και τα παιδιά. Ο Λουκ, η Άντζελα, η Μπέλα και ο Έντουαρντ, είμαστε-" ξεροκατάπιε και άρχισε να τρίβει νευρικά τα χέρια του.

"Λυκάνθρωποι..." συμπλήρωσε και με κοίταξε περίεργα.

Θα γελούσα.
Θα τον κορόιδευα.
Θα τον αποκαλούσα τρελό.

Και ποιός δεν είναι εξάλλου;

Αλλά υποθέτω πως τώρα δεν ισχύει. Δεν μπορώ να αμφισβητήσω κάτι που είδα με τα μάτια μου... Τον κοίταξα έντονα.

"Πότε έγινε;" ρώτησα με ενδιαφέρον, ακόμα λίγο σοκαρισμένη.

"Έχει 5 χρόνια... Ήμασταν 13 και παίζαμε στο δάσος, απλά ξεχαστήκαμε και απομακρυνθήκαμε πιο πολύ από όσο θα έπρεπε.. Και ένας Άλφα μας δάγκωσε και τους 5, μετά όμως πέθανε... Δεν ξέρουμε πως ή από τι, όμως τον βρήκαμε την επόμενη εβδομάδα που επιστρέψαμε στο δάσος, όταν καταλάβαμε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Πως δεν ήταν απλά ένας άγριος λύκος ή ένα απλό δάγκωμα. Όταν είχαμε καλύτερα αντανακλαστικά, όσφρηση, ακοή και κάθε αρρώστια ή ακόμα και σπυράκι που είχαμε εξαφανίστηκε εκείνο το βράδυ. Είναι απίστευτο τι μπορεί να κάνει αυτή η κατάρα. Η Μπέλα είχε καρκίνο στους πνεύμονες, και ως εκ θαύματος θεραπεύτηκε.".

"Αφού έχει τόσα καλά πως μπορείς να την αποκαλείς κατάρα;" ρωτάω έκπληκτη.

"Γιατί δεν θες να δεις τι γινόμαστε την πανσέληνο Τζάνετ. Πόσο δύσκολο είναι να κρυβόμαστε κάθε μέρα, να περιορίζουμε τις πλέον αυξημένες αισθήσεις μας. Την δίψα μας να σκοτώσουμε, όχι για να φάμε, μόνο και μόνο για την ευχαρίστηση που μας δίνει η εικόνα εκείνη την στιγμή. Μόνο και να 'ξερες πόσο ήθελα να σκοτώσω εκείνους που μας κυνηγούσαν, μόνο αν άκουγες τι σκέφτονταν... Είμαστε τέρατα Τζάνετ..." είπε με κατεβασμένο κεφάλι.

"Οι άνθρωποι είναι τα χειρότερα τέρατα Άιζαακ... Δεν ξέρω για ποιόν λόγο έχετε αυτές τις ορμές, αλλά τις περιορίζετε! Κοίτα τι έκαναν σε εμένα Άιζαακ! Τα χέρια μου είναι γεμάτα ουλές! Ουλές που αποτελούν κάθε μία μία γαμημένη ανάμνηση! Και μόλις συνειδητοποίησα ότι έχω κατάθλιψη γαμώτο και δεν έχω καταλάβει τίποτα αυτά τα δύο χρόνια! Δεν έχω πια ούτε όνειρα! Δεν ξέρω τι θα σπουδάσω, δεν ξέρω αν θα παντρευτώ, μερικές φορές δεν ξέρω καν αν θα προλάβω να τελειώσω το σχολείο!" ωρύομαι και εκείνος με κοιτάει ξαφνικά έντονα.

"Κοίτα με! Κοίτα ότι έχει απομείνει από εμένα! Και τον εαυτό μου πλέον δεν τον σώζει ούτε η δικιά σας η κατάρα! Είμαι τελειωμένη και απλά δεν έχω προλάβει να το συνειδητοποιήσω." φωνάζω η φωνή μου σπάει.

Εγωίστρια. Πάλι πρέπει να περιστρέφεται ο κόσμος γύρω σου; Πόσο αδύναμη, πόσο αξιολύπητη.

Ξαφνικά η πόρτα ανοίγει και μέσα μπαίνουν οι άλλοι 4.

"Τζάνετ να σου εξηγήσω-" ξεκίνησε να λέει αλλά το διέκοψε ο Άιζαακ.

"Δεν χρειάζεται. Της μίλησα εγώ." απάντησε ψυχρά και βγήκε έξω.

Αμήχανη σιωπή απλώθηκε για λίγο μέσα στο δωμάτιο.

"Φοβάμαι..." μουρμούρισα μερικά λεπτά μετά.

"Τι φοβάσαι;" ρωτάει προβληματισμένος ο Λουκ.

"Σήμερα με κυνήγησαν άνθρωποι που δεν ξέρω καν, με όπλα, απείλησαν να με σκοτώσουν, συμπεριφέρθηκαν σαν να μην είμαι ένα τίποτα! Ένα απόλυτο μηδέν, που δεν αξίζει ούτε το βλέμμα τους. Θέλω να αλλάξω, αλλά φαίνεται αδύνατο. Πώς να δείξεις σε αυτούς τον πραγματικό σου εαυτό, τις πραγματικές σου αδυναμίες, αφού με το που βρουν ακόμα και την μικρότερη, θα την χρησιμοποιήσουν εναντίον σου;" απαντάω και τρίβω το μέτωπό μου.

"Γλυκιά μου, θα είμαστε εμείς εδώ για εσένα!" είπε υποστηρικτικά και έσκυψε δίπλα μου.

Στο μυαλό μου αυναίσθητα ήρθε η προηγούμενη συζήτηση μου με το Άιζακ.

" μόνο αν άκουγες τι σκέφτονται..."

Δηλαδή εκείνος άκουγε;