Έμεινα λίγα δευτερόλεπτα να κοιτάω την εικόνα του Έλιοτ να απομακρύνεται. Υπέφερε, όμως αντί να δείξει κατανόηση σε κάποιον που πέρασε ακριβώς την ίδια κατάσταση εις τριπλούν, αποφάσισε να μου γυρίσει την πλάτη. Να αγνοήσει τι πραγματικά του συμβαίνει, να τρέξει μακριά του και να μην το αντιμετωπίσει. Κι εγώ όμως το ίδιο δεν έκανα;

Κούνησα το κεφάλι μου διώχνοντας τις αρνητικές σκέψεις που προσπαθούσαν να εισβάλουν μέσα μου για ακόμα μια φορά. Γύρισα προς το μέρος του Άιζακ και είδα πως έχει κάτσει λίγο πιο μακριά μου βογκώντας.

Το κουδούνι χτύπησε και ο ήχος με έκανε σχεδόν να κλείσω το αυτιά μου. Υποθέτω θα το συνηθίσω αυτό. Όπως και πολλά ακόμα.

"Ευχαριστώ." μουρμούρισε μέσα από τα δόντια του, τραβώντας την προσοχή μου, όμως του απευθύνθηκα σαν να μην το άκουσα.

"Πονάς;" ρώτησα κοιτώντας τον στα μάτια.

Ωραία μάτια.

"Είσαι ηλίθια; Προφανώς και πονάει!" με αιφνιδίασε η Λούνα από πίσω μου και σχεδόν αναπήδησα από την έκπληξη.

Προφανώς δεν με πολυσυμπαθούσε, άσχετα από το αν ήμουν το μόνο μέσο για να έρθει σε επαφή με τον αδερφό της. Εκτός της αντιπάθειας που προφανώς έτρεφε για εμένα, δεν είχα κάποιον σημαντικό λόγο να την αντιπαθήσω κι εγώ. Φοβόμουν όμως πως δεν θα αργούσα να βρω περισσότερους.

Κοίταξα διακριτικά τον Άιζακ και γύρω μου σιγουρεύοντας πως πλέον, όλο το σχολείο υπακούοντας στον ήχο του κουδουνιού είχε περάσει στις τάξεις του. Η αυλή ήταν άδεια. Κάθε μαθητής που πριν ήταν μαζεμένος γύρω μας ζητωκραυγάζοντας, διψώντας για καυγά και για ξύλο μπήκε μέσα, φοβούμενος την πιθανότητα μιας ποινής.

"Πες μου πως μπορώ να βοηθήσω και θα το κάνω." γύρισα και της είπα και εκείνη κοίταξε ψηλά σε ένδειξη αγανάκτησης ξεφυσώντας.

Με πλησίασε και γονάτισε δίπλα μου χαλαρώνοντας ελάχιστα τα εκνευρισμένα χαρακτηριστικά της. Ο Άιζακ με κοιτούσε ήδη λίγο περίεργα, αλλά δεν το έδειχνε, κρατώντας την υπόσχεση να μην μπει στο μυαλό μου.

Θα έπαιρνα λίγο από τον πόνο του και μετά θα φώναζα την Άντζι, για να επιταχύνει την διαδικασία της επούλωσης, σκέφτηκα θυμούμενη ότι το βράδυ μετά την επίθεση που δέχτηκα καθώς έβγαινα από το νοσοκομείο, η Άντζι ήταν εκείνη που έκατσε δίπλα μου όλο το βράδυ και με θεράπευσε.

"Πιάσε το χέρι του." με συμβούλευσε η Λούνα και αυτό έκανα κερδίζοντας ένα ακόμα περίεργο βλέμμα από τον Άιζακ.

"Τώρα κλείσε τα μάτια σου και φαντάσου την κίνηση. Φαντάσου τον πόνο να ρέει από εκείνον μέσα σου, μέσω του παλμού του." συνέχισε την καθοδήγηση.

Και παρόλο που ακούστηκε περίεργο, δύσκολο, περίπλοκο, το έκανα και αισθάνθηκα να πετυχαίνει. Ένα σφίξιμο στις φλέβες μου, οι οποίες όταν τις κοίταξα γίνονταν μαύρες, λες και αυτό είναι το χρώμα του πόνου, που έβγαινε από τον Άιζακ, ο οποίος άφηνε μια ανάσα ανακούφισης.

"Ευχαριστώ." μουρμούρισε ακόμα μία φορά, έτοιμος να κοιμηθεί.

"Να τον πάω σπίτι;" προτείνω κοιτώντας τα παιδιά που επιστρέφουν από όπου είχαν πάει για να αποφύγουν τις συνέπειες του καβγά.

Η Άντζι πλησιάζει, πιέζοντας μερικά σημεία στο σώμα του και νεύει.

"Δεν χρειάζεται την βοήθειά μου. Ο Έλιοτ του άφησε μόνο μερικούς μώλωπες, και θέλει μόνο ξεκούραση και μερικές ώρες για να θεραπευτεί." με ενημέρωσε και κούνησα το κεφάλι μου.

"Λυπάμαι που δεν πρόλαβες την πρώτη μέρα στο σχολείο, ως ο νέος σου εαυτός." είπε ο Λουκ με ένα απολογητικό βλέμμα τον διαβεβαίωσα πως δεν πείραζε και πως θα είχα πολλές τέτοιες μπροστά μου.

Έσκυψα και πέρασα το αριστερό χέρι του Άιζακ πάνω από τον ώμο μου. Έσπρωξα με τα πόδια μου το έδαφος για να σηκωθώ και εξεπλάγην με το πόσο εύκολα το κατάφερα. Αφού στήριξα καλύτερα το κουρασμένο σώμα του Άιζακ πάνω μου και χαιρέτησα τα παιδιά με ένα νεύμα άρχισα να προχωράω προς το αυτοκίνητο μου.

Μόλις πήρα τον πόνο κάποιου. Μόλις έδωσα την ευκαιρία σε κάποιον να αναπνεύσει ανακουφισμένος έστω και για ένα λεπτό. Μόλις έκανα αυτό που είχα ανάγκη τα τελευταία δύο χρόνια.

Ικανοποιημένη με τον εαυτό μου άνοιξα την πίσω θέση του λευκού Opel, του αγαπημένου αυτοκινήτου του μπαμπά μου, και τον ακούμπησα απαλά πάνω στα καθίσματα. Όταν όμως πήγα να απομακρυνθώ κράτησε απαλά τα δάχτυλα του καρπού μου και πήρε μια ξερή ανάσα. Άνοιξε τα μάτια του και μου έκανε νόημα να πλησιάσω. Αυτό και έκανα.

Μα για μια στιγμή χάθηκα. Σε μια μπλε άβυσσο που με τράβηξε απότομα μέσα της, με μαγνήτισε και δεν ήμουν σίγουρη αν ήθελα να σταματήσει.

Κούνησα το κεφάλι μου, κόβοντας γρήγορα την σύνδεση αυτή. Κοίταξα γύρω μου στραβοκαταπίνοντας, ελπίζοντας να ήμουν και να συνέχιζα να είμαι η μόνη που την αντιλήφθηκε.

"Πες μου, τι είναι;" ρώτησα επιστρέφοντας σε εκείνον και στα πλέον -ευτυχώς- κλειστά μάτια του.

"Ευχαριστώ." μουρμούρισε για τρίτη φορά σήμερα.

Γέλασα και έκανα άλλη μια κίνηση να απομακρυνθώ.

"Είναι η τρίτη φορά που μου το λες σήμερα.".

Ανασηκώνεται αθόρυβα και πιάνει τον καρπό μου.

"Είναι γιατί το εννοώ. Κανείς δεν το έχει κάνει αυτό για εμένα. Ακόμα και αν είναι ένας απλός τύπος που έψαχνε ευκαιρία για να δώσει ένα σόου στο κοινό του. Μπήκες μπροστά μου χωρίς δεύτερη σκέψη. Με έσωσες." είπε κοιτώντας με πάλι βαθιά στα μάτια.

Στο μυαλό μου όμως ήρθαν οι φορές που με έσωσε εκείνος. Την νύχτα μετά το νοσοκομείο απο τους δολοφόνους, την ημέρα στην γέφυρα από τον εαυτό μου, την ημέρα στο λούνα παρκ από μία ακόμα απόπειρα δολοφονίας μου, την ίδια μέρα στο δάσος με έσωσε από την επιθυμία μου να σκοτώσω ένα αθώο κορίτσι, με έσωσε πολλές φορές από τις σκέψεις μου.

"Εγώ θα έπρεπε να λέω ευχαριστώ. Με έσωσες από την παλιά μου ζωή, τον παλιό μου εαυτό. Κανείς δεν το είχε τολμήσει ποτέ." του απάντησα, χαμογελώντας ο ένας στον άλλο για λίγο και έσφιξα πίσω το χέρι του, αφήνοντας τον τώρα για να μπω στην θέση του οδηγού.

Έβαλα το κλειδί στην μίζα και το γύρισα ανάβοντας την μηχανή και ξεκινώντας για το σπίτι μου.

Γαμώ. Έχει ωραία μάτια.