Μπήκα στο αστυνομικό τμήμα για πρώτη φορά μετά από σχεδόν 2 χρόνια. Παρά το ξαφνικό συναίσθημα οικειότητας που με περιέβαλε βλέποντας τα πρόσωπα των αστυνόμων και τα γραφεία τους, προσπάθησα να κρατήσω το βήμα μου σταθερό και να μην δώσω σημασία σε κανέναν.

Πολλά βλέμματα καρφώνονταν πάνω μας, πολλές συζητήσεις διακόπηκαν και ένας αστυνομικός πήγε να σηκωθεί, αλλά με ένα βλέμμα και από τους τρεις μας επέστρεψε στην θέση του.

Ωραίοι αστυνομικοί.

Έστριψα δεξιά, προχωρώντας στον φωτισμένο διάδρομο, μέχρι που έφτασα στο γραφείου του ανθρώπου που αναζητούσα.

Η καράφλα του Τζόνσον γυάλιζε κάτω από τις λάμπες φθορίου, ενώ ο καφές που κρατούσε στο δεξί του χέρι  άχνιζε. Το άλλο χέρι του το χρησιμοποιούσε για να αλλάζει σελίδες σε έναν φάκελο. Τα γυαλιά του στέκονταν χαμηλά στην μύτη του ενώ το πρόσωπό του πλαισιωνόταν  από το γκρίζο μούσι του.

Μπήκε στον κόπο να με κοιτάξει μόνο μερικά δευτερόλεπτα και ξανακατέβασε το κεφάλι του στην στοίβα με τα χαρτιά.

"Σε τι οφείλω την τιμή της επίσκεψής σας, δεσποινίς Γουΐλσον;" μου απευθύνθηκε ειρωνικά και ήπιε μια γουλιά από τον καφέ του.

"Ξέρω ποιός είναι ο δολοφόνος." μπήκα κατευθείαν στο ψητό και από ό,τι φαίνεται κέντρισα την προσοχή του, καθώς το βλέμμα του απομακρύνθηκε από τα χαρτιά και κατάπιε αργά την γουλιά του.

"Έχετε αποδείξεις;" ρώτησε γυρνώντας προς το μέρος μου.

Κοίταξε πάνω από τα γυαλιά του επικριτικά εμένα και τα παιδιά, σταυρώνοντας τα χέρια του πάνω στο ακατάστατο γραφείο του.

"Έχω στοιχεία που δεν μπορούν να είναι απλές συμπτώσεις." απάντησα δυναμικά, για πρώτη φορά μετά από δύο χρόνια, χωρίς να χαμηλώσω την φωνή μου, χωρίς να απομακρύνω το βλέμμα μου.

"Σας ακούω." είπε τελικά αφού το σκέφτηκε λίγο, και πήρα το θάρρος να κάτσω στην δερμάτινη καρέκλα μπροστά στο γραφείο.

"Έχω βάσιμες υποψίες πως ήταν η οικονόμος μου, Μαίρη Λάνγκτον." ανακοίνωσα και σχεδόν έβαλε τα γέλια.

"Δεσποινίς Γουΐλσον, αν ήρθατε εδώ μόνο για να σπαταλήσετε άσκοπα τον χρόνο μου θα σας παρακαλούσα-" άρχισε να λέει κουρασμένα, προφανώς υποτιμώντας με, μα τον διέκοψα.

"Κύριε Τζόνσον, ήρθα εδώ για να σας μιλήσω για δύο δολοφονίες που καθόρισαν την ζωή μου και νομίζετε ότι σας κάνω πλάκα;" έφτυσα σχεδόν τις λέξεις μου, τονίζοντας το όνομά του και ανέκτησα την προσοχή του.

"Συνεχίστε." είπε τελικά ξεφυσώντας.

"Η Μαίρη δουλεύει για την οικογένεια μου από μικρό κορίτσι. Την είχαν προσλάβει οι παππούδες μου ή τουλάχιστον έτσι μου είχαν πει. Όσο ασχολούμασταν ακόμα με την υπόθεση των δικών μου είχαν βρεθεί στα χέρια μου τυχαία κάτι χαρτιά που ανέφεραν ότι η Μαίρη δεν είχε προσβληθεί απλώς, αλλά αγοραστεί. Ήταν ορφανή και φτωχή, και οι παππούδες της που την είχαν αναλάβει δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να την αναθρέψουν και για αυτό υποθέτω ότι έγινε και αυτή η πώληση." άρχισα να εξηγώ και έβγαλα το χαρτί που ήταν διπλωμένο στην τσέπη της καμπάνας μου.

"Πώς σχετίζεται αυτό με την υπόθεσή μας;" ρώτησε μπερδεμένος κρατώντας το χαρτί μπροστά του.

"Ήμουν 15 όταν έψαχνα χαρτιά στο γραφείο του μπαμπά μου μα δεν είχα δώσει σημασία γιατί ήμουν συγκεντρωμένη σε κάτι άλλο, στο να ψάχνω χαρτιά που μου ζητούσατε όταν ερευνούσαμε την υπόθεση του Ζακ. Οι λέξεις δεν είχαν καν σημασία για εμένα τότε και πριν λίγες ώρες είχα... ένα deja vu και τα ξαναέψαξα. Δεν μπορούσα να είμαι σίγουρη." εξήγησα και εκείνος σταμάτησε να διαβάζει το έγγραφο.

"Η υπόθεσή μου είναι ότι ένιωθε άσχημα, προδομένη από την οικογένεια της, μπορεί ακόμα και οι δικοί μου παππούδες να της φέρονταν άσχημα και αποφάσισε να κάνει τους δικούς τους να νιώσουν όπως και η ίδια." συμπλήρωσα περιμένοντας να τελειώσει την ανάγνωση.

"Και γιατί να στοχεύσει εσένα και όχι τους γονείς σου;" ρώτησε παίρνοντας τα μάτια του από το χαρτί.

"Μα το έκανε. Ήταν ο πρώτος στόχος της. Ήταν η μόνη μας βοηθός, εκείνη που φρόντιζε τα πάντα στο σπίτι μας και τα αυτοκίνητα. Θυμάστε ότι μερικές ευθύνες είχαν αποδοθεί στους μηχανικούς που είχαν επιδιορθώσει το αυτοκίνητο μερικές εβδομάδες πριν τον θάνατό των γονιών μου, μα θα μπορούσε πολύ εύκολα να ήταν εκείνη. Όταν οι γονείς μου βγήκαν από την μέση, θέλησε να αναλάβει κι εμένα και όχι για τους ίδιους λόγους. Οι δικοί μου την εμπιστεύονταν. Όπως ξέρετε εκείνη έχει αναλάβει την κηδεμονία μου και οι δικοί μου της άφησαν ένα μέρος της περιουσίας μας. Δεν γνωρίζω πως λειτουργούν αυτά τα πράγματα, αλλά καθώς δεν έχω ετοιμάσει διαθήκη, αν όχι ολόκληρη, ένα μέρος της περιουσίας μου, αν πάθω κάτι δεν θα πάει στον κηδεμόνα μου; Η δολοφονία δεν είναι κάτι που ξεπερνάει εύκολα κάποιος, κύριε. Εδώ εγώ καταστράφηκα από τις σκέψεις και τις ενοχές που μου φυτέψατε εσείς, δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν να το έκανα όντως. Βλέποντας λοιπόν, ότι το ηθικό μου ανέκαμπτε με τα χρόνια, το μίσος της αναθερμάνθηκε και αποφάσισε να κάνει κάτι που θα κατέστρεφε την εικόνα μου, την ζωή μου. Και ο Ζακ της ήρθε λαχείο όταν στάθηκε μπροστά μου. Δεν ήταν πρεζόνι αυτός που τον σκότωσε, ήταν η Μαίρη. Ήμουν τόσο ηλίθια που δεν αναγνώρισα το τρόπο που κούτσαινε ο δολοφόνος του, αφού την ίδια περίοδο εκείνη είχε πρόβλημα με το ίδιο πόδι. Εμένα στόχευσε μα ο Ζακ την εμπόδισε, παίρνοντας την σφαίρα για εμένα. Τον σκότωσε και έκρυψε το όπλο μέσα σε ένα αντίγραφο μιας πορσελάνινης κούκλας μου." συμπλήρωσα κάνοντας νόημα στον Λουκ να αφήσει το πανί με το όπλο στο γραφείο.

Ο Τζόνσον το ξετύλιξε με αργές και προσεκτικές κινήσεις.

"Μυρίζει τριαντάφυλλο." σχολίασε μπερδεμένος και χαμογέλασα πικρά.

"Όπως και η κούκλα μου, όπως και τα χέρια της Μαίρη." απάντησε και κάθησε πίσω στην καρέκλα του προσπαθώντας να επεξεργαστεί όλα τα στοιχεία.

"Είναι ιδιοφυές." σχολίασε τρίβοντας το γυμνό κεφάλι του.

"Σκότωσε τους γονείς μου για εκδίκηση, και σκοτώνοντας τον Ζακ αντί για εμένα, κανείς δεν την συνέδεσε ποτέ με αυτά τα δύο γεγονότα." κατέληξα στην περίληψη καθώς σηκωνόμουν όρθια.

"Ελέγξτε το για αποτυπώματα." είπα νεύοντας προς το μέρος του όπλου.

"Ξέρω ότι ακούγεται τρελό κύριε, μα σας παρακαλώ να μου δώσετε μια ευκαιρία να σας αποδείξω την αλήθεια." του είπα και απομακρύνθηκα με τους άλλους τρεις για πάντα -ελπίζω- από αυτό το μέρος.

"Τώρα πάμε να δούμε τι κάνει ο Άιζακ." απευθύνθηκα στον Έντουαρντ και τον Λουκ και απομακρυνθήκαμε με τον ίδιο τρόπο με τον οποίο φτάσαμε εδώ.

Τρέχοντας μέσα στο δάσος.